INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 07 maja 2009r. (data wpływu 14 maja 2009r.) - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem towarów i usług związanych ze świadczeniem na rzecz podmiotów spoza i w ramach UE usług finansowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 maja 2009r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem towarów i usług związanych ze świadczeniem na rzecz podmiotów spoza i w ramach UE usług finansowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka zamierza rozpocząć świadczenie usługi polegającej na umożliwieniu bankom oferowania zlecania przekazania kwoty pieniężnej za pomocą telefonu komórkowego oraz zrealizowania wypłaty kwoty pieniężnej przez osobę posiadającą wyłącznie telefon komórkowy, lecz nieposiadającej konta bankowego ani karty bankomatowej. W pewnym uproszczeniu klient banku uzyska możliwość zlecenia za pomocą telefonu komórkowego obciążenia konta w swoim banku określoną kwotą, która powinna być wypłacona konkretnej wskazanej przez niego osobie, która nie musi posiadać rachunku bankowego. Natomiast odbiorca płatności po otrzymaniu informacji na telefon komórkowy informacji o przygotowaniu wypłaty będzie mógł pobrać przekazaną kwotę w bankomatach sieci współpracujących ze Spółką, poprzez wpisanie kodu przypisanego danej transakcji. Usługa będzie świadczona zarówno bankom wewnątrz Unii Europejskiej, jak również bankom spoza Unii Europejskiej.

Usługa będzie świadczona za pomocą systemu informatycznego nabytego przez Spółkę. System informatyczny składa się z specjalnie stworzonego oprogramowania oraz systemu serwerów oraz konnektorów za pomocą których współpracujące ze Spółką banki uzyskają możliwość oferowania usługi swoim klientom i realizowania konkretnych transakcji. Spółka będzie pobierała od banków opłaty od każdej zrealizowanej transakcji wynagrodzenie (w postaci ustalonej umownie prowizji składającej się z kilku elementów, określanych w umowie mianem wynagrodzenia z tytułu Kursu Wymiany oraz Zysków z Różnic Walutowych).

W ramach świadczenia usługi na rzecz banków, które będą bezpośrednio świadczyły usługi przekazu pieniężnego swoim klientom Spółka będzie realizowała następujące zadania:

„Przyjęcie do rejestracji polecenia przelewu kwoty X na rzecz osoby posiadającej telefon komórkowy o konkretnym numerze telefonu. Polecenie przelewu zostanie przekazane Spółce przez bank, w którym posiadaczem rachunku jest osoba dokonująca polecenie przelewu”;

„Wygenerowanie kodu umożliwiającego pobranie kwoty X przez osobę na rzecz której polecenie przelewu zostało złożone”;

„Przesłanie w formie sms do posiadacza telefonu następujących danych:

• Informacji o możliwości pobrania z bankomatu kwoty X;

• Numer wygenerowanego kodu przy użyciu którego może nastąpić pobranie kwoty X”.
  
  

„Przy próbie pobrania kwoty X z bankomatu weryfikacja możliwości pobrania kwoty X. Weryfikacja polega na sprawdzeniu czy dane podane przez posiadacza telefonu komórkowego są zgodne z treścią polecenia przelewu oraz numerem wygenerowanego kodu”.

„Po dokonaniu weryfikacji, akredytowanie lub odmowa akredytacji dokonania przedmiotowej operacji przez bank i bankomat”.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka posiada prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem towarów i usług związanych ze świadczeniem na rzecz podmiotów spoza UE usług opisanych w stanie faktycznym w myśl art. 86 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: „ustawa o VAT”)...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Analiza art. 86 ust. 9 pkt 4 ustawy o VAT

Zgodnie z analizowanym przepisem podatnik ma prawo do odliczenia podatku naliczonego, jeśli nabyte lub importowane towary i usługi dotyczą „transakcji, w tym pośrednictwa, dotyczących rachunków terminowych i bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem inkasa należności i factoringu.”

