INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółka Akcyjna, przedstawione we wniosku z dnia 22 września 2008r. (data wpływu 25 września 2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania usług polegających na organizowaniu kolonii w ośrodkach własnych oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego od zakupów związanych z organizacją kolonii – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 września 2008r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania usług polegających na organizowaniu kolonii w ośrodkach własnych oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego od zakupów związanych z organizacją kolonii.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca organizuje dla swoich pracowników i ich rodzin kolonie i wczasy, ponadto część miejsc kolonijnych jest sprzedawana osobom z zewnątrz. Kolonie organizowane są zarówno we własnym ośrodku jak i w obcych.

Opisany poniżej sposób postępowania przez Wnioskodawcę został, jego zdaniem, potwierdzony interpretacjami podatkowymi Małopolskiego Urzędu Skarbowego. Wątpliwości pojawiły się po zmianie od dnia 1 stycznia 2008r. ustawy o podatku od towarów i usług po dodaniu art. 8 ust. 3 który mówi, że usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji z wyjątkiem usług elektronicznych i turystyki. Wnioskodawca nie jest biurem turystycznym i nie świadczy usług turystycznych, które to usługi są wg PKWiU klasyfikowane do odrębnej grupy.

Wnioskodawca organizuje m.in. kolonie w ośrodku własnym.

Ośrodek jest jego własnością. Turnusy kolonijne są organizowane dla dzieci od 12 do 18 lat. Część kosztów (amortyzacja, podatki, energia elektryczna, opał do kotłowni, woda, ścieki, remonty itp.) Wnioskodawca ponosi z kosztów operacyjnych. Pozostałe koszty takie jak: materiały bezpośrednie (sprzęt gospodarstwa domowego, odzież ochronna, żarówki, świetlówki, zakup rowerów, ręczniki papierowe, sprzęt sportowy itp.), artykuły spożywcze na wyżywienie, pozostałe koszty bezpośrednie (wynajem autokaru na wycieczki, bilety do kina, muzeum, ubezpieczenie dzieci i personelu itp.), płace wraz z narzutami dla personelu kuchni i wychowawców ponoszone są z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Odsprzedając miejsca kolonijne do ponoszonych kosztów Wnioskodawca dolicza zysk.

Miejsca kolonijne sprzedawane są zarówno swoim pracownikom jak i osobom obcym.

Po wejściu w życie ustawy z 11 marca 2004r. czyli od 1 maja 2004r. sprzedając miejsca kolonijne Wnioskodawca wystawia faktury VAT ze stawką 7% PKWiU 55.23.11. Przy zakupie towarów i usług związanych z organizacją kolonii Wnioskodawcy przysługuje odliczenie podatku naliczonego tzn. Wnioskodawca postępuje zgodnie z interpretacją otrzymaną z Małopolskiego Urzędu Skarbowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy po zmianie przepisów ustawy VAT, które obowiązują od dnia 1 stycznia 2008r. (po dodaniu art. 8 ust. 3 Wnioskodawca może nadal wystawiać faktury stosując stawkę 7%, czy powinna przy sprzedaży przedmiotowych kolonii stosować procedurę VAT marża...
2. Czy Wnioskodawca może nadal odliczać podatek VAT od zakupów związanych z organizacją kolonii...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedając kolonie zarówno swoim pracownikom jak i osobom zewnętrznym może nadal wystawiać faktury VAT ze stawką 7%. Nie musi stosować procedury VAT marża. Ponadto Wnioskodawcy przysługuje odliczenie podatku VAT od zakupów związanych z organizacją kolonii.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stosownie do art. 8 ust. 2 ustawy, nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części, traktuje się jak odpłatne świadczenie usług.

Z kolei w myśl art. 8 ust. 3 ustawy o VAT, usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Należy zauważyć, iż ustawa nie definiuje pojęcia „usługi turystyczne”, jednak przez usługę turystyczną należy rozumieć kompleksową usługę świadczoną na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Takie rozumienie tego pojęcia potwierdza również treść przepisu art. 119 oraz art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy o VAT. W świetle powyższego, za usługi turystyki należy uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprezy). Zgodne jest to także z potocznym rozumieniem słowa turystyka – w słowniku języka polskiego „turystyka” to dłuższe lub krótsze wyjazdy wypoczynkowe, połączone zwykle ze zwiedzaniem, uprawianiem sportu, wycieczkami itp. (Słownik języka polskiego, Wydawnictwo P Biblioteka G W).

Według szczególnych procedur przy świadczeniu usług turystyki – art. 119 ust. 1 ustawy o VAT – podstawą opodatkowania w przypadku wykonywania usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie (art. 119 ust. 2 ustawy).

Natomiast w myśl ust. 3 cytowanego artykułu, przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

1. ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju,
2. działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek,
3. przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.
   
