INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmianami) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zmianami) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 3 listopada 2008 r. (data wpływu 6 listopada 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia momentu kwalifikacji poniesionych wydatków do kosztów podatkowych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 listopada 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia momentu kwalifikacji poniesionych wydatków do kosztów podatkowych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W firmie Wnioskodawcy część używanych samochodów została, począwszy od 2005 r., zakupiona z kredytów. Samochody te są zabezpieczeniem spłaty kredytów. Integralną część umów kredytowych stanowią umowy przewłaszczenia, na podstawie których ww. samochody są przewłaszczone przez bank.

W dowodach rejestracyjnych, jako właściciel samochodów figuruje Bank.

Niniejsze auta to samochody ciężarowe, za które – zgodnie z ustawą o podatkach i opłatach lokalnych – należy zadeklarować i zapłacić podatek od środków transportu. Bank tego nie zrobił, a Wnioskodawca nie miał takich możliwości.

W 2006 r. Spółka złożyła do Urzędu Miasta deklarację dotyczącą zakupionych z kredytu samochodów i wpłaciła kwotę z niej wynikającą. Urząd Miasta deklarację i przelew zwrócił Wnioskodawcy.

W 2008 r., po zmianach personalnych w banku, Spółka została wezwana przez bank do refundacji kosztów podatku od środków transportowych za lata ubiegłe i rok bieżący (na wskazane przez bank konto). Z umowy kredytowej wynika bowiem, że „wszystkie koszty utrzymania rzeczy ponosi kredytobiorca.

W związku z powyższym firma zapłaciła żądaną kwotę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy powołując się na art. 15 ust. 4c i 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka może zaliczyć wyżej opisane wydatki do podatkowych kosztów bieżącego roku...

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, kwotę podatku od środków transportowych za lata ubiegłe, ponieważ z art. 15 ust. 4c wynika, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, poniesione po dniu sporządzenia sprawozdania finansowego albo złożenia zeznania, są potrącane w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzone jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie. Za dzień poniesienia kosztu natomiast, zgodnie z art. 15 ust. 4e, Spółka uważa dzień przelewu środków na rachunek banku, tytułem refundacji podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zmianami), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Gramatyczna wykładnia tego przepisu prowadzi do wniosku, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami, w tym służą zachowaniu i zabezpieczeniu źródła przychodów.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny, co wiąże się z koniecznością każdorazowej indywidualnej oceny prawnej poniesionego przez podatnika wydatku. Wyjątkiem będzie jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu. Kosztem uzyskania przychodów będą zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako zmierzające do ich osiągnięcia.

Z przepisu art. 15 ust. 1 ustawy wynika zatem, iż by wydatki poczynione przez podatnika można uznać za koszty uzyskania przychodu, muszą być one poniesione w sposób celowy. Podatnik podejmując decyzję o dokonaniu wydatku, musi być przeświadczony o racjonalności z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych.

Obowiązkiem podatników, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy. Dowody zgromadzone przez podatnika powinny potwierdzać wystąpienie związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy kosztami a przychodami Spółki.

O związku takim można mówić, gdy wydatek bezpośrednio wpływa na osiągnięcie konkretnego przychodu. Nie zawsze jednak poniesiony wydatek, choć pozostaje niewątpliwie w związku z prowadzoną działalnością, można powiązać z konkretnym przychodem. Istnieją bowiem wydatki, które tylko pośrednio pozostają w związku gospodarczym z przychodem.

Takiego rodzaju wydatkiem jest m.in. wpłata na rzecz banku kwoty odpowiadającej zaległemu podatkowi od środków transportu.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Spółka zawarła z bankiem umowy kredytowe. Ze środków tych zakupiła samochody ciężarowe. Samochody te są zabezpieczeniem spłaty kredytów. Integralną część umów kredytowych stanowią umowy przewłaszczenia, na podstawie których ww. samochody są przewłaszczone przez bank. Z umów kredytowych wynikał także obowiązek Jednostki do ponoszenia wszystkich kosztów utrzymania rzeczy. W 2008 r. Spółka została wezwana przez bank do refundacji zapłaconego przez bank podatku od środków transportowych za lata ubiegłe i rok bieżący (na wskazane przez bank konto).

Do zapłaty podatku od środków transportowych zobowiązuje właścicieli tych środków ustawa z dnia 12 stycznia 1991r. o podatkach i opłatach lokalnych (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844 ze zmianami). Zgodnie bowiem z art. 9 ust. 6 pkt 1 ww. ustawy osoby fizyczne i osoby prawne będące właścicielami środków transportowych są obowiązane składać, w terminie do dnia 15 lutego właściwemu organowi podatkowemu, deklaracje na podatek od środków transportowych na dany rok podatkowy, sporządzone na formularzu według ustalonego wzoru, a jeżeli obowiązek podatkowy powstał po tym dniu - w terminie 14 dni od dnia zaistnienia okoliczności uzasadniających powstanie tego obowiązku.

Podatek od środków transportowych, stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy, jest płatny w dwóch ratach proporcjonalnie do czasu trwania obowiązku podatkowego, w terminie do dnia 15 lutego i do dnia 15 września każdego roku. Jak wynika z powyższych przepisów podatek od środków transportowych dotyczy danego roku podatkowego, a podatnik powinien go wpłacać bez wezwania na rachunek Urzędu Gminy.

Skoro więc bank uiścił zaległy podatek od środków transportu i następnie zgodnie z obowiązująca umową kredytową obciążył tą kwotą Wnioskodawcę, a samochody te są niezbędne w celu wykonywania przez Jednostkę działalności, wydatki poczynione przez Spółkę na ten cel mogą stanowić koszt podatkowy na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej.

Wydatki te będą się przyczyniały się do powstawania przychodów pośrednio. Dlatego też powinny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami.

Moment potrącania kosztów podatkowych uznanych za inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, wskazany został w art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w myśl którego koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów natomiast, zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2008 r. – uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu jej datowania.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta, co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.