Wykładnia literalna analizowanego przepisu wskazuje w ocenie Spółki, że dotyczy on analizowanego stan faktycznego, gdyż działalność Spółki ma na celu umożliwienie i realizację operacji na rachunkach bieżących, dokonywanie płatności, przelewów, regulowanie długów. W konsekwencji, w opinii Spółki posiada ona prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z ww. transakcjami na podstawie art. 86 ust. 9 pkt 4 ustawy o VAT.

Słuszność swego stanowiska Spółka udowodni na podstawie analizy prawa wspólnotowego (analogicznego w treści z prawem polskim) oraz orzecznictwie ETS w analogicznej sprawie.

Przepisy wspólnotowe odpowiadające art. 86 ust. 9 pkt 4 ustawy o VAT

Analizowany przepis polskiej ustawy o VAT stanowi implementację art. 13 (B) (D) pkt 3 w związku z art. 17 (3) (c) VI Dyrektywy (obecnie art. 135 ust. 1 (d) w związku z art. 169 (c) Dyrektywy 2006/112). Przy czym art. 13 (B) (D) pkt 3 określał zakres usług zwolnionych, natomiast art. 17 (3) (c) VI Dyrektywy przyznawał prawo do odliczenia podatku naliczonego poniesionego w związku ze świadczeniem wskazanych w nim rodzajów usług.

Zgodnie z art. 13 (B) (D) pkt 3 VI Dyrektywy: „Nie naruszając innych przepisów Wspólnoty, Państwa Członkowskie zwalniają‚ na warunkach, które ustalają w celu zapewnienia właściwego i prostego zastosowania zwolnień od podatku i zapobieżenia oszustwom podatkowym, unikaniu opodatkowania lub nadużyciom: (…) transakcje, łącznie z negocjacjami, dotyczące depozytu i bieżących rachunków, płatności, transferów, długów, czeków i papierów wartościowych, z wyjątkiem jednakże odzyskiwania długów i factoringu”. Brzmienie cytowanego przepisu nie uległo istotnej zmianie w Dyrektywie 2006/112 której art. 135, ust. 1 (d) stanowi „Państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: transakcje łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.” Natomiast zgodnie z art. 169 (c) Dyrektywy 2006/112 (analogicznie do art. 17 (3) (c) VI Dyrektywy): „(...) podatnik ma prawo do odliczenia VAT określonego w tym artykule, jeżeli towary i usługi są wykorzystywane do następujących celów: transakcji podatnika, które są zwolnione zgodnie z art. 135 ust. 1 lit. a)-f), jeżeli nabywca ma siedzibę poza Wspólnotą lub jeżeli transakcje te są bezpośrednio związane z towarami, które mają być przedmiotem eksportu poza Wspólnotę.”

Należy wskazać, że zasadnicza treść normatywna analizowanych przepisów, tj. określenie zakresu transakcji korzystających ze zwolnienia z prawem do odliczenia podatku naliczonego, jest tożsama w ustawie o VAT, oraz w obu Dyrektywach. Różnice konstrukcyjne przepisów w ustawie o /AT oraz w Dyrektywach nie wpływają na słuszność stanowiska Spółki, gdyż w ustawie o VAT ustawodawca w jednym przepisie wyraził to, co ustawodawca unijny określił w dwóch przepisach (poprzez odwołanie w przepisie określającym prawo do odliczenia do regulacji dotyczących zwolnienia z podatku).

Zatem można twierdzić, że przepisy polskie oraz unijne w analizowanym zakresie przyznają świadczącemu usługę analogiczne co do zakresu prawo do odliczenia podatku naliczonego poniesionego w przypadku świadczenia określonych usług finansowych na rzecz podmiotów spoza UE. W rezultacie potwierdza to stanowisko Spółki o możliwości posiłkowania się orzecznictwem ETS odnoszącym się do ww. przepisów Dyrektywy /AT w przedmiotowej sprawie.

