INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 04 maja 2009 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Warszawie 05.05.2009 r.; data wpływu do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku 11.05.2009 r.), uzupełnione pismem z dnia 14.07.2009 (data wpływu 16.07.2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy zakupie paliwa i usług remontowych do samochodów TIR - jest prawidłowe;

• niezgodności zawartych w ustawie o podatku od towarów i usług ograniczeń dotyczących prawa do odliczenia podatku naliczonego z prawem wspólnotowym - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 05 maja 2009 r. został złożony w Izbie Skarbowej w Warszawie (data wpływu do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku 11.05.2009 r.) w/w wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego przy zakupie paliwa i usług remontowych do samochodów TIR, które to zakupy zostały dokonane przed dniem rejestracji Spółki dla celów podatku od towarów i usług.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka jest czynnym i zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów usług, składającym miesięczne deklaracje VAT-7. Na terytorium RP świadczy usługi międzynarodowego transportu towarów. Siedziba firmy znajduje się na terytorium Białorusi, Na terytorium RP Podatnik nie posiada stałego miejsca wykonywania działalności w związku z powyższym, zgodnie z wymogami wynikającymi z przepisów ustawy o VAT spółka ustanowiła przedstawiciela podatkowego który w jej imieniu dokonuje rozliczeń podatku VAT. Działalność gospodarczą Spółka rozpoczęła 03.12.1992 r. Przedmiotem działalności firmy jest transport międzynarodowy towarów o którym mowa w art. 83 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług czyli transport odbywa się:

• z miejsca wyjazdu (nadania) na terytorium kraju do miejsca przyjazdu (przeznaczenia) poza terytorium Wspólnoty,

• z miejsca wyjazdu (nadania) poza terytorium Wspólnoty do miejsca przyjazdu (przeznaczenia) na terytorium kraju,

• z miejsca wyjazdu (nadania) poza terytorium Wspólnoty do miejsca przyjazdu (przeznaczenia) poza terytorium Wspólnoty, jeżeli trasa przebiega na pewnym odcinku przez terytorium kraju (tranzyt),

• z miejsca wyjazdu (nadania) na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju do miejsca przyjazdu (przeznaczenia) poza terytorium Wspólnoty lub z miejsca wyjazdu (nadania) poza terytorium Wspólnoty do miejsca przyjazdu (przeznaczenia) na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, jeżeli trasa przebiega na pewnym odcinku przez terytorium kraju;
  
  

Spółka w dniu 11.12.2008 r. otrzymała decyzję o nadaniu numeru NIP (NIP-4) oraz potwierdzenie zarejestrowania podmiotu jako podatnika VAT (VAT-5). W złożonym zgłoszeniu rejestracyjnym VAT-R złożonym do urzędu w dniu 25.11.2008 r. firma jako pierwszy okres rozliczeniowy wskazała miesiąc 01/2005 r. W okresie od 01/2005 r. firma wykonywała transport o którym mowa w art. 83 ust. 3 ustawy o VAT, czyli tranzyt przez terytorium RP opodatkowany stawką 0%. W dniu 29.12.2008 r. złożyła deklaracje „zerowe” za okres od 01/2005 r. do 08.2008 r., następnie poprzez złożenie korekt deklaracji za okres od 04/2008 do 08.2008 r. wykazała tranzyt przez terytorium RP, odpowiednio dostawę towarów oraz świadczenie usług poza terytorium kraju i dostawę towarów oraz świadczenie usług na terytorium kraju, opodatkowane stawką 0%, zgodnie z dyspozycją art. 83 ust. 1 pkt 23 ustawy o VAT i art. 27 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT. Urząd Skarbowy przyjął rozliczenia. Jednocześnie w okresie od 01/2005 r. Spółka dokonywała na terytorium RP zakupów paliwa oraz usług remontowych. Przedmiotowe zakupy były bezpośrednio związane z czynnościami opodatkowanymi stawką 0% oraz świadczeniem usług poza terytorium kraju z prawem do odliczenia podatku naliczonego. Spółka nie dokonała odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur zakupu.

