INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 04.12.2008r. (data wpływu 09.12.2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wynajmem i używaniem podczas podróży zagranicznej samochodu osobowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 09.12.2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wynajmem i używaniem podczas podróży zagranicznej samochodu osobowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Pracownicy Spółki oraz osoby niebędące pracownikami (współpracownicy), wykonujący zadania zlecone im przez Spółkę w ramach stosunków prawnych powstałych w oparciu o zawarte z nimi umowy cywilnoprawne, często odbywają podróże poza granicami kraju. Podróże te są związane z realizowanymi przez Spółkę zagranicznymi transmisjami telewizyjnymi z wydarzeń sportowych lub obsługą telewizyjną innych zagranicznych wydarzeń medialnych. Współpracownicy wykonują swoje obowiązki na podstawie zawartych ze Spółką umów zlecenia lub o dzieło. Zawarte na piśmie umowy precyzują przedmiot umowy, przysługujące zleceniobiorcy lub wykonującemu dzieło wynagrodzenie, a także stanowią, że koszty podróży związanych z wykonywaniem umowy będzie ponosił zleceniodawca. Osoby odbywające podróże zagraniczne zazwyczaj korzystają ze środków komunikacji lotniczej w celu przemieszczenia się z obszaru Polski na obszar innego państwa, a na miejscu korzystają z samochodów osobowych wynajętych za pośrednictwem profesjonalnych firm świadczących tego rodzaju usługi, będących zarówno podmiotami krajowymi, jak i zagranicznymi. Wynajęcie samochodu jest w tym przypadku warunkiem właściwego wywiązania się osób odbywających podróż z powierzonego im zadania. Pracownicy oraz współpracownicy Spółki wykonujący swoje zadania muszą często przebywać znaczne odległości, organizować pobyt ekip realizacyjnych tj. odbierać członków ekipy z lotniska, dowozić ich do hoteli, przewozić do miejsca realizacji transmisji telewizyjnej itp., niejednokrotnie łączy się to z transportem sprzętu telewizyjnego wykorzystywanego podczas transmisji. Przy takim trybie wykonywania zadań, wynajęcie samochodu na cały okres realizacji transmisji jest dużo lepszym i tańszym rozwiązaniem niż korzystanie z prywatnych usług transportowych, czy też korzystanie z publicznych środków transportu. W przypadku wynajmu samochodów przez pracowników i współpracowników Spółki, faktury dotyczące wymienionych kosztów są wystawiane na rzecz Spółki, natomiast sposób regulowania powstałych zobowiązań może być dwojaki, w jednym przypadku płatności są dokonywane przelewem z rachunku bankowego Spółki, natomiast w drugim przypadku płatność jest realizowana przez osobę odbywającą podróż za pomocą karty kredytowej, gotówką ze środków własnych lub otrzymanych w formie zaliczki na poczet pokrycia kosztów związanych z podróżą. Oprócz kosztów najmu samochodów, Spółka ponosi koszty paliwa zużytego w trakcie podróży, a także inne koszty związane z używaniem wynajętego samochodu, również w tym przypadku, faktury za paliwo i inne towary/usługi wskazują Spółkę jako nabywcę, a płatności dokonywane są kartą kredytową lub gotówką. W takim stanie faktycznym Spółka podjęła decyzję, że począwszy od stycznia 2008 roku, koszty wynajętych podczas zagranicznych podróży samochodów osobowych będą stanowiły koszty uzyskania przychodów w pełnej wysokości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, w którym koszty związane z wynajmem i używaniem podczas podróży zagranicznej samochodu osobowego w całości stanowią koszty uzyskania przychodów...

Zdaniem wnioskodawcy warunkiem zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest wypełnienie przez te wydatki definicji kosztów uzyskania przychodów z art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z tym zapisem kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W opisanym stanie faktycznym wszystkie wydatki związane z podróżami zagranicznymi pracowników i współpracowników Spółki związane są z realizowaną przez Spółkę działalnością gospodarczą. Poniesione podczas podróży zagranicznych koszty, w tym koszty poniesione na wynajem i używanie samochodów osobowych są elementem kosztów produkcji audycji i w sposób jednoznaczny wykazują związek z przychodami osiąganymi przez wnioskodawcę. Fakt ponoszenia przez wnioskodawcę wymienionych kosztów jest jednocześnie wypełnieniem ustawowych obowiązków nałożonych na pracodawcę przez ustawę kodeks pracy oraz zobowiązań wnioskodawcy, wynikających z zawartych umów. W art. 77 indeks 5 § 1 ustawy kodeks pracy ustawodawca stwierdza, że pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy, przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową, z kolei szczegóły dotyczące wysokości i warunków ustalania należności z tyt. podróży służbowych określane są w rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej. Zgodnie z § 2 rozporządzenia z dnia 19 grudnia 2002 roku w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, z tytułu podróży, odbywanej w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują: 1) diety; 2) zwrot kosztów: a) przejazdów i dojazdów, b) noclegów, c) innych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb. W dalszej części rozporządzenia, w § 10 ust. 3 pkt 3 ustawodawca stwierdza że pracownikowi nie przysługują ryczałty na pokrycie kosztów dojazdu z dworca i do dworca kolejowego, autobusowego, portu lotniczego lub morskiego a także na pokrycie kosztów dojazdów środkami komunikacji miejscowej jeżeli pracownik nie ponosi kosztów, na których pokrycie przeznaczone są wymienione ryczałty. Z uwagi na powyższe uregulowania Spółka jest zdania, że w przypadku podróży zagranicznej, do ponoszonych przez pracodawcę kosztów związanych z wynajęciem i używaniem samochodów osobowych nie ma zastosowana art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z tą regulacją nie uważa się za koszt uzyskania przychodów wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu.

Podsumowując swoje stanowisko, Spółka jest zdania, że ze względu na charakter dokonywanych wydatków, ustanowiony w ustawie kodeks pracy i wynikający z zawartych umów obowiązek Spółki do ponoszenia tego typu kosztów oraz niezaprzeczalny związek poniesionych kosztów z przychodami, wydatki Spółki związane z wynajęciem i używaniem samochodów osobowych, realizowane w trakcie odbywania podróży zagranicznych przez pracowników i współpracowników Spółki są kosztem uzyskania przychodu w pełnej wysokości.

W odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Przy czym zwrot „w celu” oznacza to, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym, że poniesienie go ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów, albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Do zaliczenia określonego wydatku do kosztów uzyskania przychodów przesłanka związku z przychodem (zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła) nie jest przesłanką wystarczającą. Istotne jest również czy określony wydatek nie mieści się w katalogu wykluczeń (pomimo związku z przychodem), zawartym przez ustawodawcę w art. 16 ust. 1. Takimi wykluczeniami są objęte m.in. wydatki z tytułu używania samochodów osobowych nie stanowiących własności podatnika, zawarte w:

• art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym nie stanowią kosztów uzyskania przychodów koszty używania dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika – w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Zgodnie z tym przepisem na podatniku ciąży obowiązek prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu. Zgodnie z art. 16 ust. 5 cytowanej ustawy przebieg pojazdu powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu, potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd - dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane. W razie braku tej ewidencji, wydatki z tytułu używania samochodów nie stanowią kosztu uzyskania przychodów.

• wydatki ponoszone na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby podatnika w celu odbycia podróży służbowej (jazdy zamiejscowe) – w wysokości przekraczającej kwotę ustaloną przy zastosowaniu stawki za jeden kilometr przebiegu pojazdu, określonej w odrębnych przepisach, zgodnie z zasadami przewidzianymi w Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. 2002 r., Nr 236, poz. 1990 ze zm.) albo poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.) – art. 16 ust. 30 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
  
  

Powyższe przepisy ograniczają możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów całości wydatków związanych z użytkowaniem samochodów osobowych na podstawie umowy najmu, dzierżawy, użyczenia i innych umów związanych z używaniem dla potrzeb działalności gospodarczej oraz dla potrzeb pracowników w celu odbycia podróży służbowej samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika. Ograniczenie to wynika z określenia przez ustawodawcę limitu wydatków wyznaczonego iloczynem liczby kilometrów i stawki za jeden kilometr. Wymaga to od podatnika prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu. Powyższych przepisów nie stosuje się do samochodów osobowych używanych na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (art. 16 ust. 3b ustawy).

W ocenie Spółki ponoszonych przez nią wydatków nie dotyczy ograniczenie wynikające z art. 16 ust.1 pkt 51 gdyż „ponoszenie przez wnioskodawcę wymienionych kosztów jest jednocześnie wypełnieniem ustawowych obowiązków nałożonych na pracodawcę przez ustawę kodeks pracy oraz zobowiązań wnioskodawcy, wynikających z zawartych umów”.

Odnosząc się do tego argumentu organ zauważa:

Definicję podróży służbowej zawiera art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 ze zm.). Wynika z niego, że podróżą służbową jest wykonywanie na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy pracownika w terminie i miejscu określonych w poleceniu wyjazdu służbowego.

Zgodnie z przepisem § 3 ww. rozporządzenia, z tytułu podróży odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę pracownikowi przysługują diety oraz zwrot kosztów:

1. przejazdów;
2. noclegów;
3. dojazdów środkami komunikacji miejscowej;
4. innych udokumentowanych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
   
   

Jak wynika więc z powyższego o podróży służbowej można mówić wyłącznie w odniesieniu do pracowników Spółki, nie zaś w stosunku do osób świadczących usługę na podstawie umowy cywilnoprawnej. Ponadto z opisanego stanu faktycznego nie wynika także, ze ponoszone przez Spółkę wydatki wymienione we wniosku obejmujące: koszty najmu samochodów, koszty paliwa zużytego w trakcie podróży związanych z realizowanymi przez Spółkę zagranicznych transmisji telewizyjnych, a także inne koszty związane z używaniem wynajętego samochodu, za które płacą pracownicy Spółki (kartą kredytową albo gotówką) są wydatkami na rzecz pracowników z tytułu odbywania przez nich podróży służbowych. Są to wydatki ponoszone przez Spółkę z tytułu realizacji zagranicznych transmisji telewizyjnych a faktury za wynajem samochodów, paliwo i inne towary/usługi wskazują Spółkę jako nabywcę, Są to zatem wydatki do poniesienia przez Spółkę (to Spółka użytkuje wynajęty samochód osobowy), a nie zwrot należności przysługujących pracownikowi odbywającemu podróż służbową.

Na marginesie, należy zauważyć, iż również w zakresie używania przez pracowników samochodów osobowych w celu odbycia podróży służbowej, ustawodawca w art. 16 ust. 1 pkt 30 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przewidział ograniczenie tych wydatków.

Przechodząc do ograniczenia zawartego w art. 16 ust.1 pkt 51 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią kosztów uzyskania przychodów koszty używania dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika – w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach, należy stwierdzić, że wymienione we wniosku koszty najmu, zużytego paliwa oraz inne koszty związane z używaniem wynajętych samochodów osobowych mieszczą się w dyspozycji tego przepisu. Ponieważ ustawodawca na gruncie prawa podatkowego nie definiuje pojęcia „wydatków z tytułu używania" należy się odwołać do słownika języka polskiego, w którym, przez „wydatek" rozumie się „sumę, która ma być wydana" lub „sumę wydaną na coś", natomiast „używać" oznacza m.in. «skorzystać z czyichś usług, z czyjejś pomocy»„ (Słownik Języka Polskiego PWN, http://sjp.pwn.pl/lista.php...co=u%BFywa%E6). Są to zatem wszelkie sumy wydane w związku z posługiwaniem się rzeczą, korzystaniem z rzeczy.

Mając powyższe na uwadze, w przypadku najmu samochodów osobowych, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów poniesione i udokumentowane wydatki z tytułu użytkowania samochodów regulowane przez osoby odbywające podróż (oczywiście pod warunkiem istnienia ich związku z przychodem), jednak do wysokości nie wyższej niż wynika z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra oraz obowiązana jest do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Podkreślić należy, że w celu wykazania związku pomiędzy kosztem, a przychodem podatnik musi dysponować wymaganymi przez prawo dowodami. Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z dokumentów powinno ponadto wynikać, że wydatki mają związek z realizowanymi przez Spółkę zagranicznymi transmisjami telewizyjnymi z wydarzeń sportowych lub obsługą telewizyjną innych zagranicznych wydarzeń medialnych. W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, leży wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.