INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 08.12.2008 r. (data wpływu 10.12.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na rzecz pracowników w postaci zakupu karnetów wstępu na pływalnie, korty tenisowe, fitness, opłaty za korzystanie z sauny, sal gimnastycznych i innych obiektów sportowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10.12.2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na rzecz pracowników w postaci zakupu karnetów wstępu na pływalnie, korty tenisowe, fitness, opłaty za korzystanie z sauny, sal gimnastycznych i innych obiektów sportowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca będący spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ze środków obrotowych finansuje wydatki na rzecz pracowników w postaci zakupu karnetów wstępu na pływalnie, korty tenisowe, fitness, opłaty za korzystanie z sauny, sal gimnastycznych i innych obiektów sportowych.

Zakup karnetów i udział pracowników w „sportach” miał na celu stworzenie dobrej atmosfery i zacieśnienie więzi zarówno wśród pracowników Spółki, jak i pomiędzy pracownikami a firmą, co w konsekwencji powinno przełożyć się na lepszą pracę firmy, zwiększenie jej efektywności, a pośrednio - zwiększenie przychodów firmy.

Lepiej umotywowani pracownicy są bardziej efektywni, co przyczynia się do zwiększenia przychodów uzyskiwanych przez Spółkę.

Spółka wydaje nieodpłatnie pracownikom karnety wstępu do ww. obiektów sportowych. Przekazanie przez Spółkę karnetów wstępu stanowi dla pracownika przychód podatkowy w rozumieniu art. 12 ustawy podatku dochodowego od osób fizycznych. Zatem karnety wstępu do obiektów sportowych stanowią przychód ze stosunku pracy w postaci świadczeń nieodpłatnych, od których Spółka odprowadza zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W ocenie Spółki wydatki poniesione na karnety uprawniające do korzystania przez pracowników z obiektów sportowych mogą stanowić w pełni koszty uzyskania przychodów, gdyż odpowiadają kryteriom wynikającym z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, natomiast treść przepisu art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie wyłącza ich z kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zakup przez Spółkę karnetów na basen, siłownię, fitness, korty tenisowe, nie stanowi działalności socjalnej w rozumieniu ustawy o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Zasadność swego stanowiska Spółka popiera zastosowaniem tezy zawartej w piśmie Ministerstwa Finansów z dnia 2 stycznia 2006 r. Nr PB3/GM-8213-298/05/1680.

Na stronie internetowej Ministerstwa Finansów została opublikowana następująca informacja prasowa: „Pragniemy zauważyć, iż właściwym organem do rozstrzygnięcia, czy wydatki o których mowa w pytaniu mogą zostać uznane za wydatki na działalność socjalną jest Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej. Jak wynika jednak z ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych przyznawanie ulgowych usług świadczeń oraz wysokość dopłat z funduszu uzależnia się od sytuacji życiowej rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z funduszu (art. 8 ust. 1). Na podstawie tego można stwierdzić, że jeżeli Spółka nie różnicuje dostępności do świadczenia, a tylko umożliwia korzystanie z niego każdemu pracownikowi, to nie powinno ono być uznane za działalność socjalną, o której mowa w ustawie o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Przyznawanie pracownikom karnetów wstępu do obiektów sportowych odbywa się bez przyjęcia „kryterium socjalnego”, nie różnicuje dostępności do świadczenia, a tylko umożliwia korzystania z niego każdemu pracownikowi według zasady „każdemu po równo”.

A zatem organizowane przez Spółkę świadczenia korzystania przez pracowników z obiektów sportowych nie powinno być uznane za działalność socjalną, o której mowa w ustawie o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych powinno być finansowane ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, skoro nie uzależnia przyznawania tego świadczenia od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z tego funduszu.

Stanowisko takie znajduje również odzwierciedlenie w orzecznictwie sądowym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20.08.2001 r., sygn. akt I PKN 579/00).

W sytuacji, gdyby istniała prawna możliwość sfinansowania świadczenia korzystania z obiektów sportowych ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych należy zauważyć, iż wydatki z tego funduszu nie będą stanowić kosztów podatkowych (art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

W związku z powyższym, jeżeli wydatki na świadczenia na rzecz pracowników - tj. zakupione karnety na basen, siłownię, korty tenisowe, do klubu fitness, nie są finansowane z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych i nie stanowią działalności socjalnej w rozumieniu art. 2 pkt 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, których zaliczenie w ciężar kosztów uzyskania przychodów winno odbywać się poprzez odpisy na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych, stanowią co do zasady dla Spółki koszt uzyskania przychodu.

Odnosząc przedstawione uwagi i rozważania do rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że wydatkowanie przez Spółkę środków obrotowych na korzystanie z obiektów sportowych przez pracowników może zostać zaliczone do kosztów podatkowych. Stosownie bowiem do art. 15 ust. 1 ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, czyli jego poniesienie ma lub może mieć wpływ na osiągane przez Spółkę przychody oraz ma związek z prowadzoną działalnością.

Taki pogląd jest tez prezentowany w orzecznictwie sądowym.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy wydatki finansowane ze środków obrotowych na zakup karnetów dla pracowników uprawniających ich do korzystania z siłowni, pływalni, sauny, sal gimnastycznych i innych obiektów sportowych, mogą zostać zaliczone do kosztów podatkowych w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...
2. Czy przekazane nieodpłatnie karnety uprawniające do wstępu na basen, siłownię, korty tenisowe, do klubu fitness, a więc do skorzystania nieodpłatnie z usługi wstępu rodzi obowiązek podatkowy w zakresie podatku od towarów i usług, i czy możliwe jest odliczenie podatku naliczonego VAT z faktury zakupu za karnety wstępu do wspomnianych obiektów sportowych...
   
   

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź na pytanie Nr 1 w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. Wniosek odnośnie pytania Nr 2 w zakresie podatku od towarów i usług zostanie rozpatrzony w odrębnej interpretacji.

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przepis ten oznacza, że podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich kosztów, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie zarówno bezpośrednio, jak pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Kosztami podatkowymi są również tzw. koszty pracownicze. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników. Mogą również obejmować wydatki ponoszone na rzecz pracowników w postaci zakupu dla nich karnetów wstępu na basen, siłownie, fitness, korty tenisowe.

Wydatki ponoszone przez Spółkę na zakup karnetów uprawniających do wstępu na ww. obiekty sportowe finansowane ze środków obrotowych są związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością i mają na celu poprawę kondycji fizycznej, zdrowia pracowników i poprawę atmosfery pracy. Dobra atmosfera w pracy to najlepszy sposób, aby firma osiągnęła sukcesy.

Spotkania w obiektach i udział w „sportach” przyczyniają się do stabilizacji i harmonii wśród pracowników, utrwalają dobrą atmosferę pracy, a tym samym zachowują i zabezpieczają sprawność źródła przychodów (tj. pracowników) do generowania w przyszłości przychodów. To właśnie stabilność i harmonia wśród pracowników są przesłanką tworzącą związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy możliwością generowania przychodów przez pracowników a samymi, możliwymi do osiągnięcia w przyszłości przychodami. Celem takich spotkań jest zintegrowanie ze sobą pracowników i tworzenie pomiędzy nimi więzi, jak również niezbędne - poprzez zajęcia sportowe - wytworzenie poczucia współzawodnictwa, które to są niezbędne do zwiększenia efektywności pracy, ta zaś ma bezpośredni wpływ na wyniki tj. przychody osiągane w działalności firmy. Zatem wydatki te mają niewątpliwie wpływ na wynik finansowy Spółki i na osiągane przychody. Powinny być więc, zdaniem Spółki, zakwalifikowane do kosztów podatkowych działalności. Z opisu stanu faktycznego wynika, że wydatki ponoszone na rzecz pracowników ze środków obrotowych są związane pośrednio z prowadzoną przez Spółkę działalnością oraz mają na celu poprawę atmosfery pracy, a przez to zwiększenie jej efektywności, a to przekłada się na wysokość osiąganych przez Spółkę przychodów. W związku z powyższym można zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zasadność swego stanowiska Spółka popiera zastosowaniem tezy zawartej w piśmie Ministerstwa Finansów z 2 stycznia 2006 r. (sygn.PB3/GN-8213-298/05/1680).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

• został właściwie udokumentowany,

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Należy zauważyć, iż kosztami podatkowymi są m. in. tzw. koszty pracownicze. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników. Mogą również obejmować wydatki ponoszone na rzecz pracowników w postaci zakupu karnetów wstępu na pływalnie, korty tenisowe, fitness, opłaty za korzystanie z sauny, sal gimnastycznych i innych obiektów sportowych, lecz w każdej sytuacji trzeba sprawdzić, jaki jest cel takiego przedsięwzięcia.

W przypadku, jeżeli wydatki poniesione zostały na zorganizowanie spotkań integracyjnych w formie „sportów” mających na celu poprawę komunikacji wewnętrznej i motywacji do pracy poprzez zintegrowanie pracowników, budowanie zespołu, poprawy atmosfery pracy oraz ułatwienie ułożenia wzajemnych relacji między pracownikami i w efekcie poprawę efektywności pracy, a przez to zwiększenie przychodów osiąganych przez podatnika, to wówczas spełniają warunki, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i mogą zostać zakwalifikowane do kosztów podatkowych.

Jeśli jednak spotkanie nie służy takiemu celowi, a przebywanie pracowników ze sobą są celem samym w sobie, to w takim przypadku nie można uznać, iż wydatki takie mają związek z przychodem, wobec czego nie stanowią one kosztu uzyskania przychodów.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ze środków obrotowych finansuje wydatki na rzecz pracowników w postaci zakupu karnetów wstępu na pływalnie, korty tenisowe, fitness, opłaty za korzystanie z sauny, sal gimnastycznych i innych obiektów sportowych.

Zakup karnetów i udział pracowników w „sportach” miał na celu stworzenie dobrej atmosfery i zacieśnienie więzi zarówno wśród pracowników Spółki, jak i pomiędzy pracownikami a firmą, co w konsekwencji powinno przełożyć się na lepszą pracę firmy, zwiększenie jej efektywności, a pośrednio - zwiększenie przychodów firmy.

Lepiej umotywowani pracownicy są bardziej efektywni, co przyczynia się do zwiększenia przychodów uzyskiwanych przez Spółkę.

Spółka wydaje nieodpłatnie pracownikom karnety wstępu do ww. obiektów sportowych.

Przyznawanie pracownikom karnetów wstępu do obiektów sportowych odbywa się bez przyjęcia „kryterium socjalnego”, nie różnicuje dostępności do świadczenia, a tylko umożliwia korzystania z niego każdemu pracownikowi według zasady „każdemu po równo”.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, iż wydatki ponoszone przez Spółkę ze środków obrotowych, w związku z zakupem dla pracowników karnetów wstępu na pływalnie, korty tenisowe, fitness, opłaty za korzystanie z sauny, sal gimnastycznych i innych obiektów sportowych o charakterze integracyjnym, są pośrednio związane z działalnością Podatnika. Udział pracowników w tego typu spotkaniach służy integracji i poprawie komunikacji wewnętrznej pracowników, wzajemnej wymianie informacji związanej z wykonywaną pracą, sprzyja zwiększeniu wydajności i efektywności pracy, zintegrowania pracowników z pracodawcą, co w konsekwencji przedkłada się na wysokość osiąganych przez Spółkę przychodów. Należy więc uznać, iż zachodzą przesłanki uprawniające do zaliczenia poniesionych przez Wnioskodawcę wydatków na zorganizowanie z środków obrotowych, przedsięwzięć sportowych o charakterze integracyjnym dla pracowników, do kosztów uzyskania przychodów.

Podsumowując, w oparciu o przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz przytoczone przepisy prawa należy stwierdzić, iż Wnioskodawca może, zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów poniesione wydatki na rzecz pracowników w postaci zakupu karnetów wstępu na pływalnie korty tenisowe, fitness, opłaty za korzystanie z sauny, sal gimnastycznych i innych obiektów sportowych.

W tym miejscu należy zaznaczyć, iż prawidłowe zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowane jest wykazaniem jego celowości i związku z przychodem oraz prawidłowym jego udokumentowaniem. Na Podatniku bowiem ciąży obowiązek wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego. Dlatego też Spółka powinna posiadać dowody dokumentujące integracyjno - motywacyjny charakter przedmiotowych przedsięwzięć sportowych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.