INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 22.10.2008r. ( data wpływu 27.10.2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów dodatkowych opłat związanych z zakupem bonów towarowych dla pracowników - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27.10.2008r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów dodatkowych opłat związanych z zakupem bonów towarowych dla pracowników.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W grudniu 2007r. z okazji świąt Bożego Narodzenia Spółka zakupiła bony towarowe dla swoich pracowników. Koszt (cena) bonów został sfinansowany z Zakładowych Funduszy Świadczeń Socjalnych (dalej: ZFŚS) poszczególnych Oddziałów Spółki, przy czym wartość bonów przyznanych poszczególnym pracownikom była uzależniona od ich sytuacji materialnej. Regulaminy ZFŚS obowiązujące Oddziałach Spółki zawierają postanowienia, iż środki funduszu można przeznaczyć na zakup bonów okolicznościowych dla pracowników z okazji Bożego Narodzenia. Oprócz ceny bonów Spółka zapłaciła dostawcy bonów dodatkowe opłaty związane z zakupem tych bonów: prowizję procentową za zarządzanie systemem bonów oraz koszty dostawy bonów i ubezpieczenia tej dostawy. Te dodatkowe opłaty nie zostały sfinansowane z ZFŚS, sfinansowano je ze środków obrotowych Spółki.

W związku z powyższym zadano pytanie:

Czy prowizja oraz inne wymienione koszty zapłacone dostawcy bonów ( poza ceną bonów sfinansowaną z ZFŚS), sfinansowane ze środków obrotowych Spółki, stanowią podatkowe koszty uzyskania przychodów dla Spółki...

Spółka stoi na stanowisku, że prowizja oraz inne koszty zapłacone dostawcy bonów (poza ceną bonów sfinansowaną z ZFŚS), sfinansowane ze środków obrotowych Spółki, stanowią podatkowe koszty uzyskania przychodów dla Spółki, spełniony jest bowiem warunek ogólny z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i nie są to wydatki na działalność socjalną w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 45 w/w ustawy. Koszty uzyskania przychodów definiuje art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 w/w ustawy.

Warunkiem koniecznym zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu jest więc poniesienie kosztu:

• w celu uzyskania przychodu,
• w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu.
  
  

Zdaniem Spółki ogólny warunek zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest spełniony, są to bowiem wydatki na rzecz pracowników, zatem ponoszone są zarówno w celu uzyskania przez Spółkę przychodów jak i w celu zabezpieczenia i zachowania źródła przychodów. Należy zatem rozstrzygnąć, czy dane wydatki nie są zaliczane do katalogu zawartego w art. 16 ust. 1 w/w ustawy. Zdaniem Spółki należy w tym przypadku dokonać analizy przepisu art. 16 ust. 1 pkt 45 w/w ustawy. W świetle art. 16 ust. 1 pkt 45 w/w ustawy nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów „wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; (...)„. Z powyższego przepisu wynika, że Spółka nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatków na działalność socjalną w rozumieniu przepisów ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Zdaniem Spółki dodatkowe opłaty związane z zakupem bonów towarowych dla pracowników tj.: prowizja procentowa za zarządzanie systemem bonów oraz koszty dostawy bonów i ubezpieczenia tej dostawy zapłacone dostawcy nie stanowią wydatków na działalność socjalną w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, nie ma więc do nich zastosowania wyłączenie, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 45 w/w ustawy.

Takie stanowisko wynika z analizy przepisów ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, do której odwołuje się przepis art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Definicję działalności socjalnej zawiera bowiem przepis art. 2 pkt 1 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, zgodnie z którym działalnością socjalną są usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową. Jednocześnie przepis art. 2 pkt 5 w/w ustawy określa jako osoby uprawnione do korzystania z funduszu pracowników i ich rodziny, emerytów i rencistów - byłych pracowników i ich rodziny oraz inne osoby, którym pracodawca przyznał w regulaminie prawo korzystania ze świadczeń socjalnych finansowanych z funduszu. Z powyższych przepisów wynika więc, że działalnością socjalną jest m. in. udzielanie przez pracodawcę pomocy materialnej — rzeczowej na rzecz pracowników. W przedmiotowej sprawie pracownik otrzymał tylko wartość nominalną bonu, nie otrzymał świadczenia powiększonego o prowizję lub inne opłaty poniesione nadostawcy. W przypadku bonów towarowych jako świadczeń socjalnych finansowanych ze środków ZFŚS, prowizja należna sprzedającemu i inne koszty związane z zakupem bonów są kosztem dodatkowym, niewłączonym w wartość samego bonu - czyli świadczenia, które trafia do pracowników i innych osób uprawnionych. Prowizja i inne w/w koszty nie stanowią więc wydatków na działalność socjalną w rozumieniu przepisów ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, a tym samym nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Spółki koszty prowizji związane z zakupem bonów, ich dostawą ubezpieczeniem są ponoszone w ramach działań administracyjnych podlegających pod art. 10 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, zgodnie z którym „Środkami Funduszu administruje pracodawca”. Zgodnie z tym przepisem, obowiązek administrowania funduszem świadczeń socjalnych, a więc organizowania zakładowej działalności socjalnej, spoczywa na pracodawcy. Pojęcie „administrowanie” dotyczy m. in. problemu zapewnienia obsługi kadrowej, finansowej, prawnej i organizacyjnej temu funduszowi. Ponieważ tworzenie funduszu jest kwalifikowane jako obowiązek pracodawcy związany z zatrudnianiem pracowników, to wszelkiego rodzaju wydatki związane z obsługą funduszu są wydatkami (kosztami) pracodawcy. Nie powinny one obciążać samego funduszu. Na wydatki związane z obsługą funduszu składają się m. in: koszty organizowania działalności socjalnej, koszty otwarcia i obsługi specjalnego rachunku bankowego (opłaty i prowizje bankowe), koszty ewentualnego oprogramowania komputerowego wspomagającego obsługę działalności socjalnej, wynagrodzenia pracowników zajmujących się organizacją działalności socjalnej. Prowizja, co do zasady, jest wynagrodzeniem otrzymywanym za pośrednictwo w transakcji handlowej, z reguły stanowiącym pewien umówiony procent wartości transakcji. W przypadku bonów towarowych finansowanych jako świadczenia socjalne ze środków ZFŚS, prowizja należna sprzedającemu jest kosztem dodatkowym, niewłączonym w wartość samego bonu, czyli świadczenia, które trafia do pracowników i innych uprawnionych. W związku z tym nie ma podstaw do obciążania nią ZFŚS. Jako koszt udostępnienia świadczenia - materialnej pomocy w formie rzeczowej - powinna być sfinansowana ze środków bieżących pracodawcy. Reasumując, zdaniem Spółki , w omawianym przypadku ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki związane z prowizją oraz innymi wymienionymi we wniosku kosztami zapłaconymi firmie dostarczającej bony (poza ceną bonów sfinansowaną z ZFŚS).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Spółkę oceny swego stanowiska.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock