INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 01 października 2008r. (data wpływu do tut. Biura – 07 października 2008r.) uzupełnionym w dniu 20 listopada 2008r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu opodatkowania kwoty przedawnionego roszczenia o zapłatę z tytułu rozliczenia kosztów odpłatnego korzystania z samochodu i telefonu służbowego do celów prywatnych przez pracownika, z którym ustał stosunek pracy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 07 października 2008r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu opodatkowania kwoty przedawnionego roszczenia o zapłatę z tytułu rozliczenia kosztów odpłatnego korzystania z samochodu itelefonu służbowego do celów prywatnych przez pracownika, z którym ustał stosunek pracy.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego pismem z dnia 07 listopada 2008r. Znak: IBPB2/415-1606/08/BD wezwano o jego uzupełnienie. W dniu 20 listopada 2008r. wpłynęło uzupełnienie wniosku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Przy zatrudnieniu pracownik podpisał odpowiedzialność finansową za używanie samochodu służbowego (w tym szkód powstałych w trakcie używania) oraz telefonu służbowego. W trakcie zatrudnienia pracownik podpisał zgodę na potrącenia z wynagrodzenia kwot wynikających z używania samochodu oraz telefonu do celów prywatnych. W 2006r. ustał stosunek pracy tego pracownika, jednak rozliczenie wynikające z używania samochodu oraz telefonu służbowego do celów prywatnych nastąpiło dwa miesiące po ustaniu stosunku pracy. Spółka wystawiła pracownikowi fakturę na kwoty wynikające z rozliczenia. Do dnia dzisiejszego należności wobec Spółki nie zostały uregulowane.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z zaistniałą sytuacją należy wystawić PIT-8C czy też naliczyć składki społeczne i podatek dochodowy od osób fizycznych i sporządzić PIT-11 jako przychód ze stosunku pracy tego roku (2008)...

Zdaniem Spółki, zobowiązanie wobec Spółki wynikające z faktury VAT uległo przedawnieniu zgodnie z art. 554 Kodeksu cywilnego. W związku z tym Spółka powinna wystawić PIT-8C jako przychód do opodatkowania stosując art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie PIT-11 jako przychód ze stosunku pracy (art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanowiska faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń,a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepis art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z treścią art. 11 ust. 2a pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Natomiast, stosownie do treści art. 11 ust. 2b ww. ustawy jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, iż nieodpłatne świadczenie otrzymane od pracodawcy w formie używania samochodu i telefonu służbowego do celów prywatnych stanowi po stronie pracownika przychód podlegający opodatkowaniu. Jeśli jednak pracownik zostanie obciążony kosztami ww. świadczenia, nie będzie to świadczenie nieodpłatne skutkujące powstaniem przychodu. Użyczenie pracownikowi samochodu i telefonu służbowego do celów prywatnych jest zatem świadczeniem usług.

Z przedstawionego przez wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, iż pracownik podpisał odpowiedzialność finansową za używanie samochodu oraz telefonu służbowego. W trakcie zatrudnienia pracownik podpisał zgodę na potrącenia z wynagrodzenia kwot wynikających z używania samochodu oraz telefonu do celów prywatnych. W 2006r. ustał stosunek pracy tego pracownika, jednak rozliczenie wynikające z używania samochodu oraz telefonu służbowego do celów prywatnych nastąpiło dwa miesiące po ustaniu stosunku pracy. Spółka wystawiła pracownikowi fakturę na kwoty wynikające z rozliczenia jednakże do dnia dzisiejszego należności wobec Spółki nie zostały uregulowane.

Tym samym z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że pracownik w trakcie trwania stosunku pracy ponosił koszty używania samochodu i telefonu do celów prywatnych. Po rozliczeniu po ustaniu stosunku pracy kosztów używania samochodu i telefonu została wystawiona faktura obciążająca pracownika. Z powyższego wynika, że Spółka użyczała pracownikowi samochodu i telefonu do celów prywatnych odpłatnie. Użyczenie pracownikowi samochodu służbowego i telefonu służbowego do celów prywatnych jest świadczeniem usług, a o odpłatnym charakterze tej czynności świadczy fakt, że rozliczenie z pracownikiem następować będzie na podstawie wystawionej faktury oraz, że pracownik poprzednio płacił za tę usługę w postaci potrącania odpowiedniej kwoty z wynagrodzenia.

Wobec tego należy stwierdzić, że niniejszym przypadku nie można mówić o nieodpłatnym świadczeniu ze strony pracodawcy na rzecz pracownika. Na kwotę wynikającą z rozliczenia kosztów została wystawiona faktura, której były pracownik Spółki nie uregulował. Z informacji podanych we wniosku wynika, że zobowiązanie wynikające z faktury uległo przedawnieniu w 2008r., co oznacza, że w 2008r. były pracownik Spółki osiągnął z tego tytułu przychód.

Należy jednak wyjaśnić, że osiągnięty przychód nie jest przychodem ze stosunku pracy. Spółka świadczyła bowiem na rzecz byłego pracownika odpłatną usługę, na którą wystawiono fakturę. Wnioskodawca twierdzi, że do przedawnienia roszczenia doszło na podstawie art. 554 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) zgodnie, z którym roszczenia z tytułu sprzedaży dokonanej w zakresie działalności przedsiębiorstwa sprzedawcy, roszczenia rzemieślników z takiego tytułu oraz roszczenia prowadzących gospodarstwa rolne z tytułu sprzedaży płodów rolnych i leśnych przedawniają się z upływem lat dwóch.

Z powyższego wynika, że powstanie przychodu związane jest z przedawnieniem roszczenia o zapłatę za usługę świadczoną przez wnioskodawcę. Wobec tego należy stwierdzić, że przychód z tego tytułu jest przychodem z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z tym przepisem za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Użycie w ww. przepisie określenia „w szczególności” oznacza, że przepis zawiera otwarty katalog przychodów, co oznacza, że przychodem z innych źródeł są wszystkie przychody nie zaliczane do pozostałych źródeł przychodów.

Zgodnie z art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52 i art. 52a oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

W świetle powyższego na wnioskodawcy ciąży obowiązek wystawienia informacji PIT-8C i wykazania w niej przychodu z innych źródeł powstałego w wyniku przedawnienia roszczenia o zapłatę za usługę.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.