INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 8 października 2008 r. (data wpływu 20 października 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności polegających na usuwaniu pojazdów z drogi i ich przechowywaniu na parkingu strzeżonym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 października 2008 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług dochodowego od osób prawnych w zakresie opodatkowania czynności polegających na usuwaniu pojazdów z drogi i ich przechowywaniu na parkingu strzeżonym.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi parking strzeżony, który w drodze przetargu został wyznaczony przez Starostę powiatu do przechowywania pojazdów zatrzymanych na podstawie art. 50a i art. 130a ustawy Prawo o ruchu drogowym. Pojazdy usunięte z drogi i nieodebrane przez właścicieli w okresie 6 miesięcy od daty usunięcia, przechodzą na rzecz Skarbu Państwa z mocy ww. ustawy. O nabyciu prawa własności pojazdu przez Skarb Państwa, Spółka pisemnie powiadamia właściwego Naczelnika Urzędu Skarbowego. Po odebraniu pojazdu przez Urząd Skarbowy Spółka wystawia za wykonaną usługę parkowania fakturę VAT z 22% podatkiem VAT na obciążenie Urzędu za okres powyżej 6 m-cy do dnia odbioru. Za usługi parkowania za pierwsze 6 miesięcy od zatrzymania pojazdów, które w dalszym ciągu przechowywane są na parkingu Spółki, wystąpiono do sądu z pozwami o zasądzenie należności od byłych właścicieli. Sąd wydał nakazy zapłaty w postępowaniu upominawczym, nakazując pozwanym, aby zapłacili należność za parkowanie z ustawowymi odsetkami oraz zwrot kosztów procesu. Na podstawie tych tytułów wykonawczych Wnioskodawca ściąga należne kwoty od byłych właścicieli zatrzymanych pojazdów. Najczęściej wpłaty dokonywane są w kilku lub kilkunastu ratach. Pojazdy te nie są odbierane przez Urząd Skarbowy i w dalszym ciągu są przechowywane na parkingu Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy od kwot zasądzonych tytułem wykonawczym wydanym przez sąd powszechny w sprawach kierowanych przeciwko byłym właścicielom pojazdów usuniętych na zlecenie policji z drogi publicznej w trybie art. 130a ustawy Prawo o ruchu drogowym za okres pierwszych 6 miesięcy niezakończonej usługi wykonywanej na rzecz Skarbu Państwa, należy naliczyć podatek VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, usługa parkowania pojazdów, które z mocy ustawy Prawo o ruchu drogowym stają się własnością Skarbu Państwa zostaje wykonana w dniu odebrania pojazdu przez urząd skarbowy.

Zgodnie z art. 130a ust. 5c ustawy Prawo o ruchu drogowym, pojazd usunięty z drogi umieszcza się na wyznaczonym przez starostę parkingu strzeżonym do czasu uiszczenia opłaty za jego usunięcie i parkowanie. W związku z tym, otrzymane wpłaty częściowe należności głównej (od właścicieli pojazdów wg nakazów zapłaty), Spółka opodatkowuje podatkiem VAT w wysokości 22% i wprowadza do kasy fiskalnej traktując jako zaliczki na poczet wykonywanych usług.

Po odebraniu pojazdu przez urząd skarbowy Jednostka wystawia fakturę VAT za okres parkowania powyżej 6 miesięcy do dnia odbioru. Ponadto, w dacie odbioru, do opodatkowania podatkiem VAT przyjmuje też niespłaconą kwotę (jeżeli taka występuje) wynikającą z nakazu zapłaty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega między innymi odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z powołanego wyżej przepisu wynika, że każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie jest dostawą towarów jest usługą.

W myśl art. 106 ust. 1 ww. ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16. Faktura VAT jest podstawowym dokumentem księgowym, pozwalającym na udokumentowanie transakcji. Jest także dokumentem, który umożliwia prawidłowe ujęcie danej transakcji w księgach, zarówno wystawcy jak i odbiorcy faktury. Faktura powinna być odzwierciedleniem rzeczywistych transakcji oraz powinna zawierać dane podmiotów, które faktycznie brały w niej udział. Kto jest dostawcą usługi, a kto jej odbiorcą wynika z umów zawartych pomiędzy kontrahentami.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22 %, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Na podstawie art. 41 ust. 16 minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia, może obniżać stawki podatku do wysokości 0 %, 3 % lub 7 % dla dostaw niektórych towarów i świadczenia niektórych usług albo dla części tych dostaw lub części świadczenia usług oraz określać warunki stosowania obniżonych stawek, uwzględniając:

1. specyfikę obrotu niektórymi towarami i świadczenia niektórych usług;
2. przebieg realizacji budżetu państwa;
3. przepisy Wspólnoty Europejskiej
   
   

Na podstawie powyższego upoważnienia Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 27 kwietnia 2004r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 ze zm.), w którym została obniżona podstawowa stawka podatku do wysokości 0 %, 3 % lub 7 % dla dostaw niektórych towarów i świadczenia niektórych usług albo dla części tych dostaw lub części świadczenia usług oraz określił warunki stosowania tych stawek.

