INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 13.10.2008 r. (data wpływu 14.10.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie 50 % kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14.10.2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie 50 % kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest programistą komputerowym. Współpracuje z firmą R. mającą siedzibę w S. Z umów, które Wnioskodawca (Wnioskodawca dołącza umowy do zapytania wraz z tłumaczeniami tłumacza przysięgłego) podpisał wynika, iż nie jest pracownikiem firmy. Podpisana umowa ma charakter umowy o dzieło. Wnioskodawca jest określony w umowie jako „Independent Contraktor”(„Niezależny Wykonawca”) – punkt 1 dołączonych umów. Nie ma względem firmy żadnych roszczeń o odprowadzone od wynagrodzenia podatki, wynagrodzenie za urlop, czy świadczenia społeczne – punkt 5 dołączonych umów. Praca jest wykonywana za pośrednictwem Internetu, z domu. Przedmiotem umowy jest dzieło w postaci kodu źródłowego programu komputerowego, który jest przedmiotem prawa autorskiego. Wnioskodawca rozporządzając swoimi prawami, przenosi je na firmę R. punkt 2 oraz załącznik A dołączonych umów. Wysokość wynagrodzenia, które Wnioskodawca otrzymuje z firmy jest uzależnione od liczby przepracowanych godzin, obejmujących czynności związane z tworzeniem kodu źródłowego, w tym tworzenie (programowanie) testów i konsulting – punkt 6 oraz załącznik A dołączonych umów. Źródłem przychodów Wnioskodawcy jest działalność prowadzona osobiście (art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, t.j. Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 z późn. zm.). Otrzymane z firmy R. wynagrodzenie jest przychodem z tytułu rozporządzenia przez Wnioskodawcę prawami autorskimi do stworzonego kodu źródłowego oprogramowania komputerowego. Wnioskodawca do wniosku dołącza następujące załączniki będące podstawą opisanego stanu faktycznego: 1) kserokopia umowy zawartej na okres od 01.11.2006 r. do 31.09.2007 r., 2) kserokopia tłumaczenia przysięgłego umowy zawartej na okres od 01.11.2006 r. do 31.09.2007 r., 3) kserokopia umowy zawartej na okres od 01.10.2007 r. do 30.06.2009 r., 4) kserokopia tłumaczenia przysięgłego umowy zawartej na okres 01.10.2008r. do 30.06.2009r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym stanie faktycznym zasadne jest stosowanie 50 % kosztów uzyskania przychodu od wynagrodzenia otrzymywanego z firmy R. (art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, t.j. Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) ...

Zdaniem Wnioskodawcy, jak wynika z przedstawionych zapisów umów źródłem jego przychodów jest działalność prowadzona osobiście (art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, t.j. Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) na podstawie umowy o dzieło oraz otrzymywane z firmy R. wynagrodzenie jest przychodem z tytułu rozporządzenia przez Niego prawami autorskimi do stworzonego kodu źródłowego oprogramowania komputerowego. Według Wnioskodawcy zasadne jest więc stosowanie 50 % kosztów uzyskania przychodu od wynagrodzenia otrzymywanego z firmy R.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) osoby fizyczne jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Art. 3 ust. 1a ww. ustawy stanowi, że za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

• posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

• przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
  
  

Przepisy art. 3 ust. 1 i 1a stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska – art. 4a ww. ustawy.

Stosownie do art. 15 ust. 1 Konwencji z dnia 2 września 1991 r. zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1993 r. Nr 22, poz. 92) – z uwzględnieniem postanowień art. 16, 18 i 19 – pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie (tj. w Polsce) osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie (tj. w Polsce), chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Ponieważ ze stanu faktycznego wynika, że mieszka Pan i wykonuje pracę na terytorium Polski, zastosowanie ma wspomniany art. 15 ust. 1 Konwencji.

Z powyższego przepisu wynika, że wynagrodzenie z tytułu umowy o dzieło wykonywanej w Polsce wypłacane przez pracodawcę szwajcarskiego, wypłacane z terytorium Szwajcarii osobie zamieszkałej w Polsce podlega opodatkowaniu wyłącznie w Polsce.

Do opodatkowania w Polsce stosuje się przepisy polskiego prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochody, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście.

Zgodnie z art. 13 pkt 8 lit. a) ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 cytowanej ustawy, koszty uzyskania niektórych przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Zastosowanie 50% - towej stawki kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy uzależnione jest od wystąpienia dwóch podstawowych okoliczności:

1. zaistnienia utworu w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 z późn. zm.) oraz
2. udzielenia przez twórcę licencji na korzystanie z danego utworu zamawiającemu, względnie rozporządzenia majątkowymi prawami autorskimi do twórczego dzieła.
   
   

W tym miejscu wskazać należy, że o charakterze prawnym danej umowy decyduje zasadniczo jej treść. Przyjęcie czy w danym przypadku mamy do czynienia z utworem i z wykonywaniem przez twórcę praw autorskich czy też jest to zwykła umowa zlecenie, możliwe jest dopiero po zbadaniu treści tej umowy.

W konsekwencji o możliwości zastosowania kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% mówi się wówczas, gdy dana osoba uzyska przychód za wykonanie czynności będącej przedmiotem prawa autorskiego lub pokrewnego oraz gdy twórca dokonuje rozporządzania prawami autorskimi do swojego utworu, czyli gdy przechodzą one na zleceniodawcę, lub gdy udziela licencji na korzystanie z nich.

Jednocześnie należy zauważyć, że koszty uzyskania przychodów w wysokości 50% mogą być stosowane tylko wówczas, gdy przychody związane są z korzystaniem przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów.

Ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje praw autorskich, należy się odwołać do ustawy z dnia 4 lutego 1994r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz. U. z 2006 r. nr 90, poz. 631 ze zm.).

Stosownie do zapisów art. 1 ust. 1 ww. ustawy przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy przedmiotem prawa autorskiego są między innymi programy komputerowe.

Przepis prawa przyznający 50% koszty uzyskania przychodu twórcom z tytułu praw autorskich i artystom wykonawcom z tytułu praw pokrewnych zawarty jest w powołanej ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże ocena, czy dane dzieło korzysta z ochrony praw autorskich (i w konsekwencji wyjaśnienie, czy do wynagrodzenia za stworzenie, czy do danego składnika wynagrodzenia stosuje się 50 % koszty uzyskania przychodu) dokonywana jest na podstawie umowy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (a nie przepisach podatkowych).

Jednakże należy zauważyć, iż zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Art. 3 pkt 2 ww. ustawy stanowi, iż ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego – rozumie się przez to przepisy m.in. ustaw podatkowych oraz przepisy wydanych na ich podstawie aktów wykonawczych. Natomiast poprzez ustawy podatkowe, zgodnie z art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej, należy rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Stosownie do tej definicji ww. ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie stanowi przepisów prawa podatkowego, a więc działający w imieniu Ministra Finansów Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie nie jest upoważniony do interpretowania tej ustawy w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, czyli do stwierdzenia czy dana działalność, praca jest objęta prawem autorskim.

W sprawach interpretowania przepisów ww. ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych uprawnione jest Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Departament Prawno-Legislacyjny.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy można uznać za prawidłowe, ale tylko i wyłącznie wtedy, gdy praca wykonywana przez Wnioskodawcę jest twórcza tzn. niepowtarzalna, ma indywidualny charakter oraz spełnia przesłanki utworu określone w ww. ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych, do ustalenia czego Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie nie jest uprawniony. Jeżeli wszystkie powyższe warunki zostaną spełnione, wtedy, do przychodów osiągniętych z tego źródła mogą być zastosowane, zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, 50% koszty uzyskania przychodu. W przypadku braku powyższego potwierdzenia zastosowanie będzie miał art. 22 ust. 9 pkt 4 i 20 % koszty uzyskania przychodów.

Końcowo należy dodać, iż dokumenty dołączone przez Wnioskodawcę do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.