INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 22 września 2008 r. (data wpływu 25 września 2008 r.) uzupełnionym pismem z dnia 28 października 2008 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży wierzytelności - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 września 2008 r. został złożony wniosek uzupełniony pismem z dnia 28 października 2008 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Prowadzi Pan samodzielną działalność gospodarczą i wykonuje na zamówienie usługi budowlane. Jest Pan czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług zobowiązanym do składania miesięcznych deklaracji dla podatku od towarów i usług. W miesiącu czerwcu 2008 r. sprzedał Pan dla spółki z o.o. „R” z siedzibą w B. następujące wierzytelności własne:

1. na kwotę brutto 10.173,75 z tytułu usługi wykonanej na rzecz spółki z o.o. „G” z siedzibą w K., data sprzedaży 16 czerwca 2008 r.
2. na kwotę brutto 8.540,00 z tytułu robót wykonanych przez przedsiębiorcę, prowadzącego działalność pod nazwą „U” z siedzibą w S., data sprzedaży 16 czerwca 2008 r.

Z uwagi na to, że jest Pan wspólnikiem oraz prezesem zarządu spółki będącej nabywcą wymienionych wierzytelności, stosownie do art. 209 Ksk w przedmiotowej transakcji sprzedaży wierzytelności spółka ta była reprezentowana przez pełnomocnika Walnego Zgromadzenia Wspólników. Przedmiotowa sprzedaż została udokumentowana przez Pana fakturami VAT, w których wskazano stawkę podatkową w wysokości 22%. Nadmienia Pan, iż nabywca wierzytelności nie dokonał ich zakupu celem egzekucji długów, lecz celem dokonania przelewu wierzytelności (zapłaty zobowiązań) istniejących w dniu transakcji w stosunku do Piotra S. (zobowiązanie z tytułu wykonanych usług budowlanych na kwotę 8.540,00 zł) oraz w stosunku do „G” sp. z o.o. (zobowiązanie z tytułu nabycia materiałów budowlanych na kwotę 10.173,75 zł).

Z kolei w piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku wskazano, iż przedmiotem sprzedaży dokonanej w dniu 16 czerwca 2008 r. była własna wierzytelność przysługująca Wnioskodawcy z tytułu sprzedaży dla przedsiębiorcy prowadzącego działalność pod nazwą „U” z siedzibą w S., samochodu ciężarowego na kwotę brutto 8.540 zł. Ponadto wyjaśniono, iż celem nabycia przedmiotowej wierzytelności przez spółkę z o.o. był fakt, iż spółka była dłużnikiem Pana S. z tytułu nabytych od tego podmiotu usług budowlanych. Po nabyciu wierzytelności, Spółka dokonała jej zaliczenia (potrącenia w trybie art. 498 § Kodeksu cywilnego) na poczet długu z tytułu nabytych usług budowlanych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż wierzytelności własnych podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wg stawki podstawowej w wysokości 22% i winna być udokumentowana fakturą VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy sprzedaż własnych wierzytelności należy zaliczyć do usług pośrednictwa finansowego, gdzie indziej nie sklasyfikowanych, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalno-rentowych (PKWiU 65.23.10), które to usługi podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wg stawki podatkowej w wysokości 22%. Z uwagi na powyższe za prawidłowe należy uznać udokumentowanie przedmiotowych transakcji sprzedaży fakturami VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, przez świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, w tym również m.in. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności, które zgodnie z art. 510 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 96 ze zm.) następuje na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności. Uwzględniając powyższe, jak również przywołane przepisy prawa stwierdzić należy, iż czynności polegającej na zbyciu wierzytelności nie można uznać za dostawę towaru, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy, określającego co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług, pod pojęciem towaru. Zbycie wierzytelności nie stanowi również świadczenia usługi, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi).

A zatem odnosząc powyższe do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku stwierdzić należy, iż czynność polegająca na sprzedaży wierzytelności własnych na rzecz innego podmiotu gospodarczego, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ponieważ zbycie wierzytelności własnej, pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług, tym samym czynności tej nie należy także dokumentować fakturą VAT.

Dodatkowo należy zaznaczyć, iż wyżej wymieniona czynność stanowi, u nabywcy wierzytelności usługę wykonywaną na rzecz zbywcy wierzytelności, która podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Należy zaznaczyć, iż zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, wyczerpujący opis stanu faktycznego winien wynikać z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, a nie z załączonych do niego dokumentów, w związku z czym faktury VAT przesłane wraz z wnioskiem nie były przedmiotem merytorycznej analizy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej – powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.