INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, P. Z. przedstawione we wniosku z dnia 13 listopada 2008 r.(data wpływu do tut. Biura 19 listopada 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów pozarolniczej działalności gospodarczej, bez w względu na wysokość, wydatków na remont lub ulepszenie lokalu w budynku mieszkalnym amortyzowanym metodą uproszczoną - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 listopada 2008 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów pozarolniczej działalności gospodarczej, bez w względu na wysokość, wydatków na remont lub ulepszenie lokalu w budynku mieszkalnym amortyzowanym metodą uproszczoną.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni zamierza rozpocząć prowadzenie działalności gospodarczej o charakterze biurowym w domu mieszkalnym, którego jest współwłaścicielką (wraz z mę-żem - nie ma rozdzielności majątkowej). W celu jej rozpoczęcia musi przeprowadzić re-mont pomieszczeń obecnie wykorzystywanych jako pomieszczenia piwniczne, choć w latach z przełomu 80/90 były to pomieszczenia biurowe, ponieważ miała tam siedzibę spółka z o.o., której właścicielem była siostra wnioskodawczyni (wtedy jeszcze współ-właścicielka budynku - jej część została zakupiona przeze wnioskodawczynię i jej męża). Nie będzie więc zmiany charakteru pomieszczeń, bo już kiedyś były to pomieszczenia biurowe, choć od około 15 lat są one wykorzystywane jako piwniczne - jest to tzw. sute-ryna, tj. pomieszczenia o wysokości, około 2.10 m. Jednak zakres planowanych prac re-montowych jest duży: położenie płytek podłogowych, wykonanie gładzi na ścianach, ma-lowanie, wymiana instalacji elektrycznej, obniżenie sufitów, wymiana oświetlenia, drzwi, remont ubikacji i pomieszczenia socjalnego - koszt oszacowany jest na około 50.000 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy można uznać ww. prace za remont, czy za ulepszenie i zaliczyć je bezpośrednio do kosztów działalności w dacie ich poniesienia (istnieje ich związek z uzyskaniem przycho-dów) - przy założeniu, że nastąpiło już zgłoszenie działalności i przystąpiono do remontu oraz wybrano uproszczoną metodę amortyzacji budynku mieszkalnego...

Zdaniem wnioskodawczyni budynek mieszkalny będący współwłasnością małżon-ków (bez wydzielenia części własności małżonków) powinien być amortyzowany metodą uproszczoną, gdzie nawet w przypadku uznania tych wydatków za ulepszenie, należy je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia, ponieważ nie można podnieść wartości początkowej budynku. Żaden też przepis nie narzuca sposobu wyboru metody amortyzacji budynku mieszkalnego, można więc w momencie rozpoczę-cia działalności założyć przyjęcie metody uproszczonej. Bez względu więc na wysokość wydatków i na fakt, czy uznać je za remont, czy za koszty ulepszenia, można zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przy-chodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabez-pieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ustawy.

W powołanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkret-nego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnie-nia związku przyczynowo - skutkowego tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła przychodu. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i po-średnio związane z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że podatnik wykaże, iż zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów bądź zachowa-nia źródła przychodów oraz nie zostały wymienione w art. 23 ustawy zawierającym kata-log wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Przy czym w myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość początkową środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

Jednocześnie w myśl art. 22g ust. 17 cytowanej ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składo-wych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym prze-kracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem uży-wania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że wnioskodawczyni zamierza prowadzić działalność gospodarczą o charakterze biurowym w lokalu znajdującym się w budynku mieszkalnym, którego wartość początkowa zostanie ustalona w sposób uprosz-czony.

Zauważyć należy, iż na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych właściciele budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych służących prowadzonej działalności gospodarczej, jeśli podejmą decyzję o ich amortyzowaniu, mają możliwość wyboru sposobu ustalania ich wartości początkowej, tj. albo zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie zasadami określonymi w przepisach art. 22g ust. 1 ww. ustawy albo według zasady szczególnej, w sposób „uproszczony” uregulowany przepisami art. 22g ust. 10 tej ustawy. Zgodnie z treścią art. 22g ust. 10 ww. ustawy podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości.

Stosownie natomiast do treści art. 22h ust. 2 ww. ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Przy czym budynki mieszkalne i lokale mieszkalne, których wartość początkową ustala się zgodnie z art. 22g ust. 10 nie podlegają objęciu ewidencją środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych (art. 22n ust. 3 ww. ustawy).

Wskazać należy, iż cytowany powyżej przepis art. 22g ust. 17 ww. ustawy, nakazujący powiększenie wartości początkowej środka trwałego o sumę wydatków na jego ulepszenie odnosi się do wartości początkowej ustalonej zgodnie z art. 22g ust. 1, 3-9 i 11-15. Nie wymienia natomiast art. 22g ust. 10 ww. ustawy. Dlatego też należy stwierdzić, iż powyższy przepis dotyczący konieczności zwiększenia wartości początkowej środka trwałego o wydatki na ulepszenie przekraczające 3.500 zł nie ma zastosowania w przypadku, gdy wartość ta została ustalona w sposób uproszczony.

Należy jednak mieć na uwadze, iż zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W świetle powyższego dany środek trwały musi spełniać warunek kompletności i zdatności do używania w momencie przekazania do użytkowania a więc przed rozpoczęciem amortyzacji.

Przeto w przypadku zastosowania ww. metody ustalenia wartości początkowej budynku mieszkalnego przeznaczonego na pozarolniczą działalność gospodarczą, wydatki które zostaną później poniesione nie tylko na remont ale także na ulepszenie tego lokalu będą mogły być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów tej działalno-ści, jeżeli w wyniku poniesionych nakładów nie ulegnie zmianie wielkość powierzchni użytkowej stanowiącej podstawę ustalenia wartości początkowej środka trwałego. W przeciwnym przypadku wydatki te stanowić będą element wartości początkowej środka trwałego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.