INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 11 września 2008r. (data wpływu 17 września 2008r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 listopada 2008r. (data wpływu 10 listopada 2008r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży gruntów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 listopada 2008r., wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży gruntów.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 29 października 2008r. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 6 listopada 2008r. (data wpływu 10 listopada 2008r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości gruntowej oznaczonej jako działka nr X o pow. 6572 m², obręb M., opisanej w księdze wieczystej KW prowadzonej przez Sąd Rejonowy.

Nieruchomość ta zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego Gminy, zatwierdzonym uchwałą z dnia 28 kwietnia 2005r. jest oznaczona jako działka budowlana o podstawowym przeznaczeniu - zabudowa mieszkaniowa.

Przedmiotową nieruchomość Wnioskodawca nabył w dniu 26 maja 2008r. na podstawie aktu notarialnego. Zakup tej nieruchomości nie ma żadnego związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą (handel samochodami).

Z powodów losowych Wnioskodawca został zmuszony do szybkiej sprzedaży tej nieruchomości. Ponieważ nie mógł sprzedać przedmiotowej nieruchomości w sposób jednorazowy, jako całości, został zmuszony do jej podziału na 7 działek. Wnioskodawca zapłacił za tę nieruchomość 1/3 jej wartości i do końca roku musi dopłacić resztę. Z tego względu zdecydował się na podział tych działek, żeby uzyskać pieniądze na zapłatę.

Przedmiotowa nieruchomość gruntowa jest majątkiem osobistym Wnioskodawcy, zakupionym w celu osobistym, a nie na cele działalności gospodarczej.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca dodatkowo stwierdził, iż jest czynnym podatnikiem podatku VAT z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej (skup i sprzedaż krajowych samochodów używanych).

Nieruchomość nabyta przez Wnioskodawcę "w celu osobistym" oznacza cel nie związany z działalnością gospodarczą, konkretnie jako lokata kapitału.

Przyczyną podziału i powodem sprzedaży były potrzeby finansowe związane z budową domu, których Wnioskodawca nie przewidział w momencie nabycia nieruchomości.

W październiku 2008r., Wnioskodawca dokonał transakcji sprzedaży 2 z 7 podzielonych działek.

Grunt podzielony na 7 działek, nie był przedmiotem innych umów tj. najmu, dzierżawy itp. Także Wnioskodawca nie dokonywał żadnego uatrakcyjnienia działek. Nieruchomości nie były też w żaden sposób wykorzystywane przez Wnioskodawcę od chwili nabycia do momentu sprzedaży. W momencie sprzedaży działki nie będą zabudowane.

Pojęcie użyte we wniosku cyt.: „Zapłaciłem za tę nieruchomość 1/3 jej wartości i do końca roku muszę dopłacić resztę”, należy rozumieć w kategoriach handlowych, jako warunki umowy, związane z potrzebami zbywcy.

Ponadto Wnioskodawca nie dokonywał wcześniej sprzedaży gruntów, ale posiada inne nieruchomości gruntowe, które aktualnie nie są przeznaczone do sprzedaży,

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż wydzielonych z przedmiotowej i opisanej wyżej nieruchomości, siedmiu działek budowlanych podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535)...

Zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowa nieruchomość gruntowa jest majątkiem osobistym Wnioskodawcy, zakupionym w celu osobistym, a nie na cele działalności gospodarczej. Zamiarem Wnioskodawcy jest jednorazowa sprzedaż przedmiotowej nieruchomości w postaci wydzielonych 7 działek (nie ma możliwości sprzedania tej nieruchomości jednorazowo jako całości). Zdaniem Wnioskodawcy sprzedaż przez wymienionej wyżej nieruchomości nie może być uznana za działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, a więc nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Czynności te podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa, o czym stanowi art. 5 ust. 2 ww. ustawy.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem. W myśl tych przepisów przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W myśl art. 2 ust. 6 ww. ustawy towarami są rzeczy ruchome, wszelkie postacie energii, budynki, budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Ustawodawca w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług.

Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały taksatywnie wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Powyższe regulacje wynikające z ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych, wprowadzono w tym celu, aby nie dopuścić do:

1. podwójnego opodatkowania,
2. braku opodatkowania,
3. zakłócenia konkurencji.
   
   

Podstawowe bowiem znaczenie dla kształtu i funkcjonowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (podatku od towarów i usług) mają fundamentalne cechy tego podatku, tj.:

1. powszechność opodatkowania,
2. faktyczne opodatkowanie konsumpcji,
3. stosowanie podatku od wartości dodanej na wszystkich etapach obrotu towarami i usługami.
   
   

Realizację powyższych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cyt. wyżej art. 5, 7 i 8 ww. ustawy, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika ponadto, iż dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

Za podatnika należy uznać również osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i poczyniła w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, nawet w sytuacji jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta. Przykładowo zlecenie wykonania analizy opłacalności inwestycji, która w rezultacie nigdy faktycznie nie została zrealizowana, powinno być traktowane jako działalność gospodarcza.

Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie transakcji. Czynności przygotowawcze, takie jak jej podział, stanowią część tych transakcji i powinny być również traktowane jako działalność gospodarcza.

Poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zatem podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku 7 nieruchomości niezabudowanych jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego wynika bowiem, iż nabył on w dniu 26 maja 2008r., działkę na podstawie aktu notarialnego, która zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego Gminy, jest oznaczona jako działka budowlana o podstawowym przeznaczeniu - zabudowa mieszkaniowa. Ponadto Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie m.in. skupu i sprzedaży krajowych samochodów używanych i jest czynnym podatnikiem podatku VAT z tytułu prowadzonej ww. działalności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawcy nieruchomość nabyta została nie do działalności gospodarczej lecz konkretnie jako lokata kapitału.

Jednak z powodów losowych (potrzeby finansowe związane z budową domu, których Wnioskodawca nie przewidział w momencie nabycia nieruchomości) Wnioskodawca został zmuszony do szybkiej sprzedaży działki, a ponieważ nie mógł jej sprzedać w sposób jednorazowy, jako całości, został zmuszony do podziału gruntu na 7 działek, które zamierza sprzedać.

W październiku 2008r., Wnioskodawca dokonał transakcji sprzedaży 2 z 7 podzielonych działek. W momencie sprzedaży działki nie będą zabudowane.

W świetle powyższego uznać należy, że przedmiotowe działki zostały nabyte nie na cele osobiste, a celem wykorzystania ich w ramach prowadzenia działalności gospodarczej.

Sam zamiar prowadzenia działalności gospodarczej potwierdzony obiektywnymi dowodami przesądza o potrzebie traktowania danego podmiotu jako podatnika VAT nawet wtedy, gdy przewidywana transakcja gospodarcza, która miała prowadzić do transakcji opodatkowanych, nie zostanie zrealizowana.

Przez termin „zamiar” należy bowiem pojmować nie wolę wewnętrzną ale wolę dającą się określić na podstawie obiektywnych, możliwych do stwierdzenia okoliczności. Przy ustalaniu zamiaru nie można poprzestawać tylko na oświadczeniach zainteresowanej osoby. Wskazane przez Wnioskodawcę fakty wskazują bowiem jednoznacznie na zamiar związania nabytej nieruchomości z planowaną działalnością gospodarczą.

Należy zauważyć, że z powyższego wynika pewna niekonsekwencja, bowiem dokonując inwestycji środków pieniężnych (lokata kapitału) czyni się to z zamiarem ich odzyskania w przyszłości.

