INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 5 grudnia 2008 r. (data wpływu 8 grudnia 2008 r.), uzupełnionym w dniach 28 stycznia 2009 r. oraz 24 i 25 lutego 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie uznania inwestycji za środek trwały – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 grudnia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie uznania inwestycji za środek trwały.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 19 stycznia 2009 r. znak ILPB1/415-1013/08-2/AG na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 22 stycznia 2009 r., a w dniach 28 stycznia 2009 r. oraz 24 i 25 lutego 2009 r. wniosek uzupełniono.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni z dniem 1 kwietnia 2007 r. rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej pod nazwą XXX, w skład której wchodzą dwa obiekty znajdujące się na jednej posesji: A i B. Działalność polega na krótkotrwałym zakwaterowaniu osób, prowadzeniu wyżywienia oraz dostarczaniu gotowych dań dla odbiorców zewnętrznych. Z Urzędem Skarbowym Wnioskodawczyni rozlicza się na zasadach ogólnych, prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów.

W 1997 roku Wnioskodawczyni otrzymała od rodziców nieruchomość rolną wraz z zabudowaniami na zasadzie darowizny. Zabudowania obejmowały budynek mieszkalny, stajnię, stodołę oraz szopę. Wartość całej darowizny to kwota 22.000 zł, w tym wartość budynku mieszkalnego na kwotę 15.000 zł. Powyższą nieruchomość ojciec Wnioskodawczyni nabył 13 listopada 1990 r.

W latach 1995-2005 trwała przebudowa i rozbudowa przejętych zabudowań. Dawny budynek mieszkalny został przebudowany na pokoje gościnne oraz mieszkalne dla właścicieli. Cała powierzchnia użytkowa to 305,7 m², z tego pokoje gościnne 272 m², mieszkanie prywatne 33,7 m². Stajnie zaadaptowano na budynek mieszkalny dla rodziców, budynek nie jest użytkowany w działalności gospodarczej. Natomiast dawna stodoła w latach 2004-2005 została całkowicie przebudowana na budynek z pokojami gościnnymi o powierzchni użytkowej 463,6 m².

Główną działalnością, jaka prowadzona jest w XXX to obsługa zorganizowanych grup, a przede wszystkim grup dzieci i młodzieży. Dworek posiada odpowiednią decyzję popartą opinią Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego o zakwalifikowaniu obiektu na placówkę wypoczynku dla dzieci i młodzieży. XXX posiada aktualną Kartę Kwalifikacyjną Obiektu, potwierdzoną przez systematyczne kontrole takich instytucji jak: Sanepid, Straż Pożarna, Kuratorium Oświaty i Wychowania oraz UMiG. Aby uzyskać zgodę na obsługę grup dzieci i młodzieży należy spełnić szereg wymagań wszystkich ww. instytucji, zapewniając bezpieczny pobyt dzieci w trakcie wypoczynku.

W XXX dostosowano obydwa budynki do obsługi dzieci, spełniając wszelkie wymagania techniczno-sanitarne. Obecnie w celu zapewnienia bezpieczeństwa gościom przebywającym na wypoczynku (zwłaszcza dzieciom, młodzieży oraz sportowcom) prowadzone są prace inwestycyjne, związane z budową ogrodzenia (budynki były nie ogrodzone – wolnostojące) oraz utwardzenie i wyłożenie brukiem posesji i wytyczenie ścieżek spacerowych na ogrodzie. W związku z tym, iż posesja na której znajduje się XXX, w skład którego wchodzi A i B, dom mieszkalny rodziców oraz szopa, nie była ogrodzona, to na zalecenie Inspektora Sanepidu w Z oraz Straży Pożarnej podjęto prace budowlane, mające na celu ogrodzenie całej posesji i zapewnienie bezpieczeństwa dzieciom przebywającym podczas zbiorowego wypoczynku. Tym bardziej, że posesja znajduje się między dwoma gminnymi ulicami. Podjęto również prace budowlane na podwórku i ogrodzie mające na celu utwardzenie i wyłożenie brukiem podłoża oraz wytyczenie części spacerowej na ogrodzie. Wszystko w celu umożliwienia dzieciom przebywającym na wypoczynku bezpieczne poruszanie się po całej posesji (podwórku oraz ogrodzie).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie uznania inwestycji za środek trwały.

Czy wydatki na wyłożenie placu wewnątrz posesji, zrobienie części spacerowej na ogrodzie oraz wybudowanie ogrodzenia wokół całej posesji, w części przeznaczonej na działalność gospodarczą będą nowym środkiem trwałym...

Zdaniem Wnioskodawczyni, zarówno nakłady na wybrukowanie placu jak i zrobienie ogrodzenia w części przeznaczonej na działalność gospodarczą winny zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne z uwagi na to, że nakłady na powyższe obiekty są większe jak 3.500 zł, a zarówno plac, jak i ogrodzenie będzie obsługiwało więcej jak jeden budynek (ewidencja środków trwałych w grupie 2 KŚT z amortyzacją 4,5% w skali roku).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 1999 r., Nr 112, poz. 1317 ze zm.), przez środki trwałe rozumie się rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki lub oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Zalicza się do nich m.in. nieruchomości – w tym grunty, prawo użytkowania wieczystego gruntu, budynki i budowle, a także będące odrębną własnością lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu niemieszkalnego.

Budynki i lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu niemieszkalnego zalicza się, zgodnie z ww. klasyfikacją do grupy I.

Natomiast w myśl art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.) przez budynek rozumie się obiekt budowlany, który jest trwale związane z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Samodzielnym środkiem trwałym jest budynek posadowiony na stałym fundamencie wraz z przynależnymi do niego przybudówkami i pomieszczeniami pomocniczymi. Do wyposażenia budynku zalicza się wszystkie instalacje wbudowane w konstrukcje budynku na stałe, np. instalacje sanitarne, elektryczne, sygnalizacyjne, komputerowe, telekomunikacyjne, przeciwpożarowe oraz normalne wyposażenie budynku np. wbudowane meble. W skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się również tzw. „obiekty pomocnicze" obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie, itp.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 cyt. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty
   nbspnbsp - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
   
   

Natomiast zgodnie z art. 22f ust. 3 powołanej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Jednakże w myśl art. 22d ust. 1 ww. ustawy, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Natomiast zgodnie z treścią art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, iż „obiekty pomocnicze” - plac, chodnik i ogrodzenie wokół całej posesji – obsługiwać będą więcej niż jeden budynek, a nakłady na powyższe obiekty przekraczają kwotę 3.500 zł, zatem należy je uznać za odrębne środki trwałe.

Odnosząc się do kwestii stawki amortyzacyjnej poszczególnych środków trwałych tut. Organ zaznacza, że stosownie do 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) organ podatkowy dokonuje interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego. Nie jest więc uprawniony do oceny prawidłowości zaliczania obiektów pomocniczych do właściwych rodzajów Klasyfikacji Środków Trwałych. Podatnik jako osoba prowadząca działalność gospodarczą, w przypadku wątpliwości dotyczących odpowiedniej klasyfikacji, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Urzędu Statystycznego. Dopiero właściwe określenie symbolu KŚT danego środka trwałego pozwala na wskazanie rocznej stawki amortyzacyjnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, że w zakresie pozostałej problematyki dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych (tj. możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconych odsetek od kredytów oraz rozliczenia wydatków na media) wniosek rozstrzygnięto w dniu 27 lutego 2009 r. interpretacjami indywidualnymi nr ILPB1/415-1013/08-5/AG oraz ILPB1/415-1013/08-7/AG.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.