INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 13.09.2008 r. (data wpływu 17.09.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego za 2007 r. – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17.09.2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad ustalenia obowiązku podatkowego za 2007 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca osiągnął dochody z Holandii w 2007 r.

• ze stosunku pracy, od 05 września 2007 do końca roku,
• odsetki od oszczędności na koncie bankowym (chociaż skapitalizowane na początku 2008 r.).
  
  

W Niemczech w 2007 roku:

• z tytułu napisanego artykułu.
  
  

W Polsce w 2007 roku:

• Wnioskodawca nie osiągnął dochodu opodatkowanego na zasadach ogólnych,
• odsetki od oszczędności na koncie bankowym (objęte podatkiem ryczałtowym od zysków kapitałowych 19%),
• zyski funduszy inwestycyjnych (objęte podatkiem ryczałtowym od zysków kapitałowych 19%).
  
  

Powiązania życiowe Wnioskodawcy:

W 2007 roku Wnioskodawca nie był właścicielem żadnego mieszkania w Polsce. Nie wynajmował żadnego mieszkania w Polsce.

Nie miał też w Polsce, ani w żadnym innym kraju: samochodu, małżonki ani dzieci.

Mieszkanie:

W Holandii wynajmował pokój od 18 września 2007r. do dziś, czyli roku 2008 a dokładnie:

• pokój w H. w Holandii od 18 września 2007 do 30 listopada 2007,

• pokój w W. w Holandii od 1 grudnia 2007 aż do dziś, czyli roku 2008,
  
  

Wcześniej mieszkał w Polsce w mieszkaniu należącym do rodziców.

Studia i praca:

• Od roku 2001 do 31 marca 2007 Wnioskodawca był studentem na polskiej uczelni.

• W sierpniu i wrześniu 2007 roku był zatrudniony w Polsce w firmie ojca jako „osoba współpracująca”, ale nie otrzymywał dochodu.

• Od 5 września 2007 do dziś, czyli roku 2008, jest zatrudniony w Holandii i otrzymuje wynagrodzenie.
  
  

Zameldowanie:

Był zameldowany na pobyt stały w Polsce w mieszkaniu należącym do rodziców przez cały rok 2007. Przez cały rok 2007 nie był zameldowany w Holandii. Zameldował się na pobyt stały w Holandii w styczniu 2008 roku i wymeldował się z pobytu stałego w Polsce w kwietniu 2008.

W roku 2007 Wnioskodawca przebywał ponad 183 dni w Polsce. W roku 2007 roku przebywał w Holandii, ale mniej niż 183 dni. Przebywałem ponad 183 dni roku 2008 w Holandii.

Konta bankowe:

Moje wynagrodzenie, zarówno z Holandii jak i z Niemczech, przychodziło na konto bankowe w Holandii, zarówno w roku 2007 jaki 2008.

Przez cały 2007 rok Wnioskodawca posiadał w Polsce konta bankowe, kartę kredytową i fundusze inwestycyjne.

Od września 2007 roku do dziś Wnioskodawca miał w Holandii konto bankowe i linię kredytową a w 2008 roku otrzymałem w Holandii także kartę kredytową.

Zeznanie podatkowe:

Wnioskodawca złożył zeznanie podatkowe w Holandii na formularzu C, na którym wybrał status rezydenta Holandii za 2007 r. Przy wypełnianiu holenderskiego zeznania podatkowego wziął pod uwagę wszystkie swoje dochody ze wszystkich krajów w 2007 roku. Nie złożył zeznania podatkowego w Polsce, ponieważ po krótkiej rozmowie telefonicznej z Urzędem Skarbowym Warszawa - Ursynów kilka miesięcy temu dowiedziałem się, że nie musi tego robić.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce za 2007 rok...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy odpowiedź na postawione pytanie jest negatywna. Wnioskodawca uważa, że nie podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce za 2007 rok.

Uważa że jego „ośrodek interesów życiowych” był w 2007 roku w Holandii.

Uważa tak z następujących powodów.

• nie miał w Polsce dochodu opodatkowanego na zasadach ogólnych, ale miałem taki w Holandii.

• nie wynajmował ani nie był właścicielem mieszkania w Polsce. Nie miał też w Polsce samochodu, żony ani dzieci.

• Wnioskodawca natomiast wynajmował przez część roku 2007 pokój w Holandii.

• przebywał jednak ponad 183 dni w roku w Polsce. Zgodnie z konwencją o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartą pomiędzy Polską a Holandią w takiej sytuacji miejsce zamieszkania miał w tym kraju, w którym miałem „ośrodek interesów życiowych”, a więc w Holandii.

Złożył holenderskie zeznanie podatkowe za 2007 rok, w którym wybrał status rezydenta Holandii. W związku z powyższym, Wnioskodawca nie podległ nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce za 2007 rok.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Stosownie do art. 3 ust. 2a tej ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Jednakże zgodnie z art. 4a tej ustawy przepis art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczypospolita Polska.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Warszawie w dniu 13 lutego 2002 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 216, poz. 2120), określenie osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie.

W myśl art. 4 ust. 2 polsko-holenderskiej konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania, jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

• osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);

• jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;

• jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;

• jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę kwestię w drodze wzajemnego porozumienia.
  
  

Rozstrzygające znaczenie ma zatem ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy.

Od 1 stycznia 2007 r. ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera definicję miejsca zamieszkania osoby fizycznej do celów podatkowych (art. 3 ust. 1a ww. ustawy).

Za osobę posiadającą w Polsce miejsce zamieszkania dla celów podatkowych uważa się taką, która przebywa w Polsce przez więcej niż 183 dni w roku kalendarzowym lub posiada w Polsce centrum interesów osobistych lub gospodarczych.

Postanowienia art. 4 ust. 2 ww. konwencji mają natomiast zastosowanie w sytuacji, gdy w myśl postanowień ust. 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, tzn. gdy zachodzi kolizja ustawodawstw wewnętrznych obu państw w kwestii dotyczącej ustalenia miejsca zamieszkania.

Miejscem zamieszkania Wnioskodawcy dla celów podatkowych w 2007 r. była Polska zgodnie z art. 3 ust.1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca przebywał w Polsce ponad 183 dni w roku kalendarzowym. W związku z powyższym analiza dalszych przesłanek pozostaje bez znaczenia.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny należy stwierdzić, iż Wnioskodawca za rok 2007 podlegał w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu tj. podlegał opodatkowaniu od wszystkich osiągniętych dochodów zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.