INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 26 marca 2009 r. (data wpływu 3 kwietnia 2009 r.) uzupełnionym pismem z dnia 17 czerwca 2009 r. (data wpływu 18 czerwca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 kwietnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Powyższy wniosek uzupełniono pismem z dnia 17 czerwca 2009 r. (data wpływu 18 czerwca 2009 r.).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Uzyskuje Pani dochód z tytułu najmu i dzierżawy, który opodatkowany jest na zasadach ogólnych. Posiadany grunt częściowo wynajmowany jest pod garaże blaszane. Część garaży stanowi Pani własność, a część należy do najemców gruntu. Obecnie na gruncie znajduje się około 100 garaży, zaś kilka miejsc wynajmuje Pani dla samochodów stojących bez garażu.

W uzupełnieniu złożonym do wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wskazała Pani, iż telefon stacjonarny zarejestrowany jest na osobę fizyczną. Koszt zakupu poszczególnych elementów wyposażenia np. komputera drukarki, tonerów, mebli czy szaletu nie przekroczy kwoty 3.500 zł. Remont pokoju przeznaczonego na biuro polegał będzie na jego odnowieniu tj. na szpachlowaniu i malowaniu, zatem nie spowoduje to zwiększenia wartości początkowej budynku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy osoba fizyczna uzyskująca dochody z tytułu najmu lub dzierżawy może do kosztów uzyskania przychodów zaliczyć wydatki na zakup papieru do drukarki, komputera, stołu, szafy na dokumenty, opłaty za rozmowy telefoniczne z telefonu stacjonarnego i prąd, wydatki na płatną reklamę, remont pokoju w swoim domu przeznaczonym na biuro, w jaki sposób zaliczyć do kosztów wydatki dotyczące opłat za prąd...

Pani uważa, iż wszystkie wydatki, które mają związek z uzyskanym przez Panią dochodem stanowią koszty uzyskania przychodu. Do takich wydatków zalicza Pani m.in.:

• wydatki na reklamę i telefon stacjonarny, dzięki którym potencjalni klienci mogą dowiedzieć się o Pani usługach;
• komputer, drukarkę i koszty energii elektrycznej, aby mogła Pani drukować zawierane z klientami umowy oraz wypełniać deklaracje podatkowe,
• szafy, stół, segregatory i etykietownicę, żeby w biurze utrzymać porządek,
• kosiarkę, szalet, aby na wynajmowanym placu zachować porządek,
• remont pokoju, który wykorzystuje Pani do prowadzonej działalności gospodarczej.

Wszystkie wymienione powyżej wydatki związane są z podnoszeniem walorów wynajmowanego gruntu oraz przyczyniają się do zwiększenia ilości osób korzystających z Pani oferty, a co za tym idzie, zwiększają uzyskiwany przez Panią przychód.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 Nr 14, poz. 176 ze zm.) źródłem przychodu jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Zgodnie z ogólną zasadą dotyczącą kosztów uzyskania przychodów, zawartą w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu tj. być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, w tym okoliczności, iż ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Musi to być zatem taki wydatek, którego związek z prowadzoną działalnością nie budzi wątpliwości, a – jak wskazano - obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika. Kwalifikacja wydatków do kosztów uzyskania przychodów, ze względu na kryterium celowości, leży bowiem w gestii podatnika. Należy jednak mieć na uwadze, że prawidłowość dokonanej kwalifikacji podlega ocenie organów podatkowych.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż w związku z uzyskiwanym przychodem z tytułu najmu lub dzierżawy ponosi Pani wydatki związane z reklamą, opłatami za telefon i prąd, zakupem komputera, drukarki, szafy, segregatorów, etykietownicy, kosiarki, szaletu oraz remontu pomieszczenia przeznaczonego na biuro.

W przepisach prawa podatkowego brak jest definicji pojęcia „reklama”, w związku z tym należy przyjąć wykładnię językową. Właściwe określenie zakresu tego pojęcia ma istotne znaczenie dla ustalenia podatkowej kwalifikacji różnych działań podejmowanych przez podatników. Słownik Języka Polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN S.A. definiuje reklamę jako „działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług”. Celem reklamy jest przekazywanie informacji o towarach (usługach) i nakłanianie potencjalnych klientów do ich nabycia. Polega ona głównie na prezentowaniu danego towaru, danej usługi, ewentualnie marki, cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych lub zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych, modnych czy nawet prowokujących, aby skłonić jak największą liczbę potencjalnych nabywców do zakupu (do korzystania z usługi).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Pani „swoje reklamy rozlepia na mieście” gdyż „jeżeli nikt nie będzie o Pani wiedział, to nikt nie postawi garażu”.

Mając na względzie przedstawiony przez Panią stan faktyczny oraz przytoczone przepisy prawa i ich wykładnię, utrwaloną w orzecznictwie, stwierdzić należy, iż rozwieszanie przez Panią ogłoszeń reklamowych lub inne formy płatnej reklamy są środkiem zmierzającym do wzrostu ilości wynajmowanych przez Panią gruntów i garaży, a tym samym istnieje związek przyczynowo–skutkowy pomiędzy ponoszonymi kosztami, a przychodami. Wydatki tego rodzaju – co do zasady - przyczyniają się do podnoszenia ilości wynajmowanych gruntów i garaży, mogą więc stanowić koszt uzyskania przychodów.

Natomiast w przypadku wykorzystywania w działalności gospodarczej telefonu domowego (prywatnego), zarejestrowanego na osobę fizyczną, wydatki podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów będą podlegały ograniczeniom. Wynika to z faktu, że zasadniczo przyjmuje się, iż telefon prywatny służy celom osobistym podatnika i jego rodziny. Z tego względu kosztami nabycia, instalacji czy abonamentu telefonicznego nie można obciążać przychodów uzyskiwanych z tytułu najmu czy dzierżawy.

Aby uznać za koszty podatkowe wydatki związane z używaniem telefonu prywatnego na potrzeby najmu lub dzierżawy, konieczne jest udokumentowanie, w jakim zakresie telefon prywatny służy wynajmującemu. Nie można przy tym przyjąć, że wartość rozmów służbowych prowadzonych z telefonu prywatnego wynajmującego stanowi określony procent ogólnej sumy kosztów. Osoba wynajmującą musi wykazać rzeczywistą wartość kosztów rozmów wykonanych w celach związanych z najmem lub dzierżawą na podstawie faktury za usługi telefoniczne oraz wykazu rozmów telefonicznych (bilingu).

Jednakże w sytuacji, gdyby w miejscu zamieszkania posiadała Pani zainstalowaną odrębną linię telefoniczną, która wykorzystywana byłaby tylko do celów służbowych, to wydatki związane z nabyciem i używaniem telefonu mogłyby w całości stanowić koszty uzyskania przychodów.

Uzyskiwanie przychodów z tytułu najmu lub dzierżawy gruntu pod garaże i garaży wiąże się również z ponoszeniem wydatków na zapewnienie pomieszczenia biurowego i jego utrzymanie. Dlatego ważne jest prawidłowe zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez podatnika z tytułu używania własnego domu lub mieszkania dla powyższych celów.

Uzyskując przychód ze źródła jakim jest najem, może Pani na potrzeby najmu wykorzystywać część własnej nieruchomości, w związku z czym może również zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki związane z jej użytkowaniem.

W związku z powyższym, jeżeli część domu mieszkalnego przeznaczy Pani na prowadzenie biura, to koszty energii elektrycznej oraz wydatki na remont pokoju przeznaczonego na biuro mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Przepisy podatkowe nie określają jednoznacznie sposobu ustalania wielkości wydatków dotyczących utrzymania domu, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza - jakie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu.

Jednym ze sposobów ustalenia tej części wydatków, która dotyczy prowadzonej działalności gospodarczej jest zastosowanie do obliczeń wskaźnika udziału powierzchni zajmowanej na biuro do całej powierzchni lokalu.

Należy więc stwierdzić, iż w przedstawionej sytuacji koszty utrzymania domu (w tym opłaty za prąd), w którym prowadzone jest biuro, mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu w takiej części, w jakiej przypadają bezpośrednio na prowadzone biuro.

Ustalając udział powierzchni przeznaczonej na biuro, należy brać pod uwagę łączną powierzchnię użytkową przeznaczoną na biuro.

Odnosząc się natomiast do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków takich jak: zakup komputera, drukarki, szafy, stołu, etykietownicy, kosiarki oraz szaletu wskazać należy, iż stosownie do przepisu art. 22a ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
• maszyny, urządzenia i środki transportu,
• inne przedmioty
  
  – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania (art. 22d ust. 1 tej ustawy). Z kolei w myśl art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku, gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo – w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

W świetle cytowanych przepisów w przypadku, gdy wartość jednostkowa składników majątku nie przekracza kwoty 3.500,00 zł, podatnik może wybrać jedną z następujących możliwości:

• nie zaliczyć ich do środków trwałych, a wydatki poniesione na nabycie zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania – zgodnie z art. 22d ust. 1 ustawy, lub
• zaliczyć te składniki do środków trwałych i dokonywać odpisów amortyzacyjnych na zasadach ogólnych albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania lub w miesiącu następnym - zgodnie z art. 22f ust. 3 ustawy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż wynajmuje Pani grunt pod garaże oraz garaże będące pani własnością. W związku z powyższym należy stwierdzić, iż pomiędzy wydatkami poniesionymi w związku z najmem, a przychodem uzyskanym z tegoż źródła istnieje związek przyczynowo-skutkowy, a zatem wydatki poniesione na zakup wyposażenia oraz komputer i drukarkę (w przypadku gdy ich wartość jednostkowa nie przekroczy 3.500 zł będą mogły być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów. Gdyby jednak wartość zakupionych (wytworzonych) środków trwałych przekroczyła wartość 3.500 zł to kosztami uzyskania przychodów będą odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej środka trwałego, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek trwały wprowadzono do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Ponadto wskazać należy, iż wydatki związane z zakupem papieru do drukarki i segregatorów zaliczane są do materiałów biurowych, które mogą w Pani przypadku stanowić koszty uzyskania przychodów.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej – powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.