Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP4/443-364/12-2/ISN
z 16 listopada 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 10 sierpnia 2012 r. (data wpływu 16 sierpnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podstawy opodatkowania importu towarów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 sierpnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podstawy opodatkowania importu towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jako producent baterii cynkowo-węglowych, systematycznie dokonuje importu towarów z Japonii i innych krajów, jako surowców, komponentów i półproduktów. Import ten odbywa się w trybie uproszczonym (art. 33a ustawy VAT). Towary są przewożone transportem morskim do danego portu, po czym po ich rozładunku ze statku i załadunku na samochody ciężarowe (kontenery), są transportowane przez polskiego przewoźnika do X, gdzie mieści się fabryka Zainteresowanego. Warunki handlowe dostawy – ujawnione w fakturach i listach przewozowych (konosamenty morskie) i inne listy przewozowe opierają się na DEQ (Incoterms 2000) lub DAT (Incoterms 2010), oraz CIF (Incoterms 2010). Polski przewoźnik wystawia na Spółkę, tytułem wykonania usług transportowych przewozu towarów pomiędzy portem morskim, a fabryką w Y, faktury zawierające stawkę VAT 23%. Podstawą opodatkowania importu towarów jest ich wartość celna, powiększona o należne cło oraz inne, należne elementy, lecz nie obejmuje kosztów transportu towarów na terenie kraju (X-Y.).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w wykonaniu obowiązujących przepisów jest rzeczą właściwą niezamieszczanie kosztów transportu na odcinku X-Y w podstawie opodatkowania importu?

Zdaniem Wnioskodawcy, z powodu szczególnych warunków handlowych przeprowadzanych transakcji, opartych na regule DEQ lub DAT oraz w sytuacji, gdy pierwszym miejscem przeznaczenia, zgodnie z listem przewozowym, jest port w Gdyni, kosztów transportu towarów na odcinku X-Y nie powinno się wliczać do podstawy opodatkowania importu tych towarów. Zainteresowany uzyskał już interpretację indywidualną (z dnia 16 lutego 2012 r.), w podobnej kwestii. Różnica leży tylko w innych warunkach handlowych. Wskazana interpretacja dotyczyła warunków handlowych opartych na regułach: FOB lub CFR. W tym wniosku reguły te to DEQ lub DAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez import towarów – w myśl art. 2 pkt 7 ustawy – rozumie się przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium kraju. Przez terytorium państwa trzeciego należy rozumieć terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej (…) – art. 2 pkt 5 ustawy, natomiast przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (…) – art. 2 pkt 1 ustawy.

Na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, na których ciąży obowiązek uiszczenia cła, również w przypadku, gdy na podstawie przepisów celnych importowany towar jest zwolniony od cła albo cło na towar zostało zawieszone, w części lub w całości, albo zastosowano preferencyjną, obniżoną lub zerową stawkę celną.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, jako producent baterii cynkowo-węglowych, systematycznie dokonuje importu towarów z Japonii i innych krajów, jako surowców, komponentów i półproduktów. Towary są przewożone transportem morskim do danego portu (np. w X), po czym po ich rozładunku ze statku i załadunku na samochody ciężarowe (kontenery), są transportowane przez polskiego przewoźnika do X, gdzie mieści się fabryka Spółki.

Wobec powyższego Zainteresowany powziął wątpliwości, czy prawidłowe jest niezamieszczanie kosztów transportu na odcinku X-Y w podstawie opodatkowania importu towarów.

W myśl art. 29 ust. 13 ustawy, podstawą opodatkowania w imporcie towarów jest wartość celna powiększona o należne cło. Jeżeli przedmiotem importu są towary opodatkowane podatkiem akcyzowym, podstawą opodatkowania jest wartość celna powiększona o należne cło i podatek akcyzowy (...).