W uzupełnieniu do wniosku Spółka podała, iż stan faktyczny opisany we wniosku zaistniał w dniu 01.06.2008 r.; wniosek dotyczy samochodów nie wymienionych w art. 86 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług; ówcześnie obowiązujący przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 w/w ustawy nie miał zastosowania do przedmiotowych wydatków.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w myśl przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) Spółce przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z dokonanych zakupów paliwa oraz usług remontowych za okres od 01/2005 roku do 09/2008 roku... Zgodnie z uzupełnieniem do wniosku pytanie dotyczy wydatków poniesionych w dniu 01.06.2008 r.

Zdaniem Spółki za okres od 01/2005 r. ma ona prawo do odliczenia VAT od zakupów paliwa oraz usług remontowych, bowiem jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT oraz występuje związek pomiędzy dokonanymi zakupami a czynnościami opodatkowanymi. Zdaniem Spółki ograniczenia zawarte w przepisach krajowych są niezgodne z przepisami Szóstej Dyrektywy. W dniu 1 mają 2004 r. Rzeczpospolita Polska stała się członkiem Unii Europejskiej. Od tego momentu acquis communautaire, czyli dorobek prawny Wspólnot Europejskich, stał się częścią krajowego porządku prawnego. Zgodnie z art. 94 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (dalej TWE), instrumentem harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich są dyrektywy. Zgodnie z art. 249 TWE, dyrektywy wiążą każde państwo członkowskie do którego są kierowane, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków jej implementacji. W przypadku, gdy zachodzi konieczność dokonania wykładni przepisów krajowych będących odzwierciedleniem dyrektyw Wspólnot, wykładnia wspólnotowa, tj. interpretacja prawa krajowego w świetle tekstu oraz celu dyrektyw, stanowi obowiązek nie tylko sądów krajowych, ale i organów administracji zobowiązanych do przestrzegania zasady praworządności (art. 120 O.p.). Wykładnia prowspólnotowa powinna iść tak daleko, jak to jest możliwe, aby osiągnąć rezultat założony w dyrektywie (wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości C-106/89). W świetle przepisów art. 17 i nast. Szóstej Dyrektywy unormowanie opodatkowania podatkiem od towarów i usług oparte jest na zasadzie neutralności opodatkowania podmiotów w obrocie gospodarczym. Oznacza to, że podatek ten nie obciąża przedsiębiorcy, lecz dopiero finalnego odbiorcę - konsumenta. Przedsiębiorca zaś musi mieć zapewnioną możliwość odzyskania podatku naliczonego związanego ze swoją działalnością opodatkowaną. System odliczeń podatku VAT ma na celu zdjęcie z podatnika ciężaru związanego z ekonomicznym kosztem podatku, jaki podatnik musi zapłacić w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej. Jeżeli w prawie wspólnotowym nie ma regulacji, która pozwalałaby na ograniczenia prawa podatnika do odliczenia, to prawo do odliczenia powinno być w pełni respektowane. Tak istotę podatku VAT na gruncie prawa wspólnotowego rozumie Europejski Trybunał Sprawiedliwości (por. np. wyrok ETS z dnia 21 września 1988 roku, sygn. akt 50/87, ECR 1988/8/04797). Konsekwencją zasady neutralności, a zarazem narzędziem umożliwiającym jej efektywną realizację jest prawo do odliczenia podatku naliczonego od podatku należnego. Aby zasada neutralności funkcjonowała w sposób niezakłócony konieczne jest, by prawo do odliczenia doznawało jak najmniej uszczupleń. Założenie to odzwierciedla wprost art. 17 ust. 2 lit. a) Szóstej Dyrektywy, który nie zawiera żadnych ograniczeń prawa do odliczenia. Nie przewidują przepisy Dyrektywy w szczególności zakazu w korzystaniu z prawa do odliczenia w przypadku braku rejestracji jako podatnika VAT w stosownym terminie, ani też prawidłowego wypełnienia deklaracji. Warto zaznaczyć, że art. 18 Szóstej Dyrektywy, odnoszący się do zasad stosowania prawa do odliczenia nie stawia podatnikowi żadnych dodatkowych warunków do skorzystania z tego prawa, poza posiadaniem faktury (art. 18 ust. 1 lit. a). Zgodnie z art. 168 pkt (a) Dyrektywy 2006/112/EC (wcześniej art. 17 pkt 2 (a) Szóstej Dyrektywy) oraz art. 86 ustawy o VAT, podatnik ma prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupów wykorzystywanych do czynności opodatkowanych. Jest to fundamentalne prawo podatnika VAT, wyrażające podstawową zasadę podatku VAT – zasadę neutralności tego podatku. Należy w tym miejscu podkreślić, iż od