INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko podatnika, przedstawione we wniosku z dnia 27.08.2008 r. (data wpływu 02.09.2008 r.) r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów i rozliczenia podatku należnego od transakcji przez nabywcę towaru - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 02.09.2008 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów i rozliczenia podatku należnego od transakcji przez nabywcę towaru.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka zajmuje się produkcją i handlem odzieżą roboczą, Siedziba Spółki mieści się w Szwecji.

Obecnie Strona rozpoczyna działalność w Polsce. W ramach prowadzonej działalności Spółka przywozi towary, tj. odzież roboczą, z zakładów produkcyjnych w Estonii i/lub centralnego magazynu w Szwecji do magazynu (składu konsygnacyjnego) położonego w Polsce. W momencie przywozu towarów do magazynu w Polsce własność towarów pozostaje po stronie Podatnika. Dla celów podatku VAT Spółka rozpoznaje przywóz towarów z innych państw członkowskich Unii Europejskiej do magazynu położonego w Polsce jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w Polsce. Następnie, odzież dostarczana jest kontrahentowi Spółki (spółce powiązanej), który pobiera towary z magazynu. Kontrahent nabywa od Spółki prawo do dysponowania towarami jak właściciel dopiero w momencie pobrania ich z magazynu. Kontrahent Spółki jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT w Polsce, przy czym jego siedziba mieści się w Polsce. Opisana powyżej sprzedaż stanowi jedyny rodzaj transakcji zawieranych przez Spółkę w Polsce. Strona jest zarejestrowanym podatnikiem VAT w Polsce.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy dokonując przemieszczenia towarów do magazynu w Polsce Spółka jest zobowiązana do wykazywania w deklaracjach VAT-7 podatku VAT należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów i jednocześnie ma prawo wykazywać podatek należny jako podatek naliczony do odliczenie, zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 4 ustawy o VAT...
2. Czy dokonując sprzedaży towarów na rzecz polskiego kontrahenta Spółka nie jest zobowiązana do wykazania podatku należnego bowiem — zgodnie z art. 17 ust 1 pkt 5 ustawy o VAT — w przypadku nabycia towarów od podatnika nieposiadającego siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności podatnikiem zobowiązanym do rozliczania podatku VAT jest ich nabywca (tj. kontrahent).

Rozliczanie wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w Polsce

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o VAT, za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem rozumie się także „przemieszczenie towarów przez podatnika podatku od wartości dodanej lub na jego rzecz, należących do tego podatnika, z terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju na terytorium kraju (...)”

Ponieważ dostarczenie przez Spółkę towaru do składu konsygnacyjnego nie wiąże się z przeniesieniem na inny podmiot (kontrahenta) prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w analizowanym przypadku Strona dokonuje przemieszczenia towarów z Estonii i/lub Szwecji do Polski na swoją rzecz. W świetle powołanego przepisu przemieszczenie to stanowi szczególny rodzaj wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Dokonując wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, Spółka zobowiązana jest do wykazania w deklaracji VAT-7 podatku należnego wynikającego z przeprowadzonej transakcji. Jednocześnie, na podstawie art. 86 ust. 2 pkt 4 ustawy o TAT, „kwota podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów” stanowi kwotę podatku naliczonego.

W świetle powyższych przepisów, zdaniem Spółki, ` Jednocześnie, Spółka stoi na stanowisku, że zgodnie z powołanym przepisem przysługuje jej prawo do wykazywania w deklaracjach podatku VAT należnego jako podatku VAT naliczonego, podlegającego odliczeniu.

Rozliczanie sprzedaży towarów ze składu konsygnacyjnego do kontrahenta

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, w momencie pobrania towaru ze składu konsygnacyjnego, kontrahent Spółki nabywa prawo do rozporządzania towarem jak właściciel. W świetle art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, transakcja ta stanowi odpłatną dostawę towarów na terytorium kraju.

Zdaniem Spółki, co do zasady, dokonując odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju Strona jest, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikiem podatku VAT i powinien naliczyć podatek VAT na dokonywanej sprzedaży.

Jednocześnie jednak, ustawodawca przewidział alternatywną możliwość rozliczenia analizowanej transakcji, stwierdzając w art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT, że „podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne (...) nabywające towary, jeżeli dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby, stałego miejsca prowadzenia działalności (…).

Zdaniem Spółki przepis ten znajduje zastosowanie w analizowanej sytuacji.

Aby powołany przepis, zgodnie z którym w określonych przypadkach podatnikiem podatku VAT jest nabywca, znalazł zastosowanie, spełnione muszą być następujące przesłanki:

1. dostawa towarów musi mieć miejsce na terytorium Polski,
2. dostawcą musi być podmiot zagraniczny, który nie posiada w Polsce siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności,
3. podatek należny z tytułu transakcji nie został rozliczony przez dostawcę towarów (co wynika z art. 17 ust. 2 ustawy o VAT).

Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT, miejscem dostawy w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy. W związku z powyższym, ponieważ w analizowanym przypadku kontrahent pobiera towary ze składu konsygnacyjnego znajdującego się na terytorium Polski, dostawa towarów ma miejsce na terytorium kraju. Tym samym spełniony jest pierwszy z warunków zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 5 oraz uznania nabywcy (kontrahenta) za podatnika w odniesieniu do przedmiotowej transakcji.

Aby spełniona była druga przesłanka zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 5, Podatnik powinien być podatnikiem nieposiadającym, siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju. Jak wskazano w stanie faktycznym, siedziba Spółki znajduje się w Szwecji, Spółka nie posiada więc siedziby w Polsce.

Ponieważ polskie przepisy o VAT, a w szczególności ustawa o VAT, nie definiują pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności, kwestia posiadania przez Stronę stałego miejsca prowadzania działalności na terytorium Polski wymaga bardziej szczegółowej analizy.

Zdaniem Spółki, fakt dokonania rejestracji dla celów podatkowych w Polsce lub jej braku nie na wpływu na stwierdzenia, czy Strona posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce. Potwierdzeniem tej tezy jest m.in. treść następujących przepisów ustawy o VAT:

• art. 3 ust. 3 pkt 2 - przepis ten określa właściwość organów podatkowych (także dla potrzeb rejestracji dla celów VAT) w odniesieniu do podatników nieposiadających stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju,
• art. 15 ust. 7 - przepis ten odnosi się do sytuacji, w której podatnik nieposiadający stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju, podlega obowiązkowi zarejestrowania się jako czynny podatnik VAT.

Tym samym, sam ustawodawca zakłada możliwość nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju, pomimo rejestracji dla celów VAT w Polsce.

Jednocześnie, zdaniem Spółki sama możliwość przypisania działalności gospodarczej do konkretnego obszaru nie jest przesłanką wystarczającą dla uznania, że istnieje stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Stanowisko takie potwierdza analiza orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, który niejednokrotnie podkreślał, że elementem decydującym o stałym miejscu prowadzenia działalności jest również obecność w danym miejscu personelu podatnika. Wniosek ten płynie przykładowo z orzeczenia ETS w sprawie 168/84 pomiędzy Gunter Berkholz a Finanzamt Hamburg-Mitte—Altstadt, a także orzeczenia w sprawie C-l9O/95 (ARO Lease BV v. Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam).

W analizowanym stanie faktycznym Spółka nie posiada na terenie kraju ani personelu, ani urządzeń technicznych niezbędnych do wykonywania działalności gospodarczej. Wszelkie czynności związane z dostawą krajową pomiędzy Spółką a kontrahentem (np. pobranie towaru z magazynu) są dokonywane przez kontrahenta.

Podsumowując, zdaniem Spółki, fakt dostarczania towarów do składu konsygnacyjnego w Polsce nie wiąże się z posiadaniem przez Stronę stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce w rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT. Wnioskodawca nie posiada bowiem w Polsce biura, fabryki, czy też oddziału swojego przedsiębiorstwa. Na taką ocenę nie wpływa również fakt rejestracji dla celów podatku VAT w Polsce.

W związku z tym, zdaniem Spółki, w analizowanym stanie faktycznym, spełnione zostają jednocześnie przesłanki uznania za podatnika:

• Spółki, która dokonując krajowej dostawy towarów na rzecz kontrahenta, wykonuje samodzielnie działalność gospodarczą (art. 15 ust. 1 ustawy o TAT), oraz

• kontrahenta, który nabywa na terytorium kraju towary od podmiotu nieposiadającego w Polsce siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, tj. od Strony (art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT).

Spółka stoi na stanowisku, że w analizowanym przypadku zastosowanie powinna znaleźć ogólna zasada dokonywania wykładni prawa, która daje pierwszeństwo normie szczególnej przed normą generalną. Dlatego też w ocenie Spółki, określenie podatnika w przedmiotowej transakcji powinno opierać się na przepisie art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT, który stanowi wyjątek od reguły ogólnej zawartej w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

Powyższa konkluzja znajduje ponadto potwierdzenie w treści art. 17 ust. 2, z którego jednoznacznie wynika, iż nabywca kupujący towary od podatnika nieposiadającego siedziby w Polsce nie jest zobowiązany do odprowadzania podatku jedynie w sytuacji, gdy podatek ten został rozliczony przez dostawcę (Spółkę).

W związku z tym, zdaniem Podatnika w przypadku pobrania towarów ze składu konsygnacyjnego przez kontrahenta Spółki, obowiązek odprowadzenia podatku ciąży na kontrahencie. Kontrahent mógłby zostać z tego obowiązku zwolniony jedynie w przypadku, gdyby podatek został rozliczony przez Spółkę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji Podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.