INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 02 września 2008 r. (data wpływu 04 września 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń medycznych opłacanych przez pracodawcę na rzecz pracowników - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 04 września 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń medycznych opłacanych przez pracodawcę na rzecz pracowników.

W przedmiotowym wniosku zostały przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki jawnej. W celu realizowania przedmiotu działalności spółka zatrudniania pracowników na podstawie umowy o pracę. Spółka zawarła umowę grupowego ubezpieczenia zdrowotnego - Program M Polska dla zatrudnionych w niej pracowników. W ramach tego ubezpieczenia pracownicy w zależności od wybranego wariantu mają możliwość skorzystania ze świadczeń zdrowotnych we wskazanych przez Towarzystwo Ubezpieczeniowe placówkach medycznych. Wnioskodawca zgodnie z umową ubezpieczeniową odprowadza co miesiąc za każdego objętego umową pracownika, składkę ubezpieczeniową. Wnioskodawca podkreśla, iż składkę opłaca, ale nie jest w stanie stwierdzić czy zatrudnieni racownicy objęci ubezpieczeniem faktycznie skorzystali z udostępnionych świadczeń. W uzupełnieniu do wniosku z dnia 19.11.2008 r. (fax) Wnioskodawca wyjaśnił, iż powyższe świadczenia opłacane są formie zryczałtowanej w stałej wysokości tj. 80,00 zł za każdego pracownika co miesiąc bez względu na to, czy pracownik korzystał ze świadczenia.

Związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy wartość nieobowiązkowego ubezpieczenia dotycząca świadczeń medycznych opłacanych za pracowników, Wnioskodawca powinien doliczyć do wynagrodzenia wypłacanego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy w/g zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, art. 32 i art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem pracownika jest wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Wykupienie przez Spółkę ubezpieczania jest postawieniem do dyspozycji zatrudnionym pracownikom pewnych świadczeń, korzyści w postaci opieki medycznej. Aby powstał przychód u pracownika musi on skorzystać wykupionych przez pracodawcę świadczeń. W przypadku nieodpłatnych świadczeń konieczne jest ich taktyczne otrzymanie. Mając na uwadze powyższe uważamy, że finansowane przez Spółkę dobrowolne ubezpieczenie zdrowotne dla pracowników, nie stanowi dla nich przychodu ze stosunku pracy do opodatkowania, a Spółka jako płatnik nie ma obowiązku pobrania zaliczki na podatek dochodowy Spółka nie jest w stanie stwierdzić czy pracownik taktycznie odniósł korzyść korzystając z usługi medycznej.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelakiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze, bądź ich elementy bez względu na źródło finansowania tych wypłat, świadczeń a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystywany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z przytoczonych przepisów wynika, iż, przychodem pracownika jest nie tylko samo wynagrodzenie (wypłaty pieniężne). Należy do niego zaliczyć wszelkie inne formy przysporzeń majątkowych z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c cytowanej ustawy oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca zamierza objąć dodatkowym ubezpieczeniem zdrowotnym swoich pracowników i z tytułu zawarcia umowy tego ubezpieczenia Wnioskodawca będzie opłacać składki ubezpieczeniowe w wysokości ustalonej przez ubezpieczyciela. Wnioskodawcy znana jest część składki jaka przypadać będzie na każdego ubezpieczonego pracownika.

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż kwota składki na dodatkowe ubezpieczenie zdrowotne pokrywana przez Wnioskodawcę (pracodawcę) za pracownika wypełnia dyspozycję zakwalifikowania jej do przychodów ze stosunku pracy. Wynika to z definicji pojęcia przychodu, która nakazuje zaliczyć do niego każdą realną korzyść, jaką pracownik otrzymał od pracodawcy.

Ponieważ opisane świadczenie mieści się w pojęciu przychodu pracownika konieczne jest ustalenie momentu jego powstania. W tym zakresie należy uwzględnić art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl tego przepisu przychodami z zastrzeżeniem art. 14 – 16, 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z powołanego wyżej przepisu wynika, iż przychód z tytułu sfinansowania za pracownika składek powstanie w dacie ich zapłacenia.

Mając na uwadze powyższe, tutejszy organ podatkowy wskazuje, iż nie może zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, iż aby powstał przychód u pracownika musi on skorzystać wykupionych przez pracodawcę świadczeń. W niniejszej sprawie Wnioskodawca wskazuje, iż nie jest w stanie sprawdzić czy pracownik faktycznie odniósł korzyść korzystając z usługi medycznej.

W tym miejscu należy wskazać, iż o powstaniu przychodu nie przesądza fakt skorzystania przez uprawnione osoby z konkretnego świadczenia, lecz samo otrzymanie określonego świadczenia o określonej wartości pieniężnej, dającego prawo do określonych świadczeń zdrowotnych w ramach wykupionego ubezpieczenia. Fakt skorzystania lub nie skorzystania przez uprawnioną osobę w danym miesiącu z określonych świadczeń w postaci opieki medycznej, pozostaje bez wpływu na sposób opodatkowania przedmiotowych świadczeń.

Reasumując, należy stwierdzić, iż kwota składki na ubezpieczenie pracownika pokryta przez Wnioskodawcę (pracodawcę) będzie stanowiła przychód pracownika i powinna być opodatkowana wraz z innymi przychodami ze stosunku pracy.

W związku z powyższym na Wnioskodawcy z tytułu dokonywania ww. świadczeń, będą ciążyć obowiązki płatnika określone w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dla przychodów ze stosunku pracy.

Biorąc pod uwagę wyżej wskazane przepisy oraz stan faktyczny przedstawiony we wniosku należ uznać stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1Maja 10, 09-402 Płock.