INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej X, przedstawione we wniosku z dnia 22 września 2008r. (data wpływu 25 września 2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania czynności polegającej na odsprzedaży miejsc wczasowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 września 2008r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania czynności polegającej na odsprzedaży miejsc wczasowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca organizuje dla swoich pracowników i ich rodzin kolonie i wczasy, ponadto część miejsc kolonijnych jest sprzedawana osobom z zewnątrz. Kolonie organizowane są zarówno we własnym ośrodku jak i w obcych.

Opisany poniżej sposób postępowania przez Wnioskodawcę został potwierdzony interpretacjami podatkowymi Małopolskiego Urzędu Skarbowego. Wątpliwości pojawiły się po zmianie od dnia 1 stycznia 2008r. Ustawy o podatku od towarów i usług po dodaniu art. 8 ust. 3 który mówi, że usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji z wyjątkiem usług elektronicznych i turystyki. Wnioskodawca nie jest biurem turystycznym i nie świadczy usług turystycznych które to usługi są wg PKWiU klasyfikowane do odrębnej grupy.

Wnioskodawca zakupuje miejsca wczasowe a następnie odsprzedaje je pracownikom bez doliczania własnego zysku. Zakup jest dokonywany z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych i występują następujące przypadki:

• jeżeli zakup jest ze stawką 7%, to odliczany jest VAT od zakupu a następnie przy sprzedaży naliczany 7% VAT,
• jeżeli zakup jest zwolniony z VAT np. turnusy rehabilitacyjne, to odsprzedając pracownikom Wnioskodawca też stosuje zwolnienie od podatku VAT,
• jeżeli Wnioskodawca kupuje wczasy bez VAT od podmiotu niebędącego podatnikiem VAT (na rachunek) to przy odsprzedaży pracownikowi naliczany jest podatek VAT 7% tylko do tej części którą płaci pracownik.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy po zmianie przepisów ustawy VAT, które obowiązują od dnia 1 stycznia 2008 roku (po dodaniu art. 8 ust. 3) Wnioskodawca może nadal stosować powyższe zasady...
2. Czy Wnioskodawca winien zastosować procedurę VAT marża tzn. przy nabyciu nie przysługuje mu odliczenie podatku VAT a przy odsprzedaży nie musi naliczać podatku ponieważ marża wynosi 0...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli zakup jest ze stawką 7%, to może odliczać VAT od zakupu a następnie przy sprzedaży naliczać 7% VAT.

Jeżeli zakup jest zwolniony z VAT np. turnusy rehabilitacyjne, to odsprzedając pracownikom również ma prawo zastosować zwolnienie od podatku VAT.

Jeżeli Wnioskodawca kupuje wczasy bez VAT od podmiotu niebędącego podatnikiem VAT (na rachunek) to przy odsprzedaży pracownikowi nalicza podatek VAT 7% tylko do tej części którą płaci pracownik.

Ponadto nie musi do ww. przypadków stosować procedury VAT marża.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z kolei w myśl art. 8 ust. 3 ustawy o VAT, usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Należy zauważyć, iż ustawa nie definiuje pojęcia „usługi turystyczne”, jednak przez usługę turystyczną należy rozumieć kompleksową usługę świadczoną na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Takie rozumienie tego pojęcia potwierdza również treść przepisu art. 119 oraz art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy o VAT. W świetle powyższego, za usługi turystyki należy uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprezy). Zgodne jest to także z potocznym rozumieniem słowa turystyka – w słowniku języka polskiego „turystyka” to dłuższe lub krótsze wyjazdy wypoczynkowe, połączone zwykle ze zwiedzaniem, uprawianiem sportu, wycieczkami itp. (Słownik języka polskiego, Wydawnictwo P Biblioteka G W).

Według szczególnych procedur przy świadczeniu usług turystyki – art. 119 ust. 1 ustawy – podstawą opodatkowania w przypadku wykonywania usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie (art. 119 ust. 2 ustawy).

Natomiast w myśl ust. 3 cytowanego artykułu, przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

1. ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju,
2. działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek,
3. przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.
   
   

Stosownie natomiast do art. 119 ust. 5 cyt. ustawy, w przypadku gdy przy świadczeniu usługi turystyki podatnik oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty część świadczeń w ramach tej usługi wykonuje we własnym zakresie, zwanych dalej „usługami własnymi”, odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29.

