INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 5 maja 2009 r. (data wpływu 7 maja 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 maja 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w ramach prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej świadczy usługi przewozu osób na trasie Polska-Niemcy. Utrzymuje stałą linię komunikacyjną. Od części trasy przebiegającej na terenie Niemiec uiszcza tam podatek od wartości dodanej w wysokości 19% od obrotu. Na terenie Niemiec nie posiada zakładu. W celu obliczenia należnego podatku od wartości dodanej korzysta z niemieckiego biura rachunkowego. Kwota płaconego w Niemczech podatku od wartości dodanej stanowi dla firmy Wnioskodawcy poważne obciążenie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zapłacony w Niemczech podatek od wartości dodanej może stanowić dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu...

Zdaniem Wnioskodawcy, podatek od wartości dodanej zapłacony w Niemczech spełnia wymogi, aby uznać go za koszt uzyskania przychodu, określony w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jest to bowiem wydatek faktycznie poniesiony, a jego poniesienie ma na celu uzyskanie przychodu. Ponadto powyższy wydatek nie jest wymieniony w art. 23 ww. ustawy. W przepisie art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia się – jako wydatek nie stanowiący kosztu uzyskania przychodu – podatek od towarów i usług. Podatek od wartości dodanej nie jest podatkiem od towarów i usług, co jednoznacznie stwierdzono w art. 2 pkt 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Zatem jako niewymieniony w art. 23 ww. ustawy może stanowić koszt uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Natomiast stosownie do art. 14 ust. 1 cytowanej powyżej ustawy o podatku dochodowym za przychód z działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Należy podkreślić, iż w polskim systemie prawnym podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest odpowiednikiem podatku od wartości dodanej funkcjonującego w innych państwach Unii Europejskiej.

Zgodnie z art. 2 pkt 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towaru i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej - rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium innych państw członkowskich, z wyjątkiem podatku od towaru i usług nakładanego tą ustawą. W polskim systemie prawnym podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej jest odpowiednikiem podatku od wartości dodanej funkcjonującego w innych państwach Unii Europejskiej.

Ustawa o podatku od towarów i usług stanowi implementację przepisów VI Dyrektywy dotyczącej „wspólnego systemu podatku od wartości dodanej”. Pojęcie podatku od wartości dodanej obejmuje więc zarówno „podatek od towarów i usług”, obowiązujący na terenie Polski, jak i „podatek od wartości dodanej”, o którym mowa w powołanym wcześniej art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towaru i usług, tj. podatek nakładany na terenie innych państw członkowskich Unii Europejskiej. Z uwagi na tożsamość podatku od wartości dodanej oraz podatku od towaru i usług podatek ten powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Należy zauważyć, iż skrót VAT, używany na oznaczenie polskiej ustawy od towarów i usług, oznacza „Value Added Tax” tj. podatek od wartości dodanej.

Skoro zatem Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zarejestrowanym dla potrzeb tego podatku na terenie Niemiec i - wykonując na terenie Niemiec usługi przewozu osób - uiszcza tam podatek od wartości dodanej w wysokości 19% obrotu, to należny podatek od wartości dodanej pomniejsza przychody Wnioskodawcy z wykonywanych usług.

Podatek od wartości dodanej, nakładany na terenie państw członkowskich Unii Europejskiej, w tym przypadku na terenie Niemiec, nie stanowi zaś – wbrew twierdzeniom zawartym we wniosku - dla Wnioskodawcy kosztów uzyskania przychodów.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz, że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.