INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 28 sierpnia 2008r. (data wpływu 01 września 2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia prawidłowego sposobu wynagrodzenia za wykonanie prac związanych z budową obiektów biurowych, mieszkalnych lub mieszanych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 01 września 2008r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia prawidłowego sposobu wynagrodzenia za wykonanie prac związanych z budową obiektów biurowych, mieszkalnych lub mieszanych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest generalnym wykonawcą robót budowlanych. Wykonanie poszczególnych rodzajów prac Spółka zleca podwykonawcom. Spółka buduje obiekty biurowe, mieszkalne, lub mieszane (t. j. budynek mieszkalny z naziemną częścią użytkową) wraz z infrastrukturą towarzyszącą (parkingi, dojazdy, place zabaw, itp.). W tym ostatnim przypadku - mając na uwadze Polską Klasyfikację Obiektów Budowlanych - budynek należałoby zaliczyć do kategorii „budynki mieszkalne”, gdyż zdecydowanie większa część powierzchni budynku to powierzchnia mieszkalna, jednakże Spółka fakturuje inwestora (zleceniodawcę) z zastosowaniem odrębnych stawek VAT, t. j. 7 % za roboty związane z budową części mieszkalnej budynku oraz 22 % za wykonanie prac związanych z lokalami użytkowymi oraz infrastrukturą towarzyszącą temu budynkowi. Często zdarza się, że kilku podwykonawców wykonuje na rzecz Spółki prace zarówno związane z budową lokali mieszkalnych, jak też użytkowych, które powstaną w danym budynku oraz infrastrukturą towarzyszącą, jednakże w takich przypadkach różni podwykonawcy przyjmują różne metody ustalenia podstawy opodatkowania robót, do których zastosowanie znajdzie stawka 7 % oraz stawka 22 % VAT.

Przykładowo jeden podwykonawca wykonujący dwa rodzaje prac ustala wynagrodzenie np. na podstawie metody kosztorysowej (zużycie materiałów i robocizny na wykonanie prac związanych z budową części mieszkalnej oraz z lokalami użytkowymi i infrastrukturą); inny na podstawie porównania proporcji metrów kwadratowych powierzchni mieszkalnej do użytkowej (np. jeżeli dany podwykonawca zbudował 1.000 m2 powierzchni mieszkalnej i 1.000 m2 powierzchni użytkowej, to należne wynagrodzenie netto dzieli na pół, stosując do połowy wynagrodzenia stawkę 7 %„ a do drugiej połowy stawkę 22 %). Jeszcze inny podwykonawca woli ustalić ze Spółką konkretną (ryczałtową) kwotę wynagrodzenia za wykonanie wszystkich prac związanych z budową lokali użytkowych (ewentualnie wraz z infrastrukturą) oraz lokali mieszkalnych i do tych kwot doliczyć właściwe stawki VAT.

Ze swej istoty Spółka, ustalając z inwestorem wynagrodzenie za wykonanie w ramach jednego budynku prac związanych z budową części mieszkalnej, użytkowej oraz towarzyszącej mu infrastruktury, nie może przyjmować różnych metod równocześnie (metrażowej, kosztorysowej, ryczałtowej, innej).

W związku z powyższym Spółka pragnie ustalać z inwestorem konkretną (ryczałtową) kwotę wynagrodzenia, należnego Spółce za wykonanie robót związanych z budownictwem mieszkalnym (stosując do tej kwoty 7 % stawkę VAT) oraz konkretną (ryczałtową) kwotę wynagrodzenia, należnego za wykonanie prac związanych z lokalami użytkowymi w budynku mieszkalnym i infrastruktury towarzyszącej temu budynkowi (stosując do tej kwoty 22% stawkę VAT).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy Spółka ma prawo (o ile inwestor wyrazi na to zgodę) ustalać w powyższy sposób wynagrodzenie za wykonanie poszczególnych rodzajów prac, a tym samym podstawę opodatkowania stawką 7% oraz 22% VAT, bez względu na to, jak poszczególni podwykonawcy ustalają wynagrodzenie należne im od Spółki za wykonanie poszczególnych rodzajów prac...

