INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 03.09.2008 r. (data wpływu 08.09.2008 r.) oraz piśmie z dnia 30.11.2008r. ( data wpływu 03.12.2008r.)o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wartości diet oraz kosztów najmu lokalu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 09.09.2008 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z 30.11.2008r. ( data wpływu 03.12.2008r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie do uzupełnienia braków formalnych Nr IPPB1/415-1026/08-2/PJ z dnia 21.11.2008r. ( data wysyłki 21.11.2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wartości diet oraz kosztów najmu lokalu.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujący stan faktyczny.

Dnia 1 września 2008 r. Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej – będąc kierowcą samochodów ciężarowych w zakresie świadczenia usługi kierowania pojazdami powierzonymi. Świadczone przez Wnioskodawcę usługi są wykonywane na terenie Szwecji i tam też Wnioskodawca wynajmuje lokal do celów oczekiwania na kolejne zlecania. Wnioskodawca nie posiada licencji przewozowej ani certyfikatu kompetencji zawodowych. Obecnie Wnioskodawca świadczy usługi dla jednego kontrahenta, ale nie jest wykluczone, że w przyszłości usługi te będą świadczone na rzecz kilku firm.

Do końca 2007 roku wykonywana działalność zawierała się w PKD 74.50.a (Działalność jednoosobowych podmiotów gospodarczych świadczących działalność wyłącznie na rzecz jednego podmiotu). Jednakże w nowej klasyfikacji PKD wpis ten został usunięty.

W związku z tym, że trudno w chwili obecnej sklasyfikować prowadzoną przez Wnioskodawcę działalność, Wnioskodawca dokonał wyboru następujących kodów PKD:

• 49.41.5 Transport drogowy towarów.
• 52.21.Z Działalność usługowa wspomagająca transport lądowy.
• 45.20.Z Konserwacja i naprawa pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli.
• 52.24.C Przeładunek towarów w pozostałych punktach przeładunkowych.
  
  

W piśmie z dnia 30.11.2008r. ( data wpływu 03.12.2008r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie do uzupełnienia braków formalnych Nr IPPB1/415-1026/08-2/PJ z dnia 21.11.2008r. Wnioskodawca doprecyzował, iż pytając o możliwość zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodu, chodziło mu o diety oraz koszty noclegów.

Wnioskodawca podał również symbol Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) dla usług, które zamierza wykonywać w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w 2009r., wskazując symbol 74.50.23-00.20 „Usługi jednoosobowych podmiotów gospodarczych wynajmujących się do pracy wyłącznie na rzecz jednego podmiotu, w charakterze pracowników handlowych lub przemysłowych”.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w roku 2008 rozliczając się na zasadach ogólnych Wnioskodawca może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów wydatki z tytułu wyjazdów w kraju i za granicą oraz wynajmu lokalu...
2. Czy prawidłowo są stosowane przepisy Ustawy o podatku od towarów i usług — art. 27 ust.2 pkt 3 lit.d...
3. Czy prowadząc wymienioną działalność Wnioskodawca może na rok 2009 wybrać rozliczania się zryczałtowanym podatkiem dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczna w stawce 8,5%...
   
   

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy rozliczając się na zasadach ogólnych przysługuje prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatki z tytułu wyjazdów w kraju i za granicą, gdyż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty poniesione w calu osiągnięcia przychodu z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy PIT. Przepis art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy PIT mówi o dietach z tytułu podróży służbowych przedsiębiorców, nie wprowadzając rozróżnienia co do zakresu świadczonych usług.

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź na pytanie pierwsze. Wniosek w zakresie pozostałych pytań zostanie rozpatrzony w odrębnych interpretacjach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Należy wskazać, iż kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z ww. przepisu, wydatki dotyczące krajowych i zagranicznych wyjazdów służbowych przedsiębiorcy oraz osób będących jego pracownikami mogą obciążać koszty uzyskania przychodów pozarolniczej działalności gospodarczej, jeżeli ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na osiąganie przychodu, bądź też zmierza do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów i wydatki te nie są wyszczególnione jako wydatki niestanowiące takich kosztów w art. 23 ust. 1 ww. ustawy.

Jednocześnie należy przywołać art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy który stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Mając powyższe na względzie, jeżeli podróże krajowe i zagraniczne, jakie odbywa Wnioskodawca są podróżami służbowymi związanymi z prowadzoną przez niego pozarolniczą działalnością gospodarczą, to w ciężar kosztów uzyskania przychodów tejże działalności może zaliczyć diety związane z tymi podróżami, jednakże wyłącznie w części nie przekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, tj. rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r.:

• w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. z 2002 r. Nr 236, poz. 1991 ze zm.),
• w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. z 2002 r. Nr 236, poz. 1990 ze zm.).
  
  

Podstawą zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą jest wykonywanie przez te osoby zadań związanych z prowadzoną działalnością poza „siedzibą” tj. poza miejscem wykonywania działalności, wynikającym np. z wpisu do ewidencji działalności gospodarczej.

Wydatki związane z podróżą służbową to przede wszystkim wydatki dotyczące przejazdów, dojazdów, noclegów a także inne, w zależności od uzasadnionych potrzeb. Powyższe koszty zalicza się do kosztów uzyskania przychodów pozarolniczej działalności gospodarczej w wysokości faktycznie poniesionych wydatków.

Oceniając stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z najmem lokalu do celów oczekiwania na kolejne zlecenie na terytorium Szwecji, wskazać należy, iż zastosowanie znajdą ogólne zasady art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Koszty wynajmu lokalu związane z oczekiwaniem na kolejne zlecenie, spełniające warunek celowości, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ww. ustawy zalicza się do kosztów uzyskania przychodów, w wysokości faktycznie poniesionych wydatków, pod warunkiem prawidłowego ich udokumentowania.

Niezbędnym jest również posiadanie dowodów, świadczących o wykonanych usługach umożliwiających w sposób bezsporny ustalenie związku przyczynowo-skutkowego poniesionych wydatków z uzyskanymi przychodami, a ponadto potwierdzających racjonalność poniesionych wydatków.

Jeżeli więc poniesione wydatki spełniają wszystkie wymienione powyżej warunki, to mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Dlatego też przedstawione przez Wnioskodawcę we wniosku stanowisko w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej - diet oraz innych kosztów ( kosztów wynajmu lokalu ) związanych ze świadczeniem usług transportowych, w ramach podróży służbowych krajowych i zagranicznych, uznać należy za prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.