INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 18 listopada 2008 r. (data wpływu do tut. BKIP 24 listopada 2008r.) uzupełnionym w dniach 03 lutego 2009r. oraz 09 marca 2009r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnej wierzytelności - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 listopada 2008 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnej wierzytelności.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego też pismem z dnia 21 stycznia 2009 r. Spółkę wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełniony wniosek wpłynął do tut. BKIP 03 lutego 2009 r. W dniu 23 lutego 2009r. ponownie wezwano Spółkę o uzupełnienie wniosku. Uzupełniony wniosek wpłynął do tut. BKIP 09 marca 2009 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Podatnik jest osobą prawną - spółką kapitałową mającą siedzibę na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Z racji zawierania różnych transakcji z podmiotami zagranicznymi Spółka jest wierzycielem m. in. francuskiej spółki S. Wspomniana spółka prawa francuskiego będąca dłużnikiem Wnioskodawcy obecnie jest w stanie sądowej likwidacji, będącej odpowiednikiem polskiego postępowania upadłościowego.

Chcąc uzyskać ściągnięcie swojej wierzytelności Spółka wystąpiła do Pełnomocnika Sądowego do spraw Uzdrawiania i Likwidacji Przedsiębiorstw (dalej: Pełnomocnik Sądowy) z zapytaniem dotyczącym możliwości ściągnięcia swojej wierzytelności w obliczu sądowej likwidacji spółki S.

W odpowiedzi na zapytanie, Pełnomocnik Sądowy wydał zaświadczenie o nieściągalności, w którym zaświadczył o całkowitej i definitywnej nieściągalności należności Spółki. Jednocześnie Pełnomocnik Sądowy poinformował, że według statusu podatkowego Spółki, ma możliwość z jednej strony zaliczenia swojej wierzytelności do strat, na podstawie wystawionego zaświadczenia, z drugiej zaś strony, zgodnie z artykułem 272 Kodeksu Prawa Podatkowego otrzymać zaliczenie podatku VAT odpowiadającego niezapłaconej wierzytelności (informacje te dotyczą prawa francuskiego).

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż podatnik nie dokonał odpisów aktualizacyjnych dla wierzytelności będącej przedmiotem zapytania i której dotyczy zaświadczenie o nieściągalności.

Do wniosku dołączono kopię zaświadczenia o nieściągalności wraz z tłumaczeniem na język polski.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy dokument otrzymany przez Spółkę od Pełnomocnika Sądowego do spraw Uzdrawiania i Likwidacji Przedsiębiorstw może być potraktowany w świetle art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za odpowiednik postanowienia o nieściągalności wydanego przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, a w związku z powyższym uznany za dokument uprawdopodobniający nieściągalność wierzytelności, w rozumieniu art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy art. 16 ust. 1 pkt 25 oraz ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) w odniesieniu do opisanego powyżej francuskiego dokumentu Pełnomocnika Sądowego do spraw Uzdrawiania i Likwidacji Przedsiębiorstw znajdą zastosowanie.

Uzasadnieniem powyższego stanowiska jest analiza powyższych przepisów przeprowadzona ze względów systemowych i funkcjonalnych, z uwzględnieniem zasady równego traktowania podatników.

Zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem sytuacji opisanych w ustawie. Dopuszczalne jest zatem zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z powołanym przepisem art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za wierzytelności, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
   
2. postanowieniem sądu o:
   a) oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, lub
   b) umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność wymieniona pod lit. a), lub
   c) ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo
   
3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.
   
   

Natomiast ustawodawca dopuszcza także możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 12 ust. 3 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 2a pkt 1.

Przepis art. 16 ust. 2 a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje, że nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną:

1. w szczególności jeżeli:
   

1. dłużnik zmarł, został wykreślony z ewidencji działalności gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość obejmująca likwidację majątku, albo
   
2. zostało wszczęte postępowanie upadłościowe z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego lub na wniosek dłużnika zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, albo
   
3. wierzytelność została potwierdzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albo
   
4. wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika na drodze powództwa sądowego.
   
   

Jak wynika z powyższego, katalog okoliczności uzasadniających uznanie za uprawdopodobnione nieściągalności wierzytelności jest znacznie szerszy od katalogu przesłanek uprawniających do odpisania wierzytelności jako nieściągalnej, a ponadto jest katalogiem otwartym (o czym świadczy określenie „w szczególności").

Zauważyć należy jednak, że określając katalog okoliczności wskazujących na nieściągalność wierzytelności, ustawodawca polski dokonał wyliczenia wyłącznie w oparciu o przepisy polskiego prawa upadłościowego i naprawczego, kodeks spółek handlowych i przepisy o postępowaniu egzekucyjnym - nie wskazując na przepisy obowiązujące w kraju położenia majątku dłużnika. W ocenie Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę zasadę równości podatników w przypadku analogicznej sytuacji prawnej konieczne jest zastosowanie wykładni funkcjonalnej powołanych przepisów. Nie jest bowiem dopuszczalne, aby kosztem uzyskania przychodów mogły być wyłącznie nieściągalne wierzytelności należne od podmiotów, które w razie likwidacji i upadłości podlegają jurysdykcji polskich sądów. W opisanej sytuacji nie może być stosowana wykładania zawężająca, gdyż wynik takiej wykładni prowadziłby do naruszenia zasady równego traktowania podatników.

W ocenie Wniskodawcy, posiadany przez Spółkę dokument otrzymany od Pełnomocnika Sądowego do spraw Uzdrawiania i Likwidacji Przedsiębiorstw wskazuje w sposób nie budzący wątpliwości, że dłużnik nie posiada majątku, z którego wierzyciele mogą się zaspokoić. Z treści pisma podpisanego przez Pełnomocnika wynika także, że wobec spółki toczy się sądowe postępowanie likwidacyjne w następstwie upadłości. Powyższe wskazuje, że Spółka posiada dokument uprawdopodabniający nieściągalność wierzytelności.

Z tych względów Wnioskodawca stoi na stanowisku, że opisywany dokument może być w świetle polskich przepisów podstawą do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wierzytelności, której nieściągalność została stwierdzona i uprawdopodobniona rzeczonym dokumentem wystawionym zgodnie z prawem francuskim.

W uzupełnieniu wniosku (data wpływu 03 lutego 2009r.) stwierdzono, iż w ocenie Spółki stanowisko uzasadniające prawo do uznania za uprawdopodobniona nieściągalność wierzytelności wynika z wykładni systemowej i funkcjonalnej przepisu art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – gdyż sytuacja podatnika posiadającego wierzytelność w stosunku do podmiotu prawa krajowego nie może być lepsza niż podatnika posiadającego wierzytelność w stosunku do podmiotu zagranicznego – tylko dlatego, że przepisy prawa upadłościowego obowiązujące poza granicami Polski przewidują inne formy potwierdzenia nieściągalności wierzytelności od upadłego.

Powołanie się na przepisy dotyczące uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności objętych odpisami aktualizacyjnymi ma charakter uzupełniający – poprzez wskazanie, że ustawodawca dopuszcza także inne, niż wymienione w przepisie art. 16 ust. 2 sytuacje, w których możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 23 lutego 2009r. w piśmie z 2 marca 2009r. (data wpływu 9 marca 2009r.) pełnomocnik sprecyzował, iż przedmiotem wniosku są wierzytelności o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, których nieściągalność została udokumentowana zgodnie z art. 16 ust. 2 tej ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Odnośnie zaświadczenia załączonego przez Wnioskodawcę do wniosku należy stwierdzić, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do jego oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem podanym we wniosku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.