Interpretacja Ministra Finansów
DD3/033/145/OBQ/11/PK-1437
z 3 grudnia 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 25 sierpnia 2011 r. Nr IPTPB2/415-210/11-4/AKr, wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 maja 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z tzw. ulgi rehabilitacyjnej, jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 sierpnia 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi – działając na podstawie § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) – wydał w imieniu Ministra Finansów interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych. Interpretacja wydana została na ww. wniosek złożony w dniu 20 maja 2011 r., uzupełniony w dniu 22 sierpnia 2011 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Żona Wnioskodawcy, jest inwalidką całkowicie niezdolną do pracy i do samodzielnej egzystencji – cierpi na stwardnienie rozsiane, porusza się na wózku inwalidzkim i posiada pierwszy stopień niepełnosprawności. W związku z trudnościami w poruszaniu kończynami, na skutek długotrwałego ucisku powstają odleżyny. W celu utrzymania odpowiedniego poziomu wilgoci na powierzchni rany stosowane są opatrunki hydrożelowe. Według informacji Wnioskodawcy stosowanie tych opatrunków wpływa na przyśpieszenie procesów ziarninowania i epitelializacji. Dzięki właściwościom sorpcyjnym wydzielina wraz z mikroorganizmami zatrzymywana jest w strukturze hydrożelu. Stosowanie opatrunków sprzyja tworzeniu i utrzymaniu w ranie wilgotnego środowiska oraz wytworzeniu bariery dla bakterii z zewnątrz. Dodatkowo Wnioskodawca informuje, iż opatrunki hydrożelowe są przepuszczalne dla gazów, absorbują wysięk z rany, posiadają działanie kojące i chłodzące. Opatrunki nie są wymienione w wykazie leków dopuszczonych do obrotu na terytorium Polski.

Wnioskodawca za 2011 r. zamierza wraz z żoną złożyć wspólne zeznanie o wysokości uzyskanych dochodów i rozliczyć poniesione wydatki na zakup ww. opatrunków.

Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku oświadcza, że:

• żona będąca osobą niepełnosprawną osiąga dochody z tytułu renty inwalidzkiej,
• za rok 2010 dochód żony wyniósł 8.485,88 zł,
• żona pozostaje na Jego utrzymaniu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki na zakup opatrunków hydrożelowych mogą być uznane za wydatki, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj.: za wydatki na zakup indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki ponoszone na zakup opatrunków hydrożelowych mogą być uznane za wydatki, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ nie ulega wątpliwości, że są niezbędne w rehabilitacji oraz ułatwiają wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności małżonki.

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów w interpretacji indywidualnej z dnia 25 sierpnia 2011 r. Nr IPTPB2/415-210/11-4/AKr uznał, że stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe. Powyższe rozstrzygnięcie Dyrektor Izby Skarbowej podjął w oparciu o przytoczone brzmienie art. 26 ust. 1 pkt 6, art. 26 ust. 7a-7d i ust. 13a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271, z późn. zm.) oraz przepisy ustawy z dnia 20 maja 2010 r. o wyrobach medycznych (Dz. U. Nr 107, poz. 679).

W interpretacji wskazano, iż wydatki na zakup opatrunków hydrożelowych mogą być uznane za wydatki, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tj. za wydatki na zakup indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Na tle przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego Minister Finansów stwierdza, co następuje.

Stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest niezgodne z przepisami ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym w 2011 r., zwanej dalej „ustawą”.

Stosownie do postanowień art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy, odliczeniu od dochodu podlegają wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy za ww. wydatki uważa się wydatki poniesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Odliczeniu na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 w związku z ust. 7a pkt 3 ustawy, podlegają zatem te przedmioty (sprzęty, urządzenia, narzędzia techniczne), które nie będąc sprzętem gospodarstwa domowego wykazują cechy indywidualnego przeznaczenia i niezbędności w rehabilitacji osób niepełnosprawnych. W konsekwencji ich sposób konstrukcji, obsługi oraz pełnionej funkcji musi ułatwiać osobie niepełnosprawnej wykonywanie czynności życiowych, których ta bez tego urządzenia, sprzętu lub narzędzia technicznego wykonać by nie mogła, lub których wykonanie wiązałoby się dla tej osoby z dużym utrudnieniem.

Jednocześnie z uwagi na brak definicji legalnej pojęć takich jak sprzęt, urządzenie oraz narzędzie, odwołać należy się do wykładni językowej.

Według Słownika Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1996 r., „urządzenie” to „rodzaj mechanizmów lub zespół elementów, przyrządów służący do wykonania określonych czynności, ułatwiających pracę”. Z kolei „sprzęt” to „przedmiot użytkowy, jak mebel, narzędzie, naczynie”. Natomiast „narzędzie” to „urządzenie proste lub złożone umożliwiające wykonywanie jakiejś czynności lub pracy; przyrząd, instrument”.

W świetle powyższego, opatrunek hydrożelowy nie spełnia kryterium urządzenia, sprzętu, czy też narzędzia, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy. Ponadto, nie kwestionując walorów jakościowych przedmiotowego opatrunku hydrożelowego należy stwierdzić, iż wyrób ten mieści się w kategorii dóbr powszechnego użytku, z których w zwykły sposób korzystać może ogół osób niezależnie od faktu ewentualnej niepełnosprawności.

Z tych też względów należy uznać, iż wydatek poniesiony na zakup opatrunków hydrożelowych nie jest wydatkiem, o którym mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy.

W świetle powyższego należało z urzędu zmienić interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 25 sierpnia 2011 r. Nr IPTPB2/415-210/11-4/AKr.

Zmieniona interpretacja indywidualna dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę w dniu wydania interpretacji indywidualnej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi.

POUCZENIE

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą zmianę interpretacji przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał zmianę interpretacji indywidualnej, w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm., zwanej dalej „ustawą”).

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.