INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 19.12.2008 r. (data wpływu 24.12.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w 2008 r. i w latach następnych –jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24.12.2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w 2008 r. i w latach następnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest obywatelem polskim. W 2008 r. przebywał w Polsce mniej niż 183 dni. Wyjechał bowiem z Polski dnia 5 kwietnia 2008 r. do Hiszpanii, gdzie nadal przebywa w chwili złożenia wniosku. Od dnia wyjazdu, Wnioskodawca świadczył pracę na terytorium Hiszpanii, na podstawie umowy o pracę zawartej z hiszpańskim pracodawcą. Wynagrodzenie otrzymywane przez Wnioskodawcę od pracodawcy hiszpańskiego stanowiło w 2008 r. główne źródło jego dochodu, bowiem na czas oddelegowania, Jego polski pracodawca udzielił mu urlopu bezpłatnego. Okres oddelegowania do pracy w Hiszpanii wynosi 3 lata. Rodzina przebywa z nim w Hiszpanii począwszy od pierwszych dni maja 2008 r. Wnioskodawca posiada dom w Polsce, którym podczas Jego oddelegowania do Hiszpanii dysponuje dalsza rodzina.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy w świetle powyższych faktów, Wnioskodawca posiada od momentu wyjazdu do Hiszpanii w dniu 5 kwietnia 2008 r. miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu powołanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, od momentu wyjazdu w 2008 r. nie posiadał on miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w związku z czym, zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegał on i będzie podlegać obowiązkowi podatkowemu tytko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych), lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W świetle powyższego przepisu, w celu stwierdzenia, czy Wnioskodawca posiada miejsce zamieszkania na terytorium Polski, konieczne jest przeanalizowanie jego sytuacji w świetle dwóch kryteriów:

1. Kryterium długości pobytu na terytorium Polski.

Jak wskazano powyżej, w roku 2008 Wnioskodawca przebywał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej krócej niż 183 dni. W związku z tym nie może zostać on uznany za polskiego rezydenta podatkowego, na podstawie art. 3 ust. 1a pkt 2 ww. ustawy, tj. w oparciu o kryterium ilości dni pobytu na terytorium Polski.

2. Kryterium położenia ośrodka interesów życiowych na terytorium Polski.

Zgodnie z brzmieniem art. 3 ust. 1a pkt 1 ww. ustawy, dla stwierdzenia posiadania przez osobę fizyczną ośrodka interesów życiowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej konieczne jest, aby osoba ta posiadała tu centrum interesów osobistych lub gospodarczych.

Zgodnie z przywołanym powyżej stanem faktycznym, najbliższa rodzina Wnioskodawcy przebywała z nim w Hiszpanii niemal od samego początku oddelegowania i będzie mu towarzyszyć podczas całego tego okresu, tj. przez najbliższe 3 lata. A zatem można zasadnie twierdzić, że jego centrum interesów osobistych zostało przeniesione w 2008 r. do Hiszpanii. Także centrum interesów gospodarczych Wnioskodawcy, w jego ocenie, zostało przeniesione w 2008 r. do Hiszpanii, gdyż wynagrodzenie wypłacane przez hiszpańskiego pracodawcę za pracę wykonywaną na terytorium Hiszpanii stanowiło jego główne źródło przychodu. Biorąc powyższe pod uwagę, jako że pobyt Wnioskodawcy w Polsce w 2008 r. nie przekroczył 183 dni oraz nie posiadał on w 2008 r. na terenie Polski centrum interesów osobistych i gospodarczych, Wnioskodawca powinien być uważany za osobę nieposiadającą miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W konsekwencji, zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zdaniem Wnioskodawcy od momentu wyjazdu z Polski w kwietniu 2008 r. ciąży na nim ograniczony obowiązek podatkowy w Polsce, tzn. podlega on polskiemu opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z regulacją zawartą w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy) podlegają w Polsce osoby fizyczne jeśli mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Natomiast art. 3 ust. 2a ww. ustawy stanowi, że osoby fizyczne nie posiadające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W świetle art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powołane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Umowy z dnia 15.11.1979 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Hiszpanii o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1982 r. Nr 17, poz. 127), określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryteria o podobnym charakterze, wyłączając jednakże osoby, które podlegają obowiązkowi podatkowemu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu ze źródeł znajdujących się w tym Państwie lub położonego tam majątku.

Definicja ta odnosi się zatem do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę podlegania nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 Umowy, jeżeli osoba fizyczna ma miejsca zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wtedy taki wypadek jest rozstrzygany zgodnie z następującymi zasadami:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze, albo jeżeli nie ma ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa,
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, wówczas będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem,
4. jeżeli sytuacji tej osoby nie można określić zgodnie z postanowieniami litery c), właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, iż od momentu wyjazdu do Hiszpanii nie posiada Pan miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium RP. W Hiszpanii przebywa Pan razem ze swoją rodziną, pracuje zawodowo. Należy uznać, iż na terytorium Hiszpanii zlokalizowany jest obecnie ośrodek interesów życiowych, tam posiada Pan ognisko domowe i świadczy pracę (która stanowi główne źródło Pana przychodów). W 2008 r. przebywał Pan w Polsce mniej niż 183 dni. Posiada Pan w Polsce dom, którym podczas oddelegowania do Hiszpanii dysponuje Pana dalsza rodzina.

Reasumując, należy stwierdzić, iż od momentu wyjazdu podlega Pan w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (tj. podlega opodatkowaniu jedynie od dochodów osiągniętych na terytorium RP).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.