2012.07.31 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-521/12-2/AD
z 31 lipca 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 15 maja 2012 r. (data wpływu 21 maja 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania świadczeń zdrowotnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 maja 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania świadczeń zdrowotnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca – Szpital świadczy usługi w zakresie opieki medycznej nad osobami nerwowo i psychicznie chorymi na podstawie ustawy o działalności leczniczej z dnia 15 kwietnia 2011 r. (Dz. U. z 2011 r., Nr 112, poz. 654 z późn. zm.), ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (Dz. U. Nr 111, poz. 535 z późń. zm.), ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2007 r. Nr 70, poz. 473 z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485 z późń. zm.). Za wykonywane świadczenia medyczne na rzecz pacjentów Szpitala otrzymuje zapłatę zgodnie z zawartym kontraktem z Narodowym Funduszem Zdrowia. Umowa z NFZ zawarta jest na okres roku, zgodnego w terminach z rokiem kalendarzowym. Umowa przewiduje częściową odpłatność za wykonane usługi w ściśle określonych miesięcznych wysokościach rozliczanych na poszczególne oddziały szpitala. Miesięcznie występują odchylenia od założonego limitu umownego dla konkretnego oddziału, co skutkuje tzw. nadwykonaniami lub niedowykonaniami kontraktu. Ostateczne rozliczenie wykonanych świadczeń ponad wartość określoną w umowie dla poszczególnych oddziałów tzw. punktów, następuje po zakończeniu roku i uregulowane jest pomiędzy Szpitalem a Narodowym Funduszem Zdrowia odrębnym aneksem do umowy głównej. Zawarcie aneksu pozwalającego na rozliczenie „nadwykonań z niedowykonaniami” pomiędzy punktami, ograniczone jest do wysokości kontraktu ogółem.

Jednocześnie Szpital zgodnie z ustawę o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych nie może pobierać opłaty od pacjentów, wobec których wykonano świadczenia powyższego limitu określonego w kontrakcie z NFZ miesięcznie czy w rozliczeniu rocznym. Świadczenia takie mogą być objęte finansowaniem w sytuacji, gdy Fundusz dysponuje dodatkowymi środkami i wyłącznie po zawarciu stosownego aneksu do kontraktu.

Świadczenia wykonane ponad limit umowny nie są świadczeniami ratującymi życie opisanymi w art. 15 ustawy o działalności leczniczej.

Świadczenia wykonane ponad limit umowny nie mogą być uznane za przychody należne. Przychodem należnymi są przychody przysługujące komuś lub czemuś (def. Słownik języka polskiego wyd. Naukowe PWN, http://sjp.pwn.pl), a co do których wierzyciel zyskał prawną możliwość dochodzenia, czyli wierzytelności wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego. Wymagalność wierzytelności pozwala na dochodzenie należności przed sądem. Przychodem należnym w opisywanej sytuacji jest przychód ustalony pomiędzy stronami, powstały na skutek wykonania świadczenia określonego w umowie. W ocenie podatnika w opisywanej sytuacji, świadczenia wykonane ponad limit określony w kontrakcie zarówno w rozliczeniu miesięcznym jak i po zakończeniu roku nie będzie przychodem należnym w rozumieniu przepisów podatkowych i w sensie prawnym. Potwierdzeniem tego stanowiska jest również zapis ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych art. 132. Zgodnie z zapisami tego artykułu podstawą udzielania świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych przez Narodowy Fundusz Zdrowia jest umowa zawarta pomiędzy świadczeniodawcą a dyrektorem oddziału wojewódzkiego funduszu. W umowie określony jest m.in. rodzaj i zakres udzielanych świadczeń opieki zdrowotnej, zasady rozliczeń pomiędzy stronami umowy oraz kwotę zobowiązania funduszu wobec świadczeniodawcy (Szpitala). Co do zasady świadczenia finansowane są przez NFZ do wysokości limitów określonych w umowach odrębnie dla każdego oddziału (punktu).

Przychody z tytułu świadczeń medycznych wykonywanych przez Szpital, w tym na podstawie kontraktu z Narodowym Funduszem Zdrowia, korzystają ze zwolnienia ustawowego na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 18 ustawy o VAT – PKWiU 86.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w ciągu roku obrotowego, po zakończeniu miesiąca rozliczeniowego podatnik jest zobowiązany do wystawiania faktur z tytułu świadczeń wykonanych ponad limit umowny z Narodowym Funduszem Zdrowia?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma obowiązku wystawiania faktur VAT na wykonane świadczenia ponad limit umowny zarówno w rozliczeniu miesięcznym jak i po zakończeniu roku. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Z przepisu tego wynika, iż nieodpłatne świadczenie usług nie podlega opodatkowaniu. Normę tą uzupełnia przepis art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, który zrównuje z odpłatnym świadczeniem usług dwa rodzaje świadczeń wymienionych enumeratywnie:

Użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszeń, jeżeli podatnikowi przysługiwało w całości lub w części prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów;
Nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszeń, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Świadczenia wykonane ponad limit umowny związane są bezpośrednio z działalnością gospodarczą podatnika. Do dnia zawarcie ewentualnego porozumienia z Narodowym Funduszem Zdrowia w formie aneksu są świadczeniami wykonanymi nieodpłatnie. W związku z powyższym nie występuje obowiązek wystawienia faktury VAT na wykonane świadczenia ponad umowę i wykazanie ich w deklaracji rozliczeniowej. Obowiązek wystawienia faktury VAT dotyczy wyłącznie usług odpłatnych oraz wskazanych w art. 8 ust. 2 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast według art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Powołany przepis art. 8 ust. 1 ustawy o VAT wskazuje, iż pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie się podatnika – nie będące dostawą towarów – na rzecz innego podmiotu.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Z kolei jak stanowi art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów;
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

W myśl art. 68 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483), każdy ma prawo do ochrony zdrowia.

Obywatelom, niezależnie od ich sytuacji materialnej, władze publiczne zapewniają równy dostęp do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych. Warunki i zakres udzielania świadczeń określa ustawa – art. 68 ust. 2 Konstytucji.

Natomiast zgodnie z art. 68 ust. 3 Konstytucji, władze publiczne są obowiązane do zapewnienia szczególnej opieki zdrowotnej dzieciom, kobietom ciężarnym, osobom niepełnosprawnym i osobom w podeszłym wieku.

Według art. 68 ust. 4 Konstytucji, władze publiczne są obowiązane do zwalczania chorób epidemicznych i zapobiegania negatywnym dla zdrowia skutkom degradacji środowiska.

Jak stanowi art. 2 ust. 1 pkt 9 ustawy o działalności leczniczej z dnia 15 kwietnia 2011 r. (Dz. U. z 2011 r. Nr 112, poz. 654), szpitalem jest przedsiębiorstwo podmiotu leczniczego, w którym podmiot ten wykonuje działalność leczniczą w rodzaju świadczenia szpitalne.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, rodzajami działalności leczniczej są stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne:

szpitalne,
inne niż szpitalne.

Na podstawie art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 231, poz. 1375 ze zm.), w działaniach z zakresu ochrony zdrowia psychicznego mogą uczestniczyć stowarzyszenia i inne organizacje społeczne, fundacje, samorządy zawodowe, kościoły i inne związki wyznaniowe oraz grupy samopomocy pacjentów i ich rodzin, a także inne osoby fizyczne i prawne.

Opieka zdrowotna nad osobami z zaburzeniami psychicznymi jest wykonywana w ramach podstawowej i specjalistycznej opieki zdrowotnej, zwłaszcza psychiatrycznej opieki zdrowotnej - w formie pomocy doraźnej, ambulatoryjnej, dziennej, szpitalnej i środowiskowej oraz w domach pomocy społecznej (art. 5 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego).

Z opisu sprawy wynika, że umowa przewiduje częściową odpłatność za wykonane usługi w ściśle określonych miesięcznych wysokościach rozliczanych na poszczególne oddziały szpitala. Miesięcznie występują odchylenia od założonego limitu umownego dla konkretnego oddziału, co skutkuje tzw. nadwykonaniami lub niedowykonaniami kontraktu. Ostateczne rozliczenie wykonanych świadczeń ponad wartość określoną w umowie dla poszczególnych oddziałów tzw. punktów, następuje po zakończeniu roku i uregulowane jest pomiędzy Szpitalem a Narodowym Funduszem Zdrowia odrębnym aneksem do umowy głównej. Zawarcie aneksu pozwalającego na rozliczenie „nadwykonań z niedowykonaniami” pomiędzy punktami, ograniczone jest do wysokości kontraktu ogółem.

W związku z opisem sprawy, w oparciu o wyżej powołane przepisy, w wyniku wykonywania świadczeń ponad limit dochodzi u Wnioskodawcy do nieodpłatnego świadczenia usług – czynności, która na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Stosownie do art. 19 ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W myśl art. 19 ust. 4 ustawy, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Stosownie do art. 29 ust. 4 ustawy, podstawę opodatkowania zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4b.

W świetle art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W myśl art. 106 ust. 8 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia:

określi szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane, które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania;
może określić wzory faktur dla wszystkich lub niektórych rodzajów czynności;
może określić przypadki, w których faktury mogą być wystawiane przez inne podmioty niż wymienione w ust. 1 i 2, oraz szczegółowe zasady i warunki wystawiania faktur w takich przypadkach.

Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w powołanym artykule, Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 68, poz. 360), zwane dalej rozporządzeniem, regulujące m.in. zagadnienia związane z wystawianiem faktur VAT oraz faktur korygujących. Rozdział 3 rozporządzenia określa szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane, które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania.

Według § 4 ust. 1 rozporządzenia, zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami „FAKTURA VAT”.

Niezbędne elementy, jakie powinna zawierać faktura VAT, wymienione zostały przez prawodawcę w § 5 ust. 1 rozporządzenia.

Stosownie do § 9 ust. 1 rozporządzenia, fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem § 10-12.

Natomiast, jak stanowi § 9 ust. 2 rozporządzenia, w przypadku gdy podatnik określa w fakturze, zgodnie z § 5 ust. 1 pkt 4, wyłącznie miesiąc i rok dokonania sprzedaży, fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od zakończenia miesiąca, w którym dokonano sprzedaży.

Zgodnie z § 13 ust. 1 rozporządzenia, w przypadku gdy po wystawieniu faktury udzielono rabatów określonych w art. 29 ust. 4 ustawy, podatnik udzielający rabatu wystawia fakturę korygującą.

Faktura korygująca – stosownie do § 13 ust. 2 rozporządzenia powinna zawierać co najmniej:

numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca:
1. określone w § 5 ust. 1 pkt 1-4,
2. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych rabatem;
kwotę i rodzaj udzielonego rabatu;
kwotę zmniejszenia podatku należnego.

Na mocy § 13 ust. 5 rozporządzenia, przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio w przypadku:

zwrotu sprzedawcy towarów oraz zwrotu nabywcy kwot nienależnych, o których mowa w art. 29 ust. 4 ustawy;
zwrotu nabywcy zaliczek, przedpłat, zadatków lub rat, podlegających opodatkowaniu.

Zgodnie z § 14 ust. 1 rozporządzenia, fakturę korygującą wystawia się również, gdy podwyższono cenę po wystawieniu faktury lub w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury.

Zatem, faktury VAT powinny być wystawione w ciągu 7 dni od dnia wykonania usługi. Natomiast, jeżeli świadczone usługi mają charakter ciągły, a na wystawianych fakturach jako data sprzedaży podany jest wyłącznie miesiąc i rok, to termin na ich wystawienie upływa 7. dnia po zakończeniu miesiąca, którego faktury dotyczą.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca – Szpital świadczy usługi w zakresie opieki medycznej nad osobami nerwowo i psychicznie chorymi. Za wykonywane świadczenia medyczne na rzecz pacjentów Szpitala otrzymuje zapłatę zgodnie z zawartym kontraktem z Narodowym Funduszem Zdrowia. Umowa z NFZ zawarta jest na okres roku, zgodnego w terminach z rokiem kalendarzowym. Umowa przewiduje częściową odpłatność za wykonane usługi w ściśle określonych miesięcznych wysokościach rozliczanych na poszczególne oddziały szpitala. Miesięcznie występują odchylenia od założonego limitu umownego dla konkretnego oddziału, co skutkuje tzw. nadwykonaniami lub niedowykonaniami kontraktu. Ostateczne rozliczenie wykonanych świadczeń ponad wartość określoną w umowie dla poszczególnych oddziałów tzw. punktów, następuje po zakończeniu roku i uregulowane jest pomiędzy Szpitalem a Narodowym Funduszem Zdrowia odrębnym aneksem do umowy głównej. Zawarcie aneksu pozwalającego na rozliczenie „nadwykonań z niedowykonaniami” pomiędzy punktami, ograniczone jest do wysokości kontraktu ogółem.

Jednocześnie Szpital zgodnie z ustawą o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych nie może pobierać opłaty od pacjentów, wobec których wykonano świadczenia powyższego limitu określonego w kontrakcie z NFZ miesięcznie czy w rozliczeniu rocznym. Świadczenia takie mogą być objęte finansowaniem w sytuacji, gdy Fundusz dysponuje dodatkowymi środkami i wyłącznie po zawarciu stosownego aneksu do kontraktu.

Zatem, w przedmiotowej sprawie Szpital prowadząc działalność w zakresie świadczeń zdrowotnych na podstawie kontraktów zawartych z Narodowym Funduszem Zdrowia otrzymuje wynagrodzenie za świadczenia do wysokości określonego limitu.

W świetle opisanego we wniosku stanu faktycznego, należy sięgnąć oprócz przepisów ustawy o podatku od towarów i usług również do przepisów określających podstawę do żądania przez Szpital wynagrodzenia za dokonywane przez niego świadczenia zdrowotne. Zgodnie z art. 132 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (t. j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027 ze zm.), podstawą udzielania świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych przez Narodowy Fundusz Zdrowia jest umowa o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej zawarta pomiędzy świadczeniodawcą a dyrektorem oddziału wojewódzkiego Funduszu.

Jak stanowi art. 136 cyt. ustawy ta określa w szczególności:

rodzaj i zakres udzielanych świadczeń opieki zdrowotnej;
warunki udzielania świadczeń opieki zdrowotnej;
wykaz podwykonawców oraz wymagania dla nich inne niż techniczne i sanitarne, określone w odrębnych przepisach;
zasady rozliczeń pomiędzy Funduszem a świadczeniodawcami;
kwotę zobowiązania Funduszu wobec świadczeniodawcy;
zasady rozpatrywania kwestii spornych;
postanowienie o rozwiązaniu umowy, które może nastąpić za uprzednim nie krótszym niż 3 miesiące okresem wypowiedzenia, chyba że strony postanowią inaczej;
postanowienie o karze umownej w przypadku niezastosowania terminu i trybu określonych w pkt 7.

W związku z tym, co do zasady, świadczenia są finansowane przez NFZ do wysokości limitów określonych umową. Natomiast, możliwość sfinansowania dodatkowych świadczeń zrealizowanych ponad limit określony umową może być rozważane w konkretnej sytuacji wynikającej m.in. z dysponowania przez NFZ dodatkowymi środkami finansowymi. W takim przypadku poprzez zawarcie aneksu do umowy, świadczenia te mogą być objęte finansowaniem.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że dopiero moment akceptacji przez NFZ wykonanych świadczeń ponad określony limit stanowi podstawę do wystawienia przez Szpital faktury na Oddział NFZ na kwotę odpowiadającą wartości zaakceptowanych świadczeń. Wnioskodawca nie ma podstaw do wystawienia faktury dotyczącej wynagrodzenia, które nie zostało zaakceptowane przez NFZ. Wynagrodzenie takie nie spełnia wymogów uznania go za wynikające z tytułu świadczeń wykonanych w ramach zawartej umowy. z tytułu takiego wynagrodzenia nie przysługuje Wnioskodawcy uprawnienie do jego dochodzenia na podstawie zawartej umowy. Umowa bowiem takich świadczeń nie przewidywała. Wynagrodzeniem za świadczone usługi jest kwota z tytułu czynności wykonanych w ramach limitu wynikającego z umowy.

Zatem, Zainteresowany zobowiązany jest do wystawienia faktury VAT dokumentującej tylko te usługi, które świadczone są w ramach limitu określonego w umowie zawartej z NFZ. Dopiero po otrzymaniu pisemnej akceptacji NFZ w formie aneksu do umowy, Szpital może wystawić fakturę w ustalonym zakresie na świadczenia wykonane ponad limit, która zostanie przyjęta i zaakceptowana przez NFZ.

Reasumując, w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie jest zobowiązany do wystawiania faktur z tytułu świadczeń wykonanych ponad limit umowny z Narodowym Funduszem Zdrowia w ciągu roku obrotowego, po zakończeniu miesiąca rozliczeniowego, ponieważ aneks do umowy głównej jest podpisywany po zakończeniu roku i dopiero wówczas Wnioskodawca ma obowiązek wystawienia faktury VAT na świadczenie wykonane ponad limit zaakceptowany przez NFZ na podstawie aneksu do umowy.

Tutejszy Organ informuje ponadto, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie podniesione w opisie stanu faktycznego, które nie zostały objęte pytaniem – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – w niniejszej interpretacji rozpatrzone.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin