Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP2/443-856/12-6/KW
z 16 stycznia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 21 września 2012 r. (data wpływu 5 października 2012 r.) uzupełnionym pismami z dnia 27 grudnia 2012 r. (data wpływu 31 grudnia 2012 r.) oraz 4 stycznia 2013 r. (data wpływu 9 stycznia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku prowizji uzyskiwanej z tytułu prowadzenia lombardu oraz opodatkowania sprzedaży nieodebranych zastawów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 października 2012 r. wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku prowizji uzyskiwanej z tytułu prowadzenia lombardu oraz opodatkowania sprzedaży nieodebranych zastawów.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismami z dnia 27 grudnia 2012 r. oraz 4 stycznia 2013 r. poprzez doprecyzowanie przedstawionego opisu stanu faktycznego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny (ostatecznie sformułowany w piśmie z dnia 4 stycznia 2013 r.).

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na udzielaniu klientom pożyczek pieniężnych pod zastaw (lombard). W ramach prowadzonej działalności w zamian za pozostawione w lombardzie przedmioty Zainteresowany udziela klientom pożyczek, a następnie w momencie, gdy zwracają udzieloną kwotę, pobiera prowizję, na którą składa się oprocentowanie udzielonej pożyczki oraz opłata za przechowanie przedmiotów (rzeczy) będących zabezpieczeniem pożyczki. Wnioskodawca sprzedaje zastawione a nieodebrane rzeczy, które po wygaśnięciu umowy przechodzą na własność lombardu.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Nieodebrane przedmioty (zastawy) spełniają definicję towarów używanych zgodnie z art. 120 ust. l ustawy z dn. 11.03.2004r. o podatku od towarów i usług. Przedmioty te nie zawierają się wśród wyjątków art. 120 ust. l pkt 4 ww. ustawy. Zainteresowany udziela pożyczek i przedmioty nabywa od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczych, niebędących podatnikami podatku od wartości dodanej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy przychody (prowizja) uzyskiwane z tytułu prowadzenia lombardu, czyli udzielania pożyczek są zwolnione od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT?
2. Czy sprzedaż nieodebranych przedmiotów (zastawów) podlega opodatkowaniu podatkiem VAT na zasadach marży?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

1. Udzielanie pożyczek pod zastaw może korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT.
2. Sprzedaż używanych rzeczy, które przeszły w posiadanie Wnioskodawcy w związku z nieodebraniem zastawu winna być opodatkowana wyłącznie podatkiem VAT od marży na podstawie art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, czyli podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru a kwotą nabycia pomniejszoną o kwotę podatku.
   
   

Zdanie Wnioskodawcy podparte jest interpretacjami:

• Interpretacja indywidualna, sygnatura: IPTPP1/443-331/11-4/MW,
  

• Interpretacja indywidualna, sygnatura: IBPP3/443-715/11/AM.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu tym podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, towarami w rozumieniu ww. ustawy są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienia od podatku możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

Zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki lub zwolnienie od podatku.

I tak, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

W myśl art. 43 ust. 13 ustawy, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Stosownie do art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.
   
   

Powyższe regulacje stanowią implementację do krajowego porządku prawnego zapisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.). Zgodnie bowiem z art. 135 ust. 1 pkt b tej Dyrektywy, państwa członkowskie zwalniają udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę.

W tym kontekście wskazać należy, co wielokrotnie podkreślał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, że zakres zwolnień przewidzianych w Dyrektywie VAT nie może być interpretowany w sposób rozszerzający. Czynności zwolnione od VAT zgodnie z Dyrektywą VAT stanowią autonomiczne pojęcia prawa wspólnotowego, a ich ujednolicona interpretacja ma służyć unikaniu rozbieżności w stosowaniu systemu podatku VAT w poszczególnych państwach członkowskich. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem „pojęcia używane do opisania zwolnień wymienionych w art. 13 szóstej dyrektywy powinny być interpretowane w sposób ścisły, ponieważ stanowią one odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatkiem VAT objęta jest każda dostawa towarów i każda usługa świadczona odpłatnie przez podatnika (wyrok TSUE z dnia 19 listopada 2009 r. C-461/08 w sprawie Don Bosco Onroerend Goed BV).

Jak wynika z przytoczonych przepisów, w wyłączeniach ze zwolnienia nie wymieniono działalności lombardów. Zatem usługi udzielania pożyczek pieniężnych świadczone przez lombardy zwolnione są od podatku na mocy art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy. Ze zwolnienia korzystają również usługi pomocnicze stanowiące element usługi lombardowej, które same stanowią odrębną całość, pod warunkiem, że są niezbędne do świadczenia usługi udzielenia pożyczki.

Obecnie w polskim systemie prawnym brak przepisów szczególnych regulujących funkcjonowanie zakładów zastawniczych, czyli lombardów.

Jednak należy wskazać, że jednym z dwu podstawowych elementów umowy lombardowej jest pożyczka. Dochodzi bowiem do przeniesienia na pożyczkobiorcę własności określonej ilości pieniędzy oraz zobowiązania się pożyczkobiorcy do zwrotu tej samej ilości pieniędzy wraz z odsetkami. Zatem w umowach tych zawarte są przedmiotowo istotne składniki umowy pożyczki, przewidziane w art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Drugim elementem jest upoważnienie pożyczkodawcy do sprzedaży rzeczy ruchomych wydanych mu jako zabezpieczenie i zaspokojenie się z uzyskanej ceny. Zabezpieczeniem, które w praktyce lombardów występuje najczęściej, jest umowa powiernicza, tzw. przewłaszczenie na zabezpieczenie, które występuje w kilku wariantach. Przewłaszczenie zawsze jednak polega na przeniesieniu własności rzeczy na wierzyciela, który – w razie spłacenia pożyczki przez dłużnika – jest zobowiązany do powrotnego przeniesienia nań własności. W przypadku braku spłaty, wierzyciel (tj. właściciel lombardu) może rzecz sprzedać i zaspokoić się z ceny, albo zamiast zapłaty zachować rzecz dla siebie. Tego rodzaju zabezpieczenie, choć nie regulowane w przepisach funkcjonuje w praktyce, i – przynajmniej w odniesieniu do rzeczy ruchomych – jest akceptowane przez orzecznictwo Sądu Najwyższego oraz doktrynę (por. uchwałę Izby Cywilnej SN z 10 maja 1948r., OSN 1948r., nr 11, poz. 58, orzeczenie SN z 19 listopada 1992r., OSNCP 1993, nr 3, poz. 89). Innego rodzaju zabezpieczenie przyjmowane przez lombardy, to upoważnienie prowadzącego lombard przez pożyczkobiorcę do sprzedaży rzeczy pozostawionej w lombardzie i zaspokojenie się z ceny. Ten sposób zabezpieczenia opiera się albo na konstrukcji pełnomocnictwa, gdy pożyczkodawca działa w imieniu i na rzecz pożyczkobiorcy, albo na konstrukcji umowy komisu, gdy pożyczkodawca działa w imieniu własnym, ale na rachunek pożyczkobiorcy.

Z powyższego wynika, że jednym z istotniejszych elementów umowy lombardowej jest fizyczne przekazanie przedmiotu zastawu udzielającemu pożyczki, jako faktycznej realizacji zabezpieczenia zobowiązania nałożonego na pożyczkobiorcę.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca będący zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług prowadzi działalność gospodarczą polegającą na udzielaniu klientom pożyczek pieniężnych pod zastaw (lombard). W ramach prowadzonej działalności w zamian za pozostawione w lombardzie przedmioty Zainteresowany udziela klientom pożyczek, a następnie w momencie, gdy zwracają udzieloną kwotę, pobiera prowizję, na którą składa się oprocentowanie udzielonej pożyczki oraz opłata za przechowanie przedmiotów (rzeczy) będących zabezpieczeniem pożyczki. Wnioskodawca sprzedaje zastawione a nieodebrane rzeczy, które po wygaśnięciu umowy przechodzą na własność lombardu. Nieodebrane przedmioty (zastawy) spełniają definicję towarów używanych zgodnie z art. 120 ust. l ustawy. Przedmioty te nie zawierają się wśród wyjątków art. 120 ust. l pkt 4 ww. ustawy. Zainteresowany udziela pożyczek i przedmioty nabywa od osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczych, niebędących podatnikami podatku od wartości dodanej.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy, należy wskazać, że Wnioskodawca z tytułu świadczonych usług pobiera prowizję, na którą składa się oprocentowanie udzielonej pożyczki oraz opłata za przechowywanie przedmiotów będących zabezpieczeniem pożyczki.

Odnosząc zatem powołane przepisy prawa do przedmiotowej sprawy wskazać należy, iż czynność udzielenia pożyczki jest zwolniona od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

Z kolei czynność polegająca na przyjmowaniu oraz przechowywaniu towaru jako zabezpieczenia udzielanej pożyczki stanowi odrębną całość. Czynność ta jest jednocześnie czynnością niezbędną do świadczenia usługi głównej, tj. udzielenia pożyczki. W konsekwencji powyższa czynność jest zwolniona od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 w związku z art. 43 ust. 13 ustawy.

Reasumując, stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie czynność udzielenia pożyczki pod zastaw korzysta ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, a czynność przechowywania wykonywana w ramach świadczonej przez Wnioskodawcę usługi, polegającej na udzieleniu pożyczki pod zastaw, korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 38 w związku z art. 43 ust. 13 ustawy. Wobec powyższego, otrzymywana prowizja, na którą składa się oprocentowanie udzielonej pożyczki oraz opłata za przechowywanie przedmiotów będących zabezpieczeniem pożyczki, objęta jest zwolnieniem z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W związku z tym, oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 wniosku ORD-IN, należało uznać za prawidłowe.

Natomiast w odniesieniu do prowadzonej przez Wnioskodawcę sprzedaży towarów, które nie zostały odebrane przez klientów lombardu, należy wskazać, iż czynność ta stanowi odrębną, od świadczenia usług udzielania pożyczek pieniężnych pod zastaw, działalność polegającą na dostawie towarów.

Szczególne procedury w zakresie dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich i antyków, zostały określone w rozdziale 4 działu XII ustawy.

Stosownie do art. 120 ust. 4 ustawy, w przypadku podatnika wykonującego czynności polegające na dostawie towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika dla celów prowadzonej działalności lub importowanych w celu odprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku.

W myśl art. 120 ust. 10 ustawy, przepisy ust. 4 i 5 dotyczą dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków, które podatnik nabył od:

1. osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, niebędącej podatnikiem, o którym mowa w art. 15, lub niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej;
2. podatników, o których mowa w art. 15, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
3. podatników, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana zgodnie z ust. 4 i 5;
4. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
5. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana podatkiem od wartości dodanej na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w ust. 4 i 5, a nabywca posiada dokumenty jednoznacznie potwierdzające nabycie towarów na tych zasadach.
   
   

Definicja towarów używanych, dla potrzeb tej szczególnej procedury została zawarta w art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy. Zgodnie z nim, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011r., przez towary używane rozumie się ruchome dobra materialne nadające się do dalszego użytku w ich aktualnym stanie lub po naprawie, inne niż określone w pkt 1-3 oraz inne niż metale szlachetne lub kamienie szlachetne (CN 7102, 7103, 7106, 7108, 7110, 7112), (PKWiU 24.41.10.0, 24.41.20.0, ex 24.41.30.0, ex 32.12.11.0, ex 32.12.12.0 i 38.11.58.0).

Zgodnie z art. 2 pkt 30 ustawy, pod pojęciem PKWiU ex rozumie się zakres wyrobów lub usług węższy niż określony w danym grupowaniu Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług.

W przypadku dostawy towarów używanych, o których mowa w art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy, nabytych przez podatnika prowadzącego lombard od podmiotów, o których mowa w art. 120 ust. 10 ustawy, można stosować przepis art. 120 ust. 4 ustawy, czyli opodatkowanie marży. Należy jednak podkreślić, że opodatkowanie marży nie może mieć zastosowania w przypadku niektórych towarów, takich jak metale szlachetne lub kamienie szlachetne oznaczone symbolami (CN 7102, 7103, 7106, 7108, 7110, 7112), (PKWiU 24.41.10.0, 24.41.20.0, ex 24.41.30.0, ex 32.12.11.0, ex 32.12.12.0 i 38.11.58.0), które wymienione są w art. 120 ust. 1 pkt 4.

Z Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 ze zm.) wynika, że dla ww. symboli przyporządkowano następujące towary i usługi:

• 24.41.10.0 – Srebro nieobrobione plastycznie lub w postaci półproduktu, lub w postaci proszku;
  

• 24.41.20.0 – Złoto nieobrobione plastycznie lub w postaci półproduktu, lub w postaci proszku;
  

• 24.41.30.0 – Platyna nieobrobiona plastycznie lub w postaci półproduktu, lub w postaci proszku;
  

• 32.12.11.0 – Perły hodowlane, kamienie szlachetne i półszlachetne, włączając syntetyczne lub odtworzone, obrobione, ale nieobsadzone;
  

• 32.12.12.0 – Diamenty przemysłowe obrobione; pył i proszek z kamieni naturalnych lub syntetycznych, szlachetnych lub półszlachetnych;
  

• 38.11.58.0 – Odpady inne niż niebezpieczne zawierające metal.
  
  

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz treść powołanych przepisów prawa podatkowego stwierdzić należy, iż w przypadku dostawy - jak wskazał Wnioskodawca - towarów używanych niezawierających się wśród wyjątków, o których mowa w art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy, nabytych (przewłaszczonych) od podmiotów, określonych w art. 120 ust. 10 ustawy, Zainteresowany ma prawo stosować opodatkowanie marży, na podstawie art. 120 ust. 4 ustawy.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zadanego pytania oznaczonego w treści wniosku ORD-IN jako pytanie 2, uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Końcowo informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego w podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku prowizji uzyskiwanej z tytułu prowadzenia lombardu oraz opodatkowania sprzedaży nieodebranych zastawów. Natomiast kwestie dotyczące stanu faktycznego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostaną załatwione odrębnym rozstrzygnięciem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.