INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 26.11.2008 r. (data wpływu 01.12.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wartości świadczeń zdrowotnych ponoszonych przez pracodawcę na rzecz pracowników i ich rodzin oraz wynikających z tego faktu obowiązków płatnika - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 01.12.2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku osób fizycznych w zakresie opodatkowania wartości świadczeń zdrowotnych ponoszonych przez pracodawcę na rzecz pracowników i ich rodzin oraz wynikających z tego faktu obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. (zwana dalej Spółką”) objęła swoich pracowników opieką medyczną. W tym celu zawarła umowę grupowego ubezpieczenie zdrowotnego (zwana dalej „Umową ze specjalistyczną jednostką ubezpieczeniową (zwaną dalej ubezpieczycielem”) świadczącą usługi m.in. w zakresie dostępu do świadczeń medycznych. W ramach wspomnianej Umowy, pracownicy Spółki oraz (opcjonalnie) ich osoby bliskie zostali uprawnieni do korzystania z kompleksowego ubezpieczenia ambulatoryjnego oraz szpitalnego w placówkach medycznych na terytorium Polski.

Ubezpieczeniem zostały objęte osoby wskazane na liście sporządzonej przez Spółkę. Zakres dostępnych usług medycznych został określony w umowie i jest zależny od zajmowanego przez pracownika stanowiska. W efekcie, wysokość składki opłacanej miesięcznie przez Spółkę jest uzależniona od rodzaju pakietu. Dodatkowo, czynnikiem mającym znaczenie dla wysokości składki jest okoliczność czy ubezpieczeniem została objęta także rodzina pracownika. Wówczas miesięczna kwota jest odpowiednio wyższa, sam zaś zakres ochrony przysługujący pracownikowi jest właściwy również dla jego rodziny.

Zgodnie z Umową uiszczane miesięcznie przez Spółkę składki zostały określone w formie iloczynu liczby pracowników (oraz osób bliskich) i miesięcznej stawki ryczałtowej (w wysokości właściwej dla danego pakietu), przy czym kwota ryczałtu jest stała i niezależna od faktu, czy pracownicy (lub jego osoby bliskie) rzeczywiście skorzystali w danym miesiącu ze świadczeń medycznych. Na fakturach wystawianych co miesiąc przez ubezpieczyciela na rzecz Spółki w związku z zawarciem Umowy widnieje jedynie globalna kwota składki miesięcznej, bez wyszczególnienia usług medycznych wykonanych w danym miesiącu na rzecz konkretnych pracowników oraz ich rodzin.

Ponadto zgodnie z umową w kwocie zryczałtowanego wynagrodzenia za objęcie opieką medyczną pracowników zawiera się:

1. wynagrodzenie za świadczenia zdrowotne, do których finansowania zobowiązują Spółkę przepisy Kodeksu pracy oraz innych ustaw, oraz
2. wynagrodzenie za świadczenia zdrowotne, których dostarczenie przez Spółkę pracownikom nie wynika z Kodeksu pracy ani innych ustaw (dalej: świadczenia nieobowiązkowe)
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawo do korzystania ze świadczeń nieobowiązkowych, zapewnione przez Spółkę swoim pracownikom poprzez opłacenie tych świadczeń w formie stawki ryczałtowej, niezależnie od tego, czy pracownik z tych świadczeń faktycznie korzystał, nie powoduje powstania po ich stronie przychodu podatkowego i czy w związku z tym na Spółce nie ciąży obowiązek uwzględnienia wartości tych świadczeń w podstawie obliczania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych pobieranych od pracowników...

Zdaniem Wnioskodawcy

Zgodnie z powszechnie akceptowaną praktyką, potwierdzoną licznymi postanowieniami w sprawie interpretacji prawa podatkowego wydanymi w ostatnich latach, wartość świadczeń zdrowotnych, do których finansowania zobowiązują pracodawcę przepisy ustawy z dnia 26 czerwca r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) oraz innych ustaw, nie stanowi dla pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Również Spółka stoi na stanowisku, że wartość takich świadczeń nie stanowi dla pracownika przychodu.

W ocenie Spółki, również prawo do korzystania ze świadczeń nieobowiązkowych, zapewnione przez Spółkę swoim pracownikom przez opłacenie ich w formie stawki ryczałtowej, niezależnie od tego, czy pracownik z tych świadczeń faktycznie korzystał, nie powoduje powstania po ich stronie przychodu podatkowego i w związku z tym na Spółce nie ciąży obowiązek uwzględniania wartości tych świadczeń w podstawie obliczania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych pobieranych od pracowników.

Aby ustalić zakres obowiązków Spółki w podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z zapewnieniem przez Spółkę dostępu do usług medycznych pracownikom Spółki, należy odwołać się do przepisów ustawy o PIT regulujących przedmiot opodatkowania oraz zasady ustalania przychodów.

Zgodnie z art. 9 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o PIT oraz dochodów, od których na podstawie przepisów odrębnych zaniechano poboru podatku.

Jednocześnie, w myśl art. 10 ustawy o PIT, źródłami przychodów są m.in. stosunek służbowy, stosunek pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczy stosunek pracy. Przez przychody ze wspomnianych źródeł należy rozumieć w szczególności, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło ich finansowania, a także świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. A zatem, przychodami ze stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne i świadczenia skutkujące powstaniem po stronie pracownika przysporzenia majątkowego, wynikającego z łączącego pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub innego stosunku pokrewnego.

Powyższy podział przychodów na wypłaty pieniężne, świadczenia w naturze oraz inne świadczenia nieodpłatne wiąże się z przewidzianymi przez Ustawodawcę odrębnymi zasadami obliczania wartości takich przysporzeń oraz ustalaniem, czy stanowią one przychód podatkowy. A zatem, aby wykazać, że dane świadczenie jest przychodem, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o PIT oraz obliczyć jego wartość, należy przyporządkować takie świadczenie do jednej z kategorii wskazanych w tym przepisie. Jednocześnie, stosowanie innej metody ustalania wartości świadczenia, nieprzewidzianej w Ustawie o PIT dla danej kategorii, jest zdaniem Spółki - niedopuszczalne.

W stanie faktycznym przedstawionym powyżej w punkcie F niniejszego wniosku, Spółka finansuje swoim pracownikom dostęp do opieki medycznej, za co ponosi stałe miesięczne koszty w formie ryczałtu. Należy zatem uznać, że pracownicy, jako uprawnieni w takiej sytuacji do korzystania z usług medycznych, są beneficjentami nieodpłatnego świadczenia zapewnionego w ramach stosunku pracy. W świetle ustawy o PIT, aby ustalić wartość takich świadczeń (tj. świadczeń nieodpłatnych) należy odwołać się do przepisu art. 11 ust. 1 ustawy o PIT. Zgodnie z tą regulacją:

1.,,Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14 -16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w „roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń”. (wyróżnienie Spółki)

Zastosowany we wskazanej regulacji podział przychodów na otrzymane lub postawione do dyspozycji w odniesieniu do pieniędzy i wartości pieniężnych oraz na „otrzymane” w odniesieniu do świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń wiąże się ze zróżnicowaniem przesłanek powstania przychodu.

W efekcie, pieniądze i wartości pieniężne stanowią przychód podatkowy już w chwili postawienia ich do dyspozycji podatnika, co w przypadku nieodpłatnych świadczeń jeszcze nie skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego w PIT. Przesłanką warunkującą uznanie wartości świadczeń nieodpłatnych za przychód podatkowy jest bowiem ich otrzymanie.

Biorąc powyższe pod uwagę, jak również okoliczność, iż opłacane przez Spółkę koszty świadczeń nieobowiązkowych są stałe i niezależne od rzeczywistego korzystania z nich przez pracowników, należy stwierdzić, że wspomniane usługi zostały postawione do dyspozycji pracowników.

