INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana B. przedstawione we wniosku z dnia 01 grudnia 2008r. (data wpływu do tut. Biura – 5 grudnia 2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej kary umownej, zapłaconej w związku z odstąpieniem od umowy o świadczenie usług remontowych na rzecz kontrahenta - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 grudnia 2008r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej kary umownej, zapłaconej w związku z odstąpieniem od umowy o świadczenie usług remontowych na rzecz kontrahenta.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Przedsiębiorstwo wygrało przetarg ofertowy ogłoszony przez Spółkę Akcyjną o wykonanie i dostawę 2 szt. poremontowych lokomotyw dołowych typu Ld 31/2. Następstwem wygranego przetargu było zawarcie w 2007r. umowy, której przedmiotem było wykonanie i dostawa 2 szt. poremontowych lokomotyw dołowych typu Ld 31/2. Jednym z warunków wykonania przedmiotu umowy określonym przez zamawiającego było dostarczenie kopii certyfikatu, lub innego poświadczenia autoryzacji do wykonywania remontów lokomotyw typu Ld-31/2 wystawionego przez producenta ww. lokomotyw (§ 1 pkt 3 ppkt 3.1. umowy).

Składając ofertę do przetargu i podpisując umowę Przedsiębiorstwo było w posiadaniu zapewnienia ze strony z-cy Dyrektora Zarządzającego Spółką Akcyjną – następcy prawnego producenta lokomotyw Ld-31/2, że otrzyma jednorazową autoryzację do realizacji przedmiotowej umowy, do czego jednak nie doszło, gdyż ww. Spółka wycofała się ze swoich zapewnień.

Brak autoryzacji skutkowałby niewłaściwym wykonaniem przedmiotu umowy, co zamawiającemu pozwoliłoby na niewywiązanie się z obowiązku zapłaty w stosunku do Przedsiębiorstwa. Mając powyższe na uwadze Przedsiębiorstwo zwróciło się z prośbą do Zamawiającego o przedłużenie terminu realizacji przedmiotu umowy oraz o odstąpienie przez Zamawiającego od wymogu przedłożenia poświadczenia autoryzacji producenta (pismo z dnia 25 października 2007r.).

W odpowiedzi na ww. pismo Zamawiający pismem z dnia 30 października 2007r. odmówił przychylenia się do prośby Przedsiębiorstwa.

W umowie zawarto m.in. zapis o obowiązku zapłaty przez Przedsiębiorstwo kar umownych w przypadku niedotrzymania uzgodnionych terminów dostaw (§ 7 ppkt 2.2).

W dniu 15 stycznia 2008r. Zamawiający wystawił notę obciążeniową z tytułu kar umownych za niezrealizowanie przedmiotu umowy, którą Przedsiębiorstwo zapłaciło.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zapłacona przez Przedsiębiorstwo kara umowna w związku z niezrealizowaniem przedmiotu umowy, w sytuacji gdy jest ona związana z uzyskiwaniem przychodów w ramach prowadzonej działalności gospodarczej oraz okoliczności będące przyczyną jej poniesienia nie są przez Przedsiębiorstwo zawinione, stanowi jego koszty uzyskania przychodów...

Zdaniem wnioskodawcy, mając na względzie art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazujący, jakich kar umownych i odszkodowań nie uważa się za koszt uzyskania przychodów, kara umowna z tytułu zerwania umowy jako niewymieniona w tym przepisie, będzie stanowiła koszt uzyskania przychodu, gdyż jest ona związana z uzyskiwaniem przez Przedsiębiorstwo przychodu z działalności gospodarczej. Zaś obowiązek zapłaty kary umownej wynikał z zawartej pomiędzy firmami umowy. Wnioskodawca podkreśla racjonalność podjętych działań przed podpisaniem umowy, gdyż postarał się o uzyskanie zapewnień dotyczących autoryzacji prac w celu realizacji przedmiotu umowy, co niestety nie zostało dotrzymane. Podkreśla, że obowiązek autoryzacji wykonanych prac nie wynika z obowiązujących przepisów prawa i w przypadku zleceń dotyczących dostawy poremontowych lokomotyw na rzecz innych podmiotów nie jest wymagany. W związku z zaistnieniem okoliczności niezależnych od wnioskodawcy, podjął on działania mające na celu zminimalizowanie wartości strat poprzez wstrzymanie prac remontowych do czasu uzyskania ze strony Zamawiającego zapewnienia o możliwości odstąpienia od wymogu autoryzacji oraz przedłużenia terminu realizacji przedmiotu umowy, gdyż dalsze prowadzenie prac zwiększyłoby tylko wartość strat, ponieważ Zamawiający nie dokonałby odbioru powykonawczego. Niestety w związku z tym, że Zamawiający nie przychylił się do prośby, wnioskodawca musiał ponieść skutek w postaci zapłaty kary umownej.

Podkreśla, iż nie zawsze wykonanie kontraktu może stanowić źródło przychodów. Czasami wiąże się ze stratami. W niektórych sytuacjach wybór pomiędzy wykonaniem kontraktu i poniesieniem straty finansowej, a niewywiązaniem się z kontraktu i zapłatą kary umownej, może być bardziej racjonalny ekonomicznie. Wnioskodawca podnosi, iż dochował należytej staranności w podjętych przez siebie działaniach, a zapłacenie kary umownej miało na celu zminimalizowanie straty wynikającej z tej umowy z powodu nieprzewidzianych przez Przedsiębiorstwo okoliczności, i w związku z tymi zapłata kary umownej, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów.

Na potwierdzenie swojego stanowiska wnioskodawca powołał:

• interpretacje indywidualne z dnia 14 maja 2008r. IP-PB3-423-299/08-2/KB oraz z dnia 12 maja 2008r. IP-PB3-423-533/07-4/KB, wydane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie działającego w imieniu Ministra Finansów
• postanowienie z dnia 13 sierpnia 2007r. sygn. PD-2/423-16/07 wydane przez Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Poznaniu w sprawie interpretacji prawa podatkowego.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Uregulowania dotyczące kar umownych oraz odszkodowań zawarte zostały w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16 poz.93 ze zm.). Przepis art. 483 § 1 tego Kodeksu stanowi, że można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. z 2000r. Nr 14 poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonywanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Istotą tego przepisu jest niezaliczanie do kosztów uzyskania przychodów odszkodowań (kar umownych) związanych generalnie z wadami towarów lub usług bądź zwłoką w usuwaniu tych wad. Jeżeli jednak kara umowna przysługuje wierzycielowi z innego tytułu niż ww. wymienione, zapłacenie tej kary stanowić będzie u płacącego koszt uzyskania przychodów, o ile jednak spełniona będzie zasadnicza przesłanka wynikająca z art. 22 ust. 1, pozwalająca na zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodów; poniesiony koszt musi być związany z uzyskaniem przychodu, bądź z utrzymaniem źródła przychodów.

Jednakże zauważyć należy, iż kara umowna może stanowić koszt uzyskania przychodu w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej pod warunkiem, że jej zapłacenie nie jest związane z nieprawidłowościami których, powstanie zostało spowodowane (zawinione) przez podatnika, a ponadto jej poniesienie jest właściwie udokumentowane. Dlatego też, każda zapłacona kara umowna wymaga indywidualnej oceny w aspekcie całokształtu prowadzonej działalności gospodarczej, okoliczności, których była następstwem oraz formy udokumentowania.

Na gruncie przedmiotowej sprawy istotnym jest zatem ustalenie czy Wnioskodawca przed zawarciem wskazanej we wniosku umowy i przed przystąpieniem do będących jej przedmiotem prac remontowych dochował należytej staranności i podjął wszelkie działania, stanowiące podstawę prawidłowej realizacji tej umowy. W tym też aspekcie istotnym jest, czy posiadane przez wnioskodawcę zapewnienie o zamiarze udzielenia jednorazowej autoryzacji przez następcę prawnego producenta lokomotyw zostało dokonane w formie pisemnej, czy też zapewnienie to zostało udzielone jedynie w formie ustnej, a więc w formie nie dającej w istocie jakiejkolwiek podstawy zabezpieczenia jego realizacji.

Mając na względzie treść art. 22 ust 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz fakt, iż zerwanie umowy miało na celu zmniejszenie „straty finansowej” związanej z ponoszeniem wydatków prowadzonych prac remontowych, po dniu powzięcia informacji, iż Wnioskodawca nie otrzyma wymaganego przez Zamawiającego certyfikatu (autoryzacji), warunkującego odbiór powykonawczy i zapłatę za wykonane usługi, stwierdzić należy, iż jeżeli:

• zapewnienie o udzieleniu autoryzacji, o którym wyżej mowa, zostało udzielone w formie pisemnej, a więc w formie pozwalającej na domniemanie, iż zostanie ono zrealizowane,

to będący przedmiotem zapytania wydatek, stanowiący (jak wynika z wniosku) karę umowną, nie wymienioną w art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy może stanowić koszt uzyskania przychodu prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zaliczając ww. wydatek do kosztów uzyskania przychodów, wnioskodawca winien pamiętać o obowiązku udokumentowania go w sposób wymagany przez przepisy prawa, adekwatnie do rodzaju prowadzonych ksiąg podatkowych.

W związku z powyższym stanowisko wnioskodawcy z ww. zastrzeżeniami można uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.