Orzecznictwo ETS

Na poparcie słuszności powyższej literalnej analizy przepisów unijnych można wskazać orzeczenie ETS sygn. C-2/95 dotyczące Datacenter (SDC), w którym ETS wskazał cechy charakterystyczne usług finansowej w kontekście ustalenia warunków stosowania zwolnienia dla konkretnych podtypów usług finansowych wymienionych w analizowanych przepisach VI Dyrektywy.

Sprawa dotyczyła usług świadczonych przez SDC (stowarzyszenie) przede wszystkim na rzecz banków oraz innych jednostek podłączonych do jego systemu informatycznego. SDC świadczyło usługi wyłącznie na zlecenie banku, klienta lub innej osoby uprawnionej do złożenia zlecenia na podstawie umowy z klientem. Nazwa SDC nie była używana w kontaktach z ostatecznymi klientami, tj. z punktu widzenia klientów banków oraz innych jednostek dla których SDC świadczyło usługi, usługa była świadczona przez bank lub daną jednostkę. Usługi SDC stanowiły konglomerat rozmaitych czynności, które łącznie stanowiły usługę świadczoną klientowi.

W takim stanie faktycznym ETS zaznaczył, iż:

• Kluczowy jest charakter usługi, tj. czy realizuje szczególne funkcje usługi finansowej, natomiast bez znaczenia jest czy usługa jest świadczona w całości elektronicznie czy manualnie;

• Dla skorzystania z ww. zwolnienia nie jest konieczne by usługa była świadczona przez podmiot o szczególnej formie prawnej, czy przez szczególną instytucję (np. bank);

• Usługa może być usługą finansową zwolnioną, nawet jeśli w świadczeniu usługi bierze udział kilka podmiotów, z których nie wszystkie mają bezpośredni związek z klientem instytucji finansowej, jeśli z punktu widzenia klienta łącznie świadczone usługi składają się na usługę finansową świadczoną bezpośrednio jemu. W szczególności oznacza to, że zakres pojęcia usługi finansowe nie może być ograniczany wyłącznie do usług świadczonych bezpośrednio klientowi instytucji finansowej;

• Usługi centrum przetwarzania danych mogą być uznane za usługi finansowe na gruncie analizowanych przepisów dyrektyw, jeśli są możliwe do wyodrębnienia przez swój charakter oraz specyficzne i kluczowe dla „podstawowej” usługi finansowej.
  
  

Konieczność wystąpienia ostatniej przesłanki w celu uznania usługi za usługę finansową potwierdził ETS również w wyroku C-235/00 CSC Financial Services.

W związku z tym należy wskazać, że usługa Spółki bezsprzecznie jest specyficzna dla usług płatności, przelewów, a wykorzystanie usługi Spółki dla innych celów niż wskazane w stanie faktycznym nie jest możliwe. Należy zaznaczyć, że usługa Spółki nie polega jedynie na zapewnieniu instrumentarium informatycznego do realizacji przelewów w sposób opisany w stanie faktycznym, lecz Spółka uczestniczy każdorazowo w operacji, przyjmując do rejestracji polecania przelewów oraz weryfikując poprawność przeprowadzania operacji (spełniając tym samym przesłankę realizacji specyficznych elementów usługi finansowej).

W szczególności usługa Spółki jest specyficzna, dedykowana wyłącznie dla instytucji finansowych oraz niezbędna do wyświadczenia przez banki określonych operacji pieniężnych. W rezultacie w opinii Spółki przedstawione orzeczenia ETS potwierdzają zasadność stanowiska Spółki, iż świadczona przez nią usługa stanowi usługę finansowa w rozumieniu art. 13 (B) (D) pkt 3 VI Dyrektywy (obecnie art. 135, ust. 1, d Dyrektywy VAT 2006/112), a w konsekwencji automatycznie dającą prawo do odliczenia podatku naliczonego poniesionego w związku ze świadczeniem tych usług.