Jednocześnie nie ma podstaw, aby stwierdzić, że takie usługi zostały otrzymane ponieważ nie wiadomo, czy w danym miesiącu pracownik faktycznie z nich korzystał. Spółka nie ma bowiem możliwości, aby ustalić, czy i w jakim zakresie ubezpieczeni pracownicy wykorzystali usługi przysługujące im w ramach pakietu w danym miesiącu. Ponadto, poza sporem pozostaje okoliczność, iż wszelkie informacje uzyskane w związku z leczeniem (a więc i fakt, czy i w jakim zakresie dany pracownik skorzystał z pakietu medycznego) objęte są tajemnicą lekarską. Taki obowiązek wynika wprost z ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty ( tj. Dz. U. z 2008 r., nr 136, poz. 657) i zgodnie z przepisami ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (tj. Dz. U. z 2007 r., nr 14, poz. 69) obejmuje on również personel administracyjny placówek medycznych. A zatem, zarówno Ubezpieczyciel, jak i Spółka, nie mają podstaw do żądania od placówek medycznych wglądu do dokumentacji sporządzonej na potrzeby badań i zabiegów przeprowadzanych w ramach świadczeń nieobowiązkowych.

Zgodnie z przywołanymi powyżej regulacjami, w ocenie Spółki, taki stan faktyczny nie powoduje powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych. W przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu podlega bowiem przychód faktycznie otrzymany, a nie możliwy do otrzymania.

Ponadto w ocenie Spółki, przy obliczaniu wartości świadczeń nieodpłatnych należy uwzględniać przewidziane przez ustawodawcę metody określone w art. 12 ustawy o PIT oraz art. 11 ust. 2-2b, w szczególności: wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców, a z kolei wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się według cen zakupu lub na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia. Tymczasem, zdaniem Spółki, w przypadku opłaty ryczałtowej nie odpowiadającej kwocie usług faktycznie wykorzystanych przez pracowników, brak jest możliwości, aby ustalić konkretną wartość usług przypadających na jednego pracownika.

Takie stanowisko zostało również zaprezentowane w orzecznictwie sądów administracyjnych. Tytułem przykładu, Spółka zwraca uwagę na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 20 sierpnia 2008 r., sygn. akt III SAlWa 625/08, w którym Sąd zajął następujące stanowisko:

„<…> w przypadku, gdy wartości świadczeń medycznych nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika, czyli w takim jak w niniejszej sprawie, gdzie opłata jest wnoszona ryczałtowo za wszystkich pracowników bez względu na to,czy pracownik z usług korzystał, czy też nie korzystał, brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów usług medycznych. Nie sposób bowiem stwierdzić, czy pracownik rzeczywiście otrzymał owo świadczenie i jaka jest jego wartość”.

Powyższe stanowisko nie jest odosobnione i zostało ponownie wyrażone w wydanym ostatnio wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 11 września 2008 r., sygn. III SA/Wa 475/08.

Na tej samej zasadzie zostało uregulowane opodatkowanie wartości świadczeń w naturze, co zostało potwierdzone w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 lutego 1997 r., sygn. akt SA/Sz 11911/96 (opublikowany w POP 2000/240):

<..> do świadczeń w naturze odnosi się wyłącznie pojęcie „otrzymanych”. Zatem przychodem w rozumieniu art. 11 ust 1 (ustawy o PIT — przyp. Spółki) będą wyłącznie wartości otrzymanych świadczeń w naturze, a nie - jak wymaga tego przepis w stosunku do pieniędzy i wartości pieniężnych - również postawionych do dyspozycji podatnika”. (wyróżnienie Spółki)

Podsumowując, Spółka stoi na stanowisku, iż finansowanie pracownikom dostępu do usług medycznych w zakresie świadczeń nieobowiązkowych, które są opłacane w formie stałego miesięcznego ryczałtu (niezależnie od tego, czy pracownik faktycznie ze wspomnianych usług korzystał, czy też nie), nie powoduje powstania przychodu po stronie pracowników. W konsekwencji, na Spółce nie ciąży obowiązek uwzględniania świadczeń nieobowiązkowych w podstawie do obliczania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji Podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Jak wynika z postanowień art. 12 ust. 3 cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Przepis art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14 – 16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy tym, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się – jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu, o czym stanowi art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy.

