INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 26 września 2008 r. (data wpływu 20 października 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania stawki 0% podatku na podstawie dokumentów posiadanych przez Spółkę – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 października 2008 r. został złożony wniosek, przekazany zgodnie z właściwością przez Naczelnika Urzędu Skarbowego, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do zastosowania stawki 0% podatku na podstawie dokumentów posiadanych przez Spółkę.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca dokonuje m.in. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Z reguły są to przesyłki drobnicowe o wartości kilkudziesięciu lub kilkuset euro wysyłane za pośrednictwem spedytora. W praktyce handlowej w wielu przypadkach Spółka napotyka problem z udokumentowaniem tych transakcji poprzez otrzymanie podpisanej przez kontrahenta faktury VAT oraz podpisanego dokumentu przewozowego CMR. W większości przypadków firma spedycyjna wykonuje transport tylko do głównego punktu odbioru przesyłek w kraju docelowym, a następnie sortowane przesyłki są kompletowane i dostarczane zbiorczo do adresatów przez lokalnych przewoźników (jak przy przesyłkach kurierskich). Efektem powyższej organizacji transportu jest, że pierwotna kopia CMR do adresata nie trafia. W ocenie Spółki trudno sobie wyobrazić, aby lokalny przewoźnik dostarczający odbiorcy zbiorczą przesyłkę, np. od kilkunastu dostawców z różnych krajów realizował to na podstawie kilkunastu dokumentów CMR. Natomiast kontrahenci unijni Spółki nie rozumieją żądań Wnioskodawcy, albowiem w ich krajach przepisy prawa podatkowego w podatku od towarów i usług takiego sposobu dokumentowania transakcji jak podpisywanie i odsyłanie dokumentów w ogóle nie przewidują. Upomnienie się przez Wnioskodawcę o odesłanie podpisanych ww. dokumentów nie tylko nie zawsze jest skuteczne, ale przede wszystkim naraża Spółkę na dodatkowe, zbędne, znaczące koszty, co przy tak drobnych transakcjach czyni je często nieopłacalnymi. Efekt powyższego jest taki, że w miesiącu rozliczenia podatku należnego od tych transakcji w deklaracji VAT-7 na potwierdzenie dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów Spółka dysponuje jedynie fakturą VAT wystawioną na unijnego odbiorcę, kopią CMR wystawioną przez przewoźnika w momencie nadania towaru do przesyłki, specyfikacją wysłanych towarów oraz pisemnym zaświadczeniem firmy spedytorskiej (wzór potwierdzenia dostawy w załączeniu do wniosku), świadczącym o dostarczeniu nadanego im towaru, przesyłką o określonym numerze, pod wskazany adres odbiorcy w kraju UE innym, niż kraj rozpoczęcia wysyłki. Takie potwierdzenie dostawy firmy spedytorskie wystawiają automatycznie wraz z fakturą za wykonaną usługę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy o podatku od towarów i usług przedstawiony powyżej sposób udokumentowania transakcji wewnatrzwspólnotowej dostawy towarów uprawnia Spółkę do zastosowania stawki podatku 0%...

W ocenie Wnioskodawcy w świetle art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy o podatku od towarów i usług przedstawiony powyżej sposób udokumentowania przeprowadzenia transakcji wewnatrzwspólnotowej dostawy towarów uprawnia Spółkę do zastosowania dla tych czynności 0% stawki podatku od towarów i usług na podstawie art. 42 ust. 1 ustawy.

Zgromadzony materiał dowodowy, w świetle przywołanych przepisów w sposób wystarczający dokumentuje przeprowadzenie transakcji wewnatrzwspólnotowej dostawy towarów, a mianowicie Spółka posiada:

• kopię listu przewozowego CMR (bez podpisu odbiorcy),
• pisemny dokument otrzymany od spedytora świadczący o dostarczeniu towaru pod wskazany adres w kraju UE innym niż kraj rozpoczęcia wysyłki towarów,
• kopię faktury VAT,
• specyfikację wysłanych towarów,
• korespondencję e-mailową z nabywcą dotyczącą tych transakcji.

Wymaganie przez organy podatkowe dla dokumentowania transakcji dodatkowych warunków jak podpis odbiorcy nie jest przewidziane w przepisach prawa Wspólnoty i byłoby nie tylko sprzeczne z tym prawem, ale prowadziłoby również do nieuprawnionego znacznego hamowania obrotów, co byłoby niewątpliwie niekorzystne również dla kraju.

Potwierdzeniem prawidłowości stanowiska Spółki może być decyzja interpretacyjna udzielona przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 23 listopada 2007 r. w sprawie oznaczonej nr 1401/PH-I/4407/14-181/06/EN/PV-I.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju,
2. eksport towarów,
3. import towarów,
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju,
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W świetle art. 7 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Zgodnie zaś z art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8. Natomiast w myśl art. 41 ust. 3 ww. ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0% pod warunkiem, że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10 na fakturze stwierdzającej dostawę towarów,
2. podatnik przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, o którym mowa w art. 99, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (brzmienie obowiązujące do dnia 30 listopada 2008 r.).

Od dnia 1 grudnia 2008 r., przepis art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, na mocy ustawy z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1320), zyskał brzmienie: podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

W przypadku, gdy towar dostarczany jest przez przewoźnika muszą również zostać spełnione warunki, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z tym przepisem, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów zlecany jest przewoźnikowi (spedytorowi),
2. kopia faktury,
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku.

Natomiast w przypadku, gdy dokumenty wymienione w cyt. wyżej art. 42 ust. 3, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami - w świetle ust. 11 tego artykułu - mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie,
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu,
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie w takim przypadku inny dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania,
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Wymienione w ust. 11 art. 42 dokumenty mają charakter subsydiarny i nie mogą same w sobie stanowić dokumentów potwierdzających dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Dokumentami takimi są bowiem tylko dokumenty wymienione w ust. 3 ww. artykułu, o ile łącznie potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Zatem mając na uwadze powołane przepisy, należy stwierdzić, iż podstawowe znaczenie dla udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji „dokumentu przewozowego”. Nawiązując do cyt. art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy należy stwierdzić, że dokument ten powinien być dowodem (łącznie z pozostałymi dowodami wskazanymi w art. 42 ust. 3 ustawy), że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238 ze zm.) jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie, ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Mając na uwadze powyższe nieuprawnione jest utożsamianie pojęcia dokumentu przewozowego z art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument uznać należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją i fakturą, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy) nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny). Biorąc pod uwagę powyższe, dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), podpisany przez niego osobiście, z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Zatem dokumentem tym może być zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument (oczywiście opatrzony podpisem wystawcy), potwierdzający powyższe.

Należy jednak wskazać, że jakiekolwiek inne dokumenty (dowody) niż wskazane powyżej nie podlegają automatycznemu wykluczeniu jako dowód w sprawie, jeżeli z innych dokumentów, jakie podatnik ma w posiadaniu będzie wynikało, że dane zdarzenie istotnie miało miejsce. Ustawodawca przewidział zaistnienie sytuacji, w której dostawca towarów do krajów Wspólnoty może mieć problem z udowodnieniem, iż czynność taka bezsprzecznie nastąpiła. Dlatego też wprowadzono regulację, zawartą w cyt. już art. 42 ust. 11 ww. ustawy. W przepisie tym postanowiono o możliwości posłużenia się innymi dokumentami, stanowiącymi potwierdzenie dostawy wewnątrzwspólnotowej, w tym m.in. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie, dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu, czy dokument potwierdzający zapłatę za towar. Zatem każdemu innemu dokumentowi niż wskazanemu powyżej można przyznać moc dowodową subsydiarną, o której mowa w art. 42 ust. 11 ustawy.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, iż firma spedytorska dostarcza Wnioskodawcy pisemne dokumenty, w których poświadcza o dostarczeniu nadanego im towaru, przesyłką o określonym numerze, pod wskazany adres odbiorcy w kraju UE innym, niż kraj rozpoczęcia wysyłki.

Stwierdzić zatem należy, iż wystawione przez spedytora zaświadczenie, może być uznane za dokument potwierdzający wewnątrzwspólnotową dostawę towarów zgodnie z art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Spółce przysługiwać więc będzie prawo do zastosowania 0% stawki podatku z tytułu dokonywania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w sytuacji, gdy w stosunku do dostawy Spółka posiadać będzie dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, po spełnieniu pozostałych warunków, o których mowa w art. 42.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, wyczerpujący opis stanu faktycznego winien wynikać z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, a nie z załączonych do niego dokumentów, w związku z czym nie były one przedmiotem merytorycznej analizy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej – powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.