INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14 b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 28.10.2008r. (data wpływu do BKIP 03.11.2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisane jako nieściągalne, posiadając postanowienie Komornika Sądowego o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 03.11.2008r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisane jako nieściągalne, posiadając postanowienie Komornika Sądowego o umorzeniu postępowania egzekucyjnego w trybie art. 824 § 1 pkt 3 Kodeksu postępowania cywilnego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność w zakresie sprzedaży zestawów diagnostycznych do badań naukowych i do testów weterynaryjnych. Sprzedaż dokumentowana jest fakturami VAT i kwota netto w dacie sprzedaży zaliczana jest do przychodów należnych z tytułu działalności gospodarczej. W związku z faktem, iż część kontrahentów, którym Spółka w latach 2000-2002 sprzedała towar, nie płaciło za dokonane zakupy, Spółka w dniu 27 marca 2002 r. dokonała przelewu wierzytelności na M S.A. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności M S.A. zobowiązał się w zamian za przejęcie wierzytelności do zapłaty 97% kwoty z każdej cesji, ponieważ jednak nie wywiązał się z umowy, Spółka wystąpiła do Sądu z pozwem o zapłatę. Dnia 2 grudnia 2005 r. Sąd Okręgowy w W-wie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym. W dniu 9 czerwca 2008r. Komornik Sądowy wydał postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności od M S.A. odpisane jako nieściągalne, posiadając postanowienie Komornika Sądowego o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji...

Spółka stoi na stanowisku, iż zostały spełnione wymogi art. 16 ust. 1 pkt 25 lit a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, i powyższe wierzytelności odpisane jako nieściągalne mogą stanowić koszt uzyskania przychodu. W opinii Spółki nieściągalność wierzytelności została należycie udokumentowana. Spółka dysponuje postanowieniem komornika o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji. Postanowienie wydane dnia 09.06.2008r. przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym, w uzasadnieniu którego wskazano, iż postępowanie egzekucyjne umarza się na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 Kodeksu postępowania cywilnego.

Spółka uważa, iż niewątpliwie wierzytelność, której dotyczy wydane postanowienie, była uprzednio zarachowana jako przychód należny na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, gdyż w drodze umowy przelewu wierzytelności, przeszły na cesjonarjusza tylko te wierzytelności, które dotyczyły sprzedaży towarów handlowych Spółki. Zgodnie z przywołaną umową cedent przeniósł na cesjonarjusza bezsporne wierzytelności wynikające z tytułu wystawionych faktur.

W odniesieniu do opisanego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit.a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszt uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2.

Zgodnie z art. 16 ust. 2 ww. ustawy za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2. postanowieniem sądu o:

1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, lub
2. umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność wymieniona pod lit. a), lub
3. ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo

3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

Jednocześnie, należy pamiętać, że termin do zaliczenia nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów ograniczony jest przepisem art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisane jako przedawnione.

Podsumowując, z powyższego wynika, iż nieściągalną wierzytelność można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów jedynie w sytuacji, gdy spełnia ona łącznie kilka warunków ściśle określonych ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych, tj.:

• wierzytelność musiała być uznana wcześniej jako przychód należny w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy,

• wierzytelność musi być odpisana, jako wierzytelność nieściągalna, a jej nieściągalność musi być udokumentowana w sposób przewidziany w art. 16 ust. 2 ustawy,

• ponadto, wierzytelność ta nie może być przedawniona w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy.
  
  

A zatem, rozpatrując niniejszą sprawę, należy rozważyć, czy wymieniona przez Spółkę wierzytelność spełnia powyższe warunki i tym samym może być uznana za koszty uzyskania przychodów.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka dokonała sprzedaży własnych wierzytelności (w drodze cesji) na rzecz spółki M S.A. Na podstawie zawartej umowy, spółka M S.A. zobowiązała się w zamian za przejęcie wierzytelności do zapłaty 97% kwoty z każdej cesji. Ostatecznie jednak, spółka M S.A. nie wywiązała się z ustalonych zobowiązań wobec Spółki. A zatem, Spółka wystąpiła do Sądu z pozwem o zapłatę. W konsekwencji, w dniu 9 czerwca 2008r. Komornik Sądowy, wydał postanowienie w trybie art. 824 § 1 pkt 3 Kodeksu postępowania cywilnego o umorzeniu postępowania egzekucyjnego.

Przeniesienie (przelew, cesja) wierzytelności rodzi określone skutki podatkowe w podatku dochodowym od osób prawnych. U zbywcy wierzytelności własnej, w momencie dokonania sprzedaży, jeżeli wierzytelność została uprzednio zaliczona do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpłatność za zbytą wierzytelność nie zwiększa przychodów, bowiem w tym przypadku następuje jedynie spłata należności zaliczonej już wcześniej do przychodów. Jednocześnie, zbywca wierzytelności nie uwzględnia w kosztach uzyskania przychodów kwoty odpowiadającej wartości nominalnej zbywanej wierzytelności, zaliczonej do przychodów na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy. Transakcja taka powinna być wykazana dla celów podatkowych wynikowo. Oznacza to, że w przypadku odpłatnego zbycia wierzytelności zaliczonych uprzednio do przychodów należnych, jeżeli wartość nominalna wierzytelności jest wyższa od ceny jej zbycia, podatnik może uwzględnić w kosztach uzyskania przychodów – zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jedynie stratę powstałą w wyniku tej transakcji. Będzie nią różnica między nominalną kwotą wierzytelności, zaliczoną uprzednio do przychodów należnych, a ceną ze zbycia tej wierzytelności.

Z powyższego wynika, że w przypadku sprzedaży wierzytelności własnych nie dochodzi do powstania przychodu należnego, w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Należy bowiem wyraźnie oddzielić przychody powstałe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, np. z tytułu sprzedaży towarów i usług, które podatnik wykazuje jako należne na podstawie art. 12 ust. 3 od należności z tytułu sprzedaży wierzytelności własnych, które jak wyżej wskazano, takiego przychodu nie kreują.

Wymieniona przez Spółkę nieściągalna wierzytelność nie spełnia więc podstawowego warunku umożliwiającego zaliczenie jej do kosztów uzyskania przychodów, tj. nie stanowiła nigdy przychodu należnego. W związku z powyższym rozpatrywanie przedmiotowej wierzytelności w kontekście przepisu art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. czy spełnia ona przesłanki udokumentowania nieściągalności pozostaje w rozpatrywanej sprawie bez znaczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.