Natomiast opłacanie przez pracodawcę kosztów obowiązkowej opieki z zakresu medycyny pracy nie powoduje u pracowników powstania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie bowiem z art. 229 § 6 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeksu pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), wstępne, okresowe i kontrolne badania lekarskie są przeprowadzane na koszt pracodawcy. Ponadto, gdy pracodawca ponosi inne koszty profilaktycznej opieki zdrowotnej pracowników, niezbędnej z uwagi na warunki pracy, wartość tego rodzaju świadczeń, otrzymanych przez pracownika od pracodawcy, nie stanowi jego przychodu w rozumieniu przepisów ustawy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka objęła swoich pracowników opieką medyczną. W tym celu zawarła umowę grupowego ubezpieczenie zdrowotnego ze specjalistyczną jednostką ubezpieczeniową świadczącą usługi m.in. w zakresie dostępu do świadczeń medycznych. W ramach ww. umowy, pracownicy Spółki oraz ich osoby bliskie zostali uprawnieni do korzystania z kompleksowego ubezpieczenia ambulatoryjnego oraz szpitalnego w placówkach medycznych na terytorium Polski.

Ubezpieczeniem zostały objęte osoby wskazane na liście sporządzonej przez Spółkę. Zakres dostępnych usług medycznych został określony w umowie i jest zależny od zajmowanego przez pracownika stanowiska. W efekcie, wysokość składki opłacanej miesięcznie przez Spółkę jest uzależniona od rodzaju pakietu. Dodatkowo, czynnikiem mającym znaczenie dla wysokości składki jest okoliczność czy ubezpieczeniem została objęta także rodzina pracownika. Wówczas miesięczna kwota jest odpowiednio wyższa, sam zaś zakres ochrony przysługujący pracownikowi jest właściwy również dla jego rodziny.

Zgodnie z umową uiszczane miesięcznie przez Spółkę składki zostały określone w formie iloczynu liczby pracowników (oraz osób bliskich) i miesięcznej stawki ryczałtowej (w wysokości właściwej dla danego pakietu), przy czym kwota ryczałtu jest stała i niezależna od faktu, czy pracownicy (lub jego osoby bliskie) rzeczywiście skorzystali w danym miesiącu ze świadczeń medycznych.

Jeżeli pracodawca oprócz kosztów związanych z dodatkową opieką medyczną nad pracownikiem opłacać będzie również grupowe ubezpieczenie zdrowotne w zakresie dostępu do świadczeń medycznych za członków jego rodziny, wówczas łączna wartość kosztów poniesionych przez zakład pracy przypadająca na pracownika i członków jego rodziny stanowi przychód ze stosunku pracy dla pracownika. Pakiet medyczny dla członków rodziny jest nieodpłatnym świadczeniem otrzymywanym przez pracownika. Należy zwrócić uwagę, iż gdyby nie łączący pracownika z pracodawcą stosunek pracy, członek rodziny nie otrzymałby tego świadczenia.

Organ podatkowy zauważa, iż o powstaniu przychodu ze stosunku pracy nie przesądza fakt skorzystania przez pracownika, czy też członka rodziny, z konkretnej usługi medycznej, lecz samo otrzymanie przez pracownika i jego rodzinę abonamentu medycznego (o określonej wartości pieniężnej) dającego prawo do usług medycznych w ramach wykupionego pakietu. Objęcie pracownika nieobowiązkową opieką medyczną stanowi nieodpłatne świadczenie, którego wartość ustala się według cen jego zakupu. Ryczałtowy sposób opłacania przez pracodawcę kosztów związanych z otoczeniem pracowników i członków ich rodzin nieobowiązkową opieką medyczną, w ramach pakietu rodzinnego, nie stanowi przeszkody w ustaleniu wartości świadczenia przypadającego na każdego uprawnionego pracownika. Wnioskodawca w ramach opłacanego ryczałtu ma możliwość określenia wartości świadczenia, postawionego do dyspozycji pracownikowi (bądź członkowi jego rodziny). Możliwość taka bowiem istnieje w oparciu o listę osób uprawnionych do korzystania ze świadczeń medycznych, przekazanych Zleceniobiorcy przez pracodawcę.

Podkreślenia wymaga, iż w przypadku ryczałtowej formy dokonywania rozliczeń z firmą świadczącą usługi medyczne, fakt skorzystania lub nie skorzystania przez uprawnioną osobę w danym miesiącu z usługi, pozostaje bez wpływu na sposób opodatkowania przedmiotowych świadczeń.

