INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 31 października 2008 r. (data wpływu 03 listopada 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej budynku mieszkalnego tzw. metodą uproszczoną – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 03 listopada 2008 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej budynku mieszkalnego tzw. metodą uproszczoną.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest Zarządcą Sądowym nieruchomości zabudowanej budynkiem wielomieszkalnym (kamienica), zakwalifikowanym, zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych jako budynek mieszkalny (ponad 90% powierzchni użytkowej stanowią lokale mieszkalne).

Do jej obowiązków należy prowadzenie księgowości wynikającej z obrotów nieruchomości (przychody, koszty), dostarczanie współwłaścicielom nieruchomości – podatnikom podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu osiąganych dochodów z najmu lokali, informacji do celów podatkowych.

Współwłaściciele nieruchomości to osoby fizyczne, nieprowadzące działalności gospodarczej z tytułu najmu lokali, czyli zaliczani do grupy podatników zwolnionych z prowadzenia ewidencji środków trwałych na podstawie art. 22n ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zarówno Wnioskodawczyni, jak też poprzedni zarządca sądowy oraz współwłaściciele w latach ubiegłych, naliczali miesięczną amortyzację budynku w sposób uproszczony, tzn. iloczyn powierzchni użytkowej budynku, zgłoszonej w deklaracji do podatku od nieruchomości i kwoty 988 zł × 1,5 % (stawka amortyzacyjna dla budynku mieszkalnego) : 12 miesięcy, nie sugerując się powierzchniami aktualnie wynajętymi.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni prawidłowo dokonuje odpisów amortyzacyjnych budynku mieszkalnego (kamienica), którego współwłaścicielami są osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, z tytułu najmu lokali, wyliczając miesięczny odpis amortyzacyjny w sposób: powierzchnia użytkowa budynku (zgodna z deklaracją podatku od nieruchomości) × kwota 988 zł × stawka 1,5% : 12 miesięcy...

Zdaniem wnioskodawczyni:

Sposób naliczania amortyzacji poprzez przyjęcie jako jednostkę inwentarzową podlegającą amortyzacji, budynku z jego powierzchnią użytkową (tj. powierzchnią lokali mieszkalnych i lokali użytkowych) jest prawidłowy.

Ustawodawca w art. 22g pkt 10 ww. ustawy umożliwił podatnikom, w tym współwłaścicielom budynków mieszkalnych nieprowadzącym z tytułu najmu lokali działalności gospodarczej, stosowanie uproszczonego sposobu amortyzacji środka trwałego – budynku mieszkalnego.

Właściciel budynku jest podatnikiem zwolnionym z prowadzenia ewidencji środków trwałych, na mocy art. 22n ust. 3 ww. ustawy i na tej podstawie uprawnionym do stosowania odpisów amortyzacyjnych w sposób określony w art. 22g pkt 10, tj. przyjmować jako podstawę iloczyn powierzchni użytkowej budynku (zgłoszonej do podatku od nieruchomości) i kwoty 988 zł, bez obowiązku analizy aktualnie wynajętych, bądź nie, lokali mieszkalnych i użytkowych w budynku, gdyż niezależnie od faktu czy lokale są w stanie najmu, czy też nie, ponosi koszty utrzymania całości budynku.

Zdaniem Wnioskodawczyni, gdyby w budynku były lokale wyodrębnione, stanowiące nieruchomości lokalowe musiałyby pomniejszać powierzchnię użytkową budynku i stanowić odrębne jednostki inwentarzowe do naliczania amortyzacji.

Wnioskodawczyni podkreśla, iż właściciele już dawno podjęli decyzję i przystąpili do naliczania amortyzacji w sposób podany wyżej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Wszelkie wydatki poniesione w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów tak, aby przynosiło przychody także w przyszłości, są kosztami uzyskania przychodów. Jak wynika z powyższego, do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć zarówno koszty bezpośrednio jak i pośrednio związane z uzyskanym przychodem pod warunkiem, że nie zostały wskazane w art. 23 ust. 1 ww. zawierającym katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów. Niezależnie jednak od uzyskiwania bądź nie przychodów, art. 22 ust. 1 zezwala na zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków, które nie generują wprawdzie przychodu, ale służą zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodu na przyszłość.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1.

Z treści art. 22g ust. 10 ww. ustawy wynika, iż podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości.

Natomiast zgodnie z art. 22n ust. 3 ww. ustawy nie podlegają objęciu ewidencją środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych budynki mieszkalne, lokale mieszkalne i własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, których wartość początkową ustala się zgodnie z art. 22g ust. 10.

W myśl art. 22i ust. 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych (stanowiącym załącznik do ww. ustawy) do budynków mieszkalnych ma zastosowanie stawka amortyzacyjna w wysokości 1,5%.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, iż o ile intencją właścicieli nieruchomości, w stosunku do lokali, które nie są aktualnie wynajmowane, nie jest trwałe zaprzestanie ich wynajmu to podstawę do ustalenia wartości początkowej przedmiotowej nieruchomości stanowić będzie jej powierzchnia użytkowa przyjęta dla celów podatku od nieruchomości. Gdyby natomiast okazało się, że część lokali nie była w ogóle przeznaczona pod wynajem to fakt ten powinien być uwzględniony przy obliczaniu odpisu amortyzacyjnego.

W świetle powyższego, przedstawiony przez Wnioskodawczynię sposób naliczania miesięcznych odpisów amortyzacyjnych uznać należy za prawidłowy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto należy nadmienić, że na mocy ustawy z dnia 10 lipca 2008 r. o zmianie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 141, poz. 888), która zmieniła treść art. 14f § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, od dnia 20 września 2008 r. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej podlega opłacie w wysokości 40 zł. Oznacza to, że wszystkie wnioski, które zostały złożone począwszy od wymienionej daty podlegają opłacie w wysokości 40 zł. Z uwagi na fakt, iż Wnioskodawczyni opłaciła w dniu 04 listopada 2008 r. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w kwocie 75 zł, różnica w kwocie 35 zł zostanie zwrócona zgodnie z § 18 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 czerwca 2006 r. w sprawie gospodarki finansowej jednostek budżetowych, zakładów budżetowych i gospodarstw pomocniczych oraz trybu postępowania przy przekształceniu w inną formę organizacyjno – prawną (Dz. U. Nr 116, poz. 783), na wskazany adres zamieszkania:

xxxx

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.