Zdaniem Spółki dopuszczalne jest ustalanie wynagrodzenia za wykonanie poszczególnych rodzajów prac (a tym samym podstawy opodatkowania różnymi stawkami VAT) w powyższy sposób.

1. Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania jest obrót, czyli kwota należna z tytułu dostawy towarów i usług. Przepisy ustawy o VAT w ogóle nie odnoszą się do sposobu ustalania podstawy opodatkowania; skoro bowiem jest nią wynagrodzenie z tytułu dostaw towarów i usług, to ustawodawca pozostawił tą kwestię kontrahentom (dostawcy i nabywcy). W poszczególnych przepisach art. 29 ustawodawca wskazuje szczególne sposoby ustalania podstawy opodatkowania w różnych sytuacjach, wskazuje kiedy i jakie elementy uwzględnia się w podstawie opodatkowania lub nie, jednakże nie odnoszą się one do kwestii opisanych w stanie faktycznym. Tak więc w analizowanej sytuacji inwestor, Spółka oraz podwykonawcy mają prawo, w ramach swobody umów, ustalać wynagrodzenie za dostawy towarów lub usług na dowolnym poziomie oraz przyjmować dowolne sposoby kalkulacji ceny wykonania poszczególnych prac.
2. Przypadki, w których ustalenia pomiędzy kontrahentami mogą zostać pominięte, a podstawę opodatkowania ustali organ podatkowy we własnym zakresie, wskazuje art. 32 ustawy o VAT. Najkrócej mówiąc dotyczy to sytuacji, w której dostawca i nabywca są powiązani, a równocześnie nabywca nie ma prawa do odliczenia VAT naliczonego, albo gdy dostawca nie ma prawa do pełnego odliczenia VAT naliczonego, a powiązania między nimi miały wpływ na ustalenia ceny dostawy towarów lub usług. Wprawdzie Spółka oraz inwestor, na rzecz którego Spółka wykonuje prace opisane w stanie faktycznym, są podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 32 ust. 2 ustawy o VAT. jednakże przede wszystkim powyższa okoliczność nie ma wpływu na wybór metody obliczania wynagrodzenia za roboty budowlane związane z lokalami mieszkalnymi oraz lokalami użytkowymi, a ponadto nie zachodzi żaden przypadek opisany w pkt 1 - 3 art. 32 ust. 1 ustawy o VAT. Tak więc skoro tylko w okolicznościach opisanych w art. 32 ust. 1 ustawy o VAT, po spełnieniu przewidzianych tam warunków oraz wykazaniu przez organ podatkowy, że powiązania pomiędzy podmiotami miały wpływ na ustalenie cen odbiegających od wartości rynkowej, organ podatkowy może samodzielnie ustalić wysokość obrotu (czyli wynagrodzenia) należnego dostawcy z tytułu wykonania poszczególnych rodzajów prac (tu: robót związanych z budową mieszkań oraz lokali użytkowych i infrastruktury towarzyszącej), to z powyższego wynika, że w razie nie spełnienia warunków określonych w omawianym przepisie, strony mogą swobodnie kształtować cenę dostawy towarów lub usług, kierując się tymi kryteriami jej ustalania, które uznają za stosowne.
3. Także przepisy stymulujące zasady stosowania stawek VAT w przypadku robót budowlanych związanych z budową, remontem, itp. lokali mieszkalnych oraz użytkowych nie zawierają jakichkolwiek ograniczeń, które mogłyby się odnosić do omawianej sytuacji. Zgodnie z art. 41 ust. 12 ustawy o VAT, 7 % stawkę podatku stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym. Ponadto w myśl § 5 ust. 1a) Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, stawkę 7 % VAT stosuje się również do robót budowlano - montażowych oraz remontów i robót konserwacyjnych dotyczących obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych (…). Z powyższych przepisów wynika, że jeżeli zakres prac budowlanych obejmuje budowę lokali mieszkalnych i niemieszkalnych (w budynku klasyfikowanym zgodnie z PKOB jako mieszkalny), to do wynagrodzenia z tytułu budowy lokali niemieszkalnych zastosowanie znajdzie podstawowa stawka VAT, jednakże z omawianych przepisów nie wynika, w jaki sposób zamawiający oraz wykonawca mieliby ustalać wynagrodzenie za poszczególne rodzaje prac. Jest to kolejny argument potwierdzający prawdziwość twierdzenia, iż ustawodawca pozostawił stronom kontraktu swobodę kształtowania cen dostaw towarów i usług, pomimo iż w ten sposób de facto strony uzyskują wpływ na możliwość ustalenia podstawy opodatkowania. Ingerencję w ustalenia stron ustawodawca zastrzegł sobie wyłącznie na wypadek zaistnienia przypadków, o których mowa w art. 32 ustawy o VAT. Zakładając, iż przypadki te nie będą występowały w analizowanym stanie faktycznym, Spółka oraz inwestor mają prawo ustalać wynagrodzenie należne Spółce za wykonanie robót związanych z lokalami użytkowymi oraz mieszkalnymi w oparciu o dowolne metody, lub poprzez wskazanie konkretnych (ryczałtowych) kwot należnych Spółce za poszczególne prace.
4. W tym miejscu Strona pragnie też zauważyć, iż ustalenie wynagrodzenia za poszczególne prace w sposób opisany w stanie faktycznym, nie może być a priori uznane za próbę obejścia prawa podatkowego w rozumieniu art. 199 a) § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym organ podatkowy, dokonując ustalenia treści czynności prawnej, uwzględnia zgodny zamiar stron i cel czynności, a nie tylko dosłowne brzmienie oświadczeń woli złożonych przez strony czynności. W sytuacji, w której zarówno Spółka, jak też inwestor, są zarejestrowanymi podatnikami VAT, możliwość ustalania wynagrodzenia za poszczególne usługi na poziomie ryczałtowym nie ma na celu obejścia prawa podatkowego, czy kreowania sztucznych korzyści podatkowych dla którejkolwiek ze stron, lecz wyłącznie uproszczenie wzajemnych rozliczeń.
   