Wnioskodawca zakupuje miejsca wczasowe a następnie odsprzedaje je pracownikom bez doliczania własnego zysku. Zakup jest dokonywany z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych i występują następujące przypadki:

• jeżeli zakup jest ze stawką 7%, to odliczany jest VAT od zakupu a następnie przy sprzedaży naliczany 7% VAT,
• jeżeli zakup jest zwolniony z VAT np. turnusy rehabilitacyjne, to odsprzedając pracownikom Wnioskodawca też stosuje zwolnienie od podatku VAT,
• jeżeli Wnioskodawca kupuje wczasy bez VAT od podmiotu niebędącego podatnikiem VAT (na rachunek) to przy odsprzedaży pracownikowi naliczany jest podatek VAT 7% tylko do tej części którą płaci pracownik.
  
  

Ponieważ z opisanego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca nabywa usługi dla bezpośredniej korzyści turysty (tj. nabywa miejsca wczasowe i później je odsprzedaje pracownikom) w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdą regulacje dotyczące usług turystycznych zawarte w art. 119. W takiej sytuacji podatnik wykonujący usługi turystyki stosuje szczególną procedurę opodatkowania, po spełnieniu łącznie warunków wymienionych w art. 119 ust. 3.

Ponieważ jednak Wnioskodawca odsprzedaje pracownikom zakupione uprzednio miejsca wczasowe bez doliczania własnego zysku brak będzie podstawy opodatkowania, o której mowa w art. 119 ust. 1 i 2, gdyż będziemy mieli do czynienia z w tej sytuacji z marżą w wysokości 0 zł.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Natomiast w myśl art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem:

1. przypadków, gdy usługi te zostały nabyte przez podatników świadczących usługi turystyki, jeżeli w skład usługi turystyki, opodatkowanej na zasadach innych niż określone w art. 119, wchodzą usługi noclegowe lub gastronomiczne albo jedne i drugie,
2. nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.
   
   

Ogólna zasada wskazuje, że odliczenie przysługuje w stosunku do podatku naliczonego, który jest bezpośrednio związany z wykonywanymi przez podatnika czynnościami podlegającymi opodatkowaniu. Natomiast zastrzeżenie odnosi się do przypadków stosowania szczególnych procedur opodatkowania, w ramach których zostało wyłączone to prawo, mimo że związek ze sprzedażą opodatkowaną istnieje.

Przykładem takiego wyjątku są usługi turystyczne opodatkowane zgodnie z art. 119 ustawy, w przypadku których podstawą opodatkowania jest kwota marży pomniejszona o kwotę podatku należnego. W myśl przepisu art. 119 ust. 4 ustawy o VAT, podatnikom, o których mowa w ust. 3, nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o kwoty podatku naliczonego od towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty.

Jak już wcześniej wskazano nabyte przez Wnioskodawcę usługi, zgodnie z treścią art. 119 ustawy, są usługami rozliczanymi na zasadach szczególnych, tj. opodatkowaniu podlega różnica między kwotą należności, którą płaci nabywca usługi turystycznej, a kwotą za którą podatnik nabywa od innych podatników usługi dla bezpośredniej korzyści klienta.

Odnosząc zatem przedstawiony stan prawny do przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, iż Wnioskodawca świadcząc ww. usługi turystyczne nabyte od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty nie nabywa prawa do odliczenia podatku naliczonego od nabytych ww. usług.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, iż:

• nie musi on w przedmiotowej sytuacji stosować procedury VAT marża,
• jeżeli zakup jest ze stawką 7%, to może odliczać VAT od zakupu a następnie przy sprzedaży naliczać 7% VAT,
• jeżeli zakup jest zwolniony z VAT np. turnusy rehabilitacyjne, to odsprzedając pracownikom również ma prawo zastosować zwolnienie od podatku VAT,
• jeżeli Wnioskodawca kupuje wczasy bez VAT od podmiotu niebędącego podatnikiem VAT (na rachunek) to przy odsprzedaży pracownikowi nalicza podatek VAT 7% tylko do tej części którą płaci pracownik

należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach informuje, że w kwestii opodatkowania usług polegających na organizowaniu kolonii w ośrodkach własnych oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z tymi usługami, jak również w zakresie opodatkowania czynności polegającej na organizowaniu kolonii w ośrodkach obcych oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z tymi usługami są przedmiotem odrębnych rozstrzygnięć.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.