INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 12 marca 2008 r. (data wpływu 17 marca 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT dostawy nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 marca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT dostawy nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości gruntowej. Nieruchomość ta ma charakter rolny i została nabyta od osoby fizycznej. Grunt stanowiący powyższą nieruchomość ma dostęp do drogi publicznej i stanowi grunty orne.

Niezależnie od powyższego Wnioskodawca osobiście prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą opodatkowaną na zasadach ogólnych. Z tytułu prowadzenia tej działalności gospodarczej Zainteresowany jest podatnikiem VAT. Nabyte działki nie były nigdy przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej oraz nie były wykorzystywane do prowadzonej działalności gospodarczej. W związku z nabyciem nieruchomości rolnych Zainteresowany nigdy nie odliczał podatku od towarów i usług. Aktualnie Wnioskodawca zamierza zbyć przedmiotową nieruchomość w całości lub w części.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy z tytułu zbycia nieruchomości rolnej lub jej części (działek powstałych z podziału nieruchomości) nie będącej przedmiotem prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej Wnioskodawca zobligowany będzie do zapłaty podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy z tytułu zbycia nieruchomości nie będącej przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej lub jej części (działek powstałych z podziału nieruchomości) nie jest podatnikiem VAT i nie jest zobligowany do zapłaty podatku od towarów i usług.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. Dla celów podatku VAT działalność gospodarcza, zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub innych usługodawców, w tym również podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, jak również działalność osób wykonujących wolne zawody, także wówczas gdy czynność została wykonana jednorazowo, w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub dóbr niematerialnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym (wyrok ETS w sprawie C-230/94 pomiędzy Renate Enkler a Finanzamt Hamburg, LEX nr 83920). Zasady wykładni gramatycznej i funkcjonalnej definicji działalności gospodarczej zawartej w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, prowadzą do wniosku, że działalnością gospodarczą jest nawet pojedyncza czynność, jeżeli wiąże się z nią zamiar wykonywania w sposób częstotliwy (czyli stały i powtarzalny), przy czym czynność ta winna być wykonywana przez producenta, handlowca, usługodawcę, pozyskującego zasoby naturalne rolnika lub wykonującego wolny zawód. Dodatkowo należy zauważyć, że wykorzystywanie majątku prywatnego przez osoby fizyczne, stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu cyt. art. 15 ust. 2 zdanie drugie ustawy o podatku od towarów i usług, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wnioskodawca powołuje przepisy VI Dyrektywy (art. 4) oraz Dyrektywy 2006/112/WE (art.9) i stwierdza, iż regulacje prawa krajowego stanowią „prawie" dosłowne powielenie w/w Dyrektyw. Ustawodawstwo krajowe poszerzono jedynie o sformułowanie o „zamiarze wykonywania w sposób częstotliwy czynności".

Jak podnosi Wnioskodawca, VI Dyrektywa w art. 4(3) oraz odpowiednio Dyrektywa 2006/112/WE w art. 12 przewidują możliwość dla państw członkowskich rozszerzenia kręgu podatników o osoby, które okazjonalnie przeprowadzają transakcje związane z działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 4(2) VI Dyrektywy oraz odpowiednio art. 9(1) akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
2. dostawa terenu budowlanego.

