INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 20 kwietnia 2009 r. (data wpływu 27 kwietnia 2009 r.), uzupełnionym pismami dnia 1 czerwca 2009 r. oraz 19 czerwca 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 kwietnia 2009 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina w ramach swoich zadań zobowiązana jest do utrzymania dróg gminnych. W związku z tym dokonuje oczyszczania poboczy przez wycinkę drzew i krzewów, z których następnie „produkuje się zrąbki w celu spalania w kotłowniach na biomasę”. Kotłownie ogrzewają placówki oświatowe będące jednostkami budżetowymi gminy.

W związku z produkcją zrąbków Gmina ponosi koszty związane z zakupem paliwa do sprzętu, tj. ciągnika oraz opłatą siły roboczej. Poza tym, do produkcji zrąbków wykorzystuje się gminny sprzęt (rybaki i przyczepę).

W chwili obecnej Gmina obciąża te jednostki stawką 22% VAT, traktując wskazaną czynność jako sprzedaż towaru.

Pismem z dnia 1 czerwca 2009 r. uzupełniono wniosek poprzez wskazanie, iż Gmina zawarła umowy cywilnoprawne ze swoimi jednostkami budżetowymi na pokrycie faktycznych kosztów związanych z wyprodukowaniem i dostarczaniem biomasy na ogrzewanie budynków.

Ponadto, w ww. uzupełnieniu, wskazano, iż Gmina obciąża swoje jednostki budżetowe (placówki oświatowe) kosztami związanymi z wyprodukowaniem biomasy i jej dostawą do ich kotłowni, wykonując usługę na rzecz swojej własnej jednostki budżetowej. Gmina nie ogrzewa budynków na zasadzie dostawy energii cieplnej, ani nie zakupuje towaru, z którego produkowałaby biomasę. A zatem wykonuje usługę w formie własnej robocizny i własnego sprzętu.

Jednocześnie wskazano, iż Gmina nie prowadzi sprzedaży biomasy, „lecz w ramach swoich zadań ustawowych dba o swoje środowisko i oszczędnie gospodaruje swoim mieniem komunalnym”.

Zaznaczono również, że budynki szkół stanowią własność komunalną Gminy, zaś w każdym budynku znajduje się samodzielna kotłownia należąca do tej szkoły. Budynki szkolne przekazane są dyrektorom szkół (odpowiadającym za te budynki i ich funkcjonowanie) w użytkowanie. Szkoły są jednostkami budżetowymi i posiadają swoje budżety oraz odrębną księgowość budżetową.

Dodatkowo, pismem z dnia 19 czerwca 2009 r., wskazano, iż w PKWiU na dzień dzisiejszy brak jest konkretnego sklasyfikowania czynności związanych z wyprodukowaniem biomasy z własnego towaru, istnieje jedynie klasyfikacja wyrobów o małym powiązaniu PKWiU 16.10.23 – drewno w postaci wiórków i kawałków.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Gmina prawidłowo obciąża placówki oświatowe będące jej jednostkami budżetowymi stawką 22% VAT, traktując te czynności jako sprzedaż oraz czy ww. czynność powinna być uznana za usługę świadczoną w ramach zadań własnych Gminy na rzecz jednostek budżetowych Gminy, zwolnioną od podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, wyrażonym w piśmie z dnia 1 czerwca 2009 r., Gmina ma prawo skorzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, zgodnie z § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1336), zwalnia się od podatku usługi świadczone pomiędzy gospodarstwami pomocniczymi jednostek budżetowych, jednostkami budżetowymi i zakładami budżetowymi, z wyjątkiem usług wymienionych w poz. 138 i 153 załącznika nr 3 do ustawy oraz usług komunikacji miejskiej.

A contrario zatem, dyspozycja tego przepisu nie dotyczy dostaw towarów dokonywanych pomiędzy wskazanymi w nim jednostkami, jak również nie obejmuje podmiotów, które nie są takimi jednostkami.

W myśl art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t. j. Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), Gmina posiada osobowość prawną i wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Jednocześnie analiza przepisów art. 20, 24 i 26 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104 ze zm.) prowadzi do wniosku, iż Gmina będąca osobą prawną nie jest podmiotem ujętym w normie ww. § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia. A skoro tak, to brak przesłanek prawnych, aby Wnioskodawca mógł skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w tym przepisie.

Stosownie do treści art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terenie kraju. Zakres tych czynności został zdefiniowany w art. 7 i art. 8 cyt. ustawy. Jak stanowi art. 7 ust. 1 cyt. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Towarem – zgodnie z przepisem art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zdaniem tutejszego organu, okoliczności sprawy wskazują, że w przedmiotowej sprawie nie występuje świadczenie usług, albowiem Wnioskodawca wykonuje na rzecz placówek oświatowych dostawy zrąbków, obciążając te jednostki kosztami związanymi z ich wyprodukowaniem i dostawą do kotłowni (robocizna, koszty własnego sprzętu). Tym samym Gmina dokonuje dostawy towaru, która jako odpłatna czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

W myśl art. 41 ust. 1 powołanej ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Od wskazanej powyżej zasady, zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych, przewidziano wyjątki polegające na możliwości zastosowania obniżonych stawek podatkowych lub nawet zwolnień. Jednakże stosowanie obniżonych stawek podatku, jak również zwolnień ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalne. W efekcie podatnik uprawniony będzie do zastosowania ww. preferencji jedynie, gdy charakter czynności świadczonych przez niego w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania obniżonej stawki lub też zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż na dzień dzisiejszy brak jest konkretnego sklasyfikowania czynności związanych z wyprodukowaniem biomasy z własnego towaru oraz, że istnieje jedynie klasyfikacja wyrobów o małym powiązaniu, którą Wnioskodawca przyporządkował jako oznaczoną symbolem PKWiU 16.10.23 – drewno w postaci wiórków i kawałków.

W ocenie tutejszego organu, wskazany powyżej symbol klasyfikacji PKWiU 16.10.23 – drewno w postaci wiórków i kawałków, nie został przyporządkowany dla czynności, której wykonanie uprawnia Wnioskodawcę do zastosowania obniżonej stawki podatku, bądź zwolnienia. Zarówno w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, jak również w treści rozporządzeń wykonawczych nie przewidziano dla wspomnianych towarów możliwości zastosowania preferencji podatkowych.

W związku z powyższym, uwzględniając treść powołanych przepisów prawa oraz biorąc pod uwagę ogół okoliczności sprawy, stwierdzić należy, iż na gruncie przepisów normujących opodatkowanie podatkiem od towarów i usług Wnioskodawca obowiązany jest w tym przypadku wykazać każdorazowo przedmiotowe dostawy jako czynności opodatkowane podatkiem VAT według stawki podstawowej, tj. 22%.

Jednocześnie, należy zauważyć, że Minister Finansów nie jest uprawniony do klasyfikacji przedmiotowych czynności, bowiem obowiązek prawidłowego zaklasyfikowania ich do właściwego grupowania statystycznego spoczywa na Wnioskodawcy.

W związku z tym, niniejszej odpowiedzi udzielono wyłącznie w oparciu o wskazane w stanie faktycznym grupowanie.

W przypadku wątpliwości co do prawidłowości zaklasyfikowania danej czynności Wnioskodawca może zwrócić się do Głównego Urzędu Statystycznego w Łodzi – Ośrodek Interpretacji Standardów Klasyfikacyjnych, ul. Suwalska 29, 93 – 176 Łódź.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.