INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 12 września 2008 r. (data wpływu 15 września 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia od opodatkowania diet przysługujących pracownikom delegowanym do pracy zagranicą - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 września 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia od opodatkowania diet przysługujących pracownikom delegowanym do pracy zagranicą.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, jako Spółka, zajmuje się świadczeniem usług remontowo-budowlanych na terenie Polski, jak i krajów Unii Europejskiej. Umowy o pracę zawierane z pracownikami określają jako miejsce wykonywania pracy miejscowość, w której znajduje się siedziba Spółki. Przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od wynagrodzeń pracowników uzyskiwanych za pracę poza granicami Polski Spółka stosuje przepis art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Do tej pory Wnioskodawca uważał, kierując się m.in. dostępnymi interpretacjami przepisów podatkowych (np. decyzja Izby Skarbowej w Olsztynie Oddział Zamiejscowy w Elblągu z dnia 8 maja 2007 r. Nr PBP/E/4117-1-6/07), że charakter wykonywanych prac nie pozwala na traktowanie wyjazdów pracowników w celu realizowania zadań, jako podróży służbowych.

W związku z postulatami pracowników domagających się traktowania okresów wykonywania pracy poza siedzibą Spółki, jako podróży służbowych i wypłacania im diet oraz innych świadczeń z tym związanych, szczególnie w świetle interpretacji podatkowych dotyczących uznawania wykonywania usług transportowych przez kierowców, jako podróży służbowych, Wnioskodawca został zmuszony do zweryfikowania dotychczasowego sposobu ustalania składników wynagrodzenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w wyżej opisanej sytuacji obliczane i wypłacane kwoty w wysokości diet przysługujących pracownikom z tytułu podróży służbowych będą korzystały ze zwolnienia na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i czy będą stanowiły koszt uzyskania przychodów Spółki w myśl ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych. W kwestii pytania z zakresu podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydana odrębna interpretacja indywidualna.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Wnioskodawca uważa, iż postulaty pracowników są zasadne, ponieważ wydaje się, iż intencją ustawodawcy było częściowe zrekompensowanie za pomocą diet zwiększonych kosztów utrzymania się pracowników w czasie wykonywania obowiązków służbowych poza miejscem zamieszkania. W przypadku prac na terenie kraju jedynie przepisy o podróżach służbowych dają taką możliwość, natomiast w przypadku wyjazdów zagranicznych zwolnienie od podatku części wynagrodzenia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest tym samym co wypłacona dieta za czas zagranicznej podróży służbowej. Szczególnie w świetle interpretacji podatkowych dotyczących podróży służbowych kierowców wykonujących usługi transportu krajowego czy międzynarodowego. Tak jak w przypadku kierowców, faktyczne miejsce wykonywania pracy przez pracowników Spółki nie zawsze pokrywa się z miejscem określonym w umowie o pracę, co nie stanowi przeszkody do uznania wyjazdów kierowców jako podróży służbowych i uznania wypłaconych diet za koszty działalności podmiotów gospodarczych oraz jednocześnie zwolnienia ich z podatku dochodowego od wynagrodzeń pracowników.

Reasumując – zdaniem Wnioskodawcy – w wyżej określonym przypadku wypłacone pracownikom kwoty diet będą zwolnione z podatku dochodowego od wynagrodzeń uzyskiwanych przez pracowników.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast w myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika, do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju.

Na podstawie powołanego przepisu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pracownikowi, z tytułu odbytej podróży służbowej w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę, przysługują diety oraz zwrot kosztów za przejazdy, dojazdy, noclegi, a także inne wydatki określone przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb, do wysokości określonej w Rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej: na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.) oraz poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.). Należności te korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Warunkiem niezbędnym do skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest odbycie przez pracownika podróży służbowej. Z uwagi na brak definicji podróży służbowej na gruncie prawa podatkowego do wyjaśnienia tej kwestii należy posłużyć się art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks Pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), zgodnie z którym, pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługuje zwrot kosztów związanych z podróżą służbową. Zatem, podróżą służbową jest każdy wyjazd pracownika na polecenie pracodawcy poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałe miejsce pracy - w celu wykonania zadania służbowego.

