Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP4/443-197/12-2/BA
z 3 sierpnia 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 8 maja 2012 r. (data wpływu 11 maja 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania transakcji za wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną, do której ma zastosowanie procedura uproszczona – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 maja 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania transakcji za wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną, do której ma zastosowanie procedura uproszczona.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji materiałów izolacyjnych ze skalnej wełny mineralnej wykorzystywanych m.in. w budownictwie mieszkaniowym, budownictwie przemysłowym, energetyce oraz ogrzewnictwie. Produkowane przez Zainteresowanego materiały znajdują zastosowanie w izolacji cieplnej, akustycznej i przeciwpożarowej. Wnioskodawca jest zarejestrowanym i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym jako podatnik VAT-UE w Polsce, zgodnie z art. 97 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm., dalej: ustawa o VAT).

W ramach prowadzonej działalności, Zainteresowany uczestniczy między innymi w wewnątrzwspólnotowych transakcjach łańcuchowych, dokonywanych pomiędzy trzema podmiotami zarejestrowanymi dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych w trzech różnych krajach Unii Europejskiej.

Dostawa towarów dokonywana jest według następującego scenariusza: Dostawca z innego kraju Unii Europejskiej (Dostawca) dokonuje dostawy towarów na rzecz Wnioskodawcy, a ten dokonuje dostawy towarów na rzecz Odbiorcy z kraju Unii Europejskiej innego niż kraj Dostawcy i innego niż Polska. Schemat transakcji jest zatem następujący:

Dostawca (Kraj l) - >Zainteresowany (Polska) -> Odbiorca (Kraj 2).

Towary są dostarczane bezpośrednio z kraju Dostawcy (Kraju 1) do kraju odbiorcy (Kraj 2). Są one wydawane przez Dostawcę bezpośrednio Odbiorcy, z pominięciem Wnioskodawcy.

Zainteresowany nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium Kraju 2 (a zatem państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka). Zainteresowany stosuje wobec Dostawcy i Odbiorcy ten sam numer identyfikacyjny na potrzeby VAT, który został mu przyznany na terytorium Polski, natomiast Odbiorca stosuje numer identyfikacyjny na potrzeby VAT nadany przez Kraj 2 (czyli państwo członkowskie, w którym kończy się transport lub wysyłka).

W niektórych opisanych powyżej transakcjach Odbiorca organizuje transport towarów i ponosi jego koszty, działając w tym zakresie (zgodnie z charakterem przedmiotowych transakcji) w interesie i za aprobatą Dostawcy i Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy opisane w niniejszym sprawie transakcje, w ramach których Odbiorca organizuje transport działając w tym zakresie w interesie i za aprobatą Dostawcy i Zainteresowanego, spełniają definicję wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, o której mowa jest w art. 135 ustawy o VAT, w odniesieniu do której rozliczenie VAT może zostać dokonane na zasadach właściwych dla procedury uproszczonej przewidzianej w art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane w niniejszym sprawie transakcje spełniają definicję wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, o której mowa jest w art. 135 ustawy o VAT, w odniesieniu do której rozliczenie VAT może zostać dokonane na zasadach właściwych dla procedury uproszczonej przewidzianej w art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT.

Opisane przez Zainteresowanego transakcje spełniają definicję wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej (dalej: WTT), ponieważ:

1. w dostawach towarów uczestniczy trzech podatników VAT zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w trzech różnych państwach Unii Europejskiej, tj.: Dostawca - zarejestrowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w kraju Unii Europejskiej innym niż Polska i innym niż kraj Odbiorcy, Wnioskodawca - zarejestrowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w Polsce oraz Odbiorca - zarejestrowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w kraju Unii Europejskiej innym niż kraj Dostawcy i innym niż Polska,
2. dostawy towarów są dokonywane między Dostawcą, Wnioskodawcą i Odbiorcą, a towary będące przedmiotem transakcji są wydawane przez Dostawcę bezpośrednio Odbiorcy.
   
   

Dodatkowo, w odniesieniu do transakcji, zdaniem Zainteresowanego, spełniony jest również wymóg sformułowany przez polskiego ustawodawcę, aby przedmiot dostawy był wysyłany lub transportowany przez pierwszego lub też transportowany przez drugiego w kolejności podatnika VAT lub na ich rzecz z terytorium jednego państwa UE na terytorium innego państwa UE.