Zainteresowany dalej argumentuje, że przy definiowaniu użytego w powołanym przepisie określenia „sporadycznie" nie można posługiwać się słownikowym znaczeniem tego pojęcia. Pojęcie „okazjonalnie" czy „sporadycznie" nie jest bowiem zdefiniowane w VI Dyrektywie ani w Dyrektywie 2006/112/WE, a jego zakres winien być różnie rozumiany, zależnie od kontekstu prawnego w jakim został użyty (wyrok ETS C-17/01 w sprawie portugalskiej firmy EDM). Zatem w opinii Wnioskodawcy uzasadniony jest pogląd, że przez „okazjonalną dostawę" nieruchomości należy rozumieć czynności dokonywane nie w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 4(2) VI Dyrektywy oraz odpowiednio art. 9(1) akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE, bowiem przepisy dyrektyw dają państwom członkowskim uprawnienie do rozszerzenia kręgu podatników VAT również na osoby sprzedające swój prywatny majątek nieruchomy nie będące w tym zakres handlowcami. Zarówno w Dyrektywie 2006/112/WE czy VI Dyrektywie, jak i polskiej ustawie o podatku od towarów i usług, znajdują się również inne podobne uregulowania (np. art. 9(2) Dyrektywy 2006/112/WE, art. 28a (4) VI Dyrektywy oraz art. 16 ustawy o podatku od towarów i usług). Należy podkreślić, że określenie „sporadycznie" użyte w art. 4(3) VI Dyrektywy, czy okazjonalnie w Dyrektywie 2006/112/WE oznacza, że czynności dotyczące dostawy nieruchomości nawet jeżeli nie są wykonywane przez profesjonalne podmioty, trudniące się dostawami tych towarów w ramach działalności gospodarczej, mogą być przez państwa członkowskie opodatkowane (podobnie B. Brzeziński, M. Kalinowski, Prawo podatkowe Wspólnoty Europejskiej i powołane tam orzecznictwo ETS, ODDK, Gdańsk 2006, str. 110).

Wnioskodawca podnosi jednak, że ustawodawca krajowy nie wprowadził takiego rozwiązania i nie rozszerzył kręgu podatników o podmioty dokonujące transakcji dostaw nieruchomości, nie będących działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 4(2) VI Dyrektywy oraz odpowiednio art. 9(1) akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE, a także art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zainteresowany jest zdania, że z uregulowania art. 4(3) VI Dyrektywy oraz odpowiednio art. 12 Dyrektywy 2006/112/WE (a także powołanych powyżej orzeczeń ETS) a contrario wynika, że działalność gospodarcza winna się charakteryzować zamiarem jej wykonywania przez producenta, handlowca, usługodawcę (oraz inne podmioty wymienione w tym przepisie) w sposób częstotliwy - co zbieżne jest w tym zakresie z polskim ustawodawstwem. Ustalenia wymaga jednak, czy podmiot dokonujący dostawy (sprzedaży) działek budowlanych wykonuje w tym zakresie samodzielną działalność gospodarczą w rozumieniu art. 4(2) Dyrektywy oraz odpowiednio art. 9(1) akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE, a także art. 15 ust. 1-2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zainteresowany neguje pogląd organów podatkowych, w myśl którego, z zawartego w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług sformułowania „również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania w sposób częstotliwy" można budować samodzielną definicję działalności gospodarczej, a w konsekwencji uznawać, że podmiot wykonujący czynności w takich okolicznościach niejako automatycznie występuje w charakterze podatnika. W tym zakresie organy podatkowe – jak podnosi Wnioskodawca – odwołują się do definicji, ale dotyczących art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) nie dostrzegając, że definicja zawarta w art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. znacząco różni się w tym zakresie. W opinii Wnioskodawcy „stara" definicja podatnika wskazuje, iż podatnik to podmiot (osoba fizyczna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba prawna) wykonujący czynności opodatkowane (wymienione w art. 2 tej ustawy) w okolicznościach wskazujących na zamiar ich wykonywania w sposób częstotliwy, natomiast nowa ustawa nadaje status podatnika VAT podmiotom wykonującym samodzielną działalność gospodarczą rozumianą jako działalność producentów, handlowców, usługodawców również wówczas, gdy wykonali oni czynność jednorazowo, w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Podmiot, który jest producentem, handlowcem, usługodawcą, pozyskującym zasoby naturalne, rolnikiem lub wykonuje wolny zawód, nawet jeżeli wykona tyko jedną czynność mając zamiar jej wykonywania w sposób częstotliwy, w świetle art. 15 ust. 1, w związku z ust. 2 staje się podatnikiem VAT niezależnie od tego, czy po wykonaniu tej jednej czynności ostatecznie zaprzestanie wykonywania czynności – występuje w charakterze podatnika (art. 2(1) VI Dyrektywy oraz art. 2(1a) Dyrektywy 2006/112/WE).

