INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 30 września 2008 r. (data wpływu 6 października 2008 r.), uzupełnionym pismami z dnia 18 listopada i 8 grudnia 2008 r., (data wpływu 26 listopada i 10 grudnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku opodatkowania czynności wykonywanych na rzecz Spółki przez kontrahenta z Norwegii - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 października 2008 r. został złożony wniosek, uzupełniony pismami z dnia 18 listopada i 8 grudnia 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku opodatkowania czynności wykonywanych na rzecz Spółki przez kontrahenta z Norwegii.

W przedmiotowym wniosku, oraz pismach stanowiących jego uzupełnienie, przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (jako podatnik VAT UE) ma podpisaną z kontrahentem norweskim umowę w zakresie świadczenia usług marketingowych, do których należy m.in. przygotowanie, drukowanie i dystrybucja materiałów marketingowych. Kontrahent zakupuje materiały marketingowe i reklamowe (prospekty i katalogi) od innej firmy norweskiej. Prospekty i katalogi zawierają produkty Spółki, jej znak handlowy i logo, który również dotyczy całej grupy holdingowej. Decyzje o umieszczeniu ww. informacji w prospektach i katalogach, podejmuje podmiot z Norwegii, który nieodpłatnie przekazuje przedmiotowe materiały (bez wskazania przez Spółkę, kto ma je otrzymać) do podmiotów z innych krajów UE. Przekazanie to nie jest w żaden sposób dokumentowanie przez Wnioskodawcę. Spółka za powyższe materiały dokonuje zapłaty na podstawie otrzymanej faktury, do której dołączone jest zestawienie podmiotów z innych krajów członkowskich, na rzecz których nastąpiło przekazanie tych materiałów przez firmę norweską. Jednocześnie wskazano, że nie następuje przeniesienie na Spółkę prawa do rozporządzania przedmiotowymi materiałami jak właściciel, a Spółka nie wskazuje, kto ma je otrzymywać. Wnioskodawca nie uczestniczy fizycznie w dostawie tych materiałów, ponieważ ich transport, którego organizatorem jest kontrahent z Norwegii, odbywa się poza terytorium Polski. Podmiot norweski nie jest zidentyfikowany dla transakcji wewnątrzwspólnotowych w żadnym państwie członkowskim Unii Europejskiej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka musi opodatkować podatkiem od towarów i usług w Polsce obciążenie przez firmę norweską za produkcje materiałów marketingowych i reklamowych, jak i nieodpłatne przekazanie przez podmiot z Norwegii tych materiałów do innych państw Unii Europejskiej i czy w którymkolwiek z krajów należy rozliczyć podatek od towarów usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, transakcja ta nie jest transakcją łańcuchową oraz nie spełnia definicji importu, określonej w art. 2 ust. 7 ustawy o podatku od towarów usług, jak i wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów zdefiniowanego w art. 10 powołanej ustawy. Według Spółki nie musi Ona opodatkować w Polsce podatkiem od towarów i usług obciążenia przez firmę norweską za produkcję materiałów marketingowych i reklamowych, jak i nieodpłatnego przekazania przez podmiot z Norwegii tych materiałów do innych państw Unii Europejskiej. Przedmiotowa transakcja powinna podlegać opodatkowaniu w innych krajach UE, które te materiały przejmują.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z treści art. 7 ust. 1 powołanej ustawy wynika, że dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W przypadku świadczenia usług, dla określenia miejsca ich opodatkowania należy, w świetle wymienionej ustawy - ustalić miejsce ich świadczenia.

Stosownie do ogólnej zasady sformułowanej w art. 27 ust. 1 ustawy, w przypadku świadczenia usług miejscem świadczenia jest miejsce, gdzie świadczący usługę posiada siedzibę, a w przypadku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności, z którego świadczy usługi - miejsce, gdzie świadczący usługę posiada stałe miejsce prowadzenia działalności; w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności – miejsce stałego zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-6 i art. 28.

W odniesieniu do niektórych rodzajów usług ustawodawca ustanowił inne niż wynikające z ww. zasady miejsce świadczenia usług.

W myśl regulacji art. 27 ust. 3 ustawy, w przypadku gdy usługi, o których mowa w ust. 4, są świadczone na rzecz:

1. osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, posiadających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium państwa trzeciego, lub
2. podatników mających siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Wspólnoty, ale w kraju innym niż kraj świadczącego usługę

• miejscem świadczenia tych usług jest miejsce, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego dana usługa jest świadczona, a w przypadku braku stałego miejsca prowadzenia działalności, stały adres lub miejsce zamieszkania.