Stosownie do art. 29 ust. 15 ustawy, podstawa opodatkowania, o której mowa w ust. 13 i 14, obejmuje, o ile elementy takie nie zostały do niej włączone: prowizję, opakowania, transport i koszty ubezpieczenia, które zostały już poniesione albo będą poniesione do pierwszego miejsca przeznaczenia na terytorium kraju. Przez pierwsze miejsce przeznaczenia rozumie się miejsce wymienione w dokumencie przewozowym lub innym dokumencie, na podstawie którego towary są importowane. Elementy, o których mowa w zdaniu pierwszym, wlicza się do podstawy opodatkowania, również gdy powstają one w związku z transportem do innego miejsca przeznaczenia na terytorium Unii Europejskiej, jeżeli miejsce to jest znane w momencie dokonania importu.

W tym miejscu wskazać należy na treść art. 86 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L 2006.347.1 ze zm.). Zgodnie z ww. przepisem Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje, o ile nie zostały one włączone wcześniej, koszty dodatkowe, takie jak koszty prowizji, opakowania, transportu i ubezpieczenia, poniesione do pierwszego miejsca przeznaczenia znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego importu, jak również koszty dodatkowe wynikające z transportu do innego miejsca przeznaczenia znajdującego się na terytorium Wspólnoty, jeżeli miejsce to jest znane w momencie wystąpienia zdarzenia powodującego powstanie obowiązku podatkowego.

Z przepisu tego, wyraźniej jeszcze niż z art. 29 ust. 15 ustawy wynika, że poza kosztami dodatkowymi poniesionymi do pierwszego miejsca przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego importu, Dyrektywa nakazuje uwzględniać w podstawie opodatkowania również koszty dodatkowe, wynikające z transportu do innego (dalszego) miejsca przeznaczenia, znajdującego się na terytorium Wspólnoty, jeżeli miejsce to jest znane w momencie wystąpienia zdarzenia powodującego powstanie obowiązku podatkowego, co nie wyklucza tego, że może to być dalsze znane miejsce na terytorium państwa członkowskiego importu.

Tym samym mając na uwadze zawartą w art. 2 ustawy definicję „terytorium Unii Europejskiej” brak jest podstaw, aby na tle art. 29 ust. 15 ustawy przyjąć, że za „terytorium Unii Europejskiej” należy uznać terytoria wszystkich państw członkowskich z wyłączeniem Polski.

Zatem zgodnie z cyt. art. 29 ust. 15 ustawy, koszty transportu wlicza się do podstawy opodatkowania, również gdy powstają one w związku z transportem do innego miejsca przeznaczenia na terytorium Unii Europejskiej, jeżeli miejsce to jest znane w momencie dokonania importu. Jeżeli zatem w momencie dokonywania importu towarów podatnik zna inne (dalsze) miejsce przeznaczenia towarów niż miejsce wymienione w dokumencie przewozowym, to zobowiązany jest do ujęcia w podstawie opodatkowania importu towarów również kosztów transportu ponoszonych do tego innego miejsca przeznaczenia. Wskazać należy, iż w świetle art. 29 ust. 15 ustawy, inne miejsce przeznaczenia dotyczy miejsca na terytorium Unii Europejskiej. Może to być zatem dowolne miejsce na terytorium innego państwa członkowskiego, jak również dowolne miejsce na terytorium kraju (Polski). Jednak włączenie do podstawy opodatkowania kosztów transportu do innego miejsca przeznaczenia na terytorium Unii Europejskiej następuje tylko w sytuacji, gdy miejsce to jest znane w momencie dokonania importu towarów.

Z informacji przedstawionych w opisie sprawy wynika, że towary będące przedmiotem importu po ich rozładunku ze statku i załadunku na samochody ciężarowe, są transportowane przez polskiego przewoźnika do X, gdzie mieści się fabryka Wnioskodawcy.

Z powyższego wynika zatem, iż Zainteresowany już w momencie dokonywania importu towarów zna inne (dalsze) miejsce przeznaczenia towarów na terytorium Unii Europejskiej (na terytorium kraju), inne niż wymienione w dokumencie przewozowym. Tym samym, zobowiązany on jest do ujęcia w podstawie opodatkowania importu towarów również kosztów transportu ponoszonych do tego innego miejsca przeznaczenia (Y).

Wobec powyższego wskazać należy, iż w przedmiotowej sprawie nie jest zgodne z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług niezamieszczanie kosztów transportu na odcinku X-Y w podstawie opodatkowania importu towarów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.