INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 21.05.2008 r. (data wpływu 02.06.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku na sprzedawane w wyniku licytacji rzeczy pochodzące z niedoręczonych przesyłek - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 02.06.2008 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku na sprzedawane w wyniku licytacji rzeczy pochodzące z niedoręczonych przesyłek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca świadczy usługi pocztowe polegające m.in. na dostarczaniu przesyłek pocztowych. W związku z tym zdarzają się przypadki niemożności ich doręczenia.

Przesyłkami, których nie można doręczyć, zajmuje się jeden z wydziałów . Ze wszystkich placówek z terenu całego kraju kierowane są tam przesyłki, które nie posiadają informacji identyfikującej adresata lub nadawcy, które zostały oznaczone w sposób błędny lub niepełny; przesyłki, których przyjęcia odmówił zarówno adresat jak i nadawca z powodu niewłaściwego uregulowania odpłatności za usługę oraz rzeczy, które zostały znalezione.

Przesyłki są ewidencjonowane w odpowiednich rejestrach i segregowane. Specjalnie powołana komisja dokonuje również otwarcia listów i przesyłek, które nie posiadają danych adresata lub nadawcy lub które zostały oznaczone w sposób błędny lub niepełny, w celu ustalenia tych danych i odesłania ich do właściwej placówki Wnioskodawcy w celu doręczenia. Na przesyłkach, których odbioru odmówił zarówno adresat jak i nadawca z powodu niewłaściwego uregulowania odpłatności, Wnioskodawcy przysługuje ustawowe prawo zastawu, zgodnie z art. 38 ust. 1 Prawa Pocztowego (Dz. U. Nr 130, poz. 1188), w celu zabezpieczenia roszczeń wynikających z umowy o świadczenie usługi pocztowej oraz z tytułu opłat celnych lub uzasadnionych, dodatkowych kosztów świadczenia usługi, powstałych z przyczyn leżących po stronie nadawcy lub adresata.

Rzeczy posiadające wartość handlową, określoną przez odpowiednią komisję, podlegają odrębnej ewidencji i są przechowywane przez okres powyżej 12 miesięcy, zgodnie z art. 62 ust. 3 ww. ustawy, gdyż roszczenia przedawniają się z upływem roku od dnia nadania przesyłki lub przekazu pocztowego. Rzeczy nieposiadające wartości handlowej, np.: listy, zdjęcia, faktury również podlegają ewidencji i przechowywaniu maksymalnie przez okres 13 miesięcy. Jeżeli do tego czasu nie znajdą odbiorcy wówczas podlegają likwidacji.

W przypadku nieodebrania rzeczy posiadających wartość handlową, po upływie roku od wezwania do odbioru lub po upływie 2 lat od otwarcia przesyłki, w wypadku nieznanego adresata ani nabywcy lub znalezionych rzeczy, ich własność przechodzi na Wnioskodawcę (art. 183 Kodeksu cywilnego i Instrukcji w zakresie postępowania z przesyłkami niedoręczalnymi i ze znalezionymi rzeczami pochodzącymi z przesyłek i placówek pocztowych oraz wykonywania ustawowego prawa zastawu na przesyłkach, stanowiącego Załącznik do Zarządzenia Nr 163 Dyrektora ………… z dnia ……….. 2007 r., który dołączono do składanego wniosku). Po tym terminie ww. rzeczy podlegają sprzedaży w drodze licytacji. W przypadku znanego nabywcy, kwota pochodząca z likwidacji, po potrąceniu przysługującego zastawu i innych kosztów związanych z przekazaniem pieniędzy, o ile jest wystarczająca, zostaje przekazana nadawcy przesyłki. Całość uzyskanej kwoty w wypadku nieznanego adresata ani nadawcy stanowi przychód Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może zastosować stawkę zwolnioną w podatku od towarów i usług dla sprzedawanych w wyniku licytacji rzeczy pochodzących z niedoręczonych przesyłek...

Zdaniem Wnioskodawcy na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i Usług (Dz. U. z 2004 r, Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów, o której mowa w ww. artykule, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 7 ust. 1 ustawy o VAT).

W art. 43 ustawy o VAT został przewidziany szereg zwolnień. Art. 43 ust. 1 pkt 2 stanowi, że zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, pod warunkiem, że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało podatnikowi dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego; zwolnienie dotyczy również używanych budynków i budowli lub ich części, będących przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.

Przez towary używane, zgodnie z art. 43 ust. 2 ustawy o VAT, rozumie się, m.in.: pozostałe towary, z wyjątkiem gruntów, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wynosi co najmniej pół roku.

Jak wynika z powyższego, dla zastosowania zwolnienia przy dostawie towarów na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 wymagane jest łączne spełnienie dwu warunków:

1. uznanie towaru za używany przez odpowiedni okres, w opisywanym przypadku jest to pół roku,
2. brak prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu.

Zapis cytowanego powyżej artykułu jest nieprecyzyjny, a zastosowanie zwolnienia na jego podstawie powoduje liczne trudności w praktyce, gdyż ustawa o VAT określa jedynie, jakie grupy towarów mogą zostać uznane za używane po odpowiednim okresie. Nie definiuje natomiast co należy rozumieć pod pojęciem „używania towarów”. Definicji tej nie ma także w przepisach rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o VAT (Dz. U. z 2004 r. Nr 97, poz. 970 z późn. zm.).

Wnioskodawca przechowuje, ewidencjonuje i kataloguje towary pochodzące z niedoręczonych przesyłek o wartości handlowej już od momentu ich faktycznego otrzymania. W zależności od tego, czy adresat lub nadawca jest znany czy nie, po upływie roku od wezwania do odbioru lub po upływie 2 lat od otwarcia przesyłki, w wypadku nieznanego adresata ani nabywcy lub znalezionych rzeczy, własność rzeczy przechodzi na Wnioskodawcę. Następnie przedmioty pochodzące z niedoręczonych przesyłek podlegają sprzedaży w drodze licytacji.

Zdaniem Wnioskodawcy rzeczy pochodzące z niedoręczonych przesyłek są towarami używanymi. Używanie towarów to nie tylko fizyczne wykorzystywanie lub posługiwanie się nimi w prowadzonej działalności gospodarczej, ale także wszelka forma pobierania z nich pożytków, korzyści. Sprzedaż rzeczy, pochodzących z niedoręczonych przesyłek w wyniku licytacji, jest formą pobierania pożytków, ponieważ wymierną korzyścią finansową jest przychód osiągnięty w wyniku sprzedaży. Tym samym jest spełniony pierwszy warunek, który umożliwia zastosowanie zwolnienia przy dostawie takich towarów. Wnioskodawca wskazuje, iż stanowisko to zostało poparte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 16.04.2007 r. (sygnatura III SA/Wa 3997/06). Wyrok wprawdzie dotyczył zastosowania zwolnienia w podatku VAT w przypadku sprzedaży samochodów uprzednio wydanych w oparciu o umowę leasingu, ale ma zastosowanie, zdaniem Wnioskodawcy, również w opisywanym przypadku, gdyż spór dotyczył wykładni pojęcia „używanie”. W ustnym uzasadnieniu wyroku stwierdzono, że należy zastosować najszerszą możliwą wykładnię tego pojęcia przez uznanie, że „używanie przez podatnika” to również oddanie samochodu w dzierżawę, ponieważ korzyścią, jaką podatnik uzyskuje w takiej sytuacji jest czynsz dzierżawny (Monitor Podatkowy Nr 6/2007).

Biorąc pod uwagę sposób, w jaki Wnioskodawca wszedł w posiadanie rzeczy pochodzących z niedoręczonych przesyłek, nie dysponuje fakturami VAT, dokumentującymi ich nabycie. W związku z posiadaniem rzeczy odpowiedni wydział prowadzi wymagane ewidencje i zestawienia już od momentu ich faktycznego otrzymania. Są to jedyne dokumenty potwierdzające ich otrzymanie. W związku z tym, że w opisanym stanie faktycznym podatek VAT, wobec braku faktur w ogóle nie wystąpił. Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Tym samym jest spełniony drugi warunek, który umożliwia zastosowanie zwolnienia przy dostawie takich towarów. Wnioskodawca wskazuje, iż stanowisko to zostało potwierdzone w postanowieniu w sprawie interpretacji prawa podatkowego nr PP/443-17/07/HM z dnia 25.09.2007 r.

Ponadto, powołany powyżej art. 43 ust 2 pkt 1 ustawy o VAT jest niezgodny z prawem wspólnotowym. Ustawa o VAT powinna stanowić implementację Dyrektywy Rady 77/388//EWG z 17 maja 1977 r. (VI Dyrektywy), obecnie Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r, w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zwanych dalej „dyrektywą VAT”. W przypadku niezgodności regulacji polskich ze wspólnotowymi Przedsiębiorstwo ma prawo stosowania tych drugich bezpośrednio, o ile zapisy dyrektywy VAT są w odniesieniu do konkretnego zakresu bezwarunkowe i wystarczająco precyzyjne.

Art. 136b dyrektywy VAT stanowi, że zwolnieniu podlega dostawa towarów, przy których nabyciu lub wykorzystaniu VAT nie podlegał odliczeniu. Przepis ten jasno i wystarczająco precyzuje, że prawo do zastosowania zwolnienia w podatku VAT przysługuje zawsze, gdy przy nabyciu podatek ten nie podlegał odliczeniu. Jest to jedyna przesłanka, którą należy spełnić, aby dostawa mogła z takiego zwolnienia korzystać. Jak wynika z powyższego przepis ten ma szerszy zakres i nie odnosi się tylko do towarów używanych, ale do wszystkich, przy których nabyciu lub wytworzeniu podatek naliczony nie podlegał odliczeniu. Na bazie tych przepisów Wnioskodawca może dokonać dostawy towaru każdego, nie tylko używanego, jeżeli przy jego nabyciu bądź wytworzeniu nie przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku naliczonego, bez spełniania dodatkowych warunków.

Jak wskazano powyżej Wnioskodawca spełnia tę przesłankę i na podstawie przepisów dyrektywy VAT może korzystać ze zwolnienia przy ich dostawie. Natomiast ustawa o VAT w art. 43 ust. 1 pkt 2, oprócz kryterium zawartego w dyrektywie VAT, daje możliwość zastosowania zwolnienia przy dostawie towarów dopiero po spełnieniu równocześnie kolejnego warunku, tzn.: aby towar podlegający sprzedaży był uznany za używany, nie określając, co oznacza owo „używanie”.

W wypadku takiej niezgodności Wnioskodawca ma prawo zastosowania bezpośrednio przepisów wspólnotowych i mają one pierwszeństwo nad prawem krajowym, które jest zapisane w Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483), zwanej dalej Konstytucją RP.

Art. 9 stanowi bowiem, że Rzeczpospolita Polska przestrzega wiążącego ją prawa międzynarodowego, które jest źródłem powszechnie obowiązującego prawa zgodnie z art. 87 ust. 1 Konstytucji RP. Zgodnie z ust. 1 powołanego powyżej przepisu Rzeczpospolita Polska może na podstawie umowy międzynarodowej przekazać organizacji międzynarodowej lub organowi międzynarodowemu kompetencje organów władzy państwowej w niektórych sprawach. Ratyfikowana umowa międzynarodowa, po jej ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej, stanowi część krajowego porządku prawnego i jest bezpośrednio stosowana chyba, że jej stosowanie jest uzależnione od wydania ustawy. Umowa międzynarodowa ratyfikowana za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie ma pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową. Jeżeli wynika to z ratyfikowanej przez Rzeczpospolitą Polską umowy konstytuującej organizację międzynarodową, prawo przez nią stanowione jest stosowane bezpośrednio, mając pierwszeństwo w przypadku kolizji z ustawami (art. 91 ust. 1 - 3 Konstytucji RP).

Rola prawa wspólnotowego jako źródła prawa została mocno podkreślona w licznych orzeczeniach ETS. Niejednokrotnie zaznaczano możliwość bezpośredniego stosowania przepisów VI Dyrektywy przy rozstrzyganiu szczegółowych zagadnień, w szczególności prawa podatników do bezpośredniego stosowania i powoływania się przed sądem krajowym na te przepisy, jeżeli są one wystarczająco precyzyjne i bezwarunkowe, a państwo członkowskie, mimo stosownego w tej mierze obowiązku, nie dokonało ich poprawnej implementacji do prawa krajowego, m.in. w orzeczeniach: C-150/99 Lindopark, C-8/81 Ursula Becker.

Tezy cytowanych powyżej wyroków ETS znalazły swoje odzwierciedlenie również w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych. Z uzasadnienia wyroku WSA w Warszawie z dnia 12 grudnia 2005 r. (III SA/Wa 2219/05) wynika, że prawo wspólnotowe o bezpośrednim skutku ma pierwszeństwo w stosowaniu przed prawem krajowym. Z tezy wyroku, również WSA w Warszawie, z dnia 23 października 2006 r. (III SA/Wa 1744/06) wynika, że w sytuacji, gdy przepis VI Dyrektywy jest skonstruowany w sposób jasny i precyzyjny, to w przypadku niewłaściwej implementacji do prawa krajowego, obywatele UE mogą powoływać się na ten przepis bezpośrednio, z pominięciem przepisów krajowych, które są z nim niezgodne.

Artykuł 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT jest nieprecyzyiny i nie określa, co oznacza „używanie”. Z powoływanego powyżej wyroku WSA można wywieść, że należy zastosować naiszerszą możliwą wykładnię tego pojęcia i używaniem nazywać również wszelką formę pobierania pożytków, korzyści z rzeczy. Sprzedaż rzeczy pochodzących z niedoręczonych przesyłek w wyniku licytacji i osiągany z tego tytułu przychód, jest również zdaniem Wnioskodawcy osiąganą korzyścią z rzeczy, co może świadczyć o jej używaniu. Niemniej jednak z powodu nieprecyzyjności przepisu i jego niezgodności z przepisami wspólnotowymi, tj. z art. 136b dyrektywy VAT, poprzez zawężenie zwolnienia tylko do towarów używanych, Wnioskodawca ma możliwość skorzystania ze zwolnienia przy dostawie opisywanych rzeczy na podstawie przepisów wspólnotowych. Dyrektywa VAT wystarczająco jasno i klarownie precyzuje możliwość skorzystania ze zwolnienia przy dostawie towarów, przy których nabyciu nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. W takim wypadku Wnioskodawca może stosować przepisy dyrektywy VAT bezpośrednio, z pominięciem przepisów krajowych. Jak wyżej wskazano, prawo wspólnotowe ma pierwszeństwo w stosowaniu w stosunku do prawa krajowego w sytuacji, gdy uregulowania w prawie krajowym są niezgodne, sprzeczne z prawem wspólnotowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zmianami), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega co do zasady odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zakres tych czynności został zdefiniowany w art. 7 i art. 8 cyt. ustawy. Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast w myśl art. 2 pkt 6 cyt. ustawy przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Stosownie do art. 41 ust. 1 stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże zarówno w treści ustawy jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie z podatku. I tak, stosownie do zapisu art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych z zastrzeżeniem pkt 10, pod warunkiem że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego; zwolnienie dotyczy również budynków i budowli lub ich części, będących przedmiotem najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.

Definicja towarów używanych zawarta została w art. 43 ust. 2 ustawy o VAT, zgodnie z którą, przez towary używane, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się:

1. budynki i budowle lub ich części - jeżeli od końca roku, w którym zakończono budowę tych obiektów, minęło co najmniej 5 lat;
2. pozostałe towary, z wyjątkiem gruntów, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca świadczy usługi pocztowe polegające m.in. na dostarczaniu przesyłek pocztowych. W związku z tym zdarzają się przypadki niemożności ich doręczenia z uwagi na brak informacji identyfikującej adresata lub nadawcy, oznaczenia w sposób błędny lub niepełny oraz odmowy przyjęcia przez adresata jak i nadawcę z powodu niewłaściwego uregulowania odpłatności za usługę oraz rzeczy, które zostały znalezione.

Przesyłki są ewidencjonowane w odpowiednich rejestrach i segregowane. Rzeczy posiadające wartość handlową, określoną przez odpowiednią komisję, podlegają odrębnej ewidencji i są przechowywane przez okres powyżej 12 miesięcy. W przypadku nieodebrania rzeczy posiadających wartość handlową, po upływie roku od wezwania do odbioru lub po upływie 2 lat od otwarcia przesyłki, w wypadku nieznanego adresata ani nabywcy lub znalezionych rzeczy, ich własność przechodzi na Przedsiębiorstwo i po tym terminie ww. rzeczy podlegają sprzedaży w drodze licytacji.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz okoliczności przedstawione we wniosku stwierdzić należy, iż rzeczy pochodzące z niedoręczonych przesyłek, nie stanowią towarów używanych w rozumieniu art. 43 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, bowiem podatnik nie używał ww. rzeczy.

Zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN „używanie” – to stosowanie, zastosowanie czegoś jako środek, narzędzie zrobienie z czegoś użytku.

Wnioskodawca przechowywał (magazynował) rzeczy przez okres roku lub 2 lat, w zależności od tego czy adresat lub nadawca jest znany czy nie, katalogował je i segregował, jednak ich nie używał, tj. nie zastosował jako środek, narzędzie nie zrobił z nich użytku.

Wnioskodawca nie pobiera również pożytków z ww. rzeczy, poprzez jej sprzedaż.

Definicja pożytków zawarta jest w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), zgodnie z art. 53 § 1 pożytkami naturalnymi rzeczy są jej płody i inne odłączone od niej części składowe, o ile według zasad prawidłowej gospodarki stanowią normalny dochód z rzeczy, natomiast zgodnie z art. 53 § 2 pożytkami cywilnymi rzeczy są dochody, które rzecz przynosi na podstawie stosunku prawnego. W myśl art. 54 pożytkami prawa są dochody, które prawo to przynosi zgodnie ze swym społeczno-gospodarczym przeznaczeniem.

Posługując się natomiast definicją zawartą w słowniku języka polskiego PWN „pożytki” – to korzyść uzyskana z rzeczy zgodnie z jej przeznaczeniem. Zatem sprzedaży rzeczy, pochodzących z niedoręczonych przesyłek w wyniku licytacji, w żadnym wypadku nie można zakwalifikować jako formy pobierania pożytków. Innymi słowy sprzedaż rzeczy pochodzących z niedoręczonych przesyłek w wyniku licytacji i osiągany z tego tytułu przychód, nie jest pobieraniem pożytków z rzeczy jak również nie świadczy o jej używaniu.

Reasumując, rzecz może być uznana za towar używany w rozumieniu ustawy o VAT, gdy przed sprzedażą była użytkowana przez zbywcę co najmniej przez pół roku.

Ponieważ poszczególne rzeczy pochodzące z niedoręczonych przesyłek nie spełniają przesłanek do zakwalifikowania ich jako towary używane w rozumieniu ww. ustawy, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT jako dostawa towarów.

Do poszczególnych towarów zastosować należy odpowiednią stawkę VAT wynikającą z przepisów ustawy o VAT.

W przedmiotowym wniosku Strona wskazuje, iż art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT jest niezgodny z art. 136b Dyrektywy Rady Europy 2006/112/WE z dnia 28.11.2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatkowego od wartości dodanej, zwanej dalej Dyrektywą i uważa, iż w takim wypadku może stosować przepisy dyrektywy VAT bezpośrednio, z pominięciem przepisów krajowych.

Od dnia 01 maja 2004 r. Polska stała się stroną Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, wobec czego zobowiązała się przestrzegać postanowień traktatów założycielskich i aktów przyjętych przez Instytucje Wspólnoty na zasadach określonych w tych traktatach. System prawny Wspólnoty Europejskiej obejmuje prawo pierwotne czyli traktaty założycielskie i podstawowe zasady prawne oraz prawo pochodne tworzone przez organy Wspólnoty.

Organy krajowe po akcesji do Unii Europejskiej stosują prawo unijne na jeden z dwóch sposobów:

1. bezpośrednio – wówczas organy podejmują swoje rozstrzygnięcia w oparciu o normy tego prawa,
2. pośrednio – wówczas organy wydają swoje decyzje lub orzeczenia na podstawie norm prawa krajowego, ukształtowanego w oparciu o prawo unijne, implementowane do krajowego porządku prawnego.
   
   

W myśl art. 136 Dyrektywy państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje:

1. dostawy towarów wykorzystywanych wyłącznie do celów działalności zwolnionej na podstawie art. 132, 135, 371, 375, 376 i 377, art. 378 ust. 2, art. 379 ust. 2 i art. 380- 390, jeżeli towary te nie dały prawa do odliczenia,
2. dostawy towarów, przy których nabyciu lub wykorzystaniu VAT nie podlegał odliczeniu zgodnie z ar. 176.
   
   

Stosownie do art. 176 Dyrektywy, stanowiąc jednomyślnie na wniosek Komisji, Rada określa wydatki, które nie dają prawa do odliczenia VAT. W żadnym przypadku prawo do odliczenia VAT nie dotyczy wydatków, które nie są ściśle związane z działalnością gospodarczą, takich jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkę lub wydatki reprezentacyjne.

Do czasu wejścia w życie przepisów, o których mowa w akapicie pierwszym, państwa członkowskie mogą utrzymać wszystkie wyłączenia przewidziane w prawie krajowym w dniu 1 stycznia 1979 r. lub, w odniesieniu do państw członkowskich, które przystąpiły do Wspólnoty po tym terminie, przepisy obowiązujące w dniu ich przystąpienia.

Strona weszła w posiadanie rzeczy pochodzących z niedoręczonych przesyłek, nie dysponując fakturami VAT, dokumentującymi ich nabycie. W związku z posiadaniem rzeczy odpowiedni wydział prowadzi wymagane ewidencje i zestawienia już od momentu ich faktycznego otrzymania. Są to jedyne dokumenty potwierdzające ich otrzymanie. Zatem brak możliwości odliczenia podatku naliczonego wynika, nie z powodu zaliczenia przez ustawodawcę polskiego tych wydatków do wydatków, które nie dają prawa do odliczenia podatku VAT, lecz w związku z tym, że w opisanym stanie faktycznym podatek VAT (wobec braku faktur) w ogóle nie wystąpił. Zatem w tym przypadku przepis art. 136b Dyrektywy nie będzie miał zastosowania.

Oznacza to, że przepis art. 136b Dyrektywy nie może być uznany za wystarczająco jasny i bezwarunkowy, co umożliwia jego bezpośrednie stosowanie.

Tym samym nie można uznać, iż przepis art. 136b Dyrektywy został niewłaściwie zaimplementowany do ustawodawstwa krajowego.

Z uwagi na powyższe, powołane przez Wnioskodawcę Wyroki Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w przedmiotowej sprawie nie mają zastosowania.

Jednocześnie organ podatkowy zauważa, iż powołane przez Wnioskodawcę wyroki zapadły w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Ponadto organ podatkowy informuje, iż nie dokonuje analizy dokumentów załączonych do wniosku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.