INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 07 listopada 2008 r. (data wpływu 10.11.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania należności wypłacanych podmiotowi irlandzkiemu z tytułu wynajmu wagonów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 listopada 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania należności wypłacanych podmiotowi irlandzkiemu z tytułu wynajmu wagonów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca jest jednym z największych na świecie producentów płyt i wyrobów drewnopochodnych. Spółka zamierza zawrzeć z podmiotem mającym siedzibę w Irlandii (spółką kapitałową będącą irlandzkim rezydentem podatkowym) umowę wynajmu wagonów w celu transportowania towarów wykorzystywanych następnie w prowadzonej działalności. W związku z tą transakcją, Spółka będzie zobowiązana do zapłaty na rzecz podmiotu irlandzkiego wynagrodzenia z tytułu wynajmu przedmiotowych wagonów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka w związku z ponoszeniem opłat z tytułu wynajmu wagonów od podmiotu mającego siedzibę w Irlandii będzie zobowiązana do pobierania zryczałtowanego podatku u źródła z tytułu należności licencyjnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłata na rzecz podmiotu mającego siedzibę w Irlandii, wynagrodzenia z tytułu wynajmu wagonów nie powoduje powstania po stronie Spółki obowiązku poboru podatku u źródła z tytułu należności licencyjnych (pod warunkiem posiadania przez Spółkę certyfikatu rezydencji podmiotu irlandzkiego).

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), podatnik nie posiadający na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby ani zarządu jest zobowiązany do zapłaty zryczałtowanego podatku u źródła w wysokości 20% przychodów uzyskiwanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, m. in. z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego.

Stosownie do regulacji zawartej w art. 26 ust. 1 tej ustawy, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, są zobowiązane pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat.

W związku z powyższym - gdyby abstrahować od regulacji zawartych w Umowie - należałoby uznać, że wynajem wagonów od podmiotu irlandzkiego podlegałby - w świetle regulacji zawartej w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - opodatkowaniu podatkiem u źródła, a w konsekwencji na Spółce spoczywałby obowiązek poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych. Organy podatkowe jednoznacznie bowiem wskazują, iż wagony kolejowe należy zaliczyć do urządzeń przemysłowych, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a zatem przychody uzyskiwane przez podmioty nieposiadające w Polsce siedziby lub zarządu z tytułu opłat za użytkowanie lub prawo do użytkowania wagonów kolejowych stanowią należności licencyjne w rozumieniu polskiej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a tym samym co do zasady podlegają opodatkowaniu podatkiem u źródła.

Potwierdzenie powyższego stanowiska zawiera m. in. postanowienie Ministra Finansów w sprawie interpretacji prawa podatkowego z 18 grudnia 2006 r., sygn. DD7/033-296-TK/06-850, w którym Minister Finansów zauważył, iż „Podkreślić należy, iż zarówno przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jak również postanowienia umowy nie zawierają definicji urządzenia przemysłowego. Zatem, aby wyjaśnić sens tego pojęcia należy sięgnąć do języka potocznego wyrażonego w określeniach słownikowych. (...) I tak, według „Słownika Języka Polskiego” (PWN Warszawa 1996 r. tom III, str. 575) urządzenie jest rodzajem mechanizmu lub zespołem elementów, przyrządów, służącym do wykonywania określonych czynności, ułatwiającym pracę; urządzenie przeładunkowe, transportowe. W świetle zaprezentowanego rozumienia omawianego terminu uzasadniony jest pogląd, że wagony i cysterny kolejowe, należy zaliczyć do urządzeń przemysłowych, o których mowa w art. 12 umowy oraz art. 21 ust.1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych”.

Spółka podnosi jednak, że zgodnie z art. 21 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przepis art. 21 ust. 1 pkt 1 tejże ustawy, a więc również przepis art. 26 ust. 1 ustawy, stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których Polska jest stroną, co oznacza, że stosowne umowy międzynarodowe mogą obniżyć stawkę podatku u źródła bądź wyłączyć obowiązek jego poboru.

Spółka wskazuje dalej, iż w niektórych umowach międzynarodowych opartych na Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku, przedmiotowe przychody uznawane są za zrównane z przychodami z należności licencyjnych (np. w umowie polsko-niemieckiej, która była podstawą wydania przez Ministra Finansów interpretacji indywidualnej powołanej powyżej).

Niemniej, Spółka pragnie zaznaczyć, iż umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Irlandii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 1996 r. Nr 29, poz. 129), mająca zastosowanie w stanie faktycznym będącym podstawą niniejszego wniosku, zawiera w art. 12 regulację, zgodnie z którą „Należności licencyjne i opłaty za usługi techniczne powstałe w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. (...) określenie „należności licencyjne”, użyte w niniejszym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla radia i telewizji lub innych sposobów odtwarzania lub przekazywania, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (...)”.

Należy zatem zauważyć, iż zawarta w art. 12 Umowy definicja należności licencyjnych nie obejmuje swoim zakresem przedmiotowym – w przeciwieństwie do polskiej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – należności z tytułu „użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego”. Podobny sposób konstrukcji definicji należności licencyjnych, tj. nie obejmujący swym zakresem „użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego”, zawarty jest także w wielu innych umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, których Polska jest stroną, m. in. w umowie polsko-chorwackiej, w umowie polsko-fińskiej, w umowie polsko-słoweńskiej, w umowie polsko-amerykańskiej.

Tym samym, biorąc pod uwagę prymat Umowy nad ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych, zdaniem Spółki, zapłata wynagrodzenia na rzecz podmiotu irlandzkiego z tytułu wynajmu wagonów nie będzie – w świetle art. 12 Umowy – stanowiła zapłaty należności licencyjnej.

Zakres przedmiotowy art. 12 Umowy obejmuje również „opłaty za usługi techniczne”, określając je jako „płatności jakichkolwiek kwot na rzecz jakiejkolwiek osoby z tytułu świadczonych usług mających charakter organizacyjno-zarządzający, techniczny lub konsultacyjny, w tym wynagrodzenie za usługi personelu technicznego lub innego, z wyłączeniem płatności na rzecz osób zatrudnionych przez osobę dokonującą płatności oraz jakiejkolwiek osoby fizycznej z tytułu osobistych niezależnych usług, o których mowa w artykule 14 dotyczącym wolnych zawodów”. Niemniej, zdaniem Spółki, wynagrodzenie z tytułu wynajmu wagonów nie może być uznane za opłaty za usługi techniczne w rozumieniu powołanego artykułu, bowiem umowa, którą Spółka zamierza zawrzeć z podmiotem irlandzkim, będzie dotyczyła jedynie wynajmu wagonów, nie zaś świadczenia jakichkolwiek usług o charakterze organizacyjno-zarządzającym, technicznym, czy też konsultacyjnym, świadczonych przez podmiot irlandzki. W związku z powyższym, z uwagi na niemożność zakwalifikowania wypłaty wynagrodzenia z tytułu wynajmu wagonów do zakresu objętego regulacją art. 12 Umowy, Spółka nie będzie zobowiązana do poboru podatku u źródła z tytułu przedmiotowej transakcji.

Biorąc pod uwagę zaprezentowane powyżej okoliczności, Spółka stoi na stanowisku, że wypłata na rzecz podmiotu mającego siedzibę w Irlandii wynagrodzenia z tytułu wynajmu wagonów nie powoduje powstania po stronie Spółki obowiązku poboru podatku u źródła z tytułu należności licencyjnych, pod warunkiem posiadania przez Nią certyfikatu rezydencji podmiotu irlandzkiego. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczące opodatkowania i poboru podatku u źródła z tytułu należności licencyjnych należy bowiem stosować z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których Polska jest stroną.

W związku z powyższym brak regulacji zawartej w Umowie pozwalającej na zakwalifikowanie wynagrodzenia z tytułu wynajmu wagonów jako należności licencyjnej - pomimo, iż w świetle polskiej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynagrodzenie takie stanowi należność licencyjną - skutkuje brakiem obowiązku poboru podatku u źródła po stronie Spółki. Przychód uzyskany przez podmiot irlandzki na terenie Polski będzie zatem opodatkowany na zasadach ogólnych, nie nakładających na Spółkę obowiązków płatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.