   

Stosownie natomiast do art. 119 ust. 5 cyt. ustawy, w przypadku gdy przy świadczeniu usługi turystyki podatnik oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty część świadczeń w ramach tej usługi wykonuje we własnym zakresie, zwanych dalej „usługami własnymi”, odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29.

Zauważyć należy, że istotnym elementem specjalnych zasad opodatkowania usług turystycznych jest uznanie całego pakietu świadczeń za jedną usługę. Usługa turystyki jest bowiem kompleksową usługą świadczoną na rzecz turysty, obejmującą swym zakresem usługi cząstkowe świadczone dla bezpośredniej korzyści turysty, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć, która zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu według stawki podatku VAT 22%.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca organizuje m.in. kolonie w ośrodku własnym. Ośrodek jest jego własnością. Turnusy kolonijne są organizowane dla dzieci od 12 do 18 lat. Część kosztów (amortyzacja, podatki, energia elektryczna, opał do kotłowni, woda, ścieki, remonty itp.) Wnioskodawca ponosi z kosztów operacyjnych. Pozostałe koszty takie jak: materiały bezpośrednie (sprzęt gospodarstwa domowego, odzież ochronna, żarówki, świetlówki, zakup rowerów, ręczniki papierowe, sprzęt sportowy itp.), artykuły spożywcze na wyżywienie, pozostałe koszty bezpośrednie (wynajem autokaru na wycieczki, bilety do kina, muzeum, ubezpieczenie dzieci i personelu itp.), płace wraz z narzutami dla personelu kuchni i wychowawców ponoszone są z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Odsprzedając miejsca kolonijne do ponoszonych kosztów Wnioskodawca dolicza zysk.

Miejsca kolonijne sprzedawane są zarówno swoim pracownikom jak i osobom obcym.

Świadczenie usług turystyki, na które składają się usługi nabywane od innych podmiotów dla bezpośredniej korzyści turysty oraz usługi wykonane przez podatnika we własnym zakresie wymaga odrębnego ustalenia podstawy opodatkowania dla „usług własnych” i odrębnego dla „usług obcych”, o których mowa w art. 119 ust. 5 ustawy o VAT.

Zatem w przedmiotowej sytuacji podstawą opodatkowania jest:

• dla usług nabywanych od innych podatników („usługi obce”) kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku,
• dla „usług własnych” kwota ustalona na zasadach określonych w art. 29 ustawy o VAT, tj. kwota należna z tytułu sprzedaży tych usług, pomniejszona o kwotę należnego podatku.
  
  

Generalna zasada, kiedy podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego została określona w wyżej cyt. art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Ogólna norma wskazuje, że odliczenie przysługuje w stosunku do podatku naliczonego, który jest bezpośrednio związany z wykonywanymi przez podatnika czynnościami podlegającymi opodatkowaniu. Natomiast zastrzeżenie odnosi się do przypadków stosowania szczególnych procedur opodatkowania, w ramach których zostało wyłączone to prawo, mimo że związek ze sprzedażą opodatkowaną istnieje.

Przykładem takiego wyjątku są usługi turystyczne opodatkowane zgodnie z art. 119 ustawy, w przypadku których podstawą opodatkowania jest kwota marży pomniejszona o kwotę podatku należnego. W myśl przepisu art. 119 ust. 4 ustawy o VAT, podatnikom, o których mowa w ust. 3, nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o kwoty podatku naliczonego od towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty.

Nabyte przez Wnioskodawcę usługi, zgodnie z treścią art. 119 ustawy, są usługami rozliczanymi na zasadach szczególnych, tj. opodatkowaniu podlega różnica między kwotą należności, którą płaci nabywca usługi turystycznej, a kwotą za którą podatnik nabywa od innych podatników usługi dla bezpośredniej korzyści klienta, np.: wynajem autokaru na wycieczki, bilety do kina, muzeum, ubezpieczenie dzieci i personelu.

Odnosząc zatem przedstawiony stan prawny do przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, iż na podstawie art. 119 ust. 4 ustawy o VAT Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w części dotyczącej usług nabywanych dla bezpośredniej korzyści turysty, natomiast prawo do takiego odliczenia przysługuje Wnioskodawcy w części dotyczącej usług świadczonych we własnym zakresie w ramach usługi turystycznej, z uwzględnieniem przepisów art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

Z wyżej cyt. art. 88 ust. 1 pkt 2 wynika, iż obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego.

Jak wynika z powyższego, Wnioskodawca świadcząc usługi turystyczne ma prawo do odliczenia podatku naliczonego dotyczącego usług świadczonych we własnych zakresie w ramach usługi turystycznej, natomiast w odniesieniu do usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty prawo do odliczenia podatku naliczonego Wnioskodawcy nie przysługuje.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, tj. stanu prawnego obowiązującego do dnia 30 listopada 2008r.

Ponadto Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach informuje, że w kwestii opodatkowania usług polegających na organizowaniu kolonii w ośrodkach obcych oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z tymi usługami jak również w zakresie opodatkowania czynności polegającej na odsprzedaży miejsc wczasowych zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.