Natomiast w tym konkretnym przypadku odzyskanie zainwestowanych środków możliwe jest przede wszystkim przez sprzedaż działek, ewentualnie dzierżawę nieruchomości lub inwestycje. Z powyższego wynika, iż sformułowanie „lokata kapitału” nie można interpretować inaczej niż celem osiągnięcia w przyszłości korzyści majątkowych, a więc zakupu dokonano dla celów zarobkowych. Zatem sam zamiar wykorzystania przedmiotowej nieruchomości gruntowej dla celów zarobkowych Wnioskodawca podjął już w momencie zakupu działki. Oczywistym bowiem jest, że dokonując inwestycji celem lokaty kapitału czyni się to z zamiarem osiągnięcia zysków w przyszłości, chociaż zamiar ten nie zawsze będzie zrealizowany. Nie mniej jak stwierdzono powyżej o potrzebie traktowania danego podmiotu jako podatnika VAT przesądza sam zamiar prowadzenia działalności gospodarczej, a nieistotny jest rezultat.

W świetle cytowanych powyżej przepisów, sam zamiar prowadzenia działalności powiązany z zakupami dokonanymi w tym celu nadaje podmiotowi status podatnika VAT.

Istotnym jest również fakt, iż Wnioskodawca dokonał zakupu działki, którą w bardzo krótkim czasie podzielił na mniejsze w celu sprzedaży, wykazując w tym momencie zamiar częstotliwego i zorganizowanego wykonywania czynności.

Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia „częstotliwości”, przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności. O kwestii częstotliwości nie decyduje okres wykonywania czynności (tydzień, miesiąc, rok) ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowoprawne było dokonywanie tej czynności wielokrotnie.

Konsekwencją zakupu udziałów kilku nieruchomości jest sprzedaż lub osiąganie innego rodzaju zysków z kilku nieruchomości, inne rozwiązanie jest niemożliwe. Fakt, że w chwili obecnej Wnioskodawca ma zamiar dokonania jednorazowej sprzedaży posiadanych udziałów nie ma znaczenia, bowiem jak już wielokrotnie podkreślano istotny jest zamiar, a nie efekt, ponadto faktycznie Wnioskodawca ma zamiar dokonać sprzedaży udziałów nie jednej lecz kilku nieruchomości. Tę okoliczność narzuca fakt, że dla powyższych nieruchomości znalazł się jeden odbiorca. W konsekwencji przesłanka częstotliwego wykonywania czynności zostaje w przedmiotowej sprawie wypełniona.

Wnioskodawca twierdzi, iż dokonuje sprzedaży nieruchomości ze swojego majątku osobistego, gdyż nieruchomości te nie służą do celów działalności gospodarczej. Jednakże z treści wniosku jednoznacznie wynika, iż zakupu nieruchomości dokonano celem inwestycji prywatnych środków pieniężnych (lokata kapitału). Nie można zatem stwierdzić, iż zakupu dokonano na cele osobiste, np. na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych. Wnioskodawca wskazuje, iż środki uzyskane ze sprzedaży udziałów w nieruchomościach przeznaczone zostaną na cele własne – budowa domu. Zatem należy zauważyć, iż Wnioskodawca, traktując zakup nieruchomości jako lokatę kapitału i podejmując czynności zmierzające następnie do jego sprzedaży, rozporządza swoim majątkiem w celu osiągnięcia zysku. W takiej sytuacji dostawa wskazanych we wniosku w nieruchomości kwalifikuje te czynności jako działalność gospodarczą podejmowaną w celach zarobkowych.

Wnioskodawca twierdzi, iż podjęte przez niego działania nie są związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, nie mniej to właśnie te działania są działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT, bowiem Wnioskodawca dokonał zakupu nieruchomości z zamiarem wykorzystania ich dla celów zarobkowych.

Należy również zauważyć, iż w kontekście podstawowej zasady podatku VAT, jaką jest zasada neutralności, bezzasadnym byłoby przyjęcie przez ustawodawcę, iż ta sama czynność w przypadku podmiotu, który zarejestrował się jako podatnik VAT czynny i zgłosił działalność w zakresie handlu nieruchomościami byłaby opodatkowana inaczej, niż w przypadku gdy dokonuje jej podmiot, który takiego zgłoszenia nie dokonał, kiedy zamiar i efekt zarobkowy obydwu transakcji jest identyczny. Różnica wynika tylko z kwestii formalnych dokonanych przez obydwa podmioty.

Twierdzenie Wnioskodawcy, że powodem sprzedaży udziałów w nieruchomościach jest uzyskanie środków na swoje potrzeby osobiste, nie może w tym przypadku przesądzać o osobistym charakterze dokonanych czynności, każdy bowiem podmiot prowadzący działalność gospodarczą będącą źródłem utrzymania tego podmiotu (podstawowym lub dodatkowym), prowadzi ją właśnie po to aby osiągnąć zyski i przeznaczyć je na zaspokojenie własnych potrzeb bytowych.

Bezsprzecznie zatem wszystkie przedstawione przez Wnioskodawcę okoliczności w przedmiotowej sprawie wskazują na to, iż nabył on nieruchomość z zamiarem wykorzystania jej do celów zarobkowych, co w stanowi w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarczą.

W świetle powyższego należy uznać, iż Wnioskodawca w przedmiotowej sprawie działa w charakterze handlowca z zamiarem częstotliwego wykonywania czynności dla celów zarobkowych, tym samym spełniając przesłanki, o których mowa w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT kwalifikujące go dla uznania za podatnika podatku VAT prowadzącego działalność gospodarczą.

Wymienione powyżej okoliczności jednoznacznie wskazują, iż podjęto działania wskazujące na zamiar związania zakupionej nieruchomości z działalnością gospodarczą, a zatem jej sprzedaż będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż jak już wcześniej wskazano opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów, a grunt niewątpliwie jest towarem. Tym samym Wnioskodawca staje się z tytułu tej dostawy podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Przedstawione okoliczności, wskazują bezspornie na częstotliwy i zarobkowy charakter dokonywania tych czynności.

Nadmienić należy ponadto, że dostawa przedmiotowych nieruchomości nie może korzystać z jakiegokolwiek zwolnienia od podatku VAT, bowiem w myśl art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. d) ww. ustawy, zwolnienia podmiotowego określonego w ust. 1 i 9 tegoż artykułu (tj. ze względu na wartość sprzedaży niższą niż 50 000 zł), nie stosuje się do podatników dokonujących dostaw terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę. Zatem nawet w przypadku, gdy wartość sprzedaży wymienionych gruntów byłaby niższa niż 50.000 zł, istnieje obowiązek opodatkowania tej transakcji.

Należy zauważyć, że w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca i tak jest już zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT, a zatem wszystkie wykonywane czynności, mieszczące się w zakresie przedmiotowym opodatkowania tym podatkiem, będą podlegały opodatkowaniu. Brak jest bowiem podstaw prawnych do uznania, iż opodatkowanie podatkiem od towarów i usług następuje w sposób wybiórczy, tzn. niektóre czynności objęte zakresem przedmiotowym realizowane przez podatnika podatku od towarów i usług są opodatkowane, a niektóre nie.

Jednocześnie, podatnik dokonujący dostawy przedmiotowych gruntów nie może skorzystać ze zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 9 cyt. ustawy. Zgodnie z tym przepisem zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę, co nie ma miejsca w przedmiotowej sprawie.

W związku z powyższym stwierdza się, że zachowania Wnioskodawcy jednoznacznie wyczerpują znamiona działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Tym samym osobę podejmującą te czynności należy uznać w odniesieniu do powyższych transakcji za podatnika podatku VAT, a dostawa przedmiotowych gruntów, jako przeznaczonych pod zabudowę, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki w wysokości 22%, na podstawie art. 41 ust.1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Dodatkowo podkreślenia wymaga, iż interpretacja indywidualna rozstrzyga tylko w kwestii wyczerpująco przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji. Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa cyt. w sentencji, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego zdarzenia przyszłego albo zdarzenia przyszłego.

Zaznaczyć zatem należy, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała