INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 3 kwietnia 2009 roku (data wpływu 14 kwietnia 2009 roku) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia rezydencji podatkowej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 kwietnia 2009 roku został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia rezydencji podatkowej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest obywatelem Izraela. Od 2008 roku wynajmuje w Polsce mieszkanie, w którym przebywa z zamiarem stałego pobytu, z wyłączeniem czasu kiedy odbywa zagraniczne podróże służbowe. Wnioskodawca posiada rodzinę w Izraelu, ale utrzymuje z nią sporadyczne i formalne kontakty, zatem można uznać, że jest osobą samotną. Z racji częstych podróży służbowych między innymi do Izraela, Cypru czy Niemiec trudno ustalić czy Wnioskodawca będzie przebywał w Polsce więcej niż 183 dni w roku podatkowym. Wnioskodawca wykonuje zawód architekta, swoje życie zawodowe związał głównie z Rzeczypospolitą Polską. Większość projektów, w których bierze lub będzie brał udział jest lub zostanie zrealizowanych bezpośrednio w Polsce. Od kwietnia 2009 roku jest zatrudniony na podstawie umowy-zlecenia w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w G. Oprócz dochodów osiąganych w Polsce posiada także źródło dochodów na Cyprze – spółkę, której jest wspólnikiem. Wnioskodawca nie posiada na Cyprze miejsca zamieszkania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z przebywaniem na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z zamiarem stałego pobytu oraz powiązaniem gospodarczym z Polską, Wnioskodawca podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej od dnia zamieszkania w Polsce...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 4 ust. 2 lit. a) umowy między Rządem Rzeczypospolitej a Rządem Państwa Izraela w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, w przypadku braku powiązań osobistych w Izraelu i istnieniu powiązań gospodarczych w Polsce, posiada on centrum interesów życiowych w Polsce a zatem w związku z ust. 1 przytoczonego artykułu powinien podlegać nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Rzeczypospolitej Polskiej. Ponadto, zgodnie z art. 3 ust. 1 i 1a ustawy, w związku z zamieszkaniem na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i w związku z przeniesieniem na terytorium Polski swojego centrum interesów gospodarczych podlega on nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Zdaniem Wnioskodawcy podstawowym kryterium, według którego powinno się określać państwo, w którym podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu jest kryterium miejsca zamieszkania. Wynika to zarówno z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak i z art. 4 ust. 1 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Państwa Izrael w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu. Art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi, że przepisy zawarte w ustawie polskiej stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Państwa Izrael w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, jeżeli osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się wg zasad zawartych w art. 4 ust. 2 lit. a-d) umowy. Litera a) tego ustępu wskazuje na ośrodek interesów życiowych za który wobec braku u Wnioskodawcy powiązań osobistych należy uznać państwo, w którym Wnioskodawca ma powiązania gospodarcze. W opinii Wnioskodawcy, ze względu na pracę i projekty wykonywane w Polsce, powinien on podlegać obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. t. j. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy) podlegają w Polsce osoby fizyczne jeśli mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Przepis art. 3 ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Stosownie do art. 4 ust. 1 umowy z dnia 22 maja 1991 roku między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Państwa Izrael w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 1992 r., Nr 28, poz. 124) w rozumieniu tej umowy określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsce zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Ponadto zgodnie z art. 4 ust. 2 powyższej umowy, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym zazwyczaj przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeśli miejsca zamieszkania tej osoby nie można ustalić zgodnie z postanowieniami liter od a) do c), właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną tę sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Postanowienia art. 4 ust. 2 ww. konwencji mają natomiast zastosowanie w sytuacji, gdy w myśl postanowień ust. 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, tzn. gdy zachodzi kolizja ustawodawstw wewnętrznych obu państw w kwestii dotyczącej ustalenia miejsca zamieszkania.

Jak wskazano we wniosku Wnioskodawca jest obywatelem Izraela. Od 2008 roku wynajmuje w Polsce mieszkanie, w którym przebywa z zamiarem stałego pobytu, z wyłączeniem czasu kiedy odbywa zagraniczne podróże służbowe. Wnioskodawca posiada rodzinę w Izraelu, ale utrzymuje z nią sporadyczne i formalne kontakty, zatem można uznać, że jest osobą samotną. Z racji częstych podróży służbowych między innymi do Izraela, Cypru czy Niemiec trudno ustalić czy Wnioskodawca będzie przebywał w Polsce więcej niż 183 dni w roku podatkowym. Wnioskodawca wykonuje zawód architekta, swoje życie zawodowe związał głównie z Rzeczypospolitą Polską. Większość projektów, w których bierze lub będzie brał udział jest lub zostanie zrealizowanych bezpośrednio w Polsce. Od kwietnia 2009 roku jest zatrudniony na podstawie umowy-zlecenia w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w G. Wnioskodawca uważa, że przeniósł na terytorium Polski swoje centrum interesów gospodarczych. Oprócz dochodów osiąganych w Polsce posiada także źródło dochodów na Cyprze – spółkę, której jest wspólnikiem. Wnioskodawca nie posiada na Cyprze miejsca zamieszkania.

Ponieważ Wnioskodawca przeniósł na terytorium Polski swoje centrum interesów gospodarczych, zatem należy uznać, że stosownie do art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych posiada on na terytorium Polski miejsce zamieszkania i w związku z tym podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Ponadto, Wnioskodawca posiada także źródło dochodów na Cyprze, wskazać zatem należy, że do opodatkowania tychże dochodów będzie miała zastosowanie umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Cypru w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzona w Warszawie dnia 4 czerwca 1992 r. (Dz. U. z 1993 r., Nr 117, poz. 523).

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, że niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.