INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 22 września 2008 r. (data wpływu 2 października 2008 r.), uzupełnionym pismem z dnia 1 grudnia 2008 r. (data wpływu 5 grudnia 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności legalizacji odmierzaczy paliw - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 października 2008 r. złożono wniosek, uzupełniony pismem w dniu 5 grudnia 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności legalizacji odmierzaczy paliw.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na zasadach ogólnych i jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Działalność polega na serwisie stacji paliw: naprawie dystrybutorów paliw płynnych i gazowych, montażu i demontażu dystrybutorów oraz okresowej legalizacji odmierzaczy paliw ciekłych i gazowych. W związku z okresową legalizacją odmierzaczy paliw Wnioskodawca prowadzi stałą współpracę z Urzędem Miar, jako organem upoważnionym do przeprowadzenia takiej czynności oraz wydaniem stosownego zaświadczenia. Przy tej czynności Wnioskodawca jest pośrednikiem pomiędzy stacją paliw a urzędem, a czynności jakie wykonuje polegają na zgłoszeniu urządzenia do przeprowadzenia legalizacji, jego zamontowaniu oraz dowozie upoważnionego inspektora na miejsce montażu celem potwierdzenia legalizacji. Wszelkie koszty związane z tą czynnością ponosi Wnioskodawca. Dla zainteresowanej stacji paliw wystawia fakturę za całość usługi łącznie z opłatą legalizacyjną, opodatkowując całość podstawową stawką podatku 22%. Urząd Miar ustala dla Wnioskodawcy wysokość opłaty za legalizację na podstawie wcześniej złożonego wniosku. Opłata to dla UM jest zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W piśmie uzupełniającym wskazano, iż prowadzona działalność sklasyfikowana jest pod symbolem PKD 29.12.Z – produkcja pomp i sprężarek oraz 74.30.Z – badania i analizy techniczne. Ponadto doprecyzowano stan faktyczny o informację, iż wykonywanym przez Wnioskodawcę czynnościom legalizacji towarzyszą inne czynności, takie jak: naprawa pomp paliw, regulacje dystrybutorów, naprawa liczydeł, wymiana filtrów w dystrybutorach, wszelkiego rodzaju remonty urządzeń do dozowania paliw.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie, które doprecyzowane zostało w piśmie uzupełniającym.

Czy jako podatnik prowadzący usługi w zakresie serwisu stacji paliw, wystawiając fakturę za dokonane usługi np. regulacji dystrybutora lub naprawy pompy, opodatkowując ww. czynności podstawową stawką podatku i jednocześnie na tej samej fakturze refakturując czynność legalizacji – powinien od czynności legalizacji naliczać podatek, czy też może korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy...

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro czynność legalizacji jest zwolniona od podatku, jako podmiot ją refakturujący nie jest zobowiązany do naliczania podatku od tej czynności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 powołanej ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Według art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej mniemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Co do zasady stawka podatku, na podstawie art. 41 ust. 1 ww. ustawy, wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku. W art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy określono zwolnienie od podatku usług wymienionych w załączniku nr 4 do ustawy. Pod pozycją 6 tegoż załącznika wymienione zostały usługi sklasyfikowane w grupowaniu PKWiU 75, w tym usługi w zakresie administracji publicznej.

Należy wskazać, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie określają definicji „refaktury”. Zgodnie z ugruntowaną w tym zakresie linią orzeczniczą, refaktura jest to faktura przenosząca obciążenie z jednego podmiotu na drugi, która musi spełniać określone warunki. Faktura taka musi zawierać m. in.: ten sam przedmiot opodatkowania, tą samą kwotę obrotu i tą samą stawkę podatku.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym wskazał Pan, że świadczy usługi serwisu stacji paliw, w skład których wchodzi między innymi dokonywanie okresowej legalizacji odmierzaczy paliw. Za potwierdzenie legalizacji odpowiedzialny jest Urząd Miar, który obciąża Pana stosowną opłatą. Wystawiając fakturę na rzecz stacji paliw w kwocie za wykonaną usługę uwzględnia Pan powyższą opłatę oraz koszt wykonanych usług (np. za regulację dystrybutora).

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż wystawiane przez Pana faktury nie spełniają warunków do uznania ich za refaktury. W rzeczywistości świadczy Pan usługi, w skład których wchodzą czynności okresowej legalizacji odmierzaczy paliw. Faktury zawierają koszty wykonanych usług, które obejmują zarówno koszty związane z wykonanymi przez Pana czynnościami serwisowymi (dojazdy, ewentualne części zamienne i robocizna), jak i koszty poniesione w związku z przeprowadzeniem czynności legalizacji (dowóz inspektora z UM, opłata legalizacyjna). Zwolnienie przedmiotowe od podatku wynikające z poz. 6 załącznika nr 4 do ustawy dotyczy usług w zakresie administracji publicznej. Czynność legalizacji, której opłatą obciąża Pan nabywcę, nie stanowi usługi w zakresie administracji publicznej, lecz usługę wykonywaną w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Usługę w zakresie administracji publicznej stanowią czynności legalizacyjne jedynie w przypadku wykonywania ich przez UM, jako instytucję administracji państwowej. Pan podejmując się wykonania usługi serwisu wraz z legalizacją urządzeń (nowo zainstalowanych lub w ramach obowiązkowych legalizacji okresowych), zobowiązuje się doprowadzić urządzenie do stanu technicznego wymaganego stosownymi przepisami, umożliwiającego jego bezpieczne funkcjonowanie. Zatem do wykonania usługi jako całości konieczne jest zalegalizowanie urządzenia przez UM. Opłata legalizacyjna jest więc jednym z elementów kosztów ponoszonych przez Pana w ramach wykonywanej usługi.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ww. ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje zaś całość świadczenia należnego od nabywcy.

W świetle powyższego kwota należna obejmuje wszystkie elementy kosztów związanych z serwisem i inne elementy kształtujące cenę, którą nabywca zobowiązany jest Panu zapłacić, a więc także opłatę za legalizację urządzenia. W konsekwencji jest Pan zobowiązany do opodatkowania całej kwoty wykazanej na fakturze – łącznie z kwotą opłaty legalizacyjnej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania niniejszej interpretacji.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej – powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H.Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.