INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Państwa, przedstawione we wniosku z dnia 03.07.2008 r. (data wpływu 08.07.2008 r.) uzupełnionym pismem – data nadania -09.10.2008 r. (data wpływu 13.10.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie umowy pożyczki - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 08.07.2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie umowy pożyczki.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca będzie otrzymywać pożyczki od zagranicznych podmiotów. Umowy pożyczek będą zawierane poza granicami Polski. Na moment zawierania umów środki pieniężne będą znajdować się na koncie pożyczkodawcy również poza granicami Polski. Pożyczkodawcy nie są udziałowcami Spółki.

Pismem z dnia 02.10.2008 r. Nr IPPB2/436-271/08-2/AS wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku, poprzez złożenie czytelnego podpisu na kserokopii 4-tej strony wniosku ORD-IN. Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 06.10.2008 r. Wnioskodawca wniosek uzupełnił w terminie pismem - data nadania 09.10.2008 r. (data wpływu 13.10.2008 r.) poprzez złożenie czytelnego podpisu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy pożyczki udzielone Spółce w sposób opisany powyżej nie powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, skoro zarówno czynność zawarcia umowy ma miejsce poza granicami Polski jak i środki pieniężne w momencie zawierania umowy znajdują się poza granicami Polski...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Wnioskodawca jest zdania, że umowa pożyczki zgodnie z art. 720 par. 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r., Nr 16, poz. 93 ze zm.) to zobowiązanie dającego do przeniesienia na własność biorącego określonej ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku i jednocześnie biorącego do zwrotu tej samej ilości pieniędzy albo tej samej ilości rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Jeżeli więc dana umowa zostanie zakwalifikowana jako umowa pożyczki to podlega opodatkowaniu podatkiem zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2007 r. Nr 68, poz. 450 i Nr 176, poz. 1238).

Według zapisów art. 1 ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych opodatkowaniu tym podatkiem podlegają rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak również rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą w przypadku, gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W świetle powyższego zawarcie umowy pożyczki poza granicami kraju, jak i fakt, że środki pieniężne w momencie jej zawierania znajdują się również poza granicami kraju nie rodzi obowiązku w podatku od czynności cywilnoprawnych. Dla powstania tego obowiązku nie ma znaczenia również fakt, że środki pieniężne są sprowadzane do kraju w terminie późniejszym, bowiem o obowiązku podatkowym decyduje miejsce ich znajdowania się w momencie podpisywania umowy.

Wobec powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, Spółka w przypadku zawarcia umowy pożyczki spełniającej powyżej opisane warunki nie będzie zobowiązana do zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, że niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.