INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Jednostki Wojskowej, przedstawione we wniosku z dnia 04 grudnia 2008r. (data wpływu do tut. Biura – 09 grudnia 2008r.), uzupełnionym w dniu 02 lutego 2009r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m. in.:

• w zakresie stosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodu – jest prawidłowe oraz
• opodatkowania nieodpłatnych świadczeń z tytułu bezpłatnych przejazdów – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 09 grudnia 2008r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m. in. w zakresie stosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodu oraz opodatkowania nieodpłatnych świadczeń z tytułu bezpłatnych przejazdów.

Z uwagi na braki formalne wniosku pismem z dnia 22 stycznia 2009r. znak: IBPB II/1/415-117/08/BJ, IBPB II/1/415-118/08/BJ wezwano wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 02 lutego 2009r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony m. in. następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (Jednostka Wojskowa) ze względu na swoją specyfikę jest usytuowany ok. 35 km od miasta O. Żołnierze i pracownicy mają w większości przypadków miejsce stałego zamieszkania w mieście O. i L. Jednostka zapewnia żołnierzom zawodowym oraz zatrudnionym pracownikom cywilnym wojska bezpłatny transport z miasta O. oraz z miasta L. do miejsca służby i wykonywania pracy. Transport ten odbywa się autobusami służbowymi będącymi na etacie jednostki w ramach przyznanego przez organy nadrzędne limitu kilometrów i paliwa dla zabezpieczenia działalności służbowej jednostki. Trudno jest, a wręcz nie jest możliwe ustalenie ze względu na specyfikę pełnionych służb i wykonywanych obowiązków w jakim wymiarze pracownicy i żołnierze korzystają z bezpłatnych dojazdów. W związku z tym, że jednostka zapewnia transport tylko dwa razy w ciągu dnia (tam i z powrotem) pracownicy i żołnierze często zmuszeni są do korzystania z samochodów prywatnych celem dojazdu do jednostki. Brak jest również jakiejkolwiek możliwości dojazdu do miejsca pełnienia służby i pracy środkami komunikacji publicznej.

W związku z powyższym zadano m. in. następujące pytania:

1. Czy Jednostka Wojskowa występująca jako płatnik w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może stosować wobec żołnierzy i pracowników zwiększone koszty uzyskania przychodów w związku z zamieszkiwaniem podatników poza miejscowością, w której znajduje się jednostka...
2. Czy jednocześnie wartość świadczenia z tytułu bezpłatnych przejazdów stanowi przychód podatnika...
   
   

Zdaniem wnioskodawcy, wartość świadczenia z tytułu bezpłatnych przejazdów nie stanowi przychodu żołnierzy i pracowników ponieważ nie możliwe jest ustalenie wartości świadczenia uzyskanego przez każdego z podatników. Jednocześnie można również stosować w tym przypadku zwiększone koszty uzyskania przychodu w stosunku do pracowników i żołnierzy (którzy nie otrzymują dodatku za rozłąkę).

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi w pkt 1 wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkowstwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Zgodnie z art. 22 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej wynoszą 139 zł 06 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1.668 zł 72 gr, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.

W myśl art. 22 ust. 13 tej ustawy przepisów ust. 2 pkt 3 i 4 oraz ust. 11 nie stosuje się w przypadku, gdy pracownik otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy, z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, iż wnioskodawca może stosować wobec żołnierzy i pracowników zamieszkałych poza miejscowością, w której znajduje się jednostka podwyższone koszty uzyskania przychodów, gdyż w niniejszej sprawie nie ma podstaw do zastosowania wyłączenia z art. 22 ust. 13 ustawy.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy w tym zakresie jest prawidłowe.

Natomiast odnosząc się do nieodpłatnych świadczeń z tytułu bezpłatnych przejazdów wyjaśnia się, że stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców, jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy. Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy (art. 12 ust. 3 ustawy).

W konsekwencji, jeżeli przedmiotem nieodpłatnego świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatnego nie jest rzecz lub usługa wchodząca w zakres działalności pracodawcy, wartość pieniężną tego rodzaju świadczenia ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy (czyli np. w sytuacji usług zakupionych - według cen zakupu). Jeżeli świadczenia te są częściowo odpłatne, przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

A zatem, wszystko co pracownik otrzymuje od swojego pracodawcy – o ile nie stanowi dochodu zwolnionego od podatku lub dochodu, od którego został zaniechany pobór podatku w drodze rozporządzenia Ministra Finansów – podlega opodatkowaniu ze źródła przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy. Dochodem takim jest również wartość zindywidualizowanego świadczenia w postaci dowozu pracownika do pracy jak i z pracy na koszt pracodawcy. Pracownik otrzymuje bowiem konkretną korzyść finansową w postaci możliwości skorzystania z oferowanego przez pracodawcę transportu. Tym samym pracownik otrzymuje świadczenie, które powoduje u niego przysporzenie w majątku w postaci możliwości korzystania z usług, za które nie zapłacił.

W myśl art. 12 ust. 4 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Należy zauważyć, iż nieodpłatnym świadczeniem wnioskodawcy (Jednostki) na rzecz żołnierzy i pracowników nie jest faktyczne skorzystanie przez nich z przejazdu, lecz sam fakt zapewnienia im dojazdu do pracy i z pracy. W związku z tym przychodem nie będzie wartość faktycznie wykorzystanych zapewnionych przez wnioskodawcę usług przewozowych, lecz wartość świadczenia uzyskiwanego przez żołnierza i pracownika jakim jest możliwość skorzystania z takich usług. O powstaniu obowiązku podatkowego po stronie żołnierza i pracownika nie decyduje ile razy żołnierz i pracownik faktycznie skorzystał z przewozu zorganizowanego przez Jednostkę, ale sam fakt otrzymania od pracodawcy świadczenia w postaci możliwości korzystania z takiej usługi, co oznacza, iż ma z tego tytułu przysporzenie.

Wobec powyższego wartość otrzymanego od Jednostki świadczenia w zakresie bezpłatnego przewozu żołnierza i pracownika do pracy jak i z pracy, stanowi dla żołnierza przychód ze stosunku służbowego a dla pracownika przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wynika z przepisu art. 11 ust. 2a pkt 4 tej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się – w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Wartość świadczeń opłaconych za żołnierza i pracownika pracodawca ma obowiązek doliczać do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z art. 31, 32 i 38 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podkreślić należy, iż fakt skorzystania, bądź nie przez żołnierza lub pracownika z oferowanej usługi pozostaje bez wpływu na sposób opodatkowania wskazanych świadczeń. Żołnierz bądź pracownik otrzymuje nieodpłatne świadczenie w miesiącu, za który wnioskodawca zapewnił bezpłatny transport. Pracodawca doskonale wie komu udziela świadczenia w postaci dowozu do pracy i z pracy, zna bowiem swoich żołnierzy i pracowników z imienia i nazwiska i wie którzy wyrażają chęć skorzystania z dowozu do pracy. Jednocześnie o powstaniu obowiązku podatkowego po stronie żołnierza lub pracownika nie decyduje ile razy żołnierz lub pracownik faktycznie skorzystał z przewozu zorganizowanego przez Jednostkę, ale sam fakt otrzymania od pracodawcy świadczenia w postaci możliwości korzystania z tego transportu.

W tym stanie rzeczy ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych żołnierzy i pracowników mają zatem charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku podatkowego.

Zauważa się, iż wyłącznie w sytuacji, gdy nie ma możliwości ustalenia wysokości przychodu u poszczególnych pracowników w związku z dowozem do miejsca pracy i z powrotem (brak indywidualizacji), pracownik nie uzyskuje przychodu.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.