INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 29 sierpnia 2008 r. (data wpływu 15 września 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 września 2008 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wliczenia do podstawy opodatkowania czynności sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka zakupiła na cele prowadzonej działalności gospodarczej zorganizowaną część przedsiębiorstwa, w tym: zabudowę meblową, instalacje hydrauliczną, instalację elektryczną, krzesła, stoliki, stół chłodniczy, zmywarkę do szkła, napoje gazowane, opakowanie zwrotne, lody, „renomę miejsca”, prawa i obowiązki wynikające z umowy z firmą „C”, prawa i obowiązki wynikające z umowy na dostarczanie wody oraz energii elektrycznej. Sprzedaż została udokumentowana fakturą VAT, a poszczególne pozycje majątku sprzedawanej części przedsiębiorstwa zostały opodatkowane według właściwych stawek VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zbycie zorganizowanej części przedsiębiorstwa opisanej w przedstawionym stanie faktycznym podlega regulacjom zawartym w ustawie o podatku od towarów i usług...

Zdaniem Spółki nabyty zespół składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do realizacji zadań gospodarczych, tj. prowadzenia kawiarni, nie stanowi przedsiębiorstwa, zakładu czy oddziału samodzielnie sporządzającego bilans i w związku z powyższym nie spełnia warunku dla wyłączenia, o którym mowa w art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W opinii Spółki niespełnienie warunku samodzielnego sporządzania bilansu rodzi konieczność (art. 6 pkt 1) opodatkowania sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa. Jednocześnie Spółka wskazuje na pojawiające się wątpliwości co do takiego wnioskowania w związku z definicją przedsiębiorstwa zawartą w art. 55¹ Kodeksu cywilnego, a także treścią orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 17 października 2000 r. (sygn. akt I CKN 850/98), gdzie przez przedsiębiorstwo rozumie się zorganizowany zespół składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej, a także wskazanym tam minimum składników, których przeniesienie na nabywcę, jest transakcją dotyczącą przedsiębiorstwa. Spółka wskazuje także na zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 lutego 2008 r. (sygn. akt III Sa/Wa 934/07) stwierdzenie, iż każdy zespół składników majątkowych, dających się wyodrębnić poprzez funkcjonalne powiązanie, polegające na przydatności do realizacji określonego działania gospodarczego – bez względu na jego organizacyjne wyodrębnione w postaci zakładu, czy też oddziału – będzie przedsiębiorstwem w rozumieniu art. 55¹ K.c. i ta definicja może być stosowana przy wykładni pojęcia „przedsiębiorstwo” ujętego w art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Przy czym, zdaniem Sądu brak jest podstaw do uczynienia z wymogu samodzielnego sporządzania bilansu, okoliczności decydującej o możliwości zastosowania art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Spółka stwierdza, iż biorąc pod uwagę przepisy Kodeksu cywilnego oraz orzecznictwo w tym zakresie, praktyczne stosowanie art. 6 ustawy o podatku od towarów i usług nie jest jednoznaczne i w związku z tym każdy przypadek sprzedaży przedsiębiorstwa powinien być rozpatrywany odrębnie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zakres przedmiotowy opodatkowania podatkiem od towarów i usług określa przepis art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zgodnie z którym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Ilekroć w ustawie o podatku od towarów i usług jest mowa o sprzedaży należy przez to rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ww. ustawy).

Pojęcie dostawy towarów ustawodawca zdefiniował w art. 7 ust. 1 ustawy. Zgodnie z tym przepisem pod pojęciem tym należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, poprzez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

• przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
• zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
• świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zgodnie z dyspozycją art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, przepisów ustawy nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zakładu (oddziału) samodzielnie sporządzającego bilans. Pojęcie „transakcji zbycia” należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu „dostawy towarów”, w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem jak właściciel np. sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego (aportu). Przepisy ustawy nie definiują również terminu „przedsiębiorstwo”. Z tej przyczyny dla celów określenia zakresu pojęcia „przedsiębiorstwo” wykorzystuje się regulację zawartą w art. 55¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), który to przepis stanowi, że przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej. który obejmuje w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa)
;
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości
;
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych
;
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne
;
5. koncesje, licencje i zezwolenia
;
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej
;
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne
;
8. tajemnice przedsiębiorstwa
;
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej
.

Zatem składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, iż można mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami, tak żeby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują również pojęcia „zakładu (oddziału)”. W celu jego określenia należy odwołać się do przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t. j. Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 ze zm.). Art. 5 pkt 4 tej ustawy stanowi, że oddziałem (zakładem) jest wyodrębniona i samodzielna organizacyjnie część działalności gospodarczej wykonywana przez przedsiębiorcę poza głównym miejscem wykonywania działalności. Zgodnie z regulacją ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.) zawartą w art. 11 ust. 2 i następne, jednostki posiadające oddziały (zakłady) mogą prowadzić księgi rachunkowe oddziałów (zakładów) w siedzibie jednostki lub oddziałów (zakładów).

W myśl art. 51 ust. 1 ustawy o rachunkowości jednostka, w skład której wchodzą jednostki organizacyjne sporządzające samodzielne sprawozdania finansowe, sporządza łączne sprawozdanie finansowe, będące sumą sprawozdania finansowego jednostki i wszystkich jej oddziałów (zakładów), wyłączając odpowiednio

1. aktywa i fundusze wydzielone
2. wzajemne należności i zobowiązania oraz inne rozrachunki o podobnym charakterze,
3. przychody i koszty z tytułu operacji dokonywanych między jednostką a jej oddziałami (zakładami) lub między jej oddziałami (zakładami),
4. wynik finansowy operacji gospodarczych dokonywanych wewnątrz jednostki, zawarty w aktywach jednostki lub jej oddziałów (zakładów).

Zgodnie z treścią art. 45 ust. 2 powołanej ustawy sprawozdanie finansowe składa się z:

1. bilansu,
2. rachunku zysków i strat,
3. informacji dodatkowej, obejmującej wprowadzenie do sprawozdania finansowego oraz dodatkowe informacje i objaśnienia.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż bilans, o którym mowa w art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług jest bilansem sporządzanym zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości, który wchodzi w skład sprawozdania finansowego sporządzanego przez jednostkę. Zbycie zakładu (oddziału) nie podlega ustawie o podatku od towarów i usług, jeśli samodzielnie sporządza on bilans.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka zakupiła na cele prowadzonej działalności gospodarczej (kawiarnia) zorganizowaną część przedsiębiorstwa, w tym: zabudowę meblową, instalację hydrauliczną, instalację elektryczną, krzesła, stoliki, stół chłodniczy, zmywarkę do szkła, napoje gazowane, opakowanie zwrotne, lody, „renomę miejsca”, prawa i obowiązki wynikające z umowy z firmą „C”, prawa i obowiązki wynikające z umowy na dostarczanie wody oraz energii elektryczne. Nabyty przez Spółkę „zespół składników materialnych i niematerialnych”, nie stanowi jednakże jednostki samodzielnie sporządzającej bilans, w rozumieniu przytoczonych wyżej przepisów.

A zatem należy uznać za prawidłowe stanowisko Spółki, iż w przypadku zbycia zorganizowanej części przedsiębiorstwa, która nie stanowi zakładu (oddziału) samodzielnie sporządzającego bilans, nie ma zastosowania wyłączenie z art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, a transakcja taka jest czynnością opodatkowaną tym podatkiem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta, co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej – powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.