INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 22 września 2008 r. (data wpływu 25 września 2008 r.) uzupełnionym pismem z dnia 28 października 2008 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących sprzedaż wierzytelności własnych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 września 2008 r. został złożony wniosek uzupełniony pismem z dnia 28 października 2008 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących sprzedaż wierzytelności własnych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca wykonuje na zamówienie usługi budowlane, jest podatnikiem VAT czynnym, zobowiązanym do składania miesięcznych deklaracji dla podatku od towarów i usług. W miesiącu czerwcu 2008 r. Wnioskodawca nabył od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą jej własne wierzytelności, a mianowicie:

1. na kwotę brutto 10.173,75 z tytułu usługi wykonanej na rzecz spółki z o.o. z siedzibą w K., data sprzedaży usługi 16 czerwca 2008 r., wyszczególniona przez sprzedawcę w fakturze VAT kwota podatku naliczonego wynosi 1.834,61 zł,
2. na kwotę brutto 8.540,00 z tytułu robót wykonanych przez przedsiębiorcę prowadzącego działalność gospodarczą z siedzibą w S., data sprzedaży usług 16 czerwca 2008 r., wyszczególniona przez sprzedawcę w fakturze VAT kwota podatku - 1.540,00 zł,

Sprzedawca wierzytelności jest czynnym podatnikiem VAT. Nabyte przez Wnioskodawcę wierzytelności zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów roku podatkowego 2008 oraz zostały zaliczone (potrącone) na poczet zobowiązań Wnioskodawcy wobec spółki z o.o. z siedzibą w K. (zobowiązanie za nabyte materiały budowlane na kwotę 10.173,75 zł) oraz przedsiębiorcy prowadzącego działalność gospodarczą z siedzibą w S. (zobowiązanie za wykonaną usługę budowlaną na kwotę 8.540,00 zł). Z uwagi na fakt, iż sprzedawca wierzytelności jest wspólnikiem oraz prezesem zarządu Wnioskodawcy, stosownie do art. 209 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 ze zm.) w przedmiotowej transakcji sprzedaży wierzytelności, Wnioskodawca reprezentowany był przez pełnomocnika Walnego Zgromadzenia Wspólników. Przedmiotowa sprzedaż została udokumentowana fakturami VAT, które zostały doręczone przez sprzedawcę wierzytelności w miesiącu czerwcu 2008 r. W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych dla Wnioskodawcy rokiem podatkowym jest okres od dnia 1 kwietnia do dnia 31 marca następnego roku. W dniu 16 czerwca 2008 r., kiedy zostało dokonane zaliczenie wydatków z tytułu nabycia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodu, rok podatkowy trwał od dnia 1 kwietnia 2008 r. do dnia 31 marca 2009 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy jako podatnik VAT czynny Wnioskodawca ma prawo w miesiącu czerwcu 2008 r. pomniejszyć podatek należny za miesiąc czerwiec 2008 r. o podatek naliczony (w kwotach odpowiednio 1.834,00 i 1.540,00 zł) wynikający z faktur VAT dokumentujących sprzedaż dla Wnioskodawcy we wskazanym miesiącu, własnych wierzytelności opisanych w stanie faktycznym.

Zdaniem Wnioskodawcy nabyte wierzytelności należy zaliczyć do usług pośrednictwa finansowego, gdzie indziej nie sklasyfikowanych, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalno-rentowych (PKWiU 65.23.10), które to usługi podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki podatkowej w wysokości 22%. Ponieważ przedmiotowe wierzytelności zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodu roku podatkowego trwającego w okresie od dnia 1 kwietnia 2008 r. do dnia 31 marca 2009 r., w przedmiotowej sprawie nie znajduje ograniczenie, o którym mowa w art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z ogólną zasadą zawartą w treści art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7 suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług (art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a cyt. ustawy).

Z powyższego przepisu wynika, iż prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje wyłącznie podatnikowi podatku od towarów i usług i dotyczy podatku naliczonego wynikającego z zakupów towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych.

Ponadto ustawa o podatku od towarów i usług zawiera pewne wyjątki, w których prawo do odliczenia podatku nie przysługuje, zostały one wymienione w art. 88 ww. ustawy. I tak w ust. 3a pkt 2 powołanego artykułu zastrzeżono, że nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku. Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu.

Ze złożonego wniosku jak i pisma stanowiącego jego uzupełnienie wynika, iż Wnioskodawca nabył od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą jej własne wierzytelności, a czynność ta została udokumentowana przez zbywcę fakturami VAT.

Ustosunkowując się do powyższego w pierwszej kolejności zauważyć należy, iż przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności. A zatem sprzedaż wierzytelności własnych powstałych w wyniku prowadzonej działalności gospodarczej, nie jest świadczeniem usług po stronie zbywcy. Zauważyć także należy, iż sprzedaż własnych wierzytelności nie mieści się także w zakresie usług pośrednictwa finansowego wymienionych w poz. 3 załącznika nr 4 do ustawy o podatku od towarów i usług, wyłączonych z zakresu zwolnień od tego podatku. Z tych też względów, wbrew opinii Wnioskodawcy, czynność polegająca na sprzedaży wierzytelności własnych nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według 22% stawki podatku.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, iż z uwagi na to, że czynność polegająca na sprzedaży własnych wierzytelności nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, Wnioskodawca nie może skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez zbywcę wierzytelności w świetle art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Należy zaznaczyć, iż zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, wyczerpujący opis stanu faktycznego winien wynikać z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, a nie z załączonych do niego dokumentów, w związku z czym faktury VAT przesłane wraz z wnioskiem nie były przedmiotem merytorycznej analizy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej – powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.