Orzecznictwo sądów polskich

Konieczność interpretacji przepisów prawa krajowego z uwzględnieniem brzmienia i celu przepisów unijnych, jak również konieczność stosowania bezpośrednio prawa unijnego z pominięciem przepisu krajowego potwierdzały wielokrotnie w swoich orzeczeniach ETS jak również sądy polskie. W szczególności w wyroku WSA w Warszawie z dnia 11.04.2008r. (sygn. III SA/Wa 263/08), w którym WSA bezpośrednio powołał wyrok ETS z dnia 11 lipca 2002r., Marks Spencer plc przeciwko Commissioners of Customs Excise (Wielka Brytania) (C-62/00) oraz stwierdził, iż: „Odnosząc się do powyższego należy podzielić stanowisko strony skarżącej, iż nie tylko sądy ale i organy podatkowe mają obowiązek dokonywać interpretacji przepisów prawa podatkowego z uwzględnieniem regulacji zawartej w przepisach prawa wspólnotowego.”

W konsekwencji należy stwierdzić, że usługa Spółki powinna być uznana za usługę finansową dającą prawo do odliczenia podatku naliczanego poniesionego na zakupie towarów i usług w związku ze świadczeniem ww. usług na podstawie art. 86 ust. 9 pkt 4 ustawy o VAT, co znajduje potwierdzenie w brzmieniu implementowanych przepisów unijnych oraz orzecznictwie ETS.

Klasyfikacja statystyczna usług

Spółka pragnie zaznaczyć, że inna spółka z grupy świadcząca identyczne usługi uzyskała klasyfikację statystyczną od Ośrodka Interpretacji Standardów Klasyfikacyjnych w Łodzi potwierdzającą, że jej usługi świadczone na rzecz banków stanowią „Usługi pomocnicze do pośrednictwa finansowego pozostałe, gdzie indziej niewymienione” (PKWiU 67.13.10-00.90). Spółka oceniając ww. klasyfikację jako prawidłową uważa, iż może ją uważać jako dodatkowy argument przemawiający za zasadnością uznawania usług świadczonych przez Spółkę jako usługi finansowe (usługi pośrednictwa finansowego), a w rezultacie za możliwością stosowania wobec Spółki art. 86 ust. 9 pkt 4 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 8 ust. 1 przywoływanej ustawy stanowi, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. Jednocześnie w ust. 3 ww. artykułu ustawodawca wskazuje, iż usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Zgodnie z przepisem § 3 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008r. (Dz. U. z 2008r., Nr 207, poz. 1293) do celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług do dnia 31 grudnia 2009r. stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 42, poz. 264 ze zm.).

Zasadą jest, że w sprawach klasyfikacji wyrobów i usług zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi) wg zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach. Wynika to z faktu, że właśnie producent (usługodawca) posiada wszystkie informacje niezbędne do właściwego zaliczenia produktu do odpowiedniego grupowania PKWiU, tj. informacje dotyczące rodzaju użytego surowca, technologii wytwarzania, konstrukcji i przeznaczenia wyrobu lub charakteru usługi. Organy podatkowe nie są więc uprawnione do dokonywania ww. klasyfikacji. W przypadku wątpliwości w tym zakresie, należy zwrócić się o dokonanie prawidłowej klasyfikacji do Urzędu Statystycznego w Łodzi, Ośrodka Interpretacji i Standardów Klasyfikacyjnych.

Ponieważ Spółka w opisie zdarzenia przyszłego podała, iż przedmiotowe usługi mieszczą się w grupowaniu PKWiU 67.13.10-00.00 „Usługi pomocnicze związane z pośrednictwem finansowym, pozostałe, gdzie indziej niesklasyfikowane”, niniejsza interpretacja jest wydawana w oparciu o podaną przez Spółkę klasyfikację, bez rozstrzygania jednakże o jej poprawności. Tutejszy organ podatkowy nie jest organem uprawnionym do dokonywania klasyfikacji towarów lub usług.

W myśl przepisu art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Natomiast na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, zwolnione są od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy. Pozycja nr 3 załącznika nr 4 do ustawy brzmi: „Sekcja J ex (65 – 67) – Usługi pośrednictwa finansowego, z wyłączeniem:

• działalności lombardów, z wyjątkiem usług świadczonych przez banki,
• usług polegających na oddaniu w odpłatne użytkowanie rzeczy ruchomej,
• usług doradztwa finansowego (PKWiU ex 67.13.10-00.20),
• usług doradztwa ubezpieczeniowego oraz wyceny dla towarzystw ubezpieczeniowych (PKWiU ex 67.20.10-00.20, -00.30), z wyjątkiem świadczonych przez zakład ubezpieczeń w rozumieniu przepisów o działalności ubezpieczeniowej oraz świadczonych w tym zakresie przez podmioty działające w imieniu i na rzecz zakładu ubezpieczeń,
• usług ściągania długów oraz factoringu,
• usług zarządzania akcjami, udziałami w spółkach lub związkach, obligacjami i innymi rodzajami papierów wartościowych, z wyjątkiem wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 12 ustawy,
• usług przechowywania akcji, udziałów w spółkach lub związkach, obligacji i innych rodzajów papierów wartościowych, z wyjątkiem wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 12 ustawy,
• transakcji dotyczących dokumentów ustanawiających tytuł własności,
• transakcji dotyczących praw w odniesieniu do nieruchomości.”
  
  

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż przedmiotowe usługi, zaklasyfikowane przez Spółkę do usług pomocniczych związanych z pośrednictwem finansowym, pozostałych, gdzie indziej niesklasyfikowanych, podlegają zwolnieniu z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Przepis art. 86 ust. 1 przedmiotowej ustawy stanowi, że w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione warunki: odliczenia dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz towary i usługi, z których nabyciem wiąże się podatek naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli takich, które generują podatek należny. Zatem warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonywaniem czynności opodatkowanych. Powyższa zasada wyklucza możliwość odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do działalności opodatkowanej, czyli w przypadku wykonywania czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

W przedmiotowej sprawie usługi będą świadczone zarówno bankom wewnątrz Unii Europejskiej, jak również bankom spoza Unii Europejskiej. W świetle art. 27 ust. 4 pkt 4 w związku z ust. 3 ww. ustawy, miejscem świadczenia usług finansowych jest miejsce, gdzie nabywca usługi posiada siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności, dla którego dana usługa jest świadczona, a w przypadku braku stałego miejsca prowadzenia działalności, stały adres lub miejsce zamieszkania. Usługi świadczone przez Spółkę nie podlegają więc opodatkowaniu na terytorium kraju.

Zgodnie z brzmieniem art. 86 ust. 9 pkt 4 ww. ustawy, podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą wykonywanych na terytorium kraju transakcji, w tym pośrednictwa, dotyczących rachunków terminowych i bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem inkasa należności i factoringu, w przypadku gdy miejscem świadczenia tych usług, zgodnie z art. 27 ust. 3 pkt 1, jest terytorium państwa trzeciego lub gdy usługi dotyczą bezpośrednio towarów eksportowanych, pod warunkiem że podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami.

Mając na uwadze wyżej wskazane przepisy oraz przedstawione zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie Spółka wykonuje na terytorium kraju czynności wymienione w art. 86 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług (usługi pomocnicze związane z pośrednictwem finansowym, pozostałe, gdzie indziej niesklasyfikowane) na rzecz podmiotów z państw trzecich. Zgodnie z powyższym Spółce przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony w związku z nabyciem towarów i usług związanych ze świadczeniem na rzecz podmiotów spoza UE przedmiotowych usług, pod warunkiem, że Spółka posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku ze świadczeniem przedmiotowych usług na terytorium kraju.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.