INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 roku w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 6 kwietnia 2009 r. (data wpływu 17 kwietnia 2009 r.), uzupełnionym w dniu 29 maja 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z najmem samochodu osobowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 kwietnia 2009 r. złożono ww. wniosek, uzupełniony w dniu 29 maja 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z najmem samochodu osobowego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka zamierza wynająć samochód osobowy (wynajem na 36 miesięcy) od firmy profesjonalnie zajmującej się wynajmem floty. Istnieje możliwość zawarcia dodatkowej umowy do umowy najmu głównej na kompleksową obsługę, która obejmuje zawieranie umów ubezpieczenia, wykonywanie przeglądów i napraw serwisowych, rozliczanie szkód z ubezpieczenia, organizacja wymiany ogumienia. Suma rat za wynajem, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiadałaby wartości początkowej samochodu.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał pytanie (dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych):

Czy koszty związane z wynajmowanym samochodem osobowym od firmy zajmującej się najmem samochodów będą stanowić koszty uzyskania przychodów bez prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu...

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. Zagadnienie dotyczące podatku od towarów i usług będzie przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy – w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych – wydatki związane z użytkowaniem przedmiotowego samochodu osobowego mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu bez prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu. Art. 16 ust. 3b zwalnia z tego obowiązku użytkowanie samochodów osobowych na podstawie umowy leasingu. Przedmiotowa umowa spełnia warunki określone w art. 17a i 17b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tzn. jest traktowana jak umowa leasingu, mianowicie została zawarta na czas oznaczony przekraczający 40% normatywnego okresu amortyzacji, a suma ustalonych w niej opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej przedmiotowego samochodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, ze zm.) – dalej: ustawa, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z powyższego wynika, że wszystkie poniesione koszty, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami lub służą zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów.

Jak stanowi art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika – w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu.

Stosownie natomiast do art. 16 ust. 3b ustawy, przepis ust. 1 pkt 51 nie dotyczy samochodów osobowych używanych na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1. W myśl tego uregulowania, przez umowę leasingu należy rozumieć umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.

Z powyższego wynika, iż wydatki związane z użytkowaniem samochodów osobowych na podstawie umowy najmu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów u najemcy pod warunkiem, że umowa ta spełnia przesłanki umożliwiające uznanie jej za „umowę leasingu”, określone w art. 17a pkt 1 ustawy.

Na podstawie art. 17b ust. 1 ustawy, opłaty ustalone w umowie leasingu (zwanej potocznie umową leasingu operacyjnego), ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2, jeżeli umowa ta spełnia następujące warunki:

1. została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 10 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości, oraz
2. suma ustalonych w niej opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Z kolei art. 17b ust. 2 ustawy stanowi, iż jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

1. art. 6,
2. przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
3. art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz. U. z 1997 r. Nr 26, poz. 143 ze zm.)

• do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 17f-17h.

Jak wskazała Spółka we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, jej zamiarem jest wynajęcie na okres 36 miesięcy samochodu osobowego od firmy zajmującej się wynajmem floty. Suma rat za wynajem, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiadałaby wartości początkowej samochodu.

Tym samym przedmiotowa umowa wypełnia przesłanki określone w art. 17b ust. 1 ustawy, co skutkuje uznaniem jej na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za umowę leasingu. Jeśli jednocześnie spełnione zostaną warunki wynikające z art. 17b ust. 2 ustawy będzie ona mogła być uznana na gruncie podatkowym za umowę leasingu operacyjnego.

W takim przypadku, stosownie do art. 16 ust. 3b, Spółka nie będzie zobowiązana do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu dla samochodu osobowego. Wydatki związane z jego eksploatacją, w tym opłacany czynsz najmu, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem ich zgodnego z prawem udokumentowania.

Należy jednakże zauważyć, iż z art. 17j ust. 2 pkt 1 ustawy wynika zastrzeżenie, że do sumy opłat (o której mowa w art. 17b ust. 1 pkt 2), nie zalicza się płatności na rzecz finansującego za świadczenia dodatkowe, o ile są one wyodrębnione z opłat leasingowych.

Reasumując, wydatki związane z użytkowaniem samochodu osobowego na cele prowadzonej działalności w przedstawionej sytuacji będą mogły stanowić koszt uzyskania przychodów bez konieczności prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu. Natomiast wydatki ponoszone w wyniku zawarcia umowy dodatkowej, a dotyczące usług dodanych, nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.