podatnika zależy, czy ze swojego prawa do odliczenia skorzysta oraz wskazać na termin w jakim może on z tego uprawnienia skorzystać. Generalnie podatnik może dokonać obniżenia podatku należnego o podatek naliczony w rozliczeniu za okres, w którym otrzymał fakturę (art. 86 ust. 10 ustawy o VAT), jednakże jeśli podatnik nie dokona obniżenia podatku należnego w tym terminie może obniżyć kwotę podatku należnego w następnym okresie rozliczeniowym (art. 86 ust. 10 ustawy o VAT w stanie prawnym obowiązującym do 01 .12.2008r). Niezadeklarowany w okresie otrzymania faktury lub w okresie następnym podatek naliczony nie przepada jednak jeszcze przez 5 lat licząc od początku roku w którym nastąpiło prawo do obniżenia podatku należnego z uwagi na art. 86 ust. 13 ustawy o VAT, przewidujący możliwość jego zadeklarowania w formie korekt deklaracji za okres w którym wystąpiło prawo do odliczenia podatku. Z kolei art. 88 ust. 4 ustawy z 11 marca 2004 r., o podatku od towarów i usług stanowiący dopełnienie art. 86 dookreśla status podatnika, umożliwiający realizowanie jego prawa do odliczenia – rejestracja jako podatnik VAT czynny, gdyż obniżenie lub zwrotu różnicy podatku nie stosuje się do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96 ustawy o podatku od towarów i usług, z wyłączeniem przypadków określonych w art. 86 ust. 20 ustawy o VAT. Z analizy treści art. 88 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., nie wynika, by do nabycia uprawnienia do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego koniecznym było posiadanie statusu podatnika VAT czynnego w momencie otrzymania faktury zakupowej. W dacie otrzymania faktury koniecznym jest aby podmiot, który ją otrzymuje był podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku VAT, podmiotem wykonującym samodzielnie działalność gospodarczą zdefiniowaną w ustępie 2 tego artykułu (mając na uwadze art. 4 Szóstej Dyrektywy Rady), bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Tak więc podatnik w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT nabywa prawo do odliczenia podatku naliczonego w momencie otrzymania faktury, lecz aby to uprawnienie to zrealizować musi posiadać status podatnika VAT czynnego (podatnik musi posiadać taki status w momencie realizacji uprawnienia). Należy ponownie podkreślić, iż to od woli podatnika zależy, czy zechce z prawa do odliczenia skorzystać i w jakim terminie (z zastrzeżeniem art. 86 ust. 13 ustawy o VAT). Wyżej zaprezentowany pogląd został podzielony przez Dyrektora Izby Skarbowej w Białymstoku w wydanej w dniu 19 grudnia 2006 r., decyzji nr PPlI/4430-681/RL/06, gdzie czytamy: „status zarejestrowanego podatnika VAT wymagany jest do realizacji prawa jakim jest odliczenie VAT. Przepisy dotyczące rejestracji nie przewidują bowiem sankcji w postaci pozbawienia podatnika prawa do odliczenia VAT. Tak więc podatnik VAT nabywa prawo do odliczenia VAT w momencie otrzymania faktury, lecz aby z tego prawa skorzystać winien posiadać status czynnego podatnika VAT w momencie realizacji tego uprawnienia.” Takie samo stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu w wydanej 13 kwietnia decyzji nr PPII443/340/2006/PK, jak również Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w wydanej interpretacji nr lLPP2/443-51/07-2/JK z dnia 31.10.2007r., teza: „Status podatnika czynnego konieczny jest w momencie wykonywania odliczenia VAT. Podatnik, zgodnie z art. 15 ustawy o VAT z 2004 r., nabywa prawo do odliczenia podatku naliczonego w momencie otrzymania faktury, lecz aby uprawnienie to zrealizować, musi posiadać status podatnika VAT czynnego. Prawo do obniżenia podatku należnego powstaje u wszystkich podatników, jeśli wykażą, że zakupy były związane z bieżącą albo przyszłą działalnością opodatkowaną, a warunek rejestracji jest niezbędny wyłącznie do skorzystania przez podatnika z prawa do obniżenia podatku należnego.” Jednocześnie należy podkreślić, iż sądy administracyjne prezentują taką samą linię orzecznictwa, np.: w wyroku wydanym 21 grudnia 2006 r., NSA uznał, że możliwe jest odliczenie podatku naliczonego poniesionego przed dokonaniem rejestracji VAT. Sąd stwierdził jednak, że do skorzystania z tego prawa rejestracja jest konieczna (I FSK 378/06). Podobną tezę powtórzył WSA 28 lutego 2007 r., (I SA/Wr 889/06), gdzie wskazano jak z tego prawa skorzystać poprzez złożenie deklaracji VAT za miesiące, w których otrzymano faktury, nie dalej jednak niż 5 lat wstecz.