W świetle art. 29 § 1 ustawy Kodeks Pracy określenie w umowie o pracę m.in. miejsca wykonywania pracy, pozostaje w gestii stron stosunku pracy. Nie ma przeszkód prawnych, aby w umowie o pracę zawartej z kierowcą, określono jako miejsce jej wykonywania siedzibę przedsiębiorcy. W takim przypadku, jeśli umowa o pracę nie przewiduje dodatkowych warunków, służbowy wyjazd pracownika poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy będzie podróżą służbową.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że miejscem wykonywania pracy przez pracowników jest siedziba pracodawcy, natomiast zlecenia wykonywane są również na terenie Polski i krajów Unii Europejskiej. Wobec powyższego należy stwierdzić, że jeżeli są spełnione wszystkie przesłanki wyżej cytowanych przepisów to zatrudnieni pracownicy odbywają podróże służbowe. Dlatego też z tytułu odbytych wyjazdów służbowych przysługują im diety i inne należności z tytułu podróży służbowych na obszarze kraju lub poza granicami kraju. Należności te będą zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych do wysokości określonej we wcześniej wymienionych rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej, regulujących wysokość oraz warunki ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej odpowiednio na obszarze kraju i poza jego granicami.

Odmienną sytuację reguluje przepis art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2007 r.), który stanowi, iż wolna od podatku dochodowego jest część przychodów osób o których mowa w art. 3 ust. 1, przebywających czasowo za granicą i uzyskujących dochody ze stosunku pracy, za każdy dzień pobytu za granicą, w którym podatnik pozostawała w stosunku pracy, w kwocie odpowiadającej 30% diety, określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 15, który stanowi, że zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 20, nie ma zastosowania do wynagrodzenia pracownika odbywającego podróż służbową poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Jak wynika z cytowanego przepisu art. 21 ust. 15 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku pracowników odbywających podróż służbową nie ma zastosowania zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy obejmujące część przychodów osób czasowo przebywających za granicami (tzw. oddelegowanie) i uzyskujących dochody ze stosunku pracy. Zwolnienie to ma miejsce w przypadku, gdy w związku z czasowym odesłaniem pracownika do pracy za granicę, w umowie o pracę określone zostaje inne od dotychczasowego (stałego miejsca pracy pracownika) miejsce świadczenia pracy, tj. miejsce położone poza krajem, w którym znajduje się siedziba pracodawcy. Natomiast udanie się w podróż służbową nie wymaga zmiany dotychczasowych postanowień umownych pomiędzy pracownikiem a pracodawcą. Przejściowe świadczenie pracy poza siedzibą pracodawcy lub stałym miejscem pracy pracownika odbywa się w sposób mniej sformalizowany, zazwyczaj w dokumencie polecenia wyjazdu służbowego. Z powyższego wynika, że jeśli pracownik przebywa w podróży służbowej może korzystać ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a jeśli został czasowo skierowany do pracy za granicę – w związku ze zmianą jego miejsca pracy – może korzystać ze zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując stwierdzić należy, że w sytuacji, opisanej we wniosku, tj. gdy stałe miejsce wykonywania pracy pracownika, zgodnie z treścią umowy o pracę, znajduje się w Polsce, natomiast za granicą wykonuje on jedynie zadania służbowe – to zgodnie z brzmieniem wyżej cytowanego art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym, wypłacone przez pracodawcę diety i inne należności za czas podróży służbowej podlegają zwolnieniu do wysokości wskazanej w wyżej powołanych rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej. Natomiast w tej sytuacji nie ma zastosowania zwolnienie określone w art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się do argumentacji Wnioskodawcy opartej na treści decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Olsztynie z dnia 8 maja 2007 r. nr PBP/E/4117-1-6/07, należy stwierdzić, iż decyzje organów podatkowych co do zasady wiążą w sprawie, w której zostały wydane i nie są źródłem prawa powszechnie obowiązującego; tym samym nie stanowią podstawy prawnej wydanej interpretacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.