Wnioskodawca podnosi, że okoliczność, iż podmiot wykonuje czynności wymienione w art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług (m. in. odpłatną dostawę towarów), nie jest wystarczającą przesłanką do ich opodatkowania podatkiem VAT, bowiem musi działać w odniesieniu do tych czynności w charakterze podatnika. Sprzedaż nawet kilkakrotna przedmiotów z majątku prywatnego osoby fizycznej, które nie były nabyte w celu ich odsprzedaży nie ma charakteru handlowego podlegającego opodatkowaniu (J. Zubrzycki, Leksykon VAT 2006, Tom 1, UNIMEX, Wrocław 2006, s. 349-350, wyrok NSA z dnia 24 kwietnia 2007 r., sygn. akt l FSK 603/06, Dobra Firma nr 30-01.05.2007 r.). Czynności podlegające opodatkowaniu wykonane przez podmiot niewystępujący w tym przypadku w charakterze podatnika (nawet jeżeli jest on podatnikiem w ogóle) pozostają poza zakresem opodatkowania (art. 2(1) VI Dyrektywy; wyrok ETS w sprawie C-291/92 pomiędzy Dieter Armbrecbt a Finanzamt Ulzen). Jak podkreślił w uzasadnieniu tego wyroku ETS „w przypadku, gdy podatnik sprzedaje część swojego składnika majątkowego, którą zdecydował się zachować do użytku osobistego, nie działa on w odniesieniu do tej sprzedaży jako podatnik w rozumieniu art. 2(1) Dyrektywy (J. Martini, L. Karpiesiuk, VAT w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, C.H. BECK, W-wa 2005, s. 103 i n). Jak podkreśla w swoich orzeczeniach ETS, podatnik, który nabywa składnik kapitału w celu wykorzystywania go zarówno dla celów gospodarczych jak i prywatnych, może w całości zachować go w swoim majątku prywatnym i tym samym wyłączyć go w całości z systemu podatku od wartości dodanej (por. wyroki ETS: z dnia 8 marca 2001 r. w sprawie 415/98 Laszlo Bakcsi v. Finanzamt Fruerstenfeldbruck; z dnia 21 kwietnia 2005 r. w sprawie C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v HE, PP 2005/6/50).

Zainteresowany argumentuje również, iż z powyższego wynika, że nie można z samego faktu sprzedaży gruntów, nawet o charakterze budowlanym, automatycznie wywodzić obowiązku zapłaty podatku bez wywiedzenia, że podmiot działał w zakresie tych czynności w charakterze podatnika VAT. Podatnikiem w obrocie nieruchomościami jest tylko podmiot, który jest handlowcem (obraca budynkami, lokalami albo gruntami) lub który wykorzystywał nieruchomość do prowadzenia działalności gospodarczej i nie zdecydował się zachować jej w swoim majątku prywatnym. Rozstrzygniecie, czy w danym przypadku podmiot nabył towary na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej i dokonując ich sprzedaży występuje w charakterze podatnika VAT zależy od faktów i musi być rozpatrywane w świetle wszystkich okoliczności, w tym np. właściwości (rodzaju) nabytych towarów, okresu między ich nabyciem a sprzedażą, rozliczaniem podatku naliczonego od ich zakupów i kosztów utrzymania lub ulepszenia (wyrok ETS z dnia 11 lipca 1991 r. w sprawie C-97/90 H-Lennatz v. Finanzamt Muenchen III, LEX nr 83915).

W końcowej części swojej analizy Zainteresowany powołuje się na wyrok NSA w składzie 7 sędziów z 29 października 2007 r. (l FPS 3/07).

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 2 pkt 6 cyt. ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Art. 7 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż przez dostawę, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie zatem do treści przytoczonych przepisów grunt wypełnia ustawową definicję towaru, a jego sprzedaż poprzez zawarcie stosownej umowy jest w świetle ustawy dostawą. Zatem w obowiązującym kształcie ustawy sprzedaż gruntu uważana jest za odpłatną dostawę towarów.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe definicje wskazują w sposób bezpośredni, iż podatnikiem podatku VAT (a zatem podmiotem obowiązanym do jego regulowania) jest osoba prawna, jednostka organizacyjna niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą zdefiniowaną w dalszej jednostce redakcyjnej przepisu bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Ustawa o podatku od towarów i usług w obowiązującym kształcie definiuje działalność gospodarczą jako wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców a także innych podmiotów wykonujących określone w przepisie czynności. Nie mniej ustawa przewiduje, iż za taką działalność uznana winna być także czynność:

• jednorazowa w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy,
• polegająca na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z zawartego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą, w zakresie której jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT. Zainteresowany nabył od osoby fizycznej nieruchomość rolną (grunty orne). Z tytułu tego zakupu nie dokonał odliczenia podatku VAT i nie wykorzystywał tejże nieruchomości do działalności gospodarczej. Aktualnie Wnioskodawca zamierza zbyć nieruchomość przewidując dwie możliwości tej czynności, tj. zbycie jednorazowe lub wielokrotną sprzedaż poprzedzoną podziałem gruntu na części.

Uwzględniając zatem treść powołanych na potrzeby interpretacji przepisów prawa oraz stan faktyczny opisany we wniosku, stwierdzić należy, iż Wnioskodawca w związku ze zbyciem nieruchomości rolnej poprzez czynność jednorazową nie występuje w charakterze podatnika VAT.

Wnioskodawca, nabytej nieruchomości nie wykorzystywał w prowadzonej działalności gospodarczej, a przez to nie można uznać, iż stanowiła ona majątek działalności gospodarczej. Dokonując sprzedaży poprzez jednorazowe zawarcie umowy nie wskazuje się na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy a także wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W takim kształcie sprawy Wnioskodawca nie wypełni definicji działalności gospodarczej oraz nie będzie występował w roli podatnika podatku VAT w związku ze zbyciem gruntu.

Sytuacja Zainteresowanego będzie jednak odmiennie ukształtowana w przypadku, gdy sprzedaż dotyczyć będzie kilku nieruchomości. Ze stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca przewiduje możliwość podzielenia posiadanej nieruchomości na kilka działek i zbycie ich poprzez szereg czynności sprzedaży.

Taka sytuacja wypełni definicję działalności gospodarczej. Wykorzystywanie bowiem towarów dla celów zarobkowych w sposób ciągły, skutkuje na gruncie ustawy o VAT uznaniem za działalność gospodarczą. Jednocześnie w sprawie wystąpi również przesłanka częstotliwości zawartej w art. 15 ustawy o VAT, bowiem przedmiotem umowy będzie kilka działek. Konsekwencją tego Wnioskodawca dokonując zbycia kilku działek będzie występował w charakterze podatnika.

Analiza ustawodawstwa wchodzącego w skład krajowego porządku prawnego definiuje Wnioskodawcę (w określonej sytuacji) jako podatnika podatku VAT, także z tytułu zbycia nieruchomości rolnych. By jednak odnieść się do argumentów Wnioskodawcy wymagana w sprawie jest także analiza ustawodawstwa wspólnotowego. Kluczowym aktem prawa odnoszącym się do podatku od towarów i usług jest Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. Unii Europejskiej L.06.347.1).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 powołanej wyżej Dyrektywy, „podatnikiem" jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza" obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Uwzględniając zatem treść przepisu krajowego (art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług) oraz ustawodawstwo wspólnotowe (powołany art. 9 Dyrektywy) wskazać należy, iż przepisy te są ze sobą w treści zbieżne. Konsekwencją takiego kształtu regulacji jest stwierdzenie, że także w świetle prawodawstwa europejskiego Zainteresowany winien być zakwalifikowany jako podatnik podatku VAT w transakcji zbycia nieruchomości rolnej gdy dokonuje wielokrotnej sprzedaży nieruchomości.

Podstawowa stawka podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Oprócz stawki podstawowej na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział trzy stawki preferencyjne (7%, 3% i 0%) oraz zwolnienie od podatku.

Zgodnie natomiast z art. 43 ust. 1 pkt 9 powołanej ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Powyższy przepis umożliwia zatem zastosowanie zwolnienia od podatku VAT do dostawy gruntów o charakterze m. in. rolnym lub leśnym.

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego zawartego we wniosku, Zainteresowany zamierza zbyć nieruchomość o charakterze rolnym (grunt orny). Zatem planowana dostawa kwalifikuje się do zastosowania zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług, pod warunkiem, że rolny charakter potwierdza istniejąca dokumentacja.

Organ kompleksowo analizując sprawę Wnioskodawcy informuje, iż charakter nieruchomości gruntowej definiuje się w oparciu o przepisy ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.).

W myśl art. 3 ust. 1 ww. ustawy, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy. Ustalenie przeznaczenia terenu - art. 4 ust. 1 ustawy - rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (art. 4 ust. 2 ww. ustawy) określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Jak stanowi art. 6 ust. 1 cyt. ustawy, ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości.

Jednakże w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy na podstawie art. 9 ust. 1 ww. ustawy, podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Studium takie – jak stanowi art. 9 ust. 3 i ust. 4 ustawy – sporządza się dla obszaru w granicach administracyjnych gminy, a ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych. Należy jednak wskazać, iż studium nie jest aktem prawa miejscowego.

Odnosząc treść przepisów powołanych wyżej do sytuacji wielokrotnego zbycia działek (skutkującej uznaniem Wnioskodawcy za występującego w charakterze podatnika podatku VAT) stwierdzić należy, iż charakter rolny nieruchomości stanowiących przedmiot transakcji umożliwi zastosowanie zwolnienia od podatku VAT przy spełnieniu określonych przesłanek. By zwolnienie od podatku było w pełni usankcjonowane grunt rolny należący do Wnioskodawcy nie może być przez zapisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego przeznaczony pod zabudowę lub inną aktywność budowlaną. Podobnie w przypadku istnienia decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Ponadto zwolnienie od podatku uzależnione jest od zapisów ewentualnego studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. W przypadku istnienia zapisów przeznaczających nieruchomość rolną pod aktywność gospodarczą lub budowlaną, w ten czas zamierzona transakcja Wnioskodawcy winna być opodatkowana stawką podatku przewidzianą w art. 41 ust. 1, tj. 22%.

Reasumując, stwierdzić należy, iż w świetle powołanych przepisów oraz kompleksowej analizy opisanego zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca w związku z transakcją zbycia jednej nieruchomości rolnej nie występuje w roli podatnika podatku VAT. W przypadku natomiast wielokrotnej sprzedaży działek rolnych, Wnioskodawca wystąpi w charakterze podatnika podatku VAT, jednakże gdy w świetle zapisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, działki te nie będą przeznaczone pod działalność inną niż rolna lub leśna, wtedy Zainteresowany będzie mógł do przedmiotowych sprzedaży zastosować zwolnienie od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Na poparcie stanowiska zawartego we wniosku, w sprawie przytoczono wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego, szereg orzeczeń ETS oraz monografie książkowe z zakresu prawa podatkowego.

W przedmiocie powołanego przez Wnioskodawcę wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego tut. Organ podkreśla, iż wyrok ten zastosowanie ma w konkretnej sprawie i tylko do niego się odnosi - nie będąc wykładnią prawa.

Tutejszy organ zwraca uwagę na fakt, iż organy podatkowe państw członkowskich Unii Europejskiej nie mogą w podejmowanych rozstrzygnięciach powoływać się wprost na Dyrektywy Unii i orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, które zapadają w indywidualnych sprawach podatników. Pierwszeństwo w tym względzie mają przepisy krajowego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.