Z literalnego brzmienia art. 135 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o VAT wynika bowiem, że transakcja może zostać uznana za WTT zarówno wtedy, gdy wysyłka lub transport towarów są organizowane bezpośrednio przez pierwszego lub drugiego w kolejności podatnika, jak i wówczas, gdy za wysyłkę lub transport odpowiada osoba trzecia, działająca na rzecz pierwszego lub drugiego w kolejności podatnika. W przypadku transakcji, w ramach których to Odbiorca organizuje transport i ponosi jego koszty, występuje zdaniem Wnioskodawcy właśnie druga ze wskazanych powyżej sytuacji, tj. towary transportowane są w interesie i za aprobatą pierwszego i drugiego w kolejności podatnika, tj. w ocenie Wnioskodawcy, na rzecz jego i Dostawcy, w rozumieniu przepisów ustawy o VAT. Podmiotem działającym w tym zakresie jest Odbiorca.

Powyższe stanowisko znajduje pełne oparcie w orzecznictwie sądowo-administracyjnym, np. w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 kwietnia 2008 r. o sygn. III SA/Wa 194/08. Zdaniem WSA w Warszawie, z art. 135 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o VAT można wywieść wniosek, że nie ma znaczenia, który uczestnik obrotu dokonuje transportu. Kluczowy jest fragment przepisu, gdzie mowa jest o tym, że transport może być wykonywany przez pierwszego lub drugiego uczestnika obrotu „lub na ich rzecz”. Zdaniem Sądu, „słowa na ich rzecz” należy rozumieć bardzo szeroko. Ponadto, w ocenie Sądu okoliczność, że transport wykonywany jest „na rzecz” pierwszego lub drugiego uczestnika obrotu nie oznacza, że muszą oni za ten transport płacić.

Zdaniem Sądu, wymogi wynikające z art. 135 ust. 1 pkt 2 lit. b mogą być spełnione, jeśli strony stosują - tak jak w rozpatrywanej sprawie - konstrukcję zbliżoną do umowy zlecenia, uregulowanej w Kodeksie cywilnym (art. 734 KC). Sąd uznał, że odebranie towaru przez trzeciego uczestnika obrotu nie byłoby możliwe, gdyby nie działał on na zlecenie pierwszego lub drugiego. Wynika to z okoliczności, że - bez takiego zlecenia - podmiot pierwszy nie mógłby wydać towaru innemu podmiotowi niż podmiot drugi. Ponadto, podmiot trzeci również nie miałby żadnego tytułu do odbioru towaru od podmiotu pierwszego. W konsekwencji Sąd uznał, że w stanie faktycznym sprawy, trzeci podmiot działa „na rzecz” jednego z pozostałych uczestników obrotu.

W tym kontekście należy, zdaniem Wnioskodawcy, przyjąć, że bez wpływu na możliwość kwalifikacji transakcji jako WTT pozostaje okoliczność, czy podmiotem dokonującym wysyłki lub transportu towarów na rzecz pierwszego lub drugiego w kolejności podatnika jest osoba nie biorąca czynnego udziału w dostawach towarów, czy też np. ostateczny odbiorca towarów. W świetle przytoczonych przepisów za dopuszczalne należy bowiem uznać takie ukształtowanie warunków dostawy, aby na zlecenie pierwszego lub drugiego w kolejności podatnika, organizacją transportu towarów zajmował się ostateczny odbiorca towarów.

Prawidłowość prezentowanego stanowiska Zainteresowanego potwierdzają interpretacje organów podatkowych, na przykład indywidualna interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu nr ILPP2/443-1049/08-2/MN z dnia 30 stycznia 2009 r., interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy nr ITPP2/443-915a/09/RS z dnia 18 stycznia 2010 r. czy interpretacje Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie: nr IPPP3/443-563/11-2/LK z dnia 8 lipca 2011 r. i nr IPPP3/443-1114/11-2/MPe z dnia 4 listopada 2011 r.

Przyjęcie odmiennej interpretacji analizowanego przepisu (w szczególności poprzez przyjęcie, że ostatni w kolejności podatnik nie może działać na rzecz pozostałych uczestników WTT jako podmiot organizujący transport) prowadziłoby do sytuacji, w której polskie przepisy dotyczące WTT należałoby uznać za ewidentnie sprzeczne z przepisami unijnymi, których postanowienia miały zostać zaimplementowane do polskiego porządku prawnego. Z art. 141 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, wprowadzającego mechanizm procedury uproszczonej przy WTT, nie wynika bowiem jakiekolwiek dodatkowe ograniczenie dotyczące tego, kto w ramach transakcji trójstronnej odpowiedzialny jest za transport towarów. Tym samym, zaprezentowane powyżej stanowisko Wnioskodawcy pozwala na dokonanie wykładni polskich przepisów dotyczących WTT z uwzględnieniem odpowiednich postanowień Dyrektywy VAT.