Będąc osobą uprawnioną do świadczeń medycznych objętych dodatkowym pakietem medycznym, pracownik (bądź członek rodziny) w danym miesiącu może np. nie skorzystać z żadnych usług lub też skorzystać z usług o faktycznej wartości daleko wykraczających poza odpłatność ryczałtową. Ilość faktycznie wykorzystanych usług przez pracownika i członków jego rodziny, nie wpływa na wysokość odpłatności ustalonej w sposób ryczałtowy. Wartość ta jest stała i jest ponoszona za gotowość świadczenia usług objętych pakietem na rzecz konkretnego pracownika (członka jego rodziny), w okresie za który została zapłacona.

W związku z tym, przychodem nie będzie wartość rzeczywiście skonsumowanych dodatkowych usług medycznych, lecz wartość świadczenia uzyskiwanego przez pracowników i członków ich rodzin, jakim jest możliwość skorzystania z takich usług.

Jednocześnie należy podkreślić, iż usługa objęcia opieką medyczną, finansowana pracownikom przez pracodawcę jest powszechna na polskim rynku i odpłatność z tego tytułu wynika z faktu objęcia opieką medyczną, a nie z faktu korzystania z konkretnych świadczeń. Tego typu umowy polegają z jednej strony na przekazaniu świadczenia pieniężnego, a z drugiej na przyrzeczeniu zapewnienia opieki medycznej w razie takiej potrzeby. W związku z tym pracownik, gdyby nie otrzymał przedmiotowego świadczenia od Spółki, mógłby indywidualnie zawrzeć taką umowę ponosząc z tego tytułu wydatek.

Konieczne jest dodanie stwierdzenia, iż w przypadku pakietów medycznych oferowanych przez pracodawców pracownikom nie ma trudności z indywidualizacją świadczenia. W momencie wykupu ww. usług znana jest zarówno globalna kwota przypadająca do zapłaty, jak i liczba pracowników, dla których wykupiono świadczenie. W tej sytuacji ustalenie przychodu u poszczególnych pracowników jest sprawą oczywistą, nawet, jeżeli umowa nie określa jednostkowej ceny pakietu medycznego.

Biorąc powyższe pod uwagę w przypadku zakupu przez pracodawcę usług medycznych uprawniających poszczególnych pracowników do skorzystania ze świadczeń nie wchodzących z zakres medycyny pracy oraz innych kosztów profilaktycznej opieki zdrowotnej pracowników, niezbędnej z uwagi na warunki ich pracy, wartość ich stanowi przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dlatego też, na Wnioskodawcy ciąży obowiązek wyodrębnienia kwoty, która przypada na świadczenia, do których ponoszenia jest zobowiązany, jako pracodawca i wyłączenia jej z przychodu pracownika.

W konsekwencji wartość dodatkowego świadczenia medycznego opłaconego za pracownika i członków rodziny, pracodawca ma obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto należy zaznaczyć, że w złożonym wniosku Wnioskodawca powołał się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 11.09.2008 r. Sygn. akt III SA/Wa475/08 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 lutego 1997 r., sygn. akt SA/Sz 1191/96, które jego zdaniem przemawiają za słusznością stanowiska przedstawionego we wniosku. Wyjaśnić zatem należy, że powołany wyrok dotyczy konkretnej sprawy podatnika osądzonej w określonym stanie faktycznym i w tej sprawie rozstrzygnięcie w nim zawarte jest wiążące. Natomiast Organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Na mocy ustawy z dnia 10 lipca 2008 r. o zmianie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 141, poz. 888), która zmieniała treść art. 14f § 1 ustawy Ordynacja Podatkowa od dnia 20 września 2008 r. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej podlega opłacie w wysokości 40 zł. Oznacza to, że wszystkie wnioski, które wpływają do organów od wymienionej daty podlegają opłacie w wysokości 40 zł. Z uwagi na fakt, iż Strona opłaciła wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w kwocie 80 zł w dniu 26.11.2008 r. różnica w kwocie 40 zł zostanie zwrócona zgodnie z § 18 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 czerwca 2006 r. w sprawie gospodarki finansowej jednostek budżetowych, zakładów budżetowych i gospodarstw pomocniczych oraz trybu postępowania przy przekształceniu w inną formę organizacyjno – prawną (Dz. U. Nr 116, poz. 783), na wskazany przez Stronę nr rachunku bankowego:

xxxx

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.