   

Jak już wspomniano w stanie faktycznym, różni podwykonawcy Spółki stosują różne metody wyceny prac objętych stawką podstawową oraz stawką 7%, więc Spółka pragnie stosować tą metodę, która jest najprostsza, najmniej pracochłonna, itp. Spółka nie jest zobowiązana stosować np. kryterium udziału powierzchni lokali użytkowych do powierzchni lokali użytkowych do powierzchni całego budynku mieszkalnego ogółem, by w ten sposób ustalić podstawę opodatkowania poszczególnymi stawkami VAT. Pomijając komplikacje związane z praktycznym zastosowaniem powyższego kryterium w przypadku konieczności zapłaty różnym podwykonawcom za częściowe wykonanie różnego rodzaju prac na różnych etapach (a tym samym ustalenia wynagrodzenia należnego Spółce od inwestora zadany etap prac), nie wybranie tej metody ustalania wynagrodzenia nie może być uznane za a priori za działania, o których mowa w art. 199 a) § 1 Ordynacji podatkowej, tylko dlatego że Spółka oraz Inwestor wybrali możliwie najprostszą metodę, czyli ryczałtowo ustalili wynagrodzenie za wykonanie prac związanych z budową lokali użytkowych i infrastrukturą towarzyszącą oraz ryczałtowo za część mieszkalną w budynku mieszkalnym.

1. Podsumowując należy zatem stwierdzić, iż nie istnieją przepisy ustawy o VAT (ani rozporządzeń), które w analizowanej sytuacji nakazywałyby przyjąć określoną metodę ustalania wynagrodzenia z tytułu robót budowlanych związanych z budową (w budynku mieszkalnym) lokali mieszkalnych, użytkowych oraz infrastruktura towarzyszącą. Oznacza to, że dla potrzeb ustalenia podstawy opodatkowania różnymi stawkami VAT Spółka oraz inwestor mają prawo przyjąć dowolną metodę, co nie może być a priori uznawane za działalnie określone w art. 199 a) § 1 Ordynacji podatkowej.
   
   

W związku z powyższym Spółka prosi o potwierdzenie prawidłowości stanowiska przedstawionego w niniejszym wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust.1 w/w ustawy rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W myśl art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), stawka podatku wynosi 22 %, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 41 ust. 2 w/w ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7 %, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Stosownie do art. 41 ust. 12 w/w ustawy, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy, budowy, remontu, modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.

Zgodnie z art. 41 ust. 12a ustawy o podatku od towarów i usług, przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.

Wskazać należy, że nie zawsze budynki mają jednorodny charakter. W sytuacji, gdy część budynku wykorzystywana jest do celów mieszkalnych, a pozostała część do innych celów, wówczas sposób zakwalifikowania danego budynku znajduje się w przepisach rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.), stanowiącego usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych. W przepisach tych zdefiniowano m. in. pojęcia takie jak:

• obiekty budowlane - to konstrukcje połączone z gruntem w sposób trwały, wykonane z materiałów budowlanych i elementów składowych, będące wynikiem prac budowlanych;

• budynki - to zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych, przystosowane do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów.
  
  

Budynki dzielą się na mieszkalne i niemieszkalne:

• budynki mieszkalne - to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem,

• budynki niemieszkalne - to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych. W przypadku, gdy co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych, budynek klasyfikowany jest jako budynek mieszkalny.
  
  

Na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 12 ustawy o podatku od towarów i usług, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o obiektach budownictwa mieszkaniowego - rozumie się przez to budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 11.

Zgodnie Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych w dziale 11 mieszczą się budynki mieszkalne z podziałem na grupy:

111 - budynki mieszkalne jednorodzinne,

112 - budynki o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe,

113 - budynki zbiorowego mieszkania.

W myśl art. 41 ust. 12b w/w ustawy do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:

1. budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m2;
2. lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m2.
   
   

Natomiast, stosownie do art. 41 ust. 12c w/w ustawy w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.

Z powyższego wynika, że stawkę 7% stosuje się do:

1. obiektów budownictwa mieszkaniowego (budynki jednorodzinne do 300m2, a lokale mieszkalne do 150m2 ) lub ich części z wyłączeniem lokali użytkowych,
2. lokali mieszkalnych (do 150m2) w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w PKOB w dziale 12,
3. obiektów sklasyfikowanych w PKOB w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych.
   
   

Ponadto, zgodnie z treścią § 5 ust. 1a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970, ze zm.) obowiązującego od dnia 1 stycznia 2008 r., stawkę podatku wymienioną w art. 41 ust. 1 ustawy obniża się do wysokości 7% również w odniesieniu do:

1. robót budowlano-montażowych oraz remontów i robót konserwacyjnych dotyczących obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy, lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiektów sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 – wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych,
2. obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy, lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12,
   
   

• w zakresie, w jakim wymienione roboty i remonty, obiekty lub ich części oraz lokale nie są objęte tą stawką na podstawie art. 41 ust. 12-12c ustawy.
  
  

Z unormowań zawartych w przytoczonych przepisach wynika zatem, iż 7% stawka podatku od towarów i usług ma zastosowanie w całym budownictwie mieszkaniowym, zarówno objętym społecznym programem mieszkaniowym, jak i nieobjętym tym programem.

Z uwagi na to, iż zarówno ustawa o podatku od towarów i usług, jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego ani lokalu użytkowego, posiłkowo należy posłużyć się definicją zawartą w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994r. o własności lokali (Dz. U. z 2000r., Nr 80, poz. 903 z późn. zm.), która stanowi, iż samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne. Do lokalu mogą przynależeć, zgodnie z art. 2 ust. 4 ww. ustawy, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej “pomieszczeniami przynależnymi”.

Wskazać należy także, iż zgodnie z objaśnieniami zawartymi w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.), budynki dzielą się na mieszkalne i niemieszkalne. Budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem.

Odnosząc wskazane regulacje prawne do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, że od 1 stycznia 2008r., zgodnie z art. 41 ust. 12 w zw. z ust. 2 ww. ustawy o podatku od towarów i usług oraz § 5 ust. 1a ww. rozporządzenia Ministra Finansów, 7% stawkę tego podatku Wnioskodawca powinien stosować jedynie w odniesieniu do robót związanych z obiektem budownictwem mieszkaniowego lub jego części.

Z kolei celem właściwego zdefiniowania pojęcia obiektu budownictwa mieszkaniowego i co się z tym wiąże stosowania odpowiedniej stawki podatkowej, Wnioskodawca powinien uwzględnić regulacje wynikające z ww. art. 2 pkt 12 ustawy o podatku od towarów i usług i dokonać stosownej kwalifikacji obiektu, która to sprawa należy do jego obowiązków.

Należy zauważyć, iż strony w umowach cywilno-prawnych określają, co jest przedmiotem wykonywanych robót budowlanych (świadczonej usługi).

Jeżeli przedmiotem sprzedaży jest usługa remontowa, budowlana, budowlano-montażowa, wówczas nie można z niej wyłączyć poszczególnych elementów kosztów do odrębnej sprzedaży, ponieważ obrotem podatnika jest uzgodniona kwota za wykonanie określonej usługi, bez względu na jej poszczególne elementy (materiały, robocizna, transport, zużyta energia, narzędzia, itp.). Wyliczenie, co składa się na wykonaną usługę ma istotne znaczenie informacyjne przy ustalaniu ceny, jednak nie może uzasadniać odrębnego kwalifikowania poszczególnych elementów zawartych w tym wyliczeniu (dla celów podatkowych). Zastosowanie prawidłowej stawki podatku uzależnione jest od postanowień umowy na wykonanie robót budowlanych.

Biorąc powyższe pod uwagę podnieść należy, iż w sytuacji, gdy świadczone przez Wnioskodawcę usługi polegające na budowie obiektów mieszkalnych, lub mieszanych (t. j. budynek mieszkalny z naziemną częścią użytkową) sklasyfikowanych w PKOB w dziale 11 obiekt budownictwa mieszkaniowego jako całość (w tym przypadku budynek mieszkalny z naziemną częścią użytkową o powierzchni nieprzekraczającej 50% powierzchni całego budynku) –7% stawka podatku VAT stosowana jest w odniesieniu do całości robót dotyczących obiektu, z wyjątkiem robót dotyczących infrastruktury towarzyszącej do których ma zastosowanie stawka podatku 22%.

Jeżeli jednak świadczone przez Wnioskodawcę usługi polegające na robotach budowlano-montażowych wykonywanych w lokalach użytkowych będą wykonywane na podstawie odrębnych umów odnoszących się do robót wyłącznie w zakresie części użytkowych obiektów mieszkalnych, a nie w zakresie budowy całego obiektu, to do tych robót powinna mieć zastosowanie 22% stawka podatku VAT, adekwatnie do wartości faktycznie świadczonych usług.

Natomiast jeśli usługi w zakresie prac budowlanych będą związane z obiektami sklasyfikowanymi jako PKOB inne niż mieszkaniowe (np. obiekty biurowe) oraz infrastrukturą towarzyszącą to podlegać będą opodatkowaniu 22% stawką podatku VAT.

Zatem stanowisko Strony ww. zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja10, 09-402 Płock.