INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko X, przedstawione we wniosku z dnia 9 września 2008 r. (data wpływu 25 września 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 września 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest właścicielem kamienicy. Część pomieszczeń przeznaczona jest na działalność firmy, a część na lokale mieszkalne wynajmowane osobom fizycznym. Rozliczając faktury za zużycie wody i nieczystości dotyczące całej kamienicy odliczany jest podatek VAT w całości. Ta część, która przypada na lokale mieszkalne rozliczana jest miesięcznie w formie tzw. refaktury, na której uwzględniony jest oprócz zużycia wody i nieczystości również czynsz i koszty używania i napraw domofonu. W wartość kosztów dotyczących zużycia wody i nieczystości oraz domofonu wliczony jest podatek VAT. Czynsz jest zwolniony. Wyszczególnieni na refakturze są poszczególni najemcy wraz z kosztami dotyczącymi lokalu przez nich wynajmowanego, które dotyczą danego okresu rozliczeniowego. Wartość refaktury wraz z podatkiem VAT wchodzi do sprzedaży. Świadczone usługi „medialne” wyodrębnione są na odpowiednim dokumencie jako osobne pozycje podlegające opodatkowaniu wg właściwych dla nich stawek podatku, czyli nie podwyższają wartości usługi najmu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku VAT od całości faktury wystawionej na zużycie wody i nieczystości, jeśli część z tych wydatków dotyczy lokali wynajmowanych osobom fizycznym na które wystawiona jest refaktura...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, jeśli dokonuje on refaktury na poszczególne media dotyczące danej osoby, Zainteresowany ma prawo odliczyć podatek VAT od tych mediów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca będący właścicielem kamienicy, wykonuje działalność polegającą na wynajmie lokali mieszkalnych. Rozliczając faktury za zużycie wody i nieczystości dot. całej kamienicy odlicza podatek naliczony w całości. Niektóre koszty, dotyczące wynajmowanych lokali mieszkalnych rozlicza miesięcznie w formie tzw. refaktury.

O refakturowaniu usług mówimy wówczas, gdy u świadczącego usługę (np. najmu) powstaje konieczność przeniesienia na usługobiorcę kosztu usług obcych niezbędnych do wykonania tego świadczenia (np.: usług w zakresie dostawy wody, wywozu nieczystości, usług telekomunikacyjnych itp.). Wówczas przedmiotem sprzedaży danego podatnika jest nie tylko czynność własna (np. najem, czyli oddanie w odpłatne użytkowanie rzeczy lub nieruchomości), ale także wchodzące w jej skład usługi obce, które są ściśle i nierozłącznie związane z czynnością własną tego podatnika oraz które w aspekcie gospodarczym stanowią jedną całość.

Obowiązujące przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do ustawy nie regulują kwestii refakturowania kosztów. Jednak przyjęta praktyka i orzecznictwo dopuszczają sytuację, w której koszty niektórych usług, których odbiorcą jest inny podmiot niż podmiot obciążony przez świadczącego usługę mogą być w ramach zawartych umów przenoszone na faktycznego odbiorcę, poprzez wystawianie tzw. „refaktur”.

Przyjmuje się, że z refakturowaniem mamy do czynienia, gdy występują następujące okoliczności:

1. przedmiotem refakturowania są usługi, z których nie korzysta podmiot (lub korzysta w części), na którego wystawiona jest pierwotna faktura;
2. sprzedaż (odsprzedaż) musi być dokonana po cenie zakupu, bez marży narzuconej przez odsprzedającego;
3. podmiot, który dokonuje refakturowania, wystawia na rzecz nabywcy fakturę (refakturę) z uwzględnieniem tej samej stawki podatku VAT (bądź stosuje zwolnienie od podatku), która jest na fakturze pierwotnej wystawionej przez usługodawcę, przy założeniu, że miejscem świadczenia danej czynności jest terytorium kraju;
4. strony łączy umowa o charakterze zasadniczym, która zawiera zastrzeżenie o odrębnym rozliczaniu (refakturowaniu) danego rodzaju czynności, które służą realizacji tej umowy.

„Refaktura” jest więc zwykłą fakturą VAT, tyle że wystawioną przez podmiot pośredniczący pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi. W rezultacie więc ostateczne obciążenie spoczywa nie na pierwotnym nabywcy usługi, lecz na jej rzeczywistym użytkowniku.

Jeżeli z umowy wynika, że najemca niezależnie od czynszu z tytułu najmu będzie ponosić koszty m.in. zużycia wody, wywozu nieczystości itp., wynajmujący może na zasadzie odsprzedaży refakturować te koszty na najemcę, wg stawek podatku obowiązujących dla tych towarów.

Zatem, jeśli ten kto refakturuje daną sprzedaż jest uznawany za dokonującego sprzedaży również w zakresie powstania obowiązku podatkowego i wystawiania faktur jest on traktowany jako podmiot faktycznie dokonujący sprzedaży opodatkowanej.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Powołany wyżej przepis stanowi jedną z fundamentalnych zasad ustawy o podatku od towarów i usług, tj. zasadę neutralności podatku VAT dla podatnika, która wyraża się tym, że poprzez prawo do odliczenia podatku naliczonego, podatnik nie ponosi faktycznie ciężaru tego podatku.

Od tej generalnej zasady, na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, istnieją jednak wyjątki, kiedy podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług.

W myśl obowiązującego do dnia 30 listopada 2008 r. art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy (który został od dnia 1 grudnia 2008 r. uchylony ustawą z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1320), obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosowało się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, między innymi w sytuacji, gdy wydatki na ich nabycie nie mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostawał w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, że przedmiotem działalności Zainteresowanego jest świadczenie usług w zakresie najmu lokali mieszkalnych osobom fizycznym, które to usługi, zgodnie z załącznikiem nr 4 do ustawy, korzystają ze zwolnienia od podatku. Bowiem w pozycji nr 4 wymienionego załącznika, wymieniono sklasyfikowane pod symbolem PKWiU 70.20.11 „usługi w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym na własny rachunek, z wyłączeniem wynajmu lokali w budynkach mieszkalnych na cele inne niż mieszkaniowe”.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Zainteresowany otrzymuje faktury dokumentujące nabycie tzw. mediów, dotyczące kamienicy której jest właścicielem. W związku z faktem, iż część kosztów jest refakturowana na lokatorów tej kamienicy (sprzedaż podlegająca opodatkowaniu) a część dotyczy kosztów biura Wnioskodawcy (którego działalność polega na wynajmie lokali mieszkalnych – sprzedaż zwolniona od podatku), nie ma on prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z przedmiotowych faktur w pełnej wysokości.

W sytuacji, gdy Zainteresowany może wyodrębnić jaka część kosztów związana jest z wykonywaniem czynności opodatkowanych (refakturowanie), ma on prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących ich nabycie tylko w tej części, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy.

Natomiast w sytuacji, gdy Wnioskodawca nie potrafi wyodrębnić kosztów związanych tylko ze sprzedażą podlegającą opodatkowaniu, jest on zobligowany do stosowania proporcji obliczonej zgodnie z art. 90 ustawy o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art.52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.