Zgodnie z ust. 4 powołanego wyżej artykułu przepis ust. 3 stosuje się do usług:

1. sprzedaży praw lub udzielania licencji i sublicencji, przeniesienia lub cesji praw autorskich, patentów, praw do znaków fabrycznych, handlowych, oddania do używania wspólnego znaku towarowego albo wspólnego znaku towarowego gwarancyjnego, albo innych pokrewnych praw;
2. reklamy;
3. doradczych, inżynierskich, prawniczych, księgowych oraz usług podobnych do tych usług, w tym w szczególności:
   1. usług doradztwa w zakresie sprzętu komputerowego (PKWiU 72.1),
   2. usług doradztwa w zakresie oprogramowania (PKWiU 72.2);
   3. usług prawniczych, rachunkowo-księgowych, badania rynków i opinii publicznej, doradztwa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania (PKWiU 74.1),
   4. usług architektonicznych i inżynierskich (PKWiU 74.2) - z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 1,
   5. usług w zakresie badań i analiz technicznych (PKWiU 74.3);
   
   3a) usług przetwarzania danych i dostarczania informacji oraz usług tłumaczeń;
   
4. bankowych, finansowych i ubezpieczeniowych łącznie z reasekuracją, z wyjątkiem wynajmu sejfów przez banki;
5. dostarczania (oddelegowania) personelu;
6. wynajmu, dzierżawy lub innych o podobnym charakterze, których przedmiotem są rzeczy ruchome, z wyjątkiem środków transportu;
7. telekomunikacyjnych;
8. nadawczych radiowych i telewizyjnych;
9. elektronicznych;
10. polegających na zobowiązaniu się do powstrzymania się od dokonania czynności lub posługiwania się prawem, o których mowa w pkt 1-9 i 11;
11. agentów, pośredników działających w imieniu i na rzecz innej osoby, jeżeli uczestniczą w zapewnieniu świadczenia usług, o których mowa w pkt 1-10.
12. polegających na zapewnieniu dostępu do systemów gazowych lub elektroenergetycznych;
13. przesyłowych:
    1. gazu w systemie gazowym,
    2. energii elektrycznej w systemie elektroenergetycznym;
14. bezpośrednio związanych z usługami, o których mowa w pkt 12 i 13.

Z przestawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka zawarła z kontrahentem z Norwegii umowę o świadczenie usług marketingowych, w ramach której firma norweska zajmuje się przygotowaniem, drukowaniem i dystrybucją materiałów marketingowych. Za przedmiotowe materiały Wnioskodawca otrzymuje fakturę. Jednocześnie wskazano, że nie następuje przeniesienie na Spółkę prawa do rozporządzania przedmiotowymi materiałami jak właściciel. W związku z powyższym nie dochodzi do dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów usług, a do świadczenia usług zdefiniowanego w art. 8 powołanej ustawy, co potwierdza zawarta umowa. Zatem przedmiotem nabycia przez Wnioskodawcę będą usługi marketingowe, a nie towary.

Z powołanych uregulowań wynika, że usługi marketingowe nie zostały ujęte w katalogu usług niematerialnych, których miejscem świadczenia, a więc i opodatkowania jest kraj usługobiorcy. W związku z powyższym dla tego typu usług będzie miała zastosowanie ogólna zasada wyrażona w art. 27 ust. 1 ustawy. Zatem miejscem ich świadczenia i opodatkowania jest państwo, w którym świadczący posiada siedzibę.

Reasumując, w świetle powołanych przepisów transakcja dotycząca ww. usługi pomimo, że wg treści faktury obciążenie następuje za materiały marketingowe i reklamowe, które kontrahent norweski nieodpłatnie przekazuje na rzecz innych podmiotów z krajów Unii Europejskiej, nie będzie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów usług w Polsce, a na terytorium Norwegii.

Jednocześnie należy podkreślić, że w przypadku, gdy pod pojęciem usług marketingowych Wnioskodawca w rzeczywistości nabywać będzie usługi reklamowe, to zgodnie z treścią art. 27 ust. 3 i ust. 4 pkt 2 ww. ustawy, miejscem świadczenia tych usług jest miejsce, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego dana usługa jest świadczona. W związku z powyższym Spółka będzie zobowiązana w Polsce do opodatkowania podatkiem od towarów i usług, usług świadczonych na Jej rzecz przez kontrahenta norweskiego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu datowania interpretacji.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej – powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.