Ponadto, w wyroku nr I SA/Łd 149/08 z dnia 2008.02.07 WSA czytamy: „Aby uprawnienie płynące z przepisów Szóstej Dyrektywy nie stało się iluzoryczne, przepis art. 86 ust. 4 interpretować należy uwzględniając prowspólnotową wykładnię. Wobec tego przyjąć trzeba, że kategoria podatnika podatku VAT nie jest uzależniona od tego, czy dokonał rejestracji w tym podatku, czy też nie. O tym czy dany podmiot jest podatnikiem podatku VAT, czy też nie posiada takiego przymiotu nie decydują kryteria formalne związane z rejestracją, a jedynie kryteria obiektywne. Prawo do odliczenia podatnik nabywa bez względu zatem na to, czy się zarejestrował. Natomiast, jeżeli pragnie z tego prawa skorzystać, wówczas rejestracja jest konieczna, jako warunek formalny prawidłowego rozliczenia się z należności publicznoprawnej. Podobne stanowisko odnaleźć można w najnowszym orzecznictwie sądów administracyjnych (por. np. wyrok NSA z dnia 21 grudnia 2006 roku, sygn. akt I FSK 378/06, niepubl. wyrok WSA z dnia 26 lipca 2006 roku, sygn. akt I SA/Wr 1452/05 z glosą Z. M, OSP 2007/12/136). Zakaz wprowadzania jakichkolwiek barier w prawie podatnika do odliczenia potwierdził wielokrotnie ETS w licznych orzeczeniach dotyczących podatku od towarów i usług (por. np. wyrok z dnia 19 września 2000 roku, sygn. akt C-177/99).

Na tle opisanego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r., Nr 54, poz. 535 ze zm.) w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Do podstawowych zasad wspólnego systemu VAT należy między innymi zasada neutralności podatku dla podatnika, rozumiana jako stosowanie podatku od towarów i usług na wszystkich etapach obrotu gospodarczego z równoczesnym prawem do potrącenia podatku zawartego w poprzedniej fazie obrotu. Prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynika z samej konstrukcji podatku od towarów i usług i ma na celu zapewnienie neutralności tego podatku dla podatników VAT czynnych. Podatnik ma prawo do skorzystania z przedmiotowego prawa w określonych przepisami terminach, pod warunkiem spełnienia przez niego określonych warunków pozytywnych (związku nabytych towarów i usług z czynnościami opodatkowanymi), jak i niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych m.in. w art. 88 w/w ustawy. Przepis art. 88 ust. 4 w/w ustawy stanowi, iż obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 20 (wyłączenie to nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie). Z treści cytowanego przepisu art. 88 ust. 4 nie wynika jednakże, w którym momencie podatnik musi uzyskać status podatnika czynnego VAT, by móc skorzystać z prawa do odliczenia podatku naliczonego. Istnienie prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony jest uzależnione od tego, czy usługi zostały zakupione przez Spółkę w celu wykonywania czynności opodatkowanych. Treść cytowanego wcześniej art. 88 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług nie wskazuje, aby do nabycia prawa do odliczenia podatku naliczonego konieczne było posiadanie statusu podatnika zarejestrowanego w momencie dokonywania zakupu. Zatem status podatnika czynnego (zarejestrowanego) konieczny jest w momencie dokonywania odliczenia.

Na podstawie art. 86 ust. 3 w/w ustawy, w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca – nie więcej jednak niż 6.000 zł. Z dniem akcesji Polski do Unii Europejskiej, tj. z dniem 1 maja 2004 r. wprowadzony został również przepis art. 88 ust. 1 pkt 3 w/w ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3 i 5. Natomiast na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy dotyczącej podatku od towarów i usług, tj. ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.), przepisy ograniczające prawo do odliczenia w związku z nabyciem samochodów osobowych oraz innych samochodów a także paliwa do nich stanowiły iż obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika:

• samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika (art. 25 ust. 1 pkt 2),

• paliw silnikowych benzynowych, oleju napędowego oraz gazu wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych lub innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg (art. 25 ust. 1 pkt 3a).
  
  

Podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007 r. jest Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. Nr 347, poz. 1, ze zm.), a wcześniej VI Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku – 77/388/EWG (Dz. U. UE. L. Nr 145, poz. 1 ze zm.). Zgodnie z art. 17(6) VI Dyrektywy (oraz art. 176 obowiązującej Dyrektywy) podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w dniu ich przystąpienia. Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych oraz nabywanych paliw. Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym omawiany przepis art. 17(6) VI Dyrektywy formułuje zasadę „stand still” (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie VI Dyrektywy. Z uwagi na cel przepisu art. 17(6) VI Dyrektywy pojęcie „prawo krajowe” odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula „stand still” nie ma bowiem na celu umożliwienie nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy. W tym kontekście uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17(6) VI Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku. W podobny sposób do opisanej kwestii odniósł się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07. Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L. Nr 347, poz. 1 ze zm.) z regulacją VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977r., uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Zgodnie z powyższym przed dniem akcesji ówcześnie obowiązujące przepisy dot. podatku od towarów i usług nie zawierały przepisów ograniczających prawo podatników do odliczenia podatku VAT naliczonego przy zakupie paliwa do samochodów TIR, jak również nie zawierały przepisów ograniczających to prawo w stosunku do usług remontowych. Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym do przedmiotowych wydatków Spółki nie miały zastosowania zarówno ograniczenia prawa do odliczenia podatku VAT zawarte w poprzednio obowiązującej ustawie o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, jak i ograniczenia tego prawa zawarte w obecnie obowiązującej ustawie o podatku od towarów i usług.

Należy więc stwierdzić, iż Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT z faktur zakupowych wystawionych na jej rzecz przed dniem dokonania rejestracji dla celów VAT, pod warunkiem jednakże, iż towary i usługi, nabycie których zostało udokumentowane fakturami były wykorzystywane do wykonywania przez Spółkę czynności opodatkowanych.

Biorąc pod uwagę powyższe stanowisko Spółki dotyczące prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego należało uznać za prawidłowe. Jednocześnie jednak stanowisko Spółki dotyczące niezgodności zawartych w ustawie o podatku od towarów i usług ograniczeń dotyczących prawa do odliczenia podatku naliczonego z prawem wspólnotowym należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 w/w ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 w/w ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 w/w ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.