Jednocześnie wskazać należy, iż zgodnie z art. 130a ust. 5c i ust. 6 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.), pojazd usunięty z drogi, w przypadkach określonych w ust. 1 i 2, umieszcza się na wyznaczonym przez starostę parkingu strzeżonym do czasu uiszczenia opłaty za jego usunięcie i parkowanie, ustalonej przez radę powiatu.

W myśl ust. 10 powołanego artykułu, pojazd usunięty w trybie określonym w ust. 1 lub 2 i nieodebrany przez uprawnioną osobę w terminie 6 miesięcy od dnia usunięcia uznaje się za porzucony z zamiarem wyzbycia się. Pojazd ten przechodzi na rzecz Skarbu Państwa z mocy ustawy.

Zgodnie natomiast z art. 50a ust. 1 omawianej ustawy, pojazd pozostawiony bez tablic rejestracyjnych lub pojazd, którego stan wskazuje na to, że nie jest używany, może zostać usunięty z drogi przez straż gminną lub Policję na koszt właściciela lub posiadacza. Na mocy § 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 16 października 2007 r. w sprawie usuwania pojazdów (Dz. U. Nr 191, poz. 1377), wydanego na podstawie art. 50a ust. 5 i art. 130a ust. 11 Prawa o ruchu drogowym, pojazd taki umieszcza się na wyznaczonym przez starostę parkingu strzeżonym, położonym w miarę możliwości najbliżej miejsca, z którego został usunięty. W przypadku, gdy w terminie 6 miesięcy od dnia usunięcia pojazdu z drogi, nie został on odebrany na wezwanie gminy przez osobę uprawnioną albo nie została ustalona osoba uprawniona do jego odbioru, pojazd uznaje się za porzucony z zamiarem wyzbycia się. Przechodzi on na własność gminy z mocy ustawy (art. 50a ust. 2 w zw. z ust. 4 Prawa o ruchu drogowym).

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, Wnioskodawca jest jednostką wyznaczoną przez starostę powiatu zgierskiego do prowadzenia parkingu strzeżonego, na którym umieszczane są pojazdy usunięte z drogi w trybie art. 130a i 50a Prawo o ruchu drogowym. Po upływie określonego w odrębnych przepisach prawa czasu, pojazdy przechodzą na rzecz Skarbu Państwa. W takim przypadku Spółka powiadamia właściwego Naczelnika Urzędu Skarbowego, który jest odbiorcą przedmiotowych pojazdów i wystawia fakturę za wykonaną usługę, z zastosowaniem 22% stawki podatku VAT.

Wątpliwości Spółki dotyczą opodatkowania opłat za parkowanie w okresie do 6 miesięcy od dnia usunięcia pojazdu z drogi, obciążających właściciela lub posiadacza pojazdu, w sytuacji, gdy dłużnik otrzymał nakaz zapłaty tych opłat wydany w postępowaniu upominawczym i dokonuje ratalnych spłat należności.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy należy uznać, że świadczenie będące przedmiotem zapytania jest świadczeniem usług w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług, podlegającym opodatkowaniu podatkiem VAT, a przedmiotowa opłata za parkowanie stanowi wynagrodzenie za usługę świadczoną przez Wnioskodawcę. Nie ma przy tym znaczenia fakt, że zleceniodawcą tej usługi jest starosta, a podmiotem zobowiązanym do zapłaty za jej wykonanie - właściciel lub posiadacz pojazdu. Potwierdza to także treść powołanych przepisów Prawo o ruchu drogowym, które w odniesieniu do zadań realizowanych przez jednostkę wyznaczoną do prowadzenia parkingu posługują się pojęciem usługi. Opłata za „przymusowe” parkowanie stanowi zatem obrót z działalności usługowej prowadzonej przez Spółkę.

Reasumując, czynności polegające na przechowywaniu pojazdów na parkingu strzeżonym podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako odpłatne świadczenie usług. Wspomniana usługa nie została wymieniona w katalogu czynności wyłączonych od opodatkowania, zwolnionych od podatku lub korzystających z obniżonej stawki podatku, a więc podlega - jak słusznie wskazał Wnioskodawca - opodatkowaniu według stawki podstawowej w wysokości 22%.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że analiza elementów stosunków prawnych wynikających z przepisów prawa innych niż przepisy prawa podatkowego, nie mieści się w granicach wyznaczonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Mając na uwadze powyższe, należy zauważyć, że w kompetencji Ministra Finansów nie leży ustalenie stron stosunku prawnego ujętego w stanie faktycznym przedstawionym we wniosku, a więc wskazanie, kto będzie odbiorcą świadczonej przez Wnioskodawcę usługi i w konsekwencji na kogo powinna zostać wystawiona faktura. Niniejsza interpretacja nie rozstrzyga także kwestii określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu świadczonych usług, ponieważ nie było to przedmiotem zapytania.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-430 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.