Biorąc pod uwagę powyższe, a także sformułowany w wielu orzeczeniach Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i polskich sądów administracyjnych nakaz prowspólnotowej wykładni przepisów krajowych należy uznać, że transakcja może zostać uznana za WTT niezależnie od tego, czy za transport towarów będących jej przedmiotem będzie odpowiadać jedna ze stron transakcji, czy też podmiot zewnętrzny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji materiałów izolacyjnych ze skalnej wełny mineralnej, wykorzystywanych m.in. w budownictwie mieszkaniowym, budownictwie przemysłowym, energetyce oraz ogrzewnictwie. Produkowane przez niego materiały znajdują zastosowanie w izolacji cieplnej, akustycznej i przeciwpożarowej. Zainteresowany jest zarejestrowanym i czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym jako podatnik VAT-UE w Polsce, zgodnie z art. 97 ustawy. W ramach prowadzonej działalności, Wnioskodawca uczestniczy między innymi w wewnątrzwspólnotowych transakcjach łańcuchowych, dokonywanych pomiędzy trzema podmiotami zarejestrowanymi dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych w trzech różnych krajach Unii Europejskiej. Dostawa towarów dokonywana jest według następującego scenariusza: Dostawca z innego kraju Unii Europejskiej (Dostawca) dokonuje dostawy towarów na rzecz Zainteresowanego, a ten dokonuje dostawy towarów na rzecz Odbiorcy z kraju Unii Europejskiej innego niż kraj Dostawcy i innego niż Polska. Schemat transakcji jest zatem następujący:

Dostawca (Kraj l) -> Wnioskodawca (Polska) -> Odbiorca (Kraj 2).

Towary są dostarczane bezpośrednio z kraju Dostawcy (Kraju 1) do kraju odbiorcy (Kraj 2).

Są one wydawane przez Dostawcę bezpośrednio Odbiorcy, z pominięciem Zainteresowany.

Wnioskodawca nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium Kraju 2 (a zatem państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka). Spółka stosuje wobec Dostawcy i Odbiorcy ten sam numer identyfikacyjny na potrzeby VAT, który został mu przyznany na terytorium Polski, natomiast Odbiorca stosuje numer identyfikacyjny na potrzeby VAT nadany przez Kraj 2 (czyli państwo członkowskie, w którym kończy się transport lub wysyłka).

W niektórych opisanych powyżej transakcjach Odbiorca organizuje transport towarów i ponosi jego koszty, działając w tym zakresie (zgodnie z charakterem przedmiotowych transakcji) w interesie i za aprobatą Dostawcy i Zainteresowany.

Transakcje trójstronne to termin używany do opisywania dostaw towarów obejmujących trzy podmioty w przypadku, gdy towary są dostarczane bezpośrednio od pierwszego do ostatniego podmiotu. W kontekście handlu wewnątrzwspólnotowego, transakcja trójstronna może wystąpić w przypadku, gdy towary są przewożone bezpośrednio od dostawcy w jednym państwie członkowskim Unii Europejskiej do ostatecznego odbiorcy w innym państwie członkowskim, według poleceń podmiotu pośredniczącego, zlokalizowanego w kolejnym państwie członkowskim.

Zgodnie z art. 135 ust. 1 pkt 1 ustawy, ilekroć w niniejszym rozdziale jest mowa o VAT, rozumie się przez to podatek i podatek od wartości dodanej.

Na mocy art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną rozumie się transakcję, w której są spełnione łącznie następujące warunki:

1. trzech podatników VAT zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w trzech różnych państwach członkowskich uczestniczy w dostawie towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności, przy czym dostawa tego towaru jest dokonana między pierwszym i drugim oraz drugim i ostatnim w kolejności,
2. przedmiot dostawy jest wysyłany lub transportowany przez pierwszego lub też transportowany przez drugiego w kolejności podatnika VAT lub na ich rzecz z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego.
   
   

Stosownie do art. 135 ust. 1 pkt 3 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, rozumie się przez to nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawę, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Natomiast przez procedurę uproszczoną – w myśl art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy – rozumie się procedurę rozliczania VAT w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, polegającą na tym, że ostatni w kolejności podatnik VAT rozlicza VAT z tytułu dokonania na jego rzecz dostawy towarów przez drugiego w kolejności podatnika VAT, jeżeli łącznie są spełnione następujące warunki:

1. dostawa na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT była bezpośrednio poprzedzona wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów u drugiego w kolejności podatnika VAT,
2. drugi w kolejności podatnik VAT dokonujący dostawy na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka,
3. drugi w kolejności podatnik VAT stosuje wobec pierwszego i ostatniego w kolejności podatnika VAT ten sam numer identyfikacyjny na potrzeby VAT, który został mu przyznany przez państwo członkowskie inne niż to, w którym zaczyna się lub kończy transport lub wysyłka,
4. ostatni w kolejności podatnik VAT stosuje numer identyfikacyjny na potrzeby VAT państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka,
5. ostatni w kolejności podatnik VAT został wskazany przez drugiego w kolejności podatnika VAT jako obowiązany do rozliczenia podatku VAT od dostawy towarów realizowanej w ramach procedury uproszczonej.
   
   

Z powołanych przepisów wynika, że procedura uproszczona w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej polega na:

• objęciu obowiązkiem zapłaty podatku ostatecznego nabywcy towaru, czyli trzeciego w kolejności podatnika, z tytułu dostawy krajowej pomiędzy drugim a trzecim podatnikiem w kolejności na terytorium państwa członkowskiego, na którym towar znajduje się w momencie zakończenia jego wysyłki lub transportu,
• uznaniu, iż doszło do opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru przez drugiego w kolejności podatnika VAT zarówno na terytorium państwa członkowskiego, na którym towar znajduje się w momencie zakończenia jego wysyłki lub transportu, jak i na terytorium państwa, które wydało numer identyfikacyjny dla VAT drugiemu w kolejności podatnikowi.
  
  

Zatem pomimo, że w transakcję trójstronną zaangażowane są trzy podmioty, jedynym podatnikiem, który zobowiązany jest do naliczenia podatku VAT jest trzeci w kolejności podatnik (ostateczny nabywca towaru), który dokonuje samoobliczenia podatku z tytułu nabycia towaru od drugiego w kolejności podatnika i traktuje to nabycie jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru.

W przedmiotowej sprawie kluczowe znaczenie ma fakt, iż dla zastosowania procedury uproszczonej w wewnątrzwspólnotowych transakcjach trójstronnych koniecznym jest, aby przedmiot dostawy był wysyłany lub transportowany przez pierwszego lub też transportowany przez drugiego w kolejności podatnika VAT lub na ich rzecz (art. 135 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy).

Jak wynika z opisu sprawy, w niektórych opisanych przez Zainteresowanego transakcjach Odbiorca organizuje transport towarów i ponosi jego koszty, działając w tym zakresie (zgodnie z charakterem przedmiotowych transakcji) w interesie i za aprobatą Dostawcy i Wnioskodawcy.

W takiej sytuacji, gdy transportu towarów dokonuje ich ostateczny nabywca, jednakże działając na rzecz pierwszego i/lub drugiego w kolejności uczestnika transakcji trójstronnej w oparciu o zawarte porozumienie/umowę, stwierdzić należy, że dyspozycja art. 135 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy została wypełniona, a przedmiotowa transakcja może zostać rozliczona według procedury uproszczonej w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, pod warunkiem spełnienia pozostałych przesłanek, wynikających z powołanych w niniejszej interpretacji przepisów ustawy.

Biorąc pod uwagę powyższe, stwierdzić zatem należy, iż opisane w niniejszej sprawie transakcje, jak i mające mieć miejsce w przyszłości, w ramach których Odbiorca organizuje transport działając w tym zakresie w interesie i za aprobatą Dostawcy i Zainteresowanego, spełniają definicję wewnątrzwspólnotowych transakcji trójstronnych, o których mowa w art. 135 ustawy, w odniesieniu do których rozliczenie VAT może zostać dokonane na zasadach właściwych dla procedury uproszczonej przewidzianej w art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy.

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Tut. Organ zwraca uwagę na fakt, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy oraz stanowiska własnego, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Odnosząc się do wyroków sądów administracyjnych oraz interpretacji indywidualnych powołanych przez Wnioskodawcę stwierdzić należy, iż stanowią one rozstrzygnięcia w indywidualnych sprawach i tylko do nich się zawężają.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.