INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o. reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 7 października 2008 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Poznaniu 7 października 2008 r., do Biura KIP w Lesznie 9 października 2008 r.) uzupełnionym pismem z dnia 15 grudnia 2008 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Poznaniu 16 grudnia 2008 r., do Biura KIP w Lesznie 17 grudnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 października 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 15 grudnia 2008 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Poznaniu 16 grudnia 2008 r., data wpływu do Biura KIP w Lesznie 17 grudnia 2008 r.) o pełnomocnictwo oraz o doprecyzowanie opisanego zdarzenia przyszłego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca planuje podpisać umowę na korzystanie z usług reklamowych podczas rajdów samochodowych.

W uzupełnieniu do wniosku Spółka wskazała, iż umowa, którą ma zawrzeć z X, ma mieć charakter sponsoringu czyli świadczeń wzajemnych. Zgodnie z umową, Zainteresowany zleci umieszczenie jego logo – zgodnie z uzgodnionym projektem – na określonym samochodzie rajdowym oraz na: ubiorach załogi, kombinezonach sportowych oraz kaskach, na odzieży zespołu rajdowego, namiotach, banerach, papierze firmowym oraz innych przedmiotach (T-shirty, czapki, naklejki). W zamian za świadczenie pieniężne X przekaże Wnioskodawcy wyłączność na świadczone usługi reklamowe i zobowiąże się do ich świadczenia podczas sezonu rajdowego. Spółka będzie miała również zagwarantowane pełne wykorzystanie wizerunku zespołu i zawodników do własnych celów marketingowych oraz do odrębnie określonego udziału zawodników w akcjach reklamowych. Umowa będzie zawierać rodzaj powyżej wymienionych świadczeń, jak i też kwotę jaką ma zamiar na powyższe cele przeznaczyć.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy otrzymane faktury VAT od zespołu rajdowego będą podstawą do odliczenia podatku naliczonego...

Zdaniem Wnioskodawcy, kosztami uzyskania przychodu są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskanymi przychodami, dotyczące całokształtu działalności podatnika, związane z funkcjonowaniem firmy, jeżeli zostały w sposób racjonalny poniesione także w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów w przyszłości. Dofinansowanie różnego rodzaju imprez, np.: rajdów samochodowych, konferencji branżowych, targów specjalistycznych itp., w zamian za wyeksponowanie na ich logo firmy, przesądza o tym, że ma ono charakter reklamy, stąd wydatki wskazują na związek przyczynowo-skutkowy z przychodami. Zdaniem Spółki, koszt z faktury wystawionej do takiej umowy, wyczerpuje przesłanki do uznania go za koszt uzyskania przychodów i w całości może być zaliczony do kosztów podatkowych oraz pozwala na rozliczenie podatku VAT naliczonego.

Zainteresowany dodał, iż w orzecznictwie sądów administracyjnych zwraca się uwagę na to, że ustawodawca wiąże koszty uzyskania przychodów z celem osiągnięcia przychodów. Cel ten musi być zatem widoczny, a ponoszone koszty winny go bezpośrednio realizować lub co najmniej winny go zakładać, jako realny. Wydatek ten powinien być racjonalny i gospodarczo uzasadniony. Zaważyć należy, że charakter wydatku winien być na tyle związany z prowadzoną działalnością, aby możliwa była ocena oparta na zasadzie logiki i zasad doświadczenia życiowego oraz, że wydatki te mogą mieć wpływ na uzyskanie przychodu.

Dodatkowo, orzecznictwo sądów administracyjnych kwalifikuje czynności polegające m.in. na usługach wymienionych przez Spółkę, jako usługę sponsoringu. W zgodzie z wyrokami sponsoring stał się popularną formą reklamowania przez podmioty gospodarcze, ponieważ działania podejmowane w ramach sponsoringu zmierzają do podniesienia prestiżu sponsora, a w konsekwencji dążą do zwiększenia przychodów firmy. Sponsoring nie wpływa jednak na popyt w sposób tak bezpośredni, jak reklama. Przeważnie wspiera on działalność reklamową, w szczególności utrwala znak towarowy lub nazwę firmy. Na mocy umowy sponsoringu, sponsor zobowiązuje się sfinansować określone przedsięwzięcie w zamian za reklamę swojej firmy, która ma na celu zwiększenie popularności sponsora, jego renomy oraz dotarcie do szerokiego grona odbiorców. Jeśli więc, na skutek poniesienia wydatków na wsparcie finansowe jakiejś drużyny sportowej, informacje o sponsorze docierają do szerokiego kręgu odbiorców, poniesione na ten cel wydatki można zaliczyć w całości w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Podobnie zakwalifikował umowę sponsoringu Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 16 stycznia 2003 r. (III SA 1602/01), potwierdzając za urzędem statystycznym (który w tej sprawie dokonał klasyfikacji), że „usługa polegająca na podawaniu nazwy, logo oraz innych danych sponsora (…) w zamian za przekazanie przez niego pewnej kwoty pieniężnej lub przedmiotów rzeczowych na rzecz świadczącego tego typu usługę, mieści się w grupowaniu usługi reklamowe pozostałe”.

Dlatego też, zdaniem Spółki, umieszczenie jej loga podczas zawodów rajdowych zwiększy jej prestiż, a akcje sponsoringowe będą miały na celu kształtowanie obrazu firmy w szerokich kręgach potencjalnych klientów. Promowanie nazwy umieszczonej w logo będzie miał za zadanie wpływać na zwiększenie jego popularności i renomy, a tym samym Wnioskodawca stworzy szansę do zwiększenia przychodów swojej firmy w przyszłości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Wobec powyższego, zgodnie z ogólnym założeniem, że opodatkowanym świadczeniem usług jest każda transakcja podatnika w ramach jego działalności gospodarczej, która nie została wymieniona jako dostawa towarów, należy uznać, iż reklamowanie sponsora w zamian za otrzymane środki pieniężne jest usługą w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy i tym samym podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Przepisy podatkowe, w szczególności ustawa o podatku od towarów i usług, nie zawierają ustawowej definicji sponsoringu. Zgodnie ze Słownikiem wyrazów obcych (Wydawnictwo PWN), przez sponsoring rozumie się „finansowanie czegoś, często w zamian za reklamowanie własnej działalności”.

Celem sponsoringu jest m.in. upowszechnianie znajomości firmy i jej produktów wśród klientów i potencjalnych nabywców produktów i usług. Ponadto, jedną z podstawowych cech sponsoringu jest łączenie w sobie reklamy, aktywizacji sprzedaży oraz public relations.

Istotnym dla celów podatkowych jest fakt, iż umowa sponsoringu jest oparta na ekwiwalentności świadczeń, ponieważ sponsor ponosi pewne koszty w celu sfinansowania określonych działań sponsorowanego.

W myśl art. 41 ust. 13 ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, niewymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej podlegają opodatkowaniu stawką w wysokości 22%, z wyjątkiem tych, dla których w ustawie lub przepisach wykonawczych określono inną stawkę.

Podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (…) – art. 106 ust. 1 ustawy.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca zamierza zawrzeć z X umowę, która ma mieć charakter sponsoringu. W zamian za dofinansowanie sponsorowany zobowiąże się do świadczenia usług reklamowych na rzecz Spółki. Dodatkowo, Zainteresowany będzie miał też zagwarantowane pełne wykorzystanie wizerunku zespołu rajdowego i zawodników, do własnych celów marketingowych oraz do odrębnie określonego udziału zawodników w akcjach reklamowych.

Biorąc pod uwagę analizę powołanych przepisów stwierdzić należy, iż X będzie świadczył usługi podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które zobowiązany będzie dokumentować wystawiając fakturę VAT, zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w przepisie art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego stanowi, w myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług, z zastrzeżeniem ust. 3-7.

Stosownie do art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 grudnia 2008 r., prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny (…). Jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych – art. 86 ust. 11 ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 grudnia 2008 r.

Natomiast, jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 11, 12, 16 i 18 – art. 86 ust. 13 ustawy – może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego.

Ze wskazanego przepisu art. 86 ust. 1 ustawy wynika, iż prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje wyłącznie podatnikowi podatku od towarów i usług, od zakupów towarów i usług wykorzystywanych do dokonywania czynności opodatkowanych. Oznacza to, iż można odliczyć w całości podatek naliczony, który związany jest z transakcjami opodatkowanymi podatnika. Wskazana zasada wyłącza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Reasumując, Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, wynikającego z faktur VAT wystawionych przez zespół rajdowy (przez jednostkę sponsorowaną) za usługę podlegającą opodatkowaniu, pod warunkiem, że poniesione wydatki wykazywać będą związek z wykonywanymi przez niego czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług.

Tut. Organ podkreśla, iż z dniem 1 grudnia 2008 r. (z wyjątkami określonymi w art. 15 tej ustawy) weszła w życie ustawa z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1320). Art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy w brzmieniu – obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem wypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego – został uchylony – wobec powyższego prawo do odliczenia podatku naliczonego od dnia 1 grudnia 2008 r. nie będzie uzależnione od zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym.

Dodatkowo tut. Organ informuje, że powołane przez Wnioskodawcę wyroki sądów krajowych są rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. Organ informuje, iż rozstrzygnięcie w sprawie o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.