INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 12.01.2009 r. (data wpływu 14.01.2009 r.) oraz uzupełnieniu z dnia 10.04.2009 r. (data nadania 11.04.2009 r., data wpływu 14.04.2009 r.) na wezwanie Nr IPPB4/415-35/09-2/SP z dnia 25.03.2009 r. (data nadania 26.03.2009 r., data doręczenia 07.04.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania renty wyrównawczej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14.01.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania renty wyrównawczej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Sytuacja dotyczy wypłacania przez S.A. renty wyrównawczej z tytułu utraconych zarobków na skutek nieszczęśliwego wypadku z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

Wnioskodawca ma 60 lat, jest byłym pracownikiem S.A. Pracował wiele lat na różnych stanowiskach, ze stanowiskiem kierowniczym włącznie. Obecnie jest inwalidą niezdolnym do wykonywania pracy zarobkowej. Otrzymuje z ZUS rentę inwalidzką i z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej rentę wyrównawczą – świadczenie uzupełniające z S.A. Od renty inwalidzkiej z ZUS od kwoty brutto odliczany jest podatek i przekazywany do urzędu skarbowego oraz składka zdrowotna przekazywana jest do funduszu zdrowia.

Świadczenie uzupełniające – renta wyrównawcza ustalana jest w następujący sposób:

1. Wyliczana jest wysokość brutto hipotetycznego wynagrodzenia, jakie Wnioskodawca mógłby osiągnąć, gdyby nadal pracował w S.A.
2. Od hipotetycznego wynagrodzenia brutto odliczany jest jak każdemu aktualnemu pracownikowi S.A. – podatek dochodowy od osób fizycznych oraz składki na ubezpieczenie zdrowotne i społeczne, aby ustalić wysokość hipotetycznego wynagrodzenia jakie Wnioskodawca mógłby osiągnąć netto.
3. Od hipotetycznego wynagrodzenia netto odejmowana jest renta inwalidzka z ZUS również netto i ta różnica jest wysokością świadczenia uzupełniającego – renty wyrównawczej przekazywanej przez S.A. na rzecz Wnioskodawcy.

Odliczony podatek dochodowy od osób fizycznych i składki na ubezpieczenie zdrowotne i społeczne nie są nigdzie przekazywane, ani podatek do urzędu skarbowego, ani składki do Instytucji ubezpieczeniowych. Pieniądze te pozostają w S.A. Problem jest w tym, że pieniądze odprowadzane z renty inwalidzkiej z ZUS idą w pewnym sensie na konto Wnioskodawcy w urzędzie skarbowym, w związku z tym istnieją możliwości korzystania z ustawowych ulg w podatku dochodowym przysługujących podatnikowi. Natomiast odliczone od świadczenia uzupełniającego renty wyrównawczej z S.A. nie są nigdzie przekazywane od wielu lat, ani do urzędu skarbowego, ani do instytucji zdrowotnych, lecz pozostają w S.A.

Z powodu tego stanu rzeczy Wnioskodawca ponosi straty finansowe, ponieważ nie mógł i nie może korzystać z przysługujących ulg podatkowych z powodu zbyt niskiej kwoty podatków opłacanych tylko i wyłącznie z renty inwalidzkiej ZUS.

Ze względu na zbyt niską kwotę podatku Wnioskodawca nie ma możliwości skorzystania z następujących ulg:

1. ulgi z tytułu wpłat na kasę mieszkaniową,
2. ulgi z tytułu poniesionych wydatków na remont mieszkania, zakup materiałów budowlanych,
3. ulgi z tytułu zakupu okien i wymiany okien w mieszkaniu,
4. ulgi podatkowej na dzieci pozwalająca na odliczenie od podatku za 2007 r. nawet 1.045, 08 zł na każde dziecko.

Przedstawiony wyżej problem istnieje od wielu lat i nikt z branży ubezpieczeniowej i podatkowej do tej pory nie był w stanie udzielić Wnioskodawcy jednoznacznej odpowiedzi jak należy postępować w podobnej sytuacji.

Wnioskodawca dwukrotnie pismami z dnia 23 10 2007 r. i 01.02.2008 r. zwrócił się do komisji nadzoru finansowego, mając nadzieję, że problem ten nareszcie zostanie rozwiązany, sprawa zostanie wyjaśniona i powstaną wytyczne jak należy postępować w podobnych sytuacjach w przyszłości. Wnioskodawca otrzymał dwie odpowiedzi: na pismo z dnia 23.10.2007 r. odpowiedź z dnia 05.11.2007 r. Nr X oraz na pismo z dnia 01.02.2008 r. odpowiedź z dnia 11.02.2008 Nr Y. Z żadnego z tych pism nie wynika, że problem został rozwiązany i sprawa jest wyjaśniona. W piśmie z dnia 11.02.2008 r. Nr Z komisja nadzoru finansowego stwierdziła, że nie posiada ustawowych kompetencji do dokonywania wiążących interpretacji przepisów prawa podatkowego. Komisja nadzoru finansowego zasugerowała również w tym piśmie możliwość zwrócenia się o dokonanie stosownej indywidualnej interpretacji podatkowej do właściwej miejscowo izby skarbowej. W dalszej części tego pisma komisja nadzoru finansowego udzieliła szczegółowych wskazówek, w jak sposób należy tego dokonać.

Pismem z dnia 25.03.2009 r. Nr IPPB4/415-35/09-2/SP wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez sprecyzowanie pytania związanego z przepisami prawa podatkowego. Wniosek został uzupełniony w terminie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Dlaczego w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych renta inwalidzka płacona przez ZUS jest traktowana jako dochód i od renty inwalidzkiej odprowadzany jest podatek dochodowy, natomiast od renty wyrównawczej płaconej przez S.A., która również jest dochodem i jest źródłem utrzymania Wnioskodawcy, nie jest odprowadzany podatek do Urzędu Skarbowego...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Gdyby Wnioskodawca był sprawny fizycznie i zdolny do pracy zarobkowej, zapewne pracowałby i od wypracowanego zarobku brutto płaciłby odpowiedni podatek do urzędu skarbowego i składki na ubezpieczenie społeczne. I wszystko przebiegałoby normalnie, jak u większości obywateli.

Niestety Wnioskodawca jest inwalidą całkowicie niezdolnym do zarobkowania. W związku z tym w miejsce utraconego wynagrodzenia za pracę otrzymuje dwa świadczenia rentowe (jak wynika z wyżej przedstawionego stanu faktycznego). Pierwsze: renta inwalidzka z ZUS w związku z całkowitą niezdolnością do pracy, drugie: renta wyrównawcza – świadczenie uzupełniające z tytułu utraconych zarobków na skutek nieszczęśliwego wypadku, czyli uzupełnienie do wysokości zarobków jakie Wnioskodawca powinien obecnie otrzymywać, gdyby mógł pracować zarobkowo.

Ubezpieczenia społeczne czyli przynależność do ZUS są w Polsce obowiązkowe. Ubezpieczenia z tytułu odpowiedzialności cywilnej też są w Polsce obowiązkowe. Dlatego Wnioskodawca uważa, że świadczenia wypłacane z ubezpieczenia społecznego i ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej, zwłaszcza gdy świadczenie wypłacane z jednego i drugiego ubezpieczenia są środkami utrzymania, ponieważ wypłacane są w zamian za utracone zarobki na skutek nieszczęśliwego wypadku powodującego całkowitą niezdolność do pracy zarobkowej – powinny być traktowane jednakowo, tzn. należny podatek i składki społeczne powinny być odprowadzane do odpowiednich instytucji od obu świadczeń, a nie tylko od świadczenia z ZUS. Natomiast podatek i składki społeczne potrącane od renty wyrównawczej S.A.. nie są nigdzie przekazywane, lecz pozostają w S.A.

Wnioskodawca uważa, więc, że w tym miejscu występuje niedomówienie w prawie podatkowym, które jest niekorzystne dla takich obywateli jak Wnioskodawca i naraża ich na dodatkowe straty.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 3c ww. ustawy stanowi, iż wolne od podatku dochodowego są odszkodowania w postaci renty otrzymane na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość.

Podstawę prawną do dochodzenia renty wyrównawczej stanowi przepis art. 444 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Z treści tego przepisu wynika, że jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca otrzymuje z S.A. rentę wyrównawczą z tytułu utraconych zarobków na skutek nieszczęśliwego wypadku. Renta wyrównawcza wypłacana jest z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że renty wyrównawcze mają charakter odszkodowawczy, w związku z czym korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem S.A. jako płatnik nie jest obowiązany do poboru i odprowadzenia do